Ja goede vraag haha! Ik vind het ook lastig uit te leggen. Ik denk dat het gevoel dat ik ‘ooit kinderen wilde’ wel al een tijdje aanwezig was maar we stelden het best wel uit (ik ben ook ‘pas’ 28 - toen 27), wilden altijd nog van alles doen voordat we aan kinderen zouden beginnen. De twee zussen van mijn vriend hebben beiden ook drie kinderen en dat hielp eerlijk gezegd niet bij aan onze kinderwens haha, ik heb echt van dichtbij meegemaakt hoeveel ze ervoor op moesten geven en hoe zwaar het is. En toch van het één op andere moment besloten we er voor te gaan, deels misschien inderdaad omdat het een logische stap leek? En het leek me ook echt leuk hoor, al had ik natuurlijk veel te romantische ideeën van hoe dat er allemaal uit zou zien en hoe we met een klein ukkie de wereld over zouden reizen en dat het allemaal vast niet zo ingewikkeld was als het soms bij anderen leek. Lekker duidelijk verhaal weer haha sorry, je zet me wel aan het denken. Maar voor mij zijn een ‘kinderwens’ en die oergevoelens wel twee totaal verschillende dingen. Want een kinderwens had/heb ik dus wel maar die gevoelens heb ik nooit gehad en nog steeds niet.
Ik ben juist heel blij dat je dit vertelt, want ik sta er ook zo in (nog niet zwanger) en dit is toch wel fijn om ook van een ander te horen.
Ik wil later wel een gezinnetje maar het is nou niet mn grootste doel in mn leven. Ik weet van mezelf ook wel dat ik zon teringlijer ben die mn man alles laat oplossen als ik er geen zin in heb.
Ik vind dit ook wel heel lastig.
Als het aan mij had gelegen was ik er niet geweest. Hoe kun je dan wel een ander leven creëren?
Ik vind dit heel prettig om te lezen omdat ik zelf hier de laatste tijd heel veel over aan het nadenken ben.
Ik zou wel kinderen willen maar ook weer niet. Het gevoel dat je daarvoor nog je hele leven voor moet zorgen, dat zorg voor een beklemmend gevoel. Ik weet dat ik wel een goede moeder zou kunnen zijn want ik ben erg zorgzaam. Maar ik heb zoveel tijd voor mezelf nodig om bij te komen. Dus ik twijfel of kinderen wel een goede keuze is.
Ik heb wel met m’n vriend afgesproken dat als het ons niet lukt en er medische hulp moet komen dat we dan gewoon moeten denken “dan is dit het antwoord van de natuur voor ons”. Dan is twijfel die we hadden voor ons bepaald ofzoiets.
Edit: Ik probeerde bovenstaande netjes/goed te verwoorden zodat ik niemand zou kwetsen die nu in die situatie zit. Maar ik bedoel dat dit dan echt geldt voor onze situatie, omdat we zoveel twijfel hebben.
Same, helaas heb ik wel echt rammelende eierstokken. In mijn familie zit een lange geschiedenis van mentale problematiek en ik heb geen zin om die lijn voort te zetten.
En wil ook gewoon vrijuit leven zonder de ‘last’ van een kind. Ik ben echt bang dat mijn rammelende eierstokken sterker zijn dan mijn ratio. En dat ik dan eeuwig spijt heb.
Dat is heel herkenbaar, ben iets ouder maar ook ‘jong’ om moeder te worden. Ik moet zeggen dat mijn kinderwens ook wel enorm is versneld door corona. Ik ben me bewuster geworden van wat ik echt belangrijk vind en waar ik prioriteit aan wil geven. Pre corona wilde ik over 4 of 5 jaar kinderen, eerst nog reizen en carrière maken maar doordat we nu fulltime op elkaars lip zitten en nog steeds dol op elkaar heb ik wel echt nog sterker het gevoel gekregen dat mijn vriend degene is waar ik de rest van mijn leven bij wil zijn. En dat mijn vriend degene is waarmee ik deze enorme stap aandurf.
Ja insgelijks. Als ik erover nadenk vind ik het ook maar egoïstisch, heb me vaak afgevraagd wat ik hier doe. En dan zou ik zelf een kind creëren die zich dat later ook weer kan gaan afvragen?
Ik heb ook zoveel redenen om geen kind te willen, maar een enkele om er wel een te willen, eigenlijk geen goede vind ik. Als ik een ander vraag waarom wil je een kind, krijg ik ook nooit een bevredigend antwoord “Ja, gewoon. Waarom niet?” En dan kom ik met mijn lijst waarom niet, maar blijft het bij “Tja, ik wil het gewoon”.
Ik kan me wel vinden in wat je zegt. Wij zitten nu helemaal in het beginproces en daardoor is het nu best een groot onderdeel van ons leven en gesprekken, maar tegelijkertijd zien we ook mensen in onze omgeving die in zo’n traject zitten en hoe zwaar dat is. Vraag me dus wel eens af hoe ver wij bereid zijn om te gaan en of ik dat wel zou willen. De wens is nu heel sterk, maar ik wil niet uit het oog verliezen dat we al heel gelukkig zijn. Eén van onze doelen nu is het krijgen van een kindje, maar ik wil inderdaad ook niet dat het mijn levensdoel wordt ofzo?
Uiteraard ook niet naar bedoeld naar anderen, want ik heb juist alle respect voor mensen die zo’n traject aangaan. Alleen in combinatie met dat ik nooit het oergevoel heb gehad, denk ik dat ik daar niet de persoon voor zou zijn.
Zou dit ook niet vanzelf overgaan? Want ik denk dat het hormonen zijn. Een kind zou nog jaren duren in deze relatie, en ik denk dat ik er dan overheen ben gegroeid? Of zou dat niet kunnen?
Hier ook bang voor spijt. En bij kinderen denk ik dan dat bij twijfel niet doen, een goede raadgever is.
Ik heb dus wel een kinderwens en heb ook al besloten dat als ik geen partner vind dat ik ga kijken hoe ik dat als single kan aanpakken.
Echter ben ik heel erg gesteld op mijn eigen tijd en lijkt het me alleen ook heel zwaar. Mijn moeder was single moeder van 2(nu 3) kinderen, dus ik heb gelukkig wel een realistische beeld daarvan, maar die is niet zo positief, haha
Mijn schoonbroer vertelde dat iemand tegen hem zei dat het zo jammer was dat hij en mijn broer geen kinderen krijgen, omdat zij een kind hun ervaringen en hun kijk op de wereld mee konden geven en zo de wereld weer wat diverser en ruimdenkender konden maken.
Dat vond ik wel een hele mooie gedachte.
Het kan ook goed gaan. Na komst van mijn zoontje ben ik ondertussen gepromoveerd, in opleiding tot specialist en bijna klaar. Wij gingen na de bevalling al weer heel snel op vakantie en pre-Corona tijd gingen we zonder problemen op vakantie. Hij vind vakanties juist leuk en vraagt de hele tijd wanneer de Corona voorbij is. Voelt absoluut niet als blok aan mijn been, meer als extra verrijking van mijn leven. Mijn ambities hebben er niet onder geleden. Als het kon zou ik zo graag nog wel 1-2 kinderen erbij willen. Maar helaas denkt de moedernatuur daar anders over.
Ik had overigens ook nooit een oergevoel om moeder te zijn. We zijn ook best “laat” na gesetteld te zijn begonnen aan kinderen. Anders dan wat “normaal” is. Nu zijn wij hartstikke blij met onze zoon
Haha het eerste wat ik juist dacht was: wat een arrogante gedachte. Maar ja, van mij mag de hele wereld naar de tering als ik er niet meer ben dus ik ben duidelijk niet de doelgroep voor zo’n uitspraak 
Ja dat is het deel waarom ik denk dat ik een leuke/goede moeder zou zijn! Maar dan denk ik ook weer: dan wordt het kind een soort manier om de wereld positief te veranderen.
En misschien krijg je wel een kutkind dat over zaken heel anders denkt dan jij en je partner. Ik zie hoe het in ons gezin kan verschillen qua gedachtegoed terwijl we dus allemaal met hetzelfde perspectief zijn opgevoed.
Ik zou trouwens wel graag zwanger willen zijn, en een kind aan de tiet lijkt me ook bijzonder :’)
@Sjern mijn zus is hier serieus over aan het nadenken. Ik zou dan een grote rol spelen in het leven van het kind. Aan de ene kant fijn want kan ik daar mijn moedergevoelens op de kwijt en wil mijn zus graag helpen, aan de andere kant vind ik het lastig: dan zit ik alsnog met de verantwoordelijkheid over een kind van een ander terwijl ik er waarschijnlijk geen eentje van mezelf wilde. (Ook omdat ik als voogdij wordt aangewezen bij overlijden).
Moet eerlijk zeggen dat dat wel meevalt tot nu toe. Mijn vriend en ik verdelen alles evenredig en hij doet soms wat meer (zijn karakter is ook zorgzamer dan dat van mij). Ik heb tot nu toe vrijwel alle avonden vanaf het avondeten ‘vrij’, soms ook een dagje in het weekend (vantevoren afspreken wel). Als er geen corona was en ik zou het ook willen, dan had ik vrij vaak de hort op gekund. Als er een goede verdeling is komt maar 50% van de zorg op jou neer, en dan heb je best veel vrije tijd.
Overigens @Dombo had ik wel een kinderwens, maar ook niet het idee dat ik een oermoeder zou zijn ofzo. Ik wilde gewoon heel graag met een eigen baby knuffelen haha, echt rammelende eierstokken.
Haha Teske haar video zeker?
Ik vond het wel een interessante video omdat me totaaaal niet herkende in dat gevoel.
Totaal niet en misschien komt dat omdat ik niet weet hoe ik erop moet reageren. Ik vind het gewoon onnodig. Maar ik kan wel begrijpen dat veel mensen het leuk vinden.
Heb nooit een kind gewild. Ik vroeg rond mn 6e al eens aan mn moeder of je later perse kinderen moest krijgen, omdat ik dat niet wilde.
Heb er nu nog steeds totaal geen behoefte aan. Moet er niet aan denken dat je leven dan heel erg om een kind draait en niet zomaar spontaan iets kan doen. Ik kan het me ook gewoon niet voorstellen dat ik een kind heb, het past niet bij me ofzo.
Ja precies, je hebt natuurlijk reguliere verhogingen (loon indexatie, evt gebaseerd op cao) en een stap omhoog qua loonschaal of trede (afhankelijk van presteren)