Lekker late reactie nog hierop, maar hier wordt juist niet meer naar gekeken. H-indexen zijn inmiddels verboden en ook journal impact factors en dergelijke mag je niet meer noemen en ook niet je totale aantal artikelen bijv. Is in de afgelopen jaren behoorlijk veranderd, in lijn met Dora (san francisco declaration on research assessment).
Maar blijft vooral gewoon lastig omdat er te weinig geld is om iedereen te honoreren die je zou willen…
Dat kan hoor, ik gaf ook aan dat ik het niet weet of ze naar h- index kijken bij veni aanvragen. 
Oh ja misschien onduidelijk verwoord van mijn kant, maar ik antwoordde dus omdat ik weet dat ze daar niet meer naar kijken (ik werk er)
Oh ik vind dit wel fijn om te lezen! Vooral in biomedisch voelt het vaak als zo’n competitie met meeste/high impact papers. Valt het alleen op papier weg of wordt er ook echt niet meer naar gekeken? Als in: ik denk niet dat het binnen biomedisch ineens als niet meer belangrijk wordt beschouwd nu.
Dat lijkt me ook echt schrikken, zeker kort wat je dan nog hebt! Krijg je eigenlijk wel verlenging voor je verlof?
De verlenging zit er al bij in inderdaad. Heb het met 1 maand verlengd dus het is nu begin augustus 2021.
Heb net in paniek mijn baas en collaborators gemaild met wat de status is haha. Meeste is wel af gelukkig maar het is vrij weinig tijd als ik nog veel labwerk moet gaan doen. Dus ik hoop dat dat niet veel is. Toen ik wegging lag er een duidelijk plan voor wat er nog gedaan moest worden om nog een extra paper af te maken, maar mijn baas is nogal een fladderaar. Dus ‘mijn’ PhD student en postdoc zijn nu ergens anders mee bezig geloof ik.
Mijn ervaring (sociale wetenschappen): meestal kies je zelf een journal waarin je wilt publiceren en dien je je manuscript gewoon in via hun website of die van de uitgever. Er zijn dan meestal drie opties: desk rejected (gelijk afgewezen), accepted with major revisions (ze willen het in principe publiceren mits je veel/ grote verbeterpunten doorvoert die je krijgt van de reviewers), accepted with minor revisions (ze willen het publiceren, maar je moet nog een paar dingen verbeteren, vaak kleine dingetjes). In theorie is er denk ik ook iets als geaccepteerd zonder verbeterpunten, maar dat komt eigenlijk nooit voor, haha. Je krijgt dan meestal een document met commentaar en vragen van de reviewers, meestal zijn het er 2 of 3. De bedoeling is dat je dan een soort brief terugschrijft waarin je de vragen beantwoordt, beschrijft hoe je de verbeterpunten hebt doorgevoerd, of de reden waarom je dat niet gedaan hebt. Die brief stuur je dan terug samen met je verbeterde manuscript en die gaan ze dan weer opnieuw beoordelen. Dan zijn er 4 opties: ze kunnen het alsnog afwijzen, nog meer major revisions vragen, nog een paar minor revisions vragen, of het manuscript accepteren. Uiteindelijk moet je dan het geaccepteerde manuscript opnieuw indienen en dan wordt het dus gepubliceerd 
In mijn ervaring kan dat reviewen behoorlijk lang duren, bij mij deden ze er soms 3 maanden per ronde over, maar verwachtten dan wel de nieuwe versie binnen 2 weken terug, haha (vaak kun je wel vragen om verlenging van de deadline). Maar hoe lang het duurt en hoeveel procent van de ingediende artikelen geaccepteerd wordt, verschilt best wel per journal. Meestal kun je dat op hun site vinden. Er is ook een site waar je het kunt opzoeken, Academic Accelerator, maar ik weet niet hoe accuraat die is.
Edit: oja dit is nog wel belangrijk om te noemen haha, je moet meestal dus geld betalen voor de publicatie! Niet voor de peer review, maar als je uiteindelijk gaat publiceren wel. Vooral met open access kan dit flink oplopen. Er zijn ook slechte journals die eigenlijk alles wel publiceren als je maar genoeg betaalt, als je zoekt op predatory journals/Beal’s list kun je vinden welke je moet vermijden.
Ik weet niet helemaal zeker of ik je goed begrijp, maar bedoel je bijvoorbeeld een studieprotocol voor een toekomstige studie oid? Volgens mij wordt dat wel gedaan om andere onderzoekers op de hoogte te brengen van wat er gaande is en ook voor open science/transparantie redenen.
Mag ik vragen in welk vakgebied jij werkt dat betalen voor publicaties zo normaal is? Voor sommige open access ken ik het idd, maar ook voor ‘gewone’ tijdschriften? Ik ken dat namelijk in mijn vak alleen van louche tijdschriften maar blijkbaar is het dus al normaler geworden? En vergoedt jouw vakgroep dat dan of gaat het van je budget af oid?
Ik werk in de psychologie en heb dit bijvoorbeeld gehad bij Child Abuse and Neglect, wat gewoon een legitieme journal is, niet zo een die je drie keer per week mailt met 'Dear Professor, please publish your important work in the Totally Legitimate Journal of Research that is Definitely Not Made Up", haha. Ik werkte op dat moment niet als onderzoeker (dit was mijn masterscriptie) en heb toen de helft zelf betaald en de andere helft mijn scriptiebegeleider. Waar ik nu werk gaat het geloof ik gewoon van je budget af ja, ik begroot het ook altijd mee in onderzoeksbudgetten!
Wat een super slechte zaak dat dat per vakgebied verschilt (en dat dat überhaupt gebeurt, fucking Elsevier), en wat erg dat dat dan ook nog bij de individuele onderzoekers gehaald wordt. Goed om te weten, hier kan ik misschien binnenkort iets mee voor een artikeltje!
Haha ja echt zo, als werkloze net-afgestudeerde, heel chill. Ik had toen gelukkig net een behoorlijke geldprijs gewonnen voor die scriptie, dus daarmee heb ik de publicatiekosten toen betaald. Ik moet wel zeggen dat ik me toen totaal niet besefte hoe raar dit eigenlijk is, en dat ik het graag zelf wilde betalen uit een soort trots :’) Waar ik toen werkte was er wel een regeling dat open access kosten vergoed werden door de universiteit, maar niet bij Elsevier journals, omdat die niet volledig open access zijn.
@grace, nice, als het artikel openbaar is wil ik het wel lezen!
Edit: haha, ik herinner me nu weer dat ik heel blij iedereen ging vertellen over mijn eerste publicatie, en al mijn vrienden “wooow word je nu rijk?” en ik ze moest uitleggen dat ik hen juist moest betalen ipv zij mij 
Ik heb in de biomedische hoek nog nooit meegemaakt dat je niet hoeft te betalen eigenlijk. Open access of niet, dokken moet je. Werk betaalt uiteraard.
Ik wilde net zeggen, ik heb ook nog nooit gehoord dat je niet moet betalen (ook biomedisch). Maar hier is het eigenlijk wel standaard dat je begeleider/de laatste auteur het betaald, heb ook nog nooit gehoord dat een aio het zelf moest betalen geloof ik. Toen ik m’n masterscriptie publiceerde heeft volgens mij ook m’n begeleider dat gewoon betaald, is niet eens ter sprake geweest verder.
edit:
Ik werk zelf in (bio)chemie en zoals ik weet moet je voor bijna alle tijdschriften betalen.
Sterker nog, bij een blad van Nature moest je betalen voor ieder figuur met kleur, echt belachelijk.
edit: @En_17_Anderen Publiceren is ook niet altijd ‘zuiver/eerlijk’ helaas. Ik heb zelf meegemaakt bijvoorbeeld dat mijn publicatie in de ‘wacht’ blijft bij de editor, en dus gewoon niet reageerde, omdat blijkbaar een andere vergelijkbare publicatie al naar de reviewers was gestuurd en zij eerst wou weten wat daar de uitkomst zou zijn. Dus het ging een beetje tussen die publicatie en mijn paper. Uiteindelijk 14 maanden geduurd voordat hij eindelijk gepubliceerd was. Dus, je moet ook wel heel veel geduld hebben 
Wow ik had echt geen idee dat dit buiten de geesteswetenschappen zo normaal was! Ik heb dit als auteur of peer reviewer nog niet meegemaakt. En @niais voor plaatjes betalen hahahahah zijn ze helemaal gek. Ik moest alleen maar een document ondertekenen waarin ik verklaarde dat ik de rechten van de foto’s/figuren zelf bezat. Ga hier na mijn verlof echt eens verder naar kijken!
Er is trouwens ook nog een vijfde boodschap mogelijk. Sommige uitgeverijen hebben meerderen tijdschriften in beheer, en als ze het dan niet vinden passen bij het tijdschrift waar je hebt ingestuurd om wat voor reden dan ook, dan kan het dat ze een soort van dealtje sluiten met je. Dan wordt je publicatie doorgesluisd naar een ander tijdschrift, met vaak een lagere impact. De editors van die tijdschriften bespreken het dan met elkaar, en dan hoef je niet weer door het hele review proces bij het andere tijdschrift bijvoorbeeld.
Eens met de uitleg dat hier boven allemaal gegeven is.
Alleen ik heb nooit een artikel geschreven mbt het journal waar ik het wilde submitten. Ik heb het aangeleerd om het manuscript zo te schrijven dat het boodschap duidelijk is en dan pas stukken schrappen en bondiger op schrijven. Dus meestal had ik 5000-6000 woorden en dan ging ik dat stapsgewijs met beoordelingen van de (co)-promotor het bijwerken. Ergens op het eind keken we dan naar welke top blad we het wilden sturen en de lay-out aanpassen. Meerdere artikelen zijn bij mij zonder revisie geaccepteerd en sommige met alleen minor revisions (maar dat is geluk hebben gezien de topic wat toen erg hot was). Daarnaast heb ik mijn vakgebied (geneeskunde) nooit meegemaakt dat een reviewer er zo lang overdeed. Het langste bij mij was denk ik 6 weken.
Nou, vond je reactie goed uitgebreid hoor, en wist het ook alleen maar omdat ik zelf ook heb ervaren.
Ik denk dat het ook een beetje goodwill kweken is. Als ze alles van een onderzoeksgroep bijvoorbeeld afwijzen, dan zeg je als groep ook; ‘laat maar, zij willen ons niet, we gaan naar een andere, want goede ervaring’. Met de kans dat het tijdschrift dan ineens een goed onderzoek om te publiceren mislopen omdat je die niet eens meer opstuurt, tenminste, dat denk ik.
