Zonder grappen dit is letterlijk wat ik zaterdagavond tegen m’n vrienden zei hahahaha, want het is ook precies dit nummer
1 like
Hahahahaha echt!! Hoe toevallig! Hahaha pompen staat ook op mijn motivational lijstje.
Heb ook nog getwijfeld tussen een quote van Till I collapse van Eminem
Till the roof comes off, 'till the lights go out
'Till my legs give out, can’t shut my mouth
'Till the smoke clears out. Am I high? Perhaps
I’mma rip this shit, 'till my bone collapse
1 like
Een goede vriendin van mij (en collega) stopt binnenkort met haar traject na 4 jaar. Het heeft haar heel veel bloed zweet en tranen gekost om deze beslissing te maken en ondanks dat dit voor haar het beste is en ze klaar is met alles wat met wetenschap te maken blijft het natuurlijk heel moeilijk. Nu wil ik eigenlijk iets voor haar kopen (wat ik normaal ook had gedaan als het wel was afgerond) omdat ze zo hard heeft gewerkt en ik super trots op haar ben. Ik dacht zelf aan een kettinkje (wil dus iets wat ze echt langdurig kan bewaren), maar wil ook niet dat het stom overkomt en voor haar voelt als pitty cadeau ofzo. Wat denken jullie? Is een kettinkje leuk of meer iets tijdelijks zoals uit eten oid?
3 likes
Denk dat de uitleg het hem doet en het verschil maakt tussen een pity cadeau en ‘ik ben trots op je’. Kaartje erbij als je het niet goed op het moment zelf kan uitleggen. Zou dus gaan voor wat je al in gedachten had!
1 like
Ik ben wel echt op de emotional route nu m’n proefschrift klaar is. Al die avonden en weekenden op het lab, alle drama tussen collega’s. Alle discussies en grappen met mijn baas. Alle feestjes met m’n collega’s en de kerstborrels die uit de hand liepen. Alle flirtations en dates met mijn collaborator (still ongoing trouwens haha deze week gaan we weer op stap). De 2 maanden op het München lab waar ik onwijs veel heb gefeest (niet alleen daar). En gewerkt (work hard play hard). De congressen van mijn consortium waar we vooral op stap gingen en brak bij de praatjes zaten. Tussendoor ook nog een kind gebaard. En een fucking pandemie (die heb ik niet gebaard).
En met als absoluut dieptepunt het plotselinge overlijden van mijn stagiaire, waar ik alles op alles zette om haar te lokaliseren (wat niet mocht baten), en ik de allerlaatste ben die haar levend gezien heeft. Ik weet nog dat ik huilend in paniek bij de crisispsycholoog zat, niet wetend hoe ik ooit nog verder zou kunnen werken hier, en later nog door al haar data moest. Ik die als stagebegeleider als enige haar dood heeft gezien en heeft gewaakt. Ik had echt niet gedacht zo’n grote tegenslag te hebben in mijn PhD.
Maar toch… I did it!
15 likes
Dankjewel voor jullie mening en jij ook @tessel! Ik ga het denk ik maar gewoon doen en inderdaad ook de insteek erbij vertellen dat ik super trots ben op hoe ze zich hier doorheen slaat. Ga nog eventjes nadenken over wat een goed moment is en even op zoek naar een mooie ketting. Thanks!!
3 likes
Samen een avondje de hort op doen ja! Lekker eten en aan de zuip en haar moedige beslissing vieren en een dikke middelvinger naar de academische wereld. Onwards and upwards!
4 likes
@Ovenschaal (of iemand anders die dit weet), ik heb even een praktisch vraagje. Ik heb mijn introductie- en discussie-chapters eigenlijk automatisch in US-Engels geschreven (vind dat vaak wat intuïtiever ofzo?). Nu zie ik net dat het type Engels er bij mijn papers vanaf hing waar het is gepubliceerd; sommige documenten staan dus in UK-Engels, sommige in US-Engels.
Alles naar UK-Engels aanpassen zou voor mij meer werk zijn dan andersom. Maar we leven hier natuurlijk in Europa, is UK-Engels niet toch netter? Zie dit ook in veel proefschriften terug maar geen idee of het een regel of sterke algemene voorkeur is ofzo.
Zou er een manier zijn waarop je dit snel kunt checken in Word? De spellingcheck voor beide om en om aanzetten werkt niet; hij telt dan helaas niet ‘retrospectief’ woorden fout die in de andere Engels-variant staan. Waarschijnlijk moet ik het dus handmatig gaan checken straks… maar dacht, kan het altijd vragen. 
Waar je al niet aan moet denken bij die lay-out dingen, wordt al met al (referenties, afkortingen, tabellen overal gelijk) ook nog wel een werkje als ik dat zo zie. 
Het hoeft niet totaal perfect, want we leveren hier (BE) eerst een draft in en het wordt na de interne verdediging pas definitief tot een boekje gemaakt met evt. aanpassingen, maar toch.
Wilde hier nog even los op reageren. Klinkt alsof je een heftig PhD-traject hebt gehad. Ik vind je een bikkel dat je het afgemaakt hebt, yeah, you did it. Ik herkende wel iets in je laatste paragraaf. Zelf heb ik een paar jaren geleden een collega voor mijn ogen met de fiets onder een auto zien komen. Ze raakte levensgevaarlijk gewond, heeft maanden in een vegetatief coma doorgebracht. Uiteindelijk wel langzaam ontwaakt, maar met zwaar hersenletsel (volledig afhankelijk, kan niet meer praten en lopen). Dit was een zware tijd en omdat ik als enige bij haar was tijdens het ongeluk (we waren op weg naar een feestje) en ze me na ontwaken niet meer herkende, stond ik daar ook vrij eenzaam in. Hoewel het veel erger was en is voor haar familie en vrienden natuurlijk.
Maar goed, ik weet dus - ook gezien m’n depressie en andere issues - hoeveel effort en doorzettingsvermogen het kost in zulke moeilijke omstandigheden om toch door te zetten met een proefschrift. En ik denk dat we dat bijna allemaal wel weten, want ieder heeft zo zijn tegenslagen in het leven (één wat heftiger dan de ander natuurlijk)…
Is een prestatie waar je heel trots op kunt zijn.
5 likes
Jeetje wat heftig ook! Dat lijkt me heel erg om mee te maken. Ik vind dat best onderschat, je ziet collega’s vaak meer dan je vrienden of familie. En soms zijn het ook gewoon vrienden, maar dan op een werk locatie. Heel logisch dat het een hele zware tijd voor je was en soms nog is. Dat laat wel flinke sporen na. Dat je er getuige van was moet ook heel traumatisch geweest zijn.
Herken het wel, dat er soms eenzaam in voelen. Het jaar voor haar dood heb ik 50 uur per week zij-aan-zij met haar gestaan, dan bouw je wel een band op. Ze kwam hier niet vandaan en was hier dus zonder familie. Toen ze niet op kwam dagen voelde ik me ook verantwoordelijk (tov haar familie) dat iemand zich druk maakte of het wel goed met haar ging (niet dus). Ik heb achteraf ook nog veel dingen opgeschreven (de laatste gesprekken voor haar dood) en geprobeerd contact op te nemen met haar familie voor als ze nog dingen wilden weten of hebben van haar, maar daar is helaas nooit respons op gekomen. Niemand van haar studievriendinnen hier, of haar toenmalige vriend, heeft haar nog opgezocht in het politiemortuarium om afscheid te nemen of om te waken. Dat heb ik maar gedaan, ook deels met gedachte dat haar familie het misschien een fijn idee vond dat iemand zich hier druk maakte om haar. Voelde ook allemaal vrij eenzaam. Dus ik herken het wel! Gelukkig was mijn werk en vooral mijn baas heel goed hierin, gelijk crisispsycholoog via werk (ziekenhuis) en op het werk zelf ook nog groepsondersteuning.
Het doorgaan daarna was heel lastig, ging met zulke tegenzin naar mijn werk. Dat zal je vast wel herkennen. Gelukkig waren mijn korte vlagen van motivatie genoeg om door te zetten en iets uit mijn handen te krijgen, totdat het weer beter met me ging. Heb het nu wel allemaal achter me gelaten gelukkig (het is 3 jaar geleden).
Heel knap dat jij ook hebt doorgezet! Daar mag je ook heel trots op zijn. Het is inderdaad niet altijd makkelijk en vooral niet met zulke tegenslagen. Je kan het!
2 likes
Toen ik ontslag wilde gaan nemen (en dat uiteindelijk ook deed) kreeg ik van een vriendin een mooi natuursteentje die (volgens dat briefje, want weet ik veel haha) er voor staat dat je voor jezelf kiest en niet doet wat moet, maar wat je jezelf gunt. Dat vond ik toen een heel mooi cadeautje.
Als je een mooi sieraad geeft met zo’n soort boodschap, denk ik dat ze dat alleen maar heel erg lief gaat vinden. Ze heeft een super belangrijke stap genomen in haar leven en het is heel lief van je dat je wil laten merken dat je trots op haar bent 
3 likes
Ben nu in een arcade bar in de stad om m’n proefschrift inlevering te vieren 
Dat ik maar veel potjes mag winnen van mijn collega’s
10 likes
Ik zou als ik jou was alles us Engels maken, zolang het consistent is qua spelling is het prima! Ik had bij elk hoofdstuk dat al gepubliceerd was een soort voetnoot geplaatst dat het hoofdstuk gepubliceerd was als: Referentie manuscript en licht aangepast was qua spelling en syntax voor de dissertatie.
1 like
Jeetje wat een heftig verhaal zeg. Ik begrijp tussen de regels door dat het een suïcide was? Wat verschrikkelijk. Goed dat je werk dat je goed opgevangen heeft! Dat is zo belangrijk! Zoiets wordt niet minder erg of traumatisch, maar steun krijgen bij het verwerken is echt cruciaal. Is bij mij helaas niet goed gebeurd. Ik heb een aantal fijne collega’s gelukkig! Dat wel. Maar mijn werk zelf is hier niet steunend in geweest. Sterker nog, vrij kort na het ongeval is mijn supervisor opgestapt en heeft mij met een zwaar internationaal project alleen gelaten en heb de jaren daarna ‘begeleiding’ gehad van alleen mijn promotor die natuurlijk nooit tijd had. Durf niet verder in detail te treden (i.v.m. herkenbaarheid, niet dat ik me schaam hiervoor ofzo, maar toch). Ik wil ook zeker helemaal niemand de schuld geven van mijn (hierna sterk verergerde) mentale problemen. Het had gewoon beter gekund, maar het is zinloos om in het negatieve te blijven hangen en dat doe ik dus ook niet en werk stapje voor stapje door. Ik voel me nog regelmatig schuldig dat ik klaag over mijn PhD omdat ik een meter achter haar fietste toen het gebeurde, de auto ook niet zag en dus net zo goed degene had kunnen zijn die eronder lag. Wat loop ik te z*ken. Zij had het zo graag willen doen. Niet alleen een PhD, maar een normaal leven is haar en haar naasten afgenomen.
Hoe voelt het nu een paar dagen na inleveren? Heb je er nog een goed feest van gemaakt? Hoop het wel, had je verdiend hoor!
2 likes
Ooh dat is een heel goede tip van die voetnoot, eigenlijk nog nooit gezien hier in een proefschrift. Ga ik doen. 
Dankjewel!
1 like
Wat een knappe instelling van je! Nou, zonder echte supervisor is het ook knap moeilijk en bijna onmogelijk hoor. Het is je absoluut niet makkelijk gemaakt. Heel knap dat je doorzet!
Het was geen suïcide, haar hart was ineens gestopt met kloppen (in haar slaap, of nouja, ze lag in ieder geval in bed). Er is nog wel een obductie gedaan maar daar is helemaal niks uitgekomen, geen klassieke hartaanval of bloeding of geknapte ader (ook toxicologisch niet). Heel naar. Toen ze jong was had ze wel een ernstig ongeluk gehad (nog maar 1 nier en geen milt, wat ik nota bene de politie/patholoog moest vertellen ivm de obductie, dat ze niet zouden schrikken van de missende organen) maar geen hartproblemen ofzo. Gelukkig ligt het allemaal wel achter me maar ik had haar wel een ander leven gegund.
Ja, het was een leuk feestje! Nu wel druk meh revisions dus echt pauze zit er niet in maar dat zwaard van Damocles voel ik niet meer en dat is heerlijk!
1 like
Sorry dat ik even kom binnenvallen. Ik ben officieel nog niet begonnen aan mijn promotietraject, maar ik heb wel een vraag.
Ik heb in juni een mail ontvangen met de vraag of ik als co-auteur opgenomen wil worden in een wetenschappelijk artikel en of ik mijn gegevens nog even wilde verifiëren. Ik heb dat gedaan. Vervolgens heb ik daar geen bevestiging meer van gekregen. Is dat normaal? Het gaat om een artikel over een groot project dus ik kan me voorstellen dat ze niet alle betrokkenen terugmailen, maar ik hoop niet dat er iets misgegaan is en dat ik alsnog niet genoemd word 
Ik vind het niet ongebruikelijk en zou het zelf ook kunnen vergeten 
maar als het je geruststelt zou ik zeker even mailen om te checken hoor.
@Sexy_Lama en @Ovenschaal echt heftige ervaringen zeg. @Sexy_Lama ook veel succes met de laatste loodjes, dat moet een enorme opluchting zijn als je klaar bent!
1 like
Oh, een plotse hartstilstand zonder aangetoonde oorzaak… zo eng is dat. Laat staan om het van heel dichtbij mee te maken. Het is zo vreemd dat het leven in een paar seconden voorbij of totaal veranderd kan zijn.
Jammer dat je het zo druk hebt nu met revisies. De party gewoon later nog eens royaal overdoen dus… 
Succes nog!
1 like
Dankjewel! <3
Kreeg vandaag een kleine paniekaanval of het allemaal wel gaat lukken op tijd. De discussie is echt ver af maar ik worstel erg met het laatste stuk (en dus met focus en depressie). Ik wil gokken op rond eind september inleveren. Maar de discussie is dus nog even een struggle, lay-out document moet gedaan worden, alles nagelezen, samenvatting Engels en Nederlands… Daarna, na indienen moet het nog door allerlei omslachtige procedures en je hebt hier dus ook nog eens een interne én publieke verdediging (maand ertussen). Al met al kan dit proces dus nog maanden duren en ik ga in januari op vakantie met mijn ouders en zus (40 jaar getrouwd). Dus alles moet dan afgerond zijn want ik ga daar echt niet prettig zitten anders.
Maar goed ik probeer mezelf maar niet te gek te maken en in simpele stappen te denken: de discussie moet af. Dan de rest.
Het lijkt zo’n eindeloze tunnel, ik denk dat als het ingeleverd is dat ik drie dagen wezenloos voor me uit ga zitten staren van: wtf?
Over de verdedigingen probeer ik maar helemaal niet teveel na te denken. Ik heb ADD en dit wordt mijn zwakste gedeelte (schriftelijk sterk, maar mondeling chaotisch, ongestructureerd en faalangstig, en moeite met vragen processen). Maar hey, wie dan leeft.
Er gaat ondanks dit zeker opluchting zijn als het ingeleverd is. 
