Als iemand een andere kijk heeft op kinderen of een grap maakt daarover op t forum. Voel jij je dan genoodzaakt om te vertellen hoe geweldig kinderen zijn.
0 stemmers
Ik vind eigenlijk steeds vaker dat het best wel kinderachtig en onredelijk is hoe er soms wordt gedaan over de mensen die vaak posten in zwanger en kind. Er worden echt harde grappen en sneren gemaakt maar oh wee als iemand zich komt verdedigen. Dat klopt gewoon niet.
Sowieso moet iedereen het helemaal lekker zelf weten en heeft een ander daar echt helemaal niks over te zeggen in welke situatie dan ook
In de eigen topics die over kinderen/zwanger zijn gaan; daar doet men raar als je komt posten? Gek. Ik dacht dat dat alleen met (bijna) moeders en gezelligheid was. Ik kijk daar nooit overigens
Oh joh, je klinkt gewoon als elke vader die ik ken 
Ik hoop dat dit gevoel na de bevalling komt. Had ook geen kinderwens, integendeel eigenlijk. Maar zwanger zijn doet blijkbaar toch iets met je.
Nee juist vooral in de niet zwanger en kind topics wordt er zo gedaan tegen mensen die wel in die topics posten. If that makes sense haha.
Bij al die kinderhaatposts denk ik vaak van jaja we weten nu wel dat je kinderen haat. 
Ik zie geen reden om dat zo vaak te moeten verkondigen.
Of te moeten verkondigen wat een suffe bedoening het is in het zwanger&kind sub forum, lekker boeien je hebt er niks mee te maken. Geniet maar lekker van je kinderloze bestaan zonder over anderen te moeten zeiken.
Ik heb geen oermoeder gevoel, vond zwanger zijn ruk en nu ik een baby heb kan het me weleens aanvliegen dat ik nooit meer écht vrij of zorgeloos zal zijn. Maar moeder worden en zijn kan op een miljoen verschillende manieren en je moet daar gewoon je eigen weg in volgen. Je hebt van tevoren geen idee waar je aan begint dus hoe meer je leert op je eigen gevoel te vertrouwen (ook bij de beslissing om zwanger te willen worden) hoe beter. Alle mitsen en maren over is het wel een goed idee en wil ik het wel genoeg en moet ik me niet anders voelen heb je niks aan.
Edit: o ja en mijn beslissing om te proberen zwanger te worden was letterlijk ‘ok fuck it we proberen er een??’ en toen duurde het ineens super lang en werd ik geconfronteerd met de mogelijkheid dat het misschien niet zou lukken. Toen voelde ik pas dat ik het toch wel heel graag wilde. Dus een kinderwens kan ook gewoon baby hebberigheid zijn 
Ah shit mis echt hun cocktails.
Ik krijg een halve existentiële crisis van dit vraagstuk! Dan tik ik over dat ik altijd sterk heb gevoeld moeder te willen worden, om me vervolgens af te vragen of het wel écht zo is of dat ik gewoon dacht dat het moest, ofzo. Ik denk het overigens wel, want hoewel ik nooit met poppen heb gespeeld en ook niet per se gek ben op andermans baby’s, is moeder worden wel iets dat altijd in mijn toekomstdromen voorkomt. Het is tot nu toe nog niet gebeurd dat het me een goed idee leek om ervoor te gaan, maar als ik lees over de redenen waarom kinderen krijgen een slecht idee is, zegt mijn gevoel wel heel erg snel “nou en”.
Dit verhaal past misschien ook wel bij dit gesprek. Dat ze ondanks geen kinderen, wel een wens, gelukkig is met haar man.
Eigen jij weleens dingen van werk toe?
Pennen reken ik niet mee.
0 stemmers
Zo’n fijn nuchter bericht dit. Ik zou graag een kindje willen, maar kan soms inderdaad verzanden in een gedachtenstroom waar ik niet uit kom en dan stel ik het liever weer uit. Gelukkig is mijn vriend er wel duidelijk in en vraagt af en toe wanneer ik nou een baby voor hem ga maken haha
Niet alleen is dat oergevoel afwezig geweest (zelfs in lange relatie van 10+ jaar). Ik had er ook een sterke angst voor (ik zeg bewust had). Dat het kind verpest zou raken, dat ik het niet aan zou kunnen (door bepaalde familiepatronen en trauma’s).
En vond het wel heel prettig om mijn eigen plan te trekken. Op mezelf focussen, meerdere studies te kunnen doen/veel te werken/reizen (kan ook met kind uiteraard).
Nu ik zelf ook aan bepaalde shit heb gewerkt, wat meer rust ervaar, heb ik wel zoiets van ja, ik zou het kind wel een stabiele basis kunnen bieden en het lijkt me ook een “verrijking” (bij gebrek aan beter woord). Moet nog laten bezinken of het me echt waard is op lange termijn, of dat ik het voor enkel mijn eigen wil en of dat nou niet ego is. Kortom, helaas wel veel mitsen/maren.
O ja en begin dit jaar relatie uit, ben nu 34 dus missch dan wel het scenario in beeld om het ooit maar alleen te doen
Edit; wel fijn om dit soort reacties hier te lezen. Ook als ik het met vriendinnen bespreek die al moeder zijn en zij (zelfs wel met gezonde hechtings-situaties) ook af en toe twijfelen of ze alles wel goed doen. Klinkt gek maar dat doet me dan goed van ja dit speelt niet alleen bij mij
Ik stemde net ja, nadat ik kinderen kreeg. Maar eigenlijk denk ik dat ik dat gevoel toch niet heb als ik er beter over nadenk. Kan niet echt goed uitleggen waarom dan niet.
Ik was echt ster in creatief boekhouden toen ik nog in een supermarkt werkte
Haha does make sense
Wel eens een pak melk die anders over datum zou zijn gaan voordat we hem hadden opgemaakt.