Continuing the discussion from Stel je persoonlijke vraag #23.
Previous discussions:
Ik wil graag even zeggen dat mijn moeder ieder weekend wast en dan wast ze zich het apelazerus en als ik vraag hoeveel wassen zegt ze âteveel want je stapelt altijd je was op rotmeid!!!â
Ben blessed dat ik niet meer op mezelf woon qua was want ik haat wassen
Ik een heel verhaal getypt, topic dicht. Dus: over ouder worden.
Ik vond het eerder nooit erg. Maar ik heb sinds mijn omscholing naar een ander vakgebied een heel toekomstplan met wat ik nog wil doen, en welke specialisaties ik allemaal nog wil doen etc. En dan zeggen oudere collegaâs van: ja dat had ik eigenlijk ook gewild, maarja toen kreeg ik kinderen en nu werk ik al 16 jaar hier en heb ik geen tijd/energie meer. En dan denk ik van: nou dat wil ik dus nooit. Maar dan denk ik ook wel eens: ja en dan ben je met pensioen en heb je geen partner, geen kinderen en ben je super alleen omdat je altijd met werk bezig was.
En dan voel ik me altijd heel beperkt in de tijd die ik nog heb om dit soort keuzes te maken.
Saaame! Ik werk nu een paar jaar en ik wil eigenlijk een studie erbij doen, maar ik word bijna 30 en wil ook kinderen en we zijn bezig met een huis kopen en het kan allemaal niet tegelijk?! Maar ik wil ook niet over 10 jaar pas gaan studeren aarghhh
In de winter is alles onder mijn dijen een grote wasteland.
Ăn winter, Ă©n Coronajaar, Ă©n lockdown: de nagellak die er van de zomer opzat is nu bijna helemaal van mijn tenen gegroeid en dat vond ik een prima manier van nagellak verwijderen. Tegen de tijd dat ik ze opnieuw ga lakken zijn ze allang weer nieuw.
Als iemand zijn of haar leeftijd gebruikt om een opleiding niet te doen en erbij zegt âdan zit ik tussen allemaal tieners/jonge twintigers die net van de middelbare school komenâ. Wat denk je dan?
0 stemmers
Misschien omdat ik zelf als dertiger weer ben gaan studeren maar ik vind het soms echt grappig als iemand van 22 bijvoorbeeld zegt dat zij nu te oud om nog een opleiding te volgen etc.
En als vrouwen zogenaamd moeten kiezen tussen kinderen en carriĂšre?
0 stemmers
Naast dat ik het sowieso een vreemde reden voor kinderen vind âdan ben je later niet zo alleenâ, denk ik ook dat mensen echt te zonnig kijken naar in hoeverre hun kinderen later voor hen klaar (kunnen) staan.
Zitten zat eenzame ouderen met 3 kinderen weg te kwijnen in flatjes omdat die kinderen ook weer een gezin te runnen hebben, werk, vakanties⊠uiteindelijk zien veel kleinkinderen (tenzij je echt in het zelfde dorp woont ofzo) hun grootouders een paar keer per jaar, hun kinderen misschien 1/2 x per maand?
Ja dit. Ik denk altijd dat je beter af bent als leuke tante dan als ouder haha
Ik vind dit ook bij mensen die bij iemand blijven in een zeer ongelukkige relatie omdat ze anders denken alleen te blijven? Dat weet je toch helemaal niet? Je hebt garantie tot de deur waar je die persoon dan makkelijk uit kan trappen.
Ik zou zelf liever de fun aunt zijn ja Haha, maar ik kan me wel voorstellen dat het heel leuk is om kinderen op te voeden, een gezin te vormen (als dat je droom is), voor heel veel mensen.
Maar ik denk dat het wel geromantiseerd is als âoudedagsvoorzieningâ
Ik snap wel wat je zegt maar als je kiest voor omscholing en specialisaties en je vindt het allemaal heel leuk en interessant en je hebt een super leuk leven alleen. Dan zou ik dat liever hebben dan dat je opeens 16 jaar in een random baan op een kantoor werkt met een partner en twee kinderen en een rijtjeshuis in een vinexwijk en dat je dan denkt âis dit het nouâ en hoppa midlifecrisis.
Ik bedoel er zijn genoeg mensen zo gelukkig en genoeg mensen gelukkig met een ander scenario en ik vind zelf alles is goed als je er zelf bewust voor kiest en dat het niet iets is wat je overkomt.
Je hebt maar 1 leven dus kan je er maar beter wat leuks en interessants van maken voor jezelf toch?
Ik denk dat het ook wel door maatschappelijke druk komt, hoe vaak ik wel niet te horen krijg of ik niemand kan vinden, of ik niet op moet schieten voor ik eeuwig alleen blijf, etc.
Persoonlijk snap ik het ook niet, maar ik denk wel dat een lange relatie die uitgaat (vooral als er toekomstplannen zijn/ze op een leeftijd zijn waarbij veel mensen trouwen/kinderen willen) door de maatschappij toch vaak gezien wordt als een failure en mensen zich daar liever niet mee vereenzelvigen.
Ja, daar heb je ook helemaal gelijk in. Was een beetje kort door de bocht omschreven en dat zou nooit mijn enige reden zijn om kinderen te nemen. Meer dat ik soms op deze leeftijd mensen gezinnen zie vormen en me dan best âeenzaamâ voel omdat ik hele andere keuzes maak. En dat ik dan denk: nou misschien is een gezin hebben ook wel heel leuk! Maar bij de verhalen van collegaâs heb ik dan weer juist het compleet omgekeerde en ben ik blij dat ik als single zonder kinderen gewoon kan doen waar ik zin in heb.
@Bergamot Ja zeker! Omscholing ben ik op dit moment mee bezig, en ik vind mijn werk in het ziekenhuis 100000 keer leuker dan mijn vorige kantoorbaan. Maar ergens is het nog wel een âdroomâ om ooit in de medische staf van een voetbalclub te kunnen werken. En dat kan met mijn opleiding, maar dan moet ik wel nog weer een specialisatie doen. Maar die duurt 3-6 jaar. En bij dit soort banen heb ik altijd het idee dat het na een bepaalde leeftijd âkans verkekenâ is. En dat is nou juist de leeftijd waarop mensen ook beslissen om aan kinderen te beginnen. En dan heb ik altijd het idee dat ik nog ongeveer een jaar of 4-5 om die keuze te maken.
Ach, ik ben over 2 weken 32 ik heb a.t.m. geen woning, relatie of kinderen. Maar toch denk ik dat ik op dit moment gelukkiger ben dan als ik op mijn 26 had gedaan wat de omgeving graag had gezien. Ik heb alleen het gevoel dat ik soms door COVID-19 op het wachtbankje zit omdat ik mijn gezondheid/veiligheid even voorrang moet verlenen ten opzichte van andere zaken. Dingen waar ik zelf de regie over kan hebben gaan mij goed af, maar die onzekerheid m.b.t. corona niet.
Maatschappelijke druk voel ik denk ik wel minder omdat ik vaak niet hebben kunnen voldoen aan de verwachtingen.
Anderzijds heb je mensen die ook het vrijgezel zijn en âhet kunnen laten en doen wat je maar wiltâ romantiseren. Alsof je geen verantwoordelijkheden hebt (âJongens, ik neem morgen ontslag, koop een busje en ga dan volledig voor VanLife op YouTubeâ) en normaliter de hoofdprijs betaalt voor een eenpersoonshuishouden.
Persoonlijk vind ik een traditioneel gezin hebben heel leuk. En tegelijkertijd houdt mij/ons dat niet tegen om bepaalde keuzes te maken. Mijn partner en ik steunen elkaar daar volledig in, zoals toen we aan het proberen waren voor een kind kreeg hij de kans om een half jaar naar zuid Amerika te gaan voor werk en dat heeft hij gedaan (toen hij wegging wisten we nog niet of ik zwanger zou zijn).
Dit als voorbeeld dat zoân situatie voor ons niet hypothetisch is want het is makkelijk gezegd dat je dat zou doen en iemand zou steunen als de situatie zich niet voordoet.
Ik zou niet samen willen zijn met iemand die zou zeggen âomscholing en naar het buitenland, kan je doen maar zonder mijâ. Voor mij zou dat een teken zijn dat de relatie dan al over is.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik vind dat je beter af bent alleen en deze keuze gewoon kan maken dan dat je een relatie/gezin hebt wat je tege houdt. En dat je ook met relatie/gezin je hart kan volgen en dat soms dingen geen keuze zouden moeten zijn.
Dat lijkt me inderdaad ook super fijn, dat dat soort dingen gewoon mogelijk zijn! En dat zou ik net als jij ook absoluut een âvoorwaardeâ voor een goede relatie vinden. Ik heb zelf geen partner, en ik zie mezelf ook eerder alleenstaand een kind krijgen dan echt een gezin. Puur omdat ik heb gemerkt dat ik van relaties niet gelukkiger wordt (en het waren verder geen slechte relaties), maar het me soms wel leuk lijkt om een kind te hebben. Dat kan natuurlijk altijd veranderen, maar voor nu ga ik dan in mijn hoofd uit van het scenario alleenstaand, en dan moet ik wel bepaalde keuzes maken met waar ik tijd aan wil besteden.
Maar waarschijnlijk denk ik hier veel te diep over na/ veel te ver vooruit haha. Voor nu ga ik idd gewoon voor waarvan ik zeker weet dat ik er op dit moment gelukkig van word (nu studie afmaken en dan specialiseren in sport).
Er is ook wel een verschil tussen niet alles kunnen en niet alles tegelijk kunnen. Je moet in totaal iets van 50 jaar werken van volwassen tot pensioen, je eventuele kinderen zijn een paar jaar klein tot ze een stuk zelfstandiger worden, je kunt een leven lang geld verdienen/sparen/uitgeven etc. (als je het geluk hebt gezond te zijn enzo, dit is geen liberaal pleidooi) Bovendien veranderen omstandigheden ook in de meest zorgvuldig geplande levens. Dus je moet ook een beetje meegaan met de seizoenen van je leven ofzo. Wat gewoon zwaar kut is is dat je als vrouw een tijdspanne hebt waarin je biologisch kinderen kan krijgen en die min of meer samenhangt met de periode waarin veel mensen de grootste stappen maken in carriÚre en verdienen (en dat je gediscrimineerd wordt op de arbeidsmarkt en het kinderopvangsysteem fucking gratis moet zijn). Dus er zijn wel echt dingen die je tegenwerken maar dan nog heb je zelf de regie over heel veel dingen. Bijvoorbeeld een partner hebben die een knip voor de neus waard is en met wie je werk en zorg eerlijk kunt verdelen, je prioriteiten op orde zetten en daarnaar handelen (dat kan ook betekenen als gezin genoegen nemen met minder geld of andere materiële zaken of minder verdienen met een leukere baan), en al met al een beetje proactief zijn ipv je voegen naar ideeën van anderen of oude ideeën van jezelf. Niemand anders gaat het voor je regelen!
Stel je bent actrice en jouw personage krijgt dezelfde voornaam als je echte voornaam zou je dat dan eerder handig lijken of eerder irritant?
0 stemmers
Ja ik ben het met alles eens wat je zegt. En plannen en mensen veranderen en dat is ok (wie gooit ff die John Lennon quote erin).
Neem de regie over je eigen leven en donât settle for less!
@Rose_Gold go get dat diploma en specialisatie!