De dag die je (vaak niet helemaal zeker meer) wist dat zou komen.
It happened. Ik heb gisteren mân proefschrift ingeleverd.
Ik ben eigenlijk nog aan het bijkomen van hoe heftig de laatste dagen waren. Ik had even onderschat hoeveel werk het ineens toch nog was aan het einde om alles bij elkaar te zetten. :â)
Zowat 24 uur aan een stuk doorgewerkt zonder te slapen, op koffie, adrenaline, en een plotselinge intense wilskracht (âik wil dit ding nĂș af hebbenâ), mijn ogen waren door het beeldschermturen en nachtbraken zo rood dat ik eruit zag of ik een week lang had zitten janken en daarna nog even vrolijk drie jonkoâs had gerookt. Hierdoor zag het er wel ietsje dramatischer uit dan het echt was maar toch, jeetje wat een struggle was dit, haha. Nu een soort kater van alle mentale maar vooral ook fysieke stress, maar hey, het is binnen!
Mijn interne verdediging is eind december en de openbare eind januari.
Over de schriftelijke inhoud maak ik me verder niet zoân zorgen (vijf gepubliceerde papers dus ze kunnen weinig veranderingen vragen lijkt me, behalve aan inleiding en discussie) maar ik ben terrified voor die verdedigingen. Ik ben gewoon echt een slechte, onzekere, warrige spreker. En de taak om het voor te gaan bereiden is los van de presentatie zo vaag, ongestructureerd en onafgebakend, daar krijg ik als ADDâer een beertje een error van in mân hoofd. Maar ik zet het nu nog maar even van me af, eerst een weekje chillen en door laten dringen dat ik dit daadwerkelijk afgemaakt heb, op de een of andere manier, ondanks alles. Weliswaar met wat vertraging.
Zo, nu het forum maar eens rustig bij gaan lezen. ^^