Hij betaalt nu de premie zelf (omdat ie dat hiervoor ook al deed). Ik ben sinds kort zijn enige erfgenaam en er zijn geen kinderen. We wonen samen in een koophuis dat hij aan het begin van onze relatie kocht (durfden niet samen te kopen omdat het pril was, maar ben overal bijgeweest), waar we samen ingetrokken zijn (idealiter zou ik me inkopen, maar dat vinden we absurd duur voor de jaren dat we hier nog gaan wonen), vandaar de erfconstructie. Ik heb nog nooit een vast contract gehad en zou als er nu iets gebeurd hier geen hypotheek voor krijgen. Daarvoor is de orv, het totaal komt ook zeker niet boven de 6 ton uit. Daarom vroeg ik me af of het probleem magisch verdwijnt als we zes maanden wachten. Maar we gaan het nu netjes zoals in het samenlevingscontract doen.
Ik wil binnenkort gaan samenwonen met mijn vriend. Als het volgens plan verloopt heeft hij dan een (fulltime) baan en ik studeer nog een jaar waarnaast ik minimaal kan werken en wel kan lenen. Ik ben benieuwd hoe anderen in deze situatie het met de kosten hebben gedaan.
Ik vind naar rato betalen altijd erg logisch, maar ergens voelt het niet fair dat hij dan meer betaalt omdat ik zo nodig een jaar langer wilde studeren (heb een tussenjaar genomen). Maar aan de andere kant is het ook weer raar als ik een hoge schuld ga opbouwen terwijl hij rustig kan sparen.
Ik zit hier dus aan de andere kant van het verhaal. Het ligt er misschien ook wel een beetje aan hoeveel je vriend verdient.
Ben zelf pas kort begonnen met werken en heb dus geen dik salaris. Als wij naar rato gaan betalen kan ik straks nauwelijks meer sparen, denk ongeveer 200 euro per maand in totaal (dus ook voor vakanties enzo). Aan de ene kant denk ik dan van ja het is wat het is. Aan de andere kant baal ik er stiekem wel een beetje van, ik heb nog niet veel zelf op kunnen bouwen en ga dat op deze manier ook niet kunnen doen. Ga er niet vanuit dat we uit elkaar gaan natuurlijk maar denk er soms wel over na dat als dat wel zo zou zijn ik mezelf ook wel benadeeld heb door hem te sponsoren, waardoor ik als we uit elkaar zouden gaan nauwelijks spaargeld zal hebben en daardoor misschien zelfs niet in de mogelijkheid zal zijn om zelf een huisje te betalen. Maar vind het aan de andere kant ook niet eerlijk om van hem te verwachten dat hij dan maar een hogere lening (en dus schuld) aan gaat zodat ik normaal kan blijven sparen.
Ik vind âomdat ik zo nodig nog een jaar moest studerenâ ook wel hard voor jezelf eigenlijk. Als je voor je partner kiest, kies je toch voor âje heleâ partner en niet alleen voor de dingen die je goed uitkomen. Ik vind dat je zoân afspraak zeker zakelijk moet bekijken maar niet moet vergeten dat je waarschijnlijk in eerste instantie gaat samenwonen omdat je van elkaar houdt.
Iedereen moet het natuurlijk zelf bepalen maar mijn vriend en ik kiezen ervoor om alle huishoudelijke kosten naar rato te verdelen. Dat leek ons het meest eerlijk omdat de wet het in eerste instantie zo regelt voor mensen die trouwen en niks regelen. Luxe dingen zoals vakanties doen we wel 50/50. Daarnaast hebben we dus allebei nog wat geld om zelf uit te geven. We doen verder ook niet heel strikt. Als ik bijvoorbeeld deo koop bij de etos betaal ik het zelf maar als ik het meeneem van de supermarkt gaat het van de huishoudrekening.
Het is ook net wat je belangrijk vindt. Wij kunnen nu minder luxe vakanties betalen dan wanneer we die ook naar rato zouden betalen en sommige mensen die meer verdienen denken dan juist; âIk wil die ook naar rato betalen want ik verdien genoeg geld om op een luxere vakantie te gaan en heb het er voor over om meer te betalen.â
Of wat je ook wel eens ziet is dat de meerverdiende partner altijd het uit eten gaan betaalt omdat die zoiets heeft van: âIk verdien genoeg geld om uit eten te gaan en de ander niet dus anders gaan we nooit.â
Uit eindelijk moet je doen wat goed voelt voor jullie beiden want ik ken ook stellen die alles tot op de cent uitrekenen en daar super gelukkig mee zijn. Ik vind alleen niet dat je je schuldig moet voelen als je het naar rato zou doen of omdat jij nog studeert. Hij kiest er uit eindelijk ook zelf voor om met iemand te wonen die nog studeert toch. Als dat echt zoân probleem is kun je denk ik beter wachten.
Zijn er ook verhalen van mensen die tijdens het samenwonen erachter kwamen dat ze dat eigenlijk niet prettig vonden?
Ik merkte wel dat ik soms mijn eigen chilldagen miste, als in: lekker een dag meuren in bed en netflix kijken met chips. Wij zitten beiden veel op hotel doordeweeks voor ons werk, en hebben ook naar elkaar uitgesproken dat we dat soms ook gewoon echt nodig hebben en dat dat ook gewoon prima is, haha. In de maanden dat we relatief weinig op hotel zitten (van juni tot en met oktober) merken we ook echt dat we beiden weer uitkijken naar een weekje hotel zonder elkaar. Daarom denk ik dat het wel belangrijk is om duidelijk te blijven aangeven wat je nodig hebt. Als wij deze hoteldagen niet hadden denk ik wel dat we iets anders hadden moeten zoeken om even een avond/dag voor onszelf te hebben. Maar dat is natuurlijk per persoon verschillend.
Niet mijn verhaal maar een vriendin van me. Haar vriend, waar ze al een tijd mee samen was, had een huis gekocht en zij zou daarbij intrekken. Ze vond het alleen zo vervelend geen eigen plek meer te hebben dat ze redelijk snel weer apart zijn gaan wonen, dat was 7 jaar geleden. Ze wonen nog steeds apart wat inhoudt dat zij 2 avonden per week ongeveer in dâr eigen huis is en de rest is ze bij hem. Ze zegt van ja we kunnen het financieel aan en ik vind het echt heel fijn dus zolang dat zo is blijven we het zo doen.
Hun huizen zijn beide in dezelfde wijk trouwens.
Vrienden van mijn oma. Zij waren al ouder obviously maar zijn apart gaan wonen in dezelfde flat 
En dat doen ze al tientallen jaren zo.
Dit is echt mân droom, al denk ik helaas niet dat mân vriend hierin toestemt. Ik ben al weken bezig hem te overtuigen dat twee aparte dekbedden evht beter zijn maar dat wil er ook nog niet in
Ik ken geen mensen die spijt hebben maar wel verschillende stellen die tussen de 10 en 30 jaar een relatie hebben en niet samenwonen. Ik heb altijd het idee dat veel mensen het als een noodzakelijke stap in hun relatie zien maar het hoeft niet.
Ik ken wel mensen die spijt hebben, maar doorgaans omdat de partner niet helemaal het einde bleek te zijn (liegen, vreemdgaan, geldproblemen). Heb zelf geen spijt. Vind het samenwonen best fijn, maar ik merk wel dat ik soms dagen achter elkaar behoefte heb aan eigen ruimte en mijn vriend slecht trek. Kunnen we beiden ook wel prima mee omgaan en het scheelt dat we in huis genoeg ruimte hebben om je eigen gang te gaan. Samenwonen in een te klein huis zou ik in ieder geval niet goed trekken.
Ik woon sinds november samen, we waren toen 7 jaar samen. Enige wat ik Ă©cht moeilijk vind is tijd voor mezelf, vooral nu heb ik daar enorme behoefte aan 
Ik woonde op mezelf in een huur appartement toen ik een relatie kreeg. Mijn vriend woonde toen nog bij zijn ouders. Dus logischerwijs was hij na een tijdje daten heel veel bij mij. Eigenlijk al vrij snel de hele week op 1 of 2 dagen/nachten na. Dat ging toen echt prima. Hij werkte toen ook veel in de avonden en ik juist overdag. Ik kon op de dagen dat hij er niet was heerlijk asociaal lang chillen in pyjama, koude pizza eten als ontbijt, films/series kijken, uuuuren een beetje gamen of gewoon met mezelf zijn en doen waar ik zin in had.
Nu wonen we sinds anderhalf jaar echt samen in een koophuis. En ik vind het af en toe nog steeds lastig dat hij er elke avond ook is. Zeker nu in de Corona crisis.
Ik heb soms zoân behoefte aan bijv. avondeten wat ik wil zonder te denken âoh dat maak ik wel niet want dat vind hij niet lekkerâ
Of ik wil soms gewoon sâavonds stilletjes een beetje rommelen zonder dat iemand de hele tijd vraagt âga je mee naar bed?â of âwat ben je aan het doen?â
âZullen we een serie kijken?â enz.
Ook omdat we allebei een ander ritme hebben. Ik ben een avond mens en hij een ochtendmens. Ik eet het liefst om 20:00 avondeten. Hij om 17:30. Enzovoorts.
Dus ja. soms denk ik wel eens met weemoed terug aan de tijd dat ik nog lekker mijn eigen huisje en ritme had en dan verlang ik er wel naar terug.
Of misschien moet ik gewoon de zolder claimen als privé chill oord. Dan komt het ook weer goed haha
Kennissen van mij hebben toen ze uit elkaar gingen het huis ernaast gekocht en de tuin opengebroken zodat het 1 grote tuin werd.
Hun kind kon dus bij beide ouders altijd in en uit lopen en sliep dan de ene week bij de ene ouder en de andere week bij de ander. Maar ze waren dus wel echt dichtbij.
(het moet natuurlijk maar kunnen maar het klinkt zo idyllisch, eigk lijkt dit me ook wel ideaal als je wel een relatie hebt)
Ik heb er soms wel spijt vn omdat ik gewoon stress heb en echt geen leuk mens ben van werk en studie. Dat reageer ik op hem af en hij doet dan ook echt ĂĄlles fout hebben we hele tijd ruzie en dan ga ik hem negeren en hij sport 4 avonden dus we spreken elkaar amper.
Nu zijn we lekker veel samen en ben ik weer helemaal verliefd en supergezellig elke dag. Wil niet terug naar normale leven.
Financieel doen wij hetzelfde als hierboven wordt genoemd. We storten allebei 70% van ons netto inkomen en daar betalen we alles van (hypotheek internet gas water licht boodschappen cadeaus auto verzekering) en sparen we ook een deel. Wat overblijft op mijn rekening is nog 150 eu zorgverzekering en mijn mobiel en de rest zakkkkgeld yay. En @Flamoes daarom haal ik tegenwoordig deo bodylotion shampoo allessss bij de app hahahah 
Voor de mensen die een huishoudhulp (schoonmaakster) hebben, hebben jullie dit vanaf het begin gedaan? Mijn vriend en ik hebben het geld er wel graag voor over en ik vroeg me af op welk moment jullie dit hebben ingezet. Mijn vriend werkt echt veel (60+ uur per week) en ik iets meer dan 40 uur per week, dus ben bang dat dan alles op mijn schouders aan zou komen (o.a. vandaar de schoonmaakster).
Wij hebben geen schoonmaker (geld niet voor over haha), maar als je het geld hebt en allebei zoveel werkt zou ik het zéker doen. Zeker als je bang bent dat je naast je werk dan nooit meer vrije tijd hebt omdat je altijd moet schoonmaken/opruimen.
Desnoods begin je met eens in de 2 weken, kijken hoe het bevalt. Kun je altijd nog naar 1 keer per week toe.
Na 3 maanden relatie was ik zwanger van hem, toen gaan samenwonen, kind is inmiddels 15, en we zijn inmiddels alweer 10 jaar getrouwd. Nog steeds leuk samen en ik kan mijn leven niet zonder hem voorstellen
Op gegeven moment was ik de bende helemaal zat in huis en heb ik mân vriend overtuigd.
Mijn advies is doe het meteen, wij zijn beide echt gek op de schoonmaakster ze werkt echt zo goed!