Een paar weken geleden heb ik (met hulp van alle goede tips en adviezen van jullie) een nieuwe baan gevonden. Ik moet nog 3 weken opzegtermijn doen bij mijn oude baan. Nu zit ik met het volgende dilemma:
Ik werk samen met een collega, die eigenlijk niet zo goed functioneert. Ze doet heel erg haar best, maar is heel chaotisch en maakt veel fouten. Ik heb dit eigenlijk altijd opgevangen, omdat ik daar de tijd en ruimte voor had en omdat ik haar wel een leuk mens vindt. Doordat wij in zelfsturende teams werken en onze cijfers altijd goed waren, is haar functioneren nooit aan het licht gekomen. Vanaf half december zal er een nieuwe manager starten. Het is eigenlijk iemand die ik al goed ken, omdat het een collega is die doorgroeit. Ik twijfel zo hard of ik deze nieuwe manager moet inlichten over mijn collega. Ik maak mij namelijk oprecht zorgen over wat er zal gebeuren als ik weg ben. Ook voor die collega zelf, ze heeft echt extra begeleiding nodig om haar werk goed uit te voeren. Anders belandt zij (of mijn opvolger) binnen de kortste keren in een burn-out.
Ergens denk ik: niet meer mijn probleem. Maar wij werken met cliënten, een kwetsbare doelgroep, en ik wil hen niet in de steek laten.
Denk je niet dat als dit zo is, dat dit iets is wat al bekend zou zijn bij haar en de manager? Wie weet loopt het een en ander al, of denk je van niet?
Nee, ik weet dat dit niet zo is. Ik ben de enige die rechtstreeks met haar samen werkt. De huidige manager is ook niet echt betrokken bij ons. Zij heeft zoiets van, zolang de cijfers goed zijn, is er geen probleem toch?
Zou je het niet logischer vinden om het met je collega te bespreken? Neem aan dat zij ook niet op haar achterhoofd gevallen is en heus wel door heeft dat jij veel voor haar repareert of voor haar oppakt. Het is voor je collega toch ook een veel betere startpositie als ze tegen jullie nieuwe manager kan zeggen âik vind het hier leuk en ons team deed het altijd goed maar nu 1207 weg is, heb ik meer ondersteuning nodig wat betreft X en Yâ ipv dat haar nieuwe manager al begint met het idee dat je collega niet goed genoeg functioneert?
Ik vind het eerlijk gezegd een beetje vergelijkbaar met altijd iemand bij jou af laten kijken zodat ze slaagt voor haar examens (op zich heel aardig van jou) en dan nu tegen een nieuwe docent willen zeggen âzij kijkt altijd bij mij af hoorâ ipv dat je tegen haarzelf zegt: misschien moet je bijles overwegen want ik ben zo weg en dan kun je niet meer afkijken bij mij
Zo had ik het nog niet bekeken. Je hebt gelijk. Ik ga het gewoon zo laten. Ik zal mijn collega nog eens op het hart drukken dat ze zeker om extra ondersteuning moet vragen als ze dat nodig heeft.
Hoera, door naar de tweede ronde! Kan iemand misschien uitleggen hoe een tweede ronde er uit ziet? In mijn geval is dat op het gebied van sociaal werk
Hoe doen anderen het als je na periode van ziekte, bijv 1 of 2 of 3 jaar weer gaat solliciteren. Hoe verklaar je dat gat in je cv? (psychisch ziek zijn, weet niet of dat verschil maakt)
Eerlijk vertellen dat dat de reden is geweest
nee zou ik echt niet doen
ten eerste is het persoonlijk, ten tweede zullen mensen je bewust of onbewust toch als een risico zien en je daardoor of niet aannemen, of wanneer je wel aangenomen wordt bepaald gedrag of reacties uit gaan vergroten.
ik weet niet wat ik wel zou zeggen maar ik zou in ieder geval geen open kaart spelen.
Had je toen wel werk maar was je ziekgemeld of was je werkloos? Want ik heb dat eerste en ben niet van plan het als gat op mân cv te zetten, maar gewoon dat ik sinds 2018 bij dit bedrijf werk en mijn opleiding volg. Weet nog niet helemaal wat ik ga antwoorden als ze vragen waarom mijn opleiding dan zo lang duurt alleen 
Ikzelf zou eerlijk zijn, ook omdat ik niet bij een werkgever wil werken die mij daarom niet zou willen aannemen of vooroordelen gaat hebben. Maar dat kan dus wel in je nadeel werken, dan zou ik zoiets zeggen als een lange reis. Ook niet helemaal een leugen, alleen was het een geestelijke lange reis ipv fysiek 
je weet dat toch niet van tevoren en mensen doen dat ook niet persé bewust. ik vind het echt onnodig in je eigen vingers snijden. een werkgever zou op het moment dat je in dienst ziek word prima heel begripvol zijn maar je bij een sollicitatie toch niet aannemen omdat hij bang is dat dingen die misschien al lang niet meer aan de orde zijn een rol gaan spelen. of je wordt tegen een andere kandidaat met dezelfde kwalificaties weggestreept.
Ja ik zou het alsnog wel willen vertellen, maar dat zit ook in mijn persoonlijkheid. Ben een open boek. Niet per se het slimste altijd, maar voelt voor mij het fijnste.
Gewoon eerlijk zeggen. Maar het ligt ook aan de situatie, of de psychische problemen terug kunnen keren en hoe sterk je in je schoenen staat bij een eventuele afwijzing
Mij heeft het wel geholpen aan een fijne werkplek
@Nysmn zo ben ik ook
ik ook heel erg, maar ben door schade en schande (over deze specifieke situatie ook) wijs geworden.
je psychische achtergrond op tafel leggen is niet zomaar iets en ik vind dat een mogelijke werkgever daar in principe niets mee te maken heeft als jij zelf weet dat je de baan aan kan. ik vond dat ik een omgeving verdiende waarin ik op mn kunnen werd beoordeeld en niet vanuit (on)bewuste stigmaâs over psychische gezondheid.
tenzij het inderdaad iets is dat je nog dagelijks belemmert en waarvan je kans groot acht dat het je ook tijdens je werk gaat belemmeren, maar dan lijkt me de vraag/twijfel over het vertellen sowieso niet nodig.
Aah ja ik snap ook heel goed dat het niet per se het verstandigste is. Toevallig heeft het bij mensen in mijn omgeving wel goed uitgepakt (maar bij hen was er ook nog best een redelijke kans aanwezig dat het nog een keer terug zou komen) en waren werkgevers juist heel ondersteunend en meedenkend. Maar moet je maar net de juiste treffen.
Jullie verschillende meningen is precies hoe ik er zelf in sta.
Zelf ben ik het liefste eerlijk, maar mijn ervaring is dat je mbt mentale gezondheid dan echt in je eigen vingers snijd.
Die werkgever gaat wss geen risico tot uitval aannemen
Hm ja ik weet niet. En dan? Straks vragen ze waarheen en wat je hebt gezien. Stel je wordt aangenomen dan begin je al met 10-0 achter aan leugens zegmaar. De kans dat je daarin verstrikt raakt is echt groot. Dat is ook niet heel positief dan
Overigens geen tips over of je het mentale aspect wel of niet moet noemen maar snap dat het heeel lastig is hoor! Ik zelfde heb het maar dan met lichamelijke ziekte. En dat is heel andere, maar ook een struggle hoe en wat je her vertelt. Dus nouja ik hoop iig dat je er voor jezelf uit kan komen en iets vindt wat goed voelt!
solliciteer je op een baan waar je een opleiding voor gehad moet hebben?
anders kan je altijd nog 1 of ander onzinnig âbijbaantjeâ erop zetten en zeggen dat je even niet wist wat je wil toen ofzo of dat je daar gewoon wel tevreden was op dat moment.
dat soort baantjes worden denk ik meestal niet opgevolgd als referentie
Ja wil idd helemaal niet liegen, bevordert mân mentale gezondheid ook niet haha