Wow, ik wist tot gister nog niet eens welke vakken ik precies ging doen komend semester. Laat staan al deze dingen, word er helemaal onrustig van haha.
1 like
Ik ben me vergeten in te schrijven voor een vak en de universiteit doet nu zo ontzettend moeilijk en ik moet helemaal langs de examencommissie om het goed te laten keuren. Als het niet wordt goedgekeurd loop ik 6 maanden studievertraging op voor 1,5 EC. Ik snap echt niet waarom er zo ontzettend moeilijk over wordt gedaan, hoeveel werk is het nou om Ă©Ă©n vinkje toe te voegen? Het vak begint pas in november dus ik heb gelukkig nog even, maar wel vervelend dit.
Wat doen jullie/hebben jullie naast jullie studie gedaan om je cv op te bouwen? Ik kom van het hbo (social work, ggz-agoog) en ga over een week met een (research) master beginnen (child development & education). Veel mensen uit mijn klas tijdens het hbo kwamen al van het mbo en hadden veel werkervaring en ook al diverse banen gehad. Afgelopen jaar tijdens mijn premaster zat ik met veel meiden in de klas die gewoon 2/3 dagen per week werkten bij een âvolwassenenbaanâ. Ik heb alleen stage-ervaring vanuit mijn hbo en heb een bijbaan als flexmedewerker bij een maatschappelijke organisatie en tijdens mijn premaster heb ik alleen in de vakanties gewerkt omdat ik mijn studie echt op nummer 1 zette. Hierdoor wel alles in een keer gehaald met een mooi gemiddelde, maar uiteindelijk is als starter enige werkervaring ook belangrijk? Nu staat er vrij weinig op mijn cv naast dat ene relevante bijbaantje. Wel 6 mnd vrijwilligerswerk gedaan als klassenassistente bij vluchtelingenwerk & mijn jaarstage was in een tbs-kliniek dus dat was ook een waardevolle ervaring.
Nu twijfel ik heel erg, vorig jaar had ik gesolliciteerd op een flex-functie bij een instelling voor acute psychiatrie (8-16 uur per week), maar uiteindelijk niet gedaan omdat ik de premaster vrij veel werk vond. Ze zeiden wel dat ik als im besloot het te willen combineren met mijn master, ik mocht aankloppen. Het is wel goed voor mijn werkervaring, ik denk dat ik er veel kan leren, maar dat gaat wel erg lastig worden naast mijn research master gok ik zo. Vooral als ik weer streef naar alles in 1 keer halen met een goed cijfer. Wil mijn master zo goed mogelijk doen, maar tegelijkertijd werkervaring opdoen⊠en ook nog wel vrije tijd overhouden? 
lastig dit.
Sorry voor dit lange wazige verhaal.
Ik zou het doen als je de kans krijgt! Uiteindelijk moet je je kunnen onderscheiden van andere sollicitanten en over 10 jaar kijkt niemand meer naar de 8 voor dat ene vak maar wel naar wat je verder nog allemaal gedaan hebt.
4 likes
Ja is zo, maar ben zo bang dat mijn studie er onder gaat lijden 
ik heb ook gesolliciteerd voor student-assistent bij de uni, bij een master in ongeveer hetzelfde gebied, dat is een functie van 6 uur per week. Dat moet sowieso wel lukken naast mijn studie (mag ik hopen). Als ik dat niet word ga ik maar serieus nadenken over die andere functie, want zit nu ook al 2 jaar bij mijn huidige bijbaan en hoewel dat heel divers is (jeugd, volwassenen, daklozenopvang/beschermd wonen, echt van alles), denk ik dat het ook wel goed is om eens wat anders te doen.
2 likes
Zal voor je duimen!
1 like
Dankjewel! Ben benieuwdd.
Wanneer hoor je meer over of je het geworden bent?
5 september sluit de vacature, dus ik gok/hoop dat in de week erna contact wordt opgenomen?
1 like
Doen! Ik weet niet hoe ze in de praktijk bij jouw richting naar cv/cijfers kijken hoor, maar ook voor jezelf is het een hele waardevolle ervaring. Zo weet je beter wat je leuk vindt, waar je goed in bent etc. Misschien wat pittiger zo tijdens je master, maar mocht je door dat aantal uur net wat lagere cijfers halen of er wat langer over doen, dan heb je daar toch een goede reden voor? Namelijk je werkervaring. Vind persoonlijk werkervaring ook meer over je zeggen dan hoge cijfers
Ik heb trouwens tijdens mijn premaster (met veel contacturen) 24 uur gewerkt en nu met de master (weinig contacturen) ook. Wel totaal andere richting natuurlijk, maar vind het prima te doen
1 like
Ik denk dat het wel meevalt hoe erg er naar cijfers gekeken wordt? Ik weet het niet, bij mijn vorige studie en premaster was het sowieso niet heel belangrijk. Misschien deze master wel? Want je had ook wel een minimaal gemiddeld cijfer van 7.5 ofzo nodig geloof ik.
Her is wel een stap uit mijn comfortzone voor mezelf. Vooral wanneer ik besluit om die functie in de acute psychiatrie te gaan doen. Ben soms nog best wel onzeker over mijn kwaliteiten, terwijl van studeren weet ik dat ik het goed kan en een dikke 8 haal wanneer ik er tijd in steek. Het is dan voor mij âmakkelijkerâ om gewoon te focussen op studeren. Om dan Ă©n minder tijd in mijn studie te kunnen steken Ă©n te gaan werken vind ik best eng. Vooral omdat het een master wordt met ergg veel statistiek en methodevakken (want research master) dus ik gok dat ik echt wel die tijd nodig heb. Maar tegelijkertijd is werkervaring opdoen ook echt belangrijk, en is een beetje geld mooi meegenomen.
Ik heb vrijdag introdag van mijn master, dus misschien dat ik een beetje rond ga vragen of de rest erbij gaat werken en zoja hoeveel.
Ja bedoel met cijfers meer de praktijk. Waar ik werk boeit het ze geen hol wat voor cijfers je hebt, maar stel dat ik advocaat had willen worden en dan op een groot kantoor, ja dan kan ik het met mijn 7,5 gemiddeld wel vergeten.
Herken me wel heel erg in wat je zegt hoor! Op het vwo was ik blij als ik eindelijk een keer een 6 haalde, dus ik ging hbo doen met de insteek âzolang ik het maar haal is het goedâ en toen haalde ik voor mijn eerste tentamen een 9,8 ofzo En toen dacht ik goh, dit kan ik wĂ©l en als ik hier tijd en moeite insteek haal ik sowieso wel een 8. Vervolgens met een 8 gemiddeld afgestudeerd. Na 1 semester premaster ben ik 24 uur gaan werken (precies tijdens het 2e semester wat gezien ects als horrorsemester bekend staat) en moest ik voor die baan nog een cursus en alles ernaast doen. Was toen ook een beetje bang voor mijn cijfers, maar heb het los weten te laten. Zonder alle stof lezen en met alleen aantekeningen kom ik er ook (had voorheen de drang echt alles te lezen en echt ook allemaal van buiten te leren). En ja, dan haal ik een 7/7,5 ipv een 8, maar so be it. Hoge cijfers en werkervaring betekent voor mij te weinig vrije tijd. Dus dan is het het een of het ander. Werkervaring vind ik dan waardevoller. Vind mijn master overigens makkelijker dan de premaster en haal nu ook wel eens een 8. Dus opzich haal ik nog steeds hoge cijfers, maar als het nu een stuk lager was ook prima
In de praktijk geen idee. Denk als ik als orthopedagoog aan de slag ga dat het niet zoveel boeit, als onderzoeker aan de uni wellicht wat meer?
Maar hoop dat het mij dan ook vergaat zoals jou hahaN!
1 like
Ik zou het zeker doen! Ik werk als gz-psycholoog i.o. en heb tijdens mijn bachelor en master best veel er naast gedaan: onderwijsassistente, remedial teaching, Vluchtelingenwerk en rapportages schrijven voor rechtzaken betreffende amaâs, in de psychiatrie⊠Ik merkte dat ik daardoor sneller werd aangenomen bij banen na mijn studie. Maar dit is ook omdat mijn studie me heel makkelijk afging en ik eigenlijk alleen maar geĂŻnteresseerd was in complexere doelgroepen, ipv de poli GGZ. En dan kom je er sneller in als je dat al hebt gedaan, als het ware. Niemand keek ooit naar mijn cijfers, helaas, haha.
2 likes
Ik heb een soort vervangende opdracht gekregen en ik vind het echt kut.
In februari/maart had ik een vak dat ik door omstandigheden toen niet kon halen. Het was echt dramatisch slecht gesteld met de organisatie en de communicatie. Ik heb wel al het onderwijs gevolgd (alles was online), maar de opdrachten niet gemaakt en ingeleverd. Het ging om een kort individueel onderzoek dat je moest communiceren door middel van een A1 poster en allemaal kortere deelopdrachten. Aan het eind moest je een presentatie geven aan de hand van die poster. Dinsdag moest ik alles in Ă©Ă©n keer inleveren (herkansing).
Ik had wederom niks gehoord over wanneer ik zou moeten presenteren. Toen ik daar opnieuw naar vroeg kreeg ik te horen dat ik in een peer review moest schrijven over de poster van iemand anders in plaats van presenteren. Daar baalde ik al van, want presenteren is een van mijn betere vaardigheden en zou me niet veel moeite kosten omdat ik er al op voorbereid was. Ik weet daarnaast niet wat de eisen zijn voor de peer review. Ik heb letterlijk alleen te horen gekregen âschrijf een peer reviewâ en er zijn geen algemene richtlijnen met betrekking tot bijv. het aantal woorden o.i.d. vanuit mijn universiteit of andere vakken. Ik kreeg eerst ook een mail zonder bijlage (dus geen poster van een andere student) en ik had toen meteen gevraagd naar hoe ik het moest inleveren (uploaden naar Canvas en waar dan of mailen naar de docent of whatever) enz, maar zelfs daar heb ik geen antwoord op gekregen. Word zo moe van de docenten van dit vak. Hoop echt dat ik het haal.
De poster van een andere student die ik heb gekregen is ook echt niet al te best, maar ik ben ook weer bang om té kritisch te zijn. Ik vraag me af of ik gewoon een willekeurige poster heb gekregen of dat ze het niet gehaald heeft. Wil haar dit vragen, maar ik ben nog even aan het bedenken hoe ik dat vraag zonder dat meteen duidelijk wordt dat ik haar poster slecht vind. 
Je kan haar vragen welk cijfer ze heeft gekregen voor die poster?
Succes met je opdracht! Irritant is dat zeg, zo weinig richtlijnen
Ik zie echt op tegen dit collegejaar, moet twee scripties schrijven 
En het is dus het laatste jaar van mân bachelor, dus ik moet dit jaar ook een master kiezen wat ik ook echt heel lastig vind
Heeft iemand van jullie de documentaire pretend student gekeken? Die was gister op de tv en staat op npo.nl. Dat gaat over mensen die doen alsof ze studeren naar hun omgeving, maar eigenlijk al zijn gestopt. Het heeft mij echt aan het denken gezet. Ik ken in mijn omgeving geen mensen die doen alsof ze studeren, maar zoveel (en ik ook), die altijd doen alsof het net iets beter gaat dan het gaat. Ik zeg bijvoorbeeld altijd, ben nu aan het afstuderen en dus bijna klaar. Terwijl ik opnieuw moet beginnen met mijn scriptie, omdat het hele onderzoek is mislukt.
Ik weet niet of jullie het een beetje herkennen. Maar het heeft me wel aan het denken gezet: misschien zijn er wel veel meer mensen aan het struggelen en zou het goed zijn als we daar iets meer over zouden praten met zn allen.
2 likes
Niet gezien, maar ik heb ooit een heel vaag verhaal gehoord over iemand in mijn eerdere opleiding, die ook gestopt was met studeren, maar nog wel gewoon naar de lessen ging. Het ging dus wat verder dan bij zijn ouders/familie doen alsof hij nog studeerde, want zelfs zijn medestudenten wisten niet dat hij gestopt was. We waren er allemaal heel verbaasd over, want het is een kleine opleiding met veel practica, dus heel vreemd hoe dat niet opgemerkt werd door de opleiding zelf (ik heb het verhaal wel van een betrouwbare bron, maar met weinig details, dus geen idee hoe het juist zat).
Maar wat je verder vertelt, herken ik wel heel erg. Ik heb enorm last (gehad) van faalangst (en daardoor ook uitstelgedrag) en als het niet goed gaat, ben ik vaak heel vaag over alles tegen mijn collegaâs, vrienden en kennissen. Ik vertel bv. niet exact hoeveel herexamens ik heb, of ik zeg dat ik er minder heb dan hoeveel het er eigenlijk zijn. Ook vertel ik het bijna nooit wanneer ik me er niet heb kunnen toe zetten om naar het examen te gaan (uit angst), ik zeg enkel dat het examen slecht ging. Ik ga nu wel naar een psycholoog, dus het gaat beter en ik probeer er ook opener over te zijn, omdat ik het, zoals je zegt, ook wel belangrijk vind dat we daar meer over praten. Maar ik merk dat veel mensen me dan een aansteller vinden, want als ik me ertoe heb kunnen zetten om me goed voor te bereiden en naar het examen ben gegaan, heb ik ook echt goeie punten (ik voel me dan die irritante medestudent die altijd zaagt over hoe slecht het gaat, maar dan wel een 18 heeft 
). Dus ik ben daar nog zoekende in. En ik vind ook niet dat iedereen altijd zaken heeft met mijn mentale gezondheid.
Toen ik een paar jaar terug besloot om terug te gaan studeren, heb ik dat trouwens wel (een tijdje/voor heel wat mensen) verzwegen, om niet die externe druk te voelen. Toen bleek dat het wel goed ging (en de psycholoog ook bleek te helpen), werd ik er pas open over naar mijn omgeving. Maar omgekeerd (verzwijgen dat je bent gestopt met je studie) zie ik mezelf niet doen, al kan ik het ergens wel begrijpen.
1 like
Een goede vriend van mij heeft 1,5 jaar gedaan of hij nog studeerde terwijl hij eigenlijk een soort van gestopt was (geen onderwijs meer volgde en ook niet de intentie had om door te gaan). Ik kwam er toen toevallig achter nadat ik bevriend raakte met iemand die dezelfde studie deed . Toen ik aan die goede vriend vroeg of hij ook naar een bepaald feest ging, barste hij in tranen uit en vertelde hij mij wat er daadwerkelijk afspeelde in zijn leven. Hoewel zijn omgeving er makkelijk mee om zou gaan, wilde hij niemand teleurstellen.
Ik denk eigenlijk dat heel veel mensen een mooier plaatje schetsen naar de buitenwereld toe dan hoe het er eigenlijk aan toe gaat en dat dit er een beetje bijhoort. Net zoals bij solliciteren dat je jezelf ook beter probeert te verkopen. Ik moest afgelopen studiejaar nog 25% van mijn studie (inmiddels klaar) en heb soms ook een beetje âgedowngradeâ door te zeggen âik moet nog 2 opdrachten doen en dan ben ik klaarâ.
1 like