Fijn thanks hier was ik naar op zoek! 
Mijn vriend en ik hebben al jaren een kinderwens maar het leek steeds niet het goede moment, en we wilden ook graag eerst trouwen. Nu de kans groot is dat onze bruiloft in het water valt door Corona hebben we besloten de natuur z’n gang te laten gaan, haha, en ik vind het zo moeilijk om er níet mee bezig te zijn. We hebben het er ook vaak over en ik weet zeker dat hij zo’n leuke vader zou zijn. Ik kan niet wachten 
Wij zijn nog lang niet aan kinderen toe, maar mijn vriend maakt het me wel moeilijk door bij elk klein kindje op straat etc stil te staan en te zeggen ahh zie je dat kindje. Een paar waren aan het janken in een winkel en toen ging hij gekke bekken trekken en waren die kiddos stil :’).
“Kinderen krijgen” is alleen een beetje een ding tussen ons dus soms denk ik waarom leg je er nou nadruk op want ik probeer het onderwerp juist te laten rusten.
Waarom is het een ding tussen jullie?
Hij zou het pas veel later willen dan ik!
Hier ook rammelende eierstokken. Maar ook vooral een ik moet nu anders geen kans meer. Ben 31 en al ruim 10 jaar samen. Getrouwd. Hij vaste baan. Ik veel gezondheidsproblemen en momenteel werkloos. Hij nog een forse studieschuld. Weinig spaargeld. Geen droomsituatie dus.
Veel uitgesteld en steeds niet gewild. Nu ineens paniek omdat ik bang ben te laat te zijn. Ook afhankelijk van m’n gezondheid en nu gaat het ok en heb ik groen van de arts. Hoelang blijft dat zo?
Huis is ruim, maar weinig kamers (twee kamer woning maar wel 85 vierkante meter). We gaan nu binnen een half jaar een auto kopen (wilde we niet, grote stad en ov bereikbaar en milieu enz.). We willen over een half jaar beginnen met proberen en dan ook gaan zoeken naar een meer kamer huurhuis.
Ergens voelt het als falen dat ik m’n shit niet op orde heb. Egoïstisch dat ik dan perse een kind wil.
Ik ben mijn baan verloren tijdens mijn zwangerschap. Ik ben over twee maanden uitgerekend en we hebben nog geen auto, we zitten in een huurhuis, ik heb een studieschuld, en zo zijn er nog duizend punten waarop het niet ideaal is. Ik wil niet zeggen dat je aan kinderen moet beginnen als je denkt dat je het financieel écht niet redt, maar ik denk dat een kind vooral liefde en goede verzorging nodig heeft en daarvoor hoeft niet alles 100% perfect te zijn.
Een kindje heeft in de basis weinig nodig. Vooral heel veel liefde, zorg, slaap, enz. Misschien kun je, wanneer het zover zou zijn, meubelen overnemen van vrienden/familie? Of leuke opknappers via marktplaats/de kringloop? Dat hebben wij ook gedaan, vooral omdat ik het milieutechnisch een goede zaak vindt. Als je maar er voor kan zorgen dat je je financiën op zich op orde hebt (voldoende € voor je -aanvullende- zorgverzekering, luiers, eten, etc).
@Hedwig en @Nefertiti, ik denk dat we het financieel wel moeten redden. Maar ben veel bang voor de wat als. Heb zelf een heftige jeugd gehad en wil mijn toekomstige kindje dat besparen.
Qua spullen zouden we dus niet een eigen kamertje hebben, maar wel ruimte voor het kindje. Financieel moet het kunnen maar ergens wil ik het niet onderschatten.
Is er zicht op een baan voor jou? Eventueel tijdelijk? En kans op verhuizing binnen nu en twee jaar? Wij hebben wel een babykamer maar ik denk niet dat hij de eerste zes maanden en misschien wel langer daarin slaapt. Genoeg ouders die dat zo doen, dus een eigen kamertje is niet meteen nodig.
Ik zou alvast beginnen. Voor hetzelfde geld duurt het nog een tijdje voordat je zwanger bent
Wij hebben maar 1 extra slaapkamer en daar slaapt onze dochter. Zolang wij geen nieuw huis hebben (waar we pas vanaf januari naar op zoek kunnen en gezien de huizenmarkt, zal t wel een tijd duren ) betekent dit dat ons 2e kind (ben nu zwanger) op onze kamer moet of bij zijn zus. Niet ideaal maar ook geen onoverkomelijk probleem. Als ik iets geleerd heb; kinderen laten zich niet plannen en een situatie zal nooit 100% ideaal zijn…
Ben bezig met een baan vinden. Maar door Corona en gezondheidsproblemen werd dat even tricky. We kunnen een duurder huis betalen. Maar willen nog hier blijven zolang ik niet zwanger ben. Dan kunnen we sparen voor de verhuizing zelf.
@Lara, ik mag niet zomaar beginnen. Ook al heb ik groen van de arts moet ik eerst nog onderzoeken laten doen. Zeker nu met Corona gaat dat niet zo flot allemaal. Dus echt start is nog even afwachten.
Dubbele post. Je hebt helemaal gelijk. Het niet hebben van een babykamer is geen ramp. We hebben ook al bedacht hoe we het wel zouden kunnen doen. Toch ergens onzeker over omdat de norm alles op orde hebben is. Zoals ik eerder zei, dan voelt het ergens voor mij als falen. Ik ben gewoon streng voor mezelf. Want hoe jij het verteld denk ik absoluut niet zo over jou. Heb gewoon zo erin geprent bij mezelf dat ik alles perfect wilde.
Ik herken dat heel goed hoor en het is de ‘norm’ dat een kind een eigen kamer heeft. En eerlijk? Voel ik me soms wel schuldig. Maar als ik dan nadenk, slaat t nergens op. Alleen reacties van anderen helpen niet echt, zeg ik eerlijk. Ipv bij ons bijv. Eerst te feliciteren, was de eerste reactie vaak: ‘oh, dan moeten jullie verhuizen’.
Dan is het al heel fijn dat jullie de mogelijkheid hebben om te verhuizen! Dat hoeft dus echt niet meteen.
@Ohappyday en tegen jou wil ik nog zeggen dat ik de eerste acht jaar met mijn zus sliep en ik baalde echt toen ik een eigen kamer kreeg. Mensen die zo reageren zijn gewoon stom, het is niet alsof die baby het je ooit kwalijk gaat nemen dat hij niet meteen een eigen kamertje had.
Vroeger dacht ik ook dat eerst alles perfect moest zijn en nu we roeien met de riemen die we hebben zie ik eigenlijk nergens meer een probleem in.
Precies dat. De omgeving die zo reageert. Zodra we getrouwd waren kregen we de vraag of we al een nieuw huis op het oog hadden, want er komt over een jaar wel een baby toch? Dat kan niet in dat huis wat je nu hebt. Terwijl als ik online huishuizen kijk, ze qua oppervlakte kleiner zijn dan wat ik nu heb maar wel meer kamers. Krom.
Mijn kind is nu 4 en ik begin wel veel meer zelfvertrouwen en vrijheid te krijgen. Waardoor ik ook eerder over een tweede ga nadenken. Nu pas, want ik voelde me ook heel lang verstikt. Maar ik denk dat ik het nog een paar jaar laat, tot mijn studie klaar is. Lijkt me fijn om niet continu meer thuis te hoeven zitten met een kleine maar er ook parttime bij te kunnen werken.