En dat sommige opleidingsinstellingen een soort ontmoedigingsbeleid lijken te voeren waarbij je tig hindernissen moet nemen om überhaupt in aanmerking te komen voor hulp.
Bij de ene universiteit stuurde ik wat documenten op, gaf ik in een begeleidende mail aan waar ik hulp bij nodig had en dan werd het een week later goedgekeurd. Als ik behoefte had aan een gesprek om toelichting te geven was dat verder ook mogelijk. Bij een hogeschool moest ik drie keer een steeds grotere stapel papieren opsturen omdat ze steeds vonden dat uit de ontvangen documenten niet duidelijk was wat ik had. (Ik had de belangrijke passages gemarkeerd.)
Er zullen heel wat studenten zijn die het in de tussentijd al zullen hebben opgegeven. Het is juist zo belangrijk dat er laagdrempelige manieren zijn om hulp te vragen. En uiteraard had ik het aangekaart maar ik voelde mij bij een bepaalde onderwijsinstelling niet serieus genomen. En dat maakte mij zo boos als chronisch zieke volwassene die zelf in het onderwijs werkt.
En als ze aangeven dat er maatwerk mogelijk is, blijkt dit in de praktijk vaak helemaal niet zo te zijn.
Vrijstellingen (voor onderdelen die je op een hoger niveau al hebt voltooid) zodat je minder studielast hebt? Vergeet het maar. Stage opsplitsen in twee delen? Há, jij bent gek.
En dan neem je het recht maar in eigen handen, leg je alles zelf schriftelijk vast en dan hoop je op een positief einde.
Sowieso zouden opleidingsinstituten op de afdelingen voor mensen met een functiebeperking ook mensen moeten hebben die zelf bepaalde beperkingen hebben en de klappen van de zweep kennen.
Mijn vaste artsen prikken daar makkelijk doorheen gelukkig maar met nieuwe mensen weet je het maar nooit. Gelukkig nog nooit zulke horken getroffen als jij.
Die tweede keer verlengen was wel een dingetje hoor. 
