Wat goed, gefeliciteerd! Het is jammer dat je niet de reacties uit je omgeving kreeg die je wilde, maar wat de rest ook al zegt: ze hebben geen idee. Daarnaast denk ik dat zij het meer zien als ‘oh wat fijn voor je dat het nu af is!’ dan dat ze echt denken van ‘hè hè je bent eindelijk eens klaar’. Omdat als je bijvoorbeeld hebt gezegd dat je na je contract nog zaken moet afronden mensen die dit wereldje niet kennen er waarschijnlijk vanuit gaan dat het dan langer duurt dan eigenlijk de bedoeling was en dat je er zelf z.s.m. klaar mee wilt zijn. Plus, veel mensen zijn denk ik ook niet gewend om een aantal jaren met ‘1’ ding bezig te zijn en vinden zoiets ook binnen de tijd al klinken als iets dat lang duurt omdat je je een aantal jaar vastlegt. Hoe dan ook mag je echt hartstikke trots en blij zijn!
Ik zou zelf echt super blij zijn met het indienen op zo’n termijn en ken ook echt vrijwel niemand (ik geloof zelfs letterlijk niemand nu ik erover nadenk) die het binnen zijn of haar contract heeft kunnen afronden. Degene die het dichtst erbij in de buurt gaat komen zal ook een maand of 3 na afloop contract zijn denk ik. Al verschilt de gemiddelde uitloop geloof ik wel erg per discipline. Anyway, goed gedaan! Gefeliciteerd!!
Dit is echt zo goed. Ik heb het hier al vaker met collega’s over gehad. Mijn begeleider doet dit dus totaal niet. Zelfs al weet ze dat ik langdurig uit de running ben geweest door depressie (waardoor ik nu m’n PhD in eigen tijd afmaak, laatste maanden). Ik vind het moeilijk om het bij haar aan te geven als het een week of twee weken niet gaat, want ze reageert er bijna niet op. Dit is extra moeilijk in deze Coronatijden. Ik vind echt dat een stukje psychologie bij het takenpakket van een begeleider hoort. Evenals soms gewoon een keer wat positiefs/bemoedigends zeggen. ‘Het komt wel goed, we komen er wel’ of ‘je bent goed op weg’. Een totaal gebrek hieraan werkt zó demotiverend.
In dezelfde strekking: ik had pas een co-auteur die ook positieve feedback in de comments in kantlijn plaatste. ‘Mooi beschreven’, ‘Goed stuk’, ‘Heel duidelijk!’ etc. Dit ben ik totaal niet gewend, meestal is het puur het kritische commentaar. Niet dat ik dat erg vind, je went eraan, maar ik vond dit toch wel heel verfrissend en het werkt gewoon oppeppend.
Hahaha, ZO WAAR. Hoop dat dit snel ophoudt. Hoewel ik mensen ken die dit doen en dit hen ook niet aan te rekenen is.
Ik heb mijn positie (psychologie/psychiatrie) gewoon via Academic Transfer gevonden. Maar ik zou als je een beetje weet wat je wilt, vooral veel netwerken met onderzoekers, bijvoorbeeld op je universiteit. En duidelijk laten weten dat je interesse hebt in een PhD. Heel veel promovendi komen volgens mij zo aan hun baan. Ik heb zo ook mijn vorige baan (geen PhD, wel academische wereld/onderzoek) gevonden. Motivatie: ik vond het jammer aan het einde van mijn studie dat ik nooit meer zo veel tijd zou kunnen besteden aan nieuwe dingen leren, en ik zie een PhD eigenlijk als betaald worden om dingen te leren 
Haha. En ik vind onderzoek gewoon heel leuk. Trouwens, ik weet niet waar je online kijkt naar ervaringen hoor, maar ik heb het gevoel dat vooral ervaringen van Amerikaanse promovendi niet echt representatief zijn. Vooral op Reddit krijg ik altijd het gevoel dat iedereen diep ongelukkig en verbitterd is, en niet kan wachten om academia te verlaten. Ik weet niet waar dat precies aan ligt, maar het komt in ieder geval niet overeen met alle promovendi die ik ken!
Leuk, vanuit de biologie/biomedisch/biotechniek of als arts? Denk dat hoe je in het onderzoek rolt best kan verschillen tussen die groepen.
Ik deed een research master dus vanuit mijn opleiding werd hier veel tijd in gestoken en genetwerkt, ik ben zelf tijdens mijn scriptie en presentatie ook benaderd maar ik ben er niet op ingegaan. Ik heb net als jij die overweging gemaakt maar besloten het (nu) niet te doen, je mag me zeker pben als je ook twijfels hebt oid. Doe nu ook onderzoek trouwens maar niet in phd context!
Super goed gedaan joh, gefeliciteerd! En al had je er 10 jaar over gedaan, nog steeds iets om trots op te zijn. Balen wel dat je omgeving niet zo leuk reageert, tis voor veel mensen toch lastig te begrijpen helaas
Me in 2025
Op mijn afdeling heeft er vorig jaar iemand verdedigd die volgens mij in 2004 begonnen was, alles kan!
En het dan toch afmaken, love it. Doet me denken aan: https://hetpnn.nl/2019/03/29/promovendi-netwerk-nederland-feliciteert-een-na-oudste-promovenda-76-met-het-behalen-van-haar-doctorstitel/
Aaah ik had vanochtend gesprek met mijn promotoren (prima verder) en ga nu mijn laatste anderhalf jaar in, merk het aan alles: meer begeleiding en mijn promotor die niet langer zegt ‘je moet jezelf niet ophangen aan je eigen planning hoor’ maar: ‘goede planning, nu je eraan gaan houden he!’. Zo gek!! Vind het wel ook spannend, dat dit de tijd is waarin het ‘moet’ gaan gebeuren.
Ik ben nu derdejaars PhD (mijn hemel waar blijft de tijd… Voelt nog steeds alsof ik net begonnen ben) in medisch onderzoek en heb gewoon gesolliciteerd via de website van het Universitair ziekenhuis waar ik nu werk. Kwam een onderzoek voorbij dat me aansprak en heb het geluk gehad daar te mogen starten. Kwam er tijdens mijn wetenschapsstage achter dat ik onderzoek doen/bedenken/verbeteren heel leuk vond en heb er toen voor gekozen om na mijn master op zoek te gaan naar een onderzoek dat bij me paste. Ik dacht vooral; als ik het nu niet doe ga ik het nooit doen en het is wel iets waar ik meer over wilde leren, wetenschappelijk onderzoek doen an sich. En daarnaast zoals hierboven gezegd wordt; betaald worden om jezelf te ontwikkelen/ bij te leren leek mij echt een ultieme kans. Daar sta ik nog steeds achter; maar om heel eerlijk te zijn wist ik ook niet zo goed waar ik aan begon. Ben blij met mijn keuze, mede doordat ik echt een fijne begeleider en leuke collega’s heb, maar het is wel een beetje een vreemde wereld. Had van tevoren nooit bedacht dat ik me druk zou maken om het “weggeven” van plekken op een paper waar mensen dus geen vinger voor hebben uitgestoken, haha.
Volgt ook al een beetje uit wat @Aardbeitje zegt maar het is wel echt fijn om je begeleiders alvast te kennen, dan wel van anderen te horen wat je aan ze hebt, want daar bestaan echt grote verschillen tussen en ik denk dat er weinig zo bepalend is voor je PhD-traject als de band met en begeleiding door je promotoren. En in het verlengde daarvan: wat is de sfeer om je afdeling/binnen je onderzoeksgroep.
Ik vind het nog steeds heel leuk maar ben er niet met een heel vooropgezet plan aan begonnen, geen idee of ik in de academische wereld zou willen blijven of niet - echt afhankelijk van waar dat zou kunnen en via wat voor soort constructie, het werk op zich is wel heel leuk. Maar ik vond en vind dit onderwerp razend interessant en dat is nog steeds zo (ook nog een punt om op te letten als je je oriënteert). Overigens werk ik in een ander veld dan jij. Los van wat ik er hierna aan ‘heb’, omdat dat afhangt van waar ik op zou willen gaan solliciteren en dat weet ik nog niet, heb ik er geen spijt van want het heeft me wel veel zelfvertrouwen gegeven (je eigen project managen, veel presenteren/lesgeven, je kunnen handhaven in best een pittige omgeving), heb echt een steile leercurve gehad waardoor ik mijn eerste anderhalf jaar niet echt leuk vond, maar wat me erop terugkijkend wel veel heeft gebracht.
Als je het overweegt zou ik het trouwens sowieso bij voorkeur z.s.m. gaan doen want hoewel ik het loon zelf niet slecht vind, verdien je vaak op andere plekken wel meer en ken een aantal mensen die het om die reden lastig vinden om nu te wisselen van een andere functie naar een PhD-positie terwijl ze dat eigenlijk wel zouden willen (maar ja al een duur appartement en gewend aan bepaalde inkomsten, etc etc.).
Voor mij was het heel duidelijk na mijn eerste masterstage dat ik absoluut geen PhD wou doen. Ik vond stage lopen op die afdeling verschrikkelijke en het werk ook niet leuk.
Toen liep ik mijn tweede stage en vond ik het onderzoek gewoon hartstikke tof en werd echt verliefd op de techniek die ze gebruikte (en dat ben ik nog). Echter, voor mij voor voelde het ook wel een beetje als een logische keuze. Na een onderzoeksmaster, PhD doen, en daarmee ook eigenlijk een beetje het uitstellen van “wat wil je nu echt en wat kan ik?”. Ik zit in de scheikunde hoek, dus voor mij leek onderzoek doen de meest logische keuze. Nu ben ik klaar met mijn PhD, en zit ik weer op hetzelfde punt dat ik niet zo goed weet wat ik wil en onderzoek en de universiteit is ‘bekend’. Dus voor mij was het deels ook uitstel gedrag. Maar ook wist ik dat als ik het niet zou proberen, ik spijt zou krijgen.
Ik heb vervolgens gewoon gesolliciteerd op een vacature van academia transfer. En eigenlijk de enige reden dat ik werd aangenomen is omdat ik stage had gelopen in die andere groep en de professor daar was de vorige baas van mijn huidige professor. De eerste zes maanden vond ik echt niet leuk en voelde me weer terug in die tijd van mijn eerste masterstage. Scheelt dat ik een hoop vrijheid kreeg en er ook gewoon openlijk over sprak met mijn begeleider. En nu jaren later zit ik er nog. Ik ben er meer toevallig in gerold, haha.
Je kan denk ik geen slechte beslissing maken hierin. Je bent nog jong en in het begin van je carriere. Na je PhD kan je altijd nog uit de academische wereld stappen (wat de meeste ook wel doen) en een PhD is echt niet vaak een vereiste in een hoop banen.
Dat plafond wat je noemt herken ik van een vriendin die ook biomedische wetenschappen heeft gedaan, een PhD heeft overwogen maar niet gedaan en in de farmaceutische industrie is gaan werken. N=1 natuurlijk maar denk dat je dat wel goed hebt gezien. Succes met je keuze!
Ik ben onlangs begonnen met mijn PhD. Ik heb een onderzoeksmaster gedaan en altijd gezegd dat ik alles wilde behalve een PhD. Maar toen kon ik tijdens Covid geen goede baan vinden. Vaak werd ik afgewezen en ik wist dat ik met een PhD wel zou zijn aangenomen of dat mijn kansen iig groter waren. Daarom ben ik toch gaan rondkijken en toevallig kwam echt een perfect passend onderzoek langs. Toen ik dat zag wist ik: als ik dit niet probeer heb ik eeuwig spijt. En gelukkig werd ik aangenomen 
ik had gewoon via academic transfer gesolliciteerd trouwens. En wat heel fijn is is dat voor mijn PhD er vanuit de EU een strak schema met deadlines waar ik mij aan moet houden. En andere PhD studenten op mijn afdeling hebben iets heel vergelijkbaars gedaan, waardoor ik qua opzet weinig zelf hoef te bedenken.
Heeeee gefeliciteerd dat het nu al naar de leescommissie is joh 
Van harte! En je hebt het gewoon snel gedaan hoor. Hoe kijk je tegen de verdediging in deze Coronatijd aan? Ik zie wel eens links voorbij komen op LinkedIn van (oud)-collega’s die nu hun verdediging hebben maar vind dat zo jammer. Niemand aanwezig. Ik genoot juist van iedereen die erbij was. Toen begreep men ook waar ik al die jaren echt mee bezig was en het geen werkstuk was haha. Hoop dat het leven weer snel naar normaal kan en iedereen zn Phd tijd mooi kan afsluiten.
Ik heb mijn verdediging zo ontzettend positief ervaren dat ik dat echt iedereen toewens. Ook die van mn collega’s waren een voor een heel erg positief. Natuurlijk zitten er soms wel pittige vragen bij, maar het moment dat het bel gaat dat je klaar bent geeft zo’n opluchting. Het moment dat jij je toespraak krijgt en je diploma voor iedereen. En al die cadeaus, haha. Ik was ook ontzettend zenuwachtig hoor, maar zou het zo opnieuw doen en iedereen aanraden.
Ik heb weer complete PhD anxiety, over 7 maanden moet het al ingeleverd zijn, begin 1 maart pas weer met werken, en het boekje schrijven is gewoon zo’n immense berg waar ik tegenop zie. Ben ook gewoon klaar met alle papers die ik de afgelopen jaren daarover gepubliceerd heb, hoef er niet nog 10000x naar terug te kijken.
Oh man hoe ga ik dit allemaal redden. Terwijl ik rationeel niks te klagen heb eigenlijk? Bijna alle publicaties zijn er al en hoef er nog maar 1 te schrijven? Heb het ook eeuwen uitgesteld want qua aantal publicaties kan het allang. Whyyyy heb ik zulke anxiety.