Ja precies, superbelangrijk! Zeker nu de wetenschap ook steeds meer gezien wordt als ‘ook maar een mening’. Denk dat het voor ons steeds belangrijker wordt om zichtbaar te zijn en te laten zien wat je doet en hoe je tot resultaten komt.
Ik zou het zelf heel leuk vinden om meer over m’n onderzoeksveld te schrijven, maar weet nog niet echt de juiste outlet te vinden (blog, krant, vakblad). Ben benieuwd hoe anderen hierin staan!
Ik zit in de hoek van sociale en medische wetenschap. Ik vind het ook echt wel een aanrader voor PhD studenten om iets te leren over wetenschapscommunicatie, het is zo belangrijk om wetenschap meer toegankelijk te maken en om niet alleen te denken aan wetenschappelijke publicaties. Inderdaad wel jammer dat je er weinig credits voor krijgt tijdens je eigen PhD traject zoals je bij een wetenschappelijke publicatie wel zou krijgen. Tegelijkertijd kan je jezelf zo wel profileren als een expert dus er zitten ook wel mooie kansen in.
Sowieso goed om daar ervaring mee te hebben/op te bouwen al tijdens je promotietraject, want dat is niet alleen leuk en een directere impact, maar ook iets wat steeds belangrijker wordt als je verder komt in je carrière (voor de meeste beursaanvragen moet je tegenwoordig iets schrijven over public impact/knowledge utilization en dan helpt het echt als je al aantoonbare ervaring hebt)
Nou ik moet wel zeggen dat ik in mijn project best veel aan wetenschapscommunicatie doe maar ik heb helemaal niet het gevoel dat dat op enige manier gewaardeerd wordt in de academische wereld en dat mijn collega-phd’s die lekker fundamenteel en theoretisch bezig zijn en vooral praten met hun eigen mensen op hun eigen congressen voor mijn gevoel veel meer worden gezien als echte wetenschappers.
Maar goed ik vind het wel belangrijk dus ik blijf het lekker doen haha (al leent mijn project zich daar aan de voorkant ook al meer voor hoor)
Ik heb wel het idee dat jongere wetenschappers/promovendi geëngageerder zijn (en dus ook aan meer communicatie doen behalve alleen wat ze CV punten oplevert) dan de oudere garde. Of ja dat probeer ik hard te maken 
. Wat leidt er bij jullie toe dat je iets schrijft/doet dat onder science communication valt? Moet je daarvoor gevraagd worden, reageer je op actualiteiten, zoek je zelf podia op? Want waar ik wel bang voor ben als ik mensen ga vragen voor artikeltjes/opinies is dat ze wel willen maar dan uiteindelijk toch niet echt tijd hebben of het niet doen.
Als ik mijn master heb behaald wil ik graag voor een PhD gaan. Nu is er een soort van PhD proposal writing vak waar ik graag aan mee wil doen. Voor de aanmelding dien ik onder andere mijn CV op te sturen. Mijn laatste cv stamt echter uit mijn HBO tijd en is dus meer gericht op het bedrijfsleven.
Ik hoop dat jullie me kunnen helpen met de do’s en don’ts van een academisch cv? 
Op het moment schrijf ik mijn eerste paper. Echter zit ik nog erg in de beginfase dus heb ik geen publicaties die ik kan vermelden… daarom voelt het een beetje “onnozel” voor me om zo’n cv te maken. Maar ik voel me ook niet zo op mijn gemak om mijn oude layout te gebruiken.
Misschien hoort deze vraag meer in een ander topic thuis 
Het is misschien afhankelijk van je vakgebied, maar ik denk niet dat je je zorgen moet maken dat je geen publicaties hebt hoor. Ik zette wel altijd de onderzoeksprojecten waar ik aan gewerkt had of mee bezig was er op (in mijn vakgebied loop je veel stage, dus voornamelijk die projecten) met een korte omschrijving. Daar zou ik dan ook bijgezet hebben als ik bezig wat met een publicatie!
Op mijn eigen CV had ik als student een paar kopjes: opleidingen, research experience (daar vermeldde ik m’n extra activiteiten als onderzoeksassistent op bijv), publicaties, en overige werkervaring. Onder publicaties vermeldde ik ook de papers waar ik op dat moment nog aan werkte. Dat deed ik dan gewoon met de voorlopige auteurs, werktitel, onder vermelding van ‘in preparation’. Dan kan je daar toch iets neerzetten!
Edit: en inderdaad no worries dat je nog geen publicaties hebt voor je aan een phd begint hoor, dat is helemaal niet nodig!
Heeft iemand hier wel eens een cursus gevolgd of aandacht besteed in een vak aan inclusief/bias-free schrijven? Ik wil hier graag wat mee doen omdat het erg relevant is binnen mijn vakgebied en ik merk dat er geen aandacht aan wordt besteed (niet in het onderwijs, maar ook niet in onderzoek/publicaties). In de nieuwe APA editie wordt hier uitgebreid aandacht aan besteed en ik zou hier ook iets aan willen doen in ons onderwijs/bewustwording willen creeeren bij het belang hiervan bij collega’s. Iemand hier die daar ervaring mee heeft of hier wel eens iets mee heeft gedaan?
Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar de vrouwelijke ud’s en hoogleraren die ik ken hebben of een nanny inwonen om de zorg deels over te nemen, of al wat oudere kinderen. Ik zie zelf ook niet echt voor me hoe een carrière in de wetenschap en een gezin samen zou gaan, als je alleen al kijkt naar het overwerken en de druk.
Maar ik zie ook wel vrouwelijke postdocs of onderzoekers die een gezin hebben. Zij geven alleen wel vaak aan niet per se te gaan voor hoogleraarschap/ud.
Ja ik denk daar best wel vaak over na! Ben nu pas in mijn eerste jaar van mijn PhD, maar ben wel al bijna 30 waardoor ik er wel al over nadenk. En werkte hiervoor al wel langer op de uni als docent. Vroeger dacht ik nog van: ja waarschijnlijk wil ik wel een academische carriere en zo ver mogelijk komen. Alleen nu ben ik daar echt volledig in gedraaid haha. Ik vind de werkdruk veel te hoog en de cultuur die daaromheen hangt keur ik echt enorm af. Dus ik weet nu al wel dat ik na mijn PhD iets anders wil gaan doen.
Dit is waar ik tegen het einde van mijn promotie traject ook over nadacht.
Mijn ambitie was niet om perse een eigen onderzoekslijn te hebben en professor te worden.
En de andere carrière perspectieven spraken mij ook niet echt aan. Als ik bij diverse collega’s zag: al 10 jaar werkzaam binnen de afdeling, elke keer een contract voor 2-3 jaar. Dan weer een half jaar eruit omdat er geen vast contract wordt gegeven.
In eigen tijd onderzoeksvoorstellen schrijven om subsidies binnen te slepen…
Nouja, het begon steeds onaantrekkelijker voor me te worden haha.
Dus ik heb eieren voor mijn geld gekozen en ik werk nu naar volle tevredenheid bij een overheidsorgaan. Met een grote stap voorwaarts in salaris (+1000 euro bruto erbij) en een vast contract. En ik kan nog steeds onderzoek doen, zonder tijd kwijt te zijn aan het nodeloos schrijven van onderzoeksvoorstellen voor subsidies.
Hmm ja ik weet alleen niet of het per se een vrouwen iets is (hoewel ik wel denk dat het misschien ‘erger’ is bij vrouwen, ook als je kijkt naar de effecten van een kind krijgen op de loopbaan van vrouwen + maatschappelijke ideeën over opvoeding en carrière als vrouw-zijnde).
Ik denk namelijk dat de combinatie voor mannelijke ud’s en hoogleraren ook niet te maken is. Zij zijn ook veel weg en de zorg voor de kinderen ligt vaak bij hun partner. Dit is wat ik heb gezien, dat mannen twee dagen na de geboorte van hun kind weer full-time+20 uur aan de slag gaan. Zal hopelijk niet overal zo zijn, dus misschien klopt mijn beeld niet hoor!
Ik weet niet zeker of ik een gezin zou willen (kinderen) maar ik vraag me ook heel erg af hoe dat praktisch zou moeten. Ik heb wel eens een praatje gehad van een vrouwelijke hoogleraar die zei: als je dit wil kan je het beste een partner zoeken met een flexibeler baan en die minder kan werken. En dan heel duidelijke afspraken maken (hun afspraak was bijv wel dat zij iedere ochtend de kinderen naar school bracht).
Ik probeer ook wel eens te snappen hoe vrouwelijke u(h)d’s en hoogleraren om me heen het doen, over het algemeen kunnen ze wel ziek goed delegeren, hebben ze wel veel huishoudelijke hulp (en bijv een oppas die ook voor ze kookt) en kunnen ze er gewoon tegen om heel hard te werken, die mailen me vaak 's avonds heel laat en in het weekend ook. Valt me wel op dat hun mannelijke collega’s vaak inderdaad een partner hebben die thuis meer op zich neemt.
Voor mij zou overigens het gebrek aan zekerheid wel een reden zijn om er op een gegeven moment mee te kappen, ik vind dat universiteiten die (te) veel van hun werknemers vragen en in ruil daarvoor inderdaad van die kutconstructies met tijdelijke dienstverbanden en er daarna een aantal maanden uit bieden, echt het toppunt van slecht werkgeverschap en als dat mijn voorland is kap ik er over twee jaar mee.
Ik werk als UD en ben 30 weken zwanger :). Bij mij op de afdeling zijn er meerdere UHDs met kinderen (sommige zelfs met 3,4 of 5 kinderen) die dat hebben weten te combineren met hun gezin. Mijn baas is een vrouw en heeft een kindje van 2 en zegt zelf altijd dat het hard werken is om het rond te breien, maar zowel zij als haar partner werken fulltime. Ik denk ook dat het wel zwaar gaat zijn, maar dat het wel te doen is. Het ligt er vooral aan hoe je je carrière en moederschap voor je ziet. Ik heb er bijvoorbeeld geen problemen mee ons kindje straks 4 dagen naar de opvang te brengen en soms in weekenden een beroep te doen op onze ouders, zodat wij wat kilometers kunnen maken qua werk. Ik heb natuurlijk ook mijn ambities voor het eerste jaar naar beneden geschroefd (minder buitenlans, minder praatjes, minder publicaties, geen nieuwe projecten). Het voordeel van UD zijn is dat je (in veel vakgebieden) ook wat ‘reactief’ werkt, dus promovendi die stukken schrijven, studenten die begeleiding nodig hebben en lessen die je moet draaien, daardoor kom je wel weer makkelijk aan het werk. Dat had me lastiger geleken tijdens mijn promotie onderzoek, waar je de kracht/motivatie toch echt meer uit jezelf moet halen.
Mijn promotor (man) is toevallig in zijn gezin de mindere carrieretijger van de twee, haha! Zijn vrouw is politica en heeft nog veel meer verplichtingen buiten de deur. Ik moet zeggen dat ik altijd wel respect heb voor hoe zij met ijzeren discipline hun werk en gezin combineren, ze doen dat echt wel 50/50 maar er blijft natuurlijk 0 vrije tijd over en ik denk ik hun geval nu de kinderen nog vrij jong zijn nagenoeg geen tijd voor elkaar. Maar goed, verder heb je natuurlijk gewoon kinderopvang en school en afspraken met elkaar. Als de een langer door moet, moet de ander thuis zijn en andersom. Als je écht samen voor zo’n constructie kiest is het prima mogelijk, maar het is op alle fronten keihard werken. Het is niet echt een werk-privé balans die ik zelf graag zou willen (maar goed ik heb nog 1001 redenen om de wetenschap vaarwel te zeggen). En dan nog zit je natuurlijk in een werkveld waar, ook als jij het zelf allemaal prima geregeld heb thuis, toch altijd wel getwijfeld wordt aan je beschikbaarheid en met grote vrees naar 30-jarige vrouwen gekeken wordt, want zodra daar iets bevrucht raakt zijn ze natuurlijk straks gvd 16 hele weken weg!! En misschien soms ook een dag thuis met een ziek kind! En dan stort de hele wetenschap in!!
jezus waar hebben we het eigenlijk over :")
@Chuckie @Janeway dank jullie wel voor de reacties en ideeën! Ik ga het er inderdaad dan ergens bijzetten dat ik bezig ben met een publicatie.
Waar ik gepromoveerd ben (Erasmus) was het juist ideaal om tijdens de Phd tijd of tijdens post doc tijd kinderen te krijgen / aan te beginnen. Ik ben zelf bevallen tijdens mijn Phd en had graag nog een 2e gewild (alleen de natuur niet). Mijn co-promoter is tijdens haar post-doc tijd tweemaal bevallen en is snel doorgegroeid naar associate professor. Het zelfde geldt voor haar collega’s. Als ik de situatie vergelijk met waar ik nu werk (in het ziekenhuis), is kind combineren met een wetenschappelijk carrière binnen een academische ziekenhuis makkelijker dan wat ik nu doe.
Ik ben vandaag helemaal in een existentiële crisis terecht gekomen. Wat de fuck wil ik hierna doen? Ben bijna klaar met PhD en zal dan nog even als postdoc aan blijven. Als het aan mijn prof ligt wordt ik zijn rechterhand. Leuk, maar we willen over een aantal jaar terug naar NL en dan… ik zie mezelf niet zwoegen als postdoc in een high impact lab. Dus ik denk dat ik dan naar de biotech ga?
Heb overigens wel mijn droombaan gevonden maar die kans is mega klein dat er dan een vacature komt. Ik wil klinisch embryoloog (i.o.) worden. Helemaal mijn ding, toch nog celwerk, vier jarige opleiding dus ik blijf leren (daar hou ik echt van) en vaste aanstelling binnen ziekenhuis met schappelijke uren. Maar er zijn maar mondjesmaat vacatures want mega specifiek. Wel echt iets voor mij.
Klinisch immunoloog kan ik niet worden helaas, want doe mijn PhD niet als geregistreerd immunoloog (want buitenland).
Zit nu echt verloren voor me uit te staren
(Edit @Victoria sorry was geen reactie op jou haha ookal ken ik veel collega’s met kindjes, heb er zelf ook 1)