Ik vind het moeilijke aan de benaming (en ook wel aan de rol) dat ik mij niet echt een stiefouder voel. Bij die benaming denk ik toch aan een medeopvoeder van de kinderen. Misschien ook omdat ik de kinderen van mijn vriend ontmoette toen ze al 8 waren en ze zijn best zelfstandig. Ook zag ik ze toen 1 dag in de 2 weken. En dan gingen we vaak wat leuks doen. Dus voor mij voelt het alsof ik de gezellige vriendin van ben.
En nu zijn ze 10 en wonen mijn vriend en ik net samen. Dus ze komen nu ook in mijn huis en als ik wat zeg over of ze iets willen opruimen oid dan doen ze dat ook wel. Maar ik merk wel dat als ik iets zeg over hun āgedragā, bijvoorbeeld tijdens ruzie met elkaar of dat ze zo naar bed moeten ze niet luisteren naar mij en wel naar mijn vriend. En misschien was dat wel zo geweest als ik al eerder in hun leven was en/of ze ook vaker bij ons waren. Want met hun stiefvader hebben ze dat ook wel.
Ik voed ze niet op. Ze zijn ook al een groot deel opgevoed en ik ben ook niet hun moeder dus ik laat dit deel ook over aan mijn vriend. Dat betekent wel dat ik mij soms in moet houden met bepaalde dingen zeggen. En dat vind ik soms moeilijk. Wat zeg ik wel en wat zeg ik niet? Welke houding neem ik aan? Ga ik de strijd aan dat ze moeten luisteren naar mij of laat ik het maar?
