Dat vind ik wel een goed idee, dat je er bewust iets speciaals van maakt 
1 like
Ja ik vind het ook spannend! Mijn man en ik hebben ook besloten ervoor te gaan en ben nu sinds twee weken gestopt met de pil maar ik heb ergens ook koudwatervrees. Ik vind het idee van continue verantwoordelijkheid voor zo’n kleintje soms heel beangstigend en bevallen lijkt me zo verschrikkelijk!
En toch voelt het ook alsof we er klaar voor zijn. 
1 like
Ik werk in de kinderopvang op de dreumesgroep, en ik kan die kinderen soms echt niet aan zo schattig zijn ze 
1 like
Het blijft toch iets nieuws en onbekends. Je gaat ergens voor terwijl je hoe goed je je ook voorbereid nooit echt weet hoe het gaat zijn. Ook lijkt mij het eerste jaar wel heel zwaar en bevallen al helemaal. Ben ook heel benieuwd hoe het onze relatie gaat beïnvloeden, je leert elkaar toch op een heel andere manier kennen.
2 likes
Eerste jaar hoeft niet zwaar te zijn. Ik vond het heeeel erg mee vallen op wat hormonale momenten na, maar heb denk ik sowieso het eerste half jaar op een roze wolk geleefd. Daarna wel wat stress gehad rond om fles weigeren maar niets te geks. Ik vind vanaf een jaartje tot iets ouder dan anderhalf pittiger.
1 like
Ik laat 2 dagen na mijn huwelijk mijn spiraaltje verwijderen! Ik ben benieuwd hoe snel alles op gang komt want ik ben al 10 jaar niet meer ongesteld 
Heeft iemand daar ervaring mee?
1 like
Gisteren op werk stiekem in de wc staan huilen na 2 zwangerschapsaankondigingen van collega’s. Het voelt voor mij nog zo ver weg. 
1 like
Awh! Ineens komt het in een versnelling!
Komende jaren hier nog niet helaas.
Oh, dat voelt wel lang als je het graag wilt.
Je bent niet alleen 
Ik heb nooit kinderen gewild, tot vorig jaar toen begon ik toch wel te twijfelen…
Maar nu is een goede vriendin van me zwanger en bijna uitgerekend en kan ik niet wachten tot de baby er is. Word er een beetje bang van gezien ik nooit iets met kinderen had. (ben inmiddels bijna 32 en vrijgezel)
Ik heb eigenlijk echt niks met kinderen. Ik vind babies niet leuk. Ook nu een vriendin van mij een baby heeft gekregen heb ik daar weinig gevoelens bij.
Mijn vriend en ik hebben al wel subtiele gesprekken gehad met de conclusie “voor ons geen kinderen”. Maar toch ineens heb ik van die gevoelens dat ik een gezin wil. Ik heb gewoon zoveel liefde voor mijn vriend dat ik een gezin met hem wil vormen. Niet eens echt baby-fever maar vooral veel liefde ofzo? Ben er echt mega door in de war…
1 like
Zou je op een andere manier invulling kunnen geven hieraan? Zou bijv. een hond nemen je misschien meer het gevoel van een gezin geven?
Ik weet niet of ik kinderen wil. Bij mij voelt het echt als hoofd tegen hart. Normaal gesproken is mijn verstand leidend in alles, maar hierin is mijn gevoel met vlagen zooooo sterk. Ik heb wat mentale problemen momenteel en weet dat ik niet naar mijn gevoel moet luisteren als het om dit soort dingen gaat, maar ik droom zoooo erg van een kind nu
Ik heb zojuist Instagram gedeactiveerd, want ik kon het gewoon niet meer aan alle zwangerschapsaankondigingen. Jammer dat je collega’s niet kunt deactiveren 
Ik probeer nu zwanger te raken al een paar maanden en krijg ‘t ook steeds moeilijker met mensen die wel al zwanger zijn… jaloezie ofzo. Ik probeer er niet teveel mee bezig te zijn en zet het snel van me af maar als ik een zwangere zie schieten heel snel iets van jaloerse gedachten door me heen. Ben denk ik ook bang dat ‘t mij nooit meer gaat lukken om zwanger te raken (er is geen reden om dat te denken, ben doemdenker), dus dat ‘t langer duurt om zwanger te raken maakt mij helemaal gek.
1 like
Ik merkte voor mezelf dat ik er ook zoveel mee bezig was dat ik het kinderwens topic hier heb gemute.
En dat ik blij ben dat ik nog een jaar een spiraal ga nemen want ik weet niet of ik mezelf zou vertrouwen met het nog anderhalf jaar met condoom seks hebben. Ik denk dat ik direct obsessief bezig ga zijn met m’n cyclus tracken.
Ik ben getrouwd en merk dat ik er klaar voor ben maar mijn man nog niet. Onze gesprekken over kinderen verlopen vaak stroef en dit maakt mij verdrietig. Ik ben namelijk heel bang dat als we er niet eens over kunnen praten, dat het daadwerkelijk krijgen van kinderen nog heel erg ver weg is. Het frustreert me ook dat hij als het ware de tijdlijn bepaalt, ook voor mij. Ik moet gewoon wachten totdat hij besluit dat hij er klaar voor is.
Hij lijkt zelf ook niet precies te weten waarom hij er niet klaar voor is. Hierdoor weet ik dus niet wat ik/wij kunnen doen om vooruitgang te boeken en bekruipt mij soms de gedachte dat het dan misschien wel aan mij ligt.
Het liefste zou ik er helemaal niet over praten en willen dat een zwangerschap ons gewoon “overkomt”. Hoe hebben jullie deze gesprekken aangepakt met je man/vriend? Ik wil hem niet pushen maar ik vind het zó lastig om mijn gevoelens hierover niet te delen.
1 like
Hoe oud zijn jullie? Want misschien als jullie al boven of richting de 35 zijn dat je het daarop kan gooien.
Daarnaast zijn mannen er heel vaak niet echt klaar voor. Als ze het eenmaal zijn komt het vaak helemaal goed maar daarvoor is het voor hun nog vaak een te abstract ding en zijn ze bang. Dit heb ik iig gezien laatst in de 2doc “Heb jij ook kinderen?” Daar zei een arts dat het tegenwoordig supervaak voorkomt dat vrouwen door omstandigheden pas heel laat moeder (kunnen) worden, vaak omdat de partner het steeds wilde uitstellen en dan gaat de relatie over en zit de vrouw met haar leeftijd.
Ik vind dat sowieso altijd een heel abstract iets, ‘er klaar voor zijn’. Je weet niet hoe het is om een kind te hebben dus hoe kan je sowieso zoiets inschatten? Qua gevoel dan hè, want kan het me uiteraard voorstellen dat een stabiele relatie, financiële situatie en woonsituatie mee kunnen wegen. Wel vervelend dat hij niet in staat is te benoemen waarom hij zich er niet klaar voor voelt want daar kan je eigenlijk ook niets mee @Lemur