“Dus ergens ben ik dan ook bang voor het oordeel van collega’s en in het specifiek mijn leidinggevende.”
Dit is precies waar ik me ook door laat tegenhouden. En nog een ander praktische zaak, maar zodra we die afgerond hebben wil ik graag stoppen met de pil. Maar ben zo bang voor oordelen op werk oid. Alsof ze me dan minder goed vinden etc.
Eigenlijk zo achterlijk dat dat in je hoofd zit. Want dat is wel het laatste waar je je druk om moet maken.
Maar toch heb ik dan het idee alsof ze het alleen maar lastig vinden ofzo. Maargoed ook dan, lekker belangrijk. 
Wel fijn om te horen dat ik niet de enige ben met dit soort gedachten!
Ik kan niet meer. Elke dag denk ik eraan en ik ben zo intens verdrietig. Maar vriend heeft net een dikke stap in z’n eigen bedrijf gedaan, we willen nog verhuizen naar een niet-tochtig huis en we hebben 0 spaargeld. Dus het kan gewoon écht niet. Maar ik vind het doodeng. Over ‘n paar maanden ben ik 30, ik weet dat ik PCOS heb, dus ik zie het alleen maar zwart in dat het me nóóit gaat gebeuren. M’n instinct is zo heftig dat ik alleen maar denk: “fuck it, laten we in ieder geval alvast proberen, kind wordt toch wel groot.” Maar vriend wil het écht voorlopig nog niet. Drukt op onze relatie.
Ahh wat een rotgevoel 
hoewel er van beide kanten van de verhalen natuurlijk wat van te zeggen valt, is het moment nooit helemaal perfect. Natuurlijk als je dikke schulden hebt en geen veilige omgeving hebt waar je kind kan opgroeien is dat niet een basis voor een kindje. Maar ik las laatst een stukje over ‘onze generatie’ die steeds later kinderen krijgen vanwege het wachten op het perfecte moment. En dat je perfectie niet gaat vinden, nooit niet. Vond dat zelf wel een eyeopener eigenlijk om toch veel meer op je gevoel af te gaan.
Ah nee wat shit dit… Even een knuffel!!
Jeetje wat heftig, dikke knuffel!
Ah jeetje, wat naar zeg. 
Ik kan me voorstellen dat er dan een gigantische druk op ligt.
Ik ken meerdere mensen in mijn directe omgeving die geen problemen hadden met het kinderen krijgen ondanks pcos. Zelfs zonder medische molen. Dus ik denk dat het echt niet nodig is om het alleen maar zwart in te zien. Je weet het natuurlijk nooit maar dat weet geen enkel mens.
En hoe Ielove ook zegt. Qua timing is niets perfect.
Ook dikke knuffel van mij! Zoiets plannen is altijd wel lastig en er is nooit echt een goed moment. Met geldzaken komt het wel goed. Je hebt geen dikke spaarpot nodig om rond te komen met een kleine. Wat betreft PCOS snap ik je angst wel, maar zoals hier boven aangegeven zijn er zeker ook succes verhalen. Mijn bf heeft met pcos inmiddels al 3 kindjes (heel vlot achter elkaar).
Hier ook heftig rammelende eierstokken en geen geduld. Augustus gestopt met de pil, januari positieve test, helaas weekje later miskraam. Voor Mn gevoel duurt 1 maand nu eeuwig en overal om me heen zwangerschappen / bevallingen. En ineens vorige week gedoe op g werk waardoor ik twijfel of ik hier wil blijven werken… maar dan moet ik miss Mn kinderwens uitstellen. Dilemma’s 
Ja, ik heb zoiets van die celdeling gaat wel door en dat kind wordt wel groot. Een kind voelt niet of hij in een villa of appartement zit… Gisteren weer onwijze, onwijze ruzie erover gehad… 
ik heb dus sinds een aantal weken dat ik in ene misselijk ben en ga kokhalzen met soms spugen tot gevolg… vanochtend toch maar een test gedaan, ondanks dat ik gewoon aan de pil ben. De test was negatief en vind het toch best jammer…
Is er iemand hier die eens via DM zou willen sparren? Ik heb wel een kinderwens, maar mijn vriend nog niet. Ik gun hem gewoon de tijd die hij nodig heeft, maar in mijn omgeving heb ik niemand met wie ik het daar wel eens over heb.
mag hoor! maar waar wil je dan precies over sparren?
Volgens mij zijn er een heleboel meiden in deze situatie, mss kun je het in dit topic delen?
Sure! Als je het niet in het topic kwijt kan. Heb hetzelfde.
Hahaha, eind dit jaar is ook nog vét lang hahah. Nee grapje, ik zal je niet opstoken. Het is zo eind dit jaar. 
Ik heb hier wel 's gepost dat vriend er nog niet klaar voor is, en dat is nog steeds zo. Maar zaterdag waren we in de Action en achter ons stond ZO’N ONWIJS SCHATTIG VENTJE en mijn vriend ging helemaal lachen om 't jochie en was helemaal vertederd. En dan denk ik: Gast. Je bent er zó klaar voor. Wat doe je. 
We gaan eind april het huis te koop zetten, dan gaan we tijdelijk ergens een jaartje ofzo wonen en dán wil hij het pas proberen als we een nieuwe koophuis hebben. Tegen die tijd ben ik 56 ofzo. Okee, 32, maar toch. Met 1 been in 't graf.
Dat is dus juist hetgeen dat ik lastig vind. Ik durf hier niet 100% te zeggen dat ik hier anoniem ben.
Misschien een positief verhaal maar mijn vriend wou een paar jaar geleden geen kinderen. Nu zegt hij minimaal 1x per week dat ik mijn spiraal moet laten verwijderen. Hij is zelf de laatste jaren een aanzienlijk stuk rustiger en huiselijker geworden. Ik zeg altijd dat hij rammelende ballen heeft :’).
Maargoed, ik zou ook graag een kindje willen maar we trouwen over een tijdje. Heel eerlijk gezegd zou ik dan nog niet zwanger willen zijn. Misschien dat ik als huwelijkscadeau mijn spiraal laat verwijderen 
Vriendinnetje vertelde gisteren dat ze zwanger is. Jezus man, wat zit er in het water.
Ik ben nu letterlijk de enige van al m’n vriendinnen (stuk of 10) die geen kinderen heeft/krijgt. Ik doe nu zó m’n best om niet boos op 'm te worden, verdrietig te zijn en zet straks maar weer even een fake smile op. Hij vroeg gister en vanmorgen wat er was met me omdat ik een sad energie om me heen heb, maar ik kan 'm gewoon niet aankijken en wil niet dat hij weet dat ik verdrietig ben. Want dan hebben we weer ruzie en hij kan er toch niets mee.
Ik weet dat je hier helemaal niks mee kan, maar ik vind dit zo moeilijk voor je. Zo’n gevoel dat je weet dat je eigenlijk blij voor iemand ‘hoort’ te zijn, maar tegelijkertijd brengt het gewoon pijn met zich mee. Ik denk in ieder geval aan je!