Dikke knuffel voor iedereen. Ik vind dit echt rot om te lezen, maar ergens is de herkenning ook wel fijn. Dit zijn (voor mij, in elk geval) echt van dat soort dingen die je wegstopt en waar je niet met je vrienden over praat. Stom eigenlijk, want blijkbaar doet het écht voor veel meer mensen dan je (ik, in elk geval) zou denken. Jullie zijn allemaal fantastisch.
Ik heb nooit echt nare opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd gekregen, maar die paar waar ik bewust van ben geweest zijn me altijd bijgebleven. Ik ben sowieso nooit knap geweest en heb dat nooit erg gevonden (want als kind had ik best veel zelfvertrouwen en zat ik in een fijne klas op een fijne school waar niet echt gepest werd), maar toen mijn beste vriendin mij in groep 8 vertelde dat ik er “van veraf wel grappig” uitzag, werd ik er toch best verdrietig door. Zij was sowieso wel vaker gemeen; ik kan me nog herinneren dat ik datzelfde jaar mijn eerste oogmake-up kocht, een karige palette van Catrice toen het nog een flutmerk was en lipgloss, en dat ze me vroeg of ik eten op mijn ogen had gesmeerd. Het stomste was nog dat ik toen antwoordde dat mijn zusje dat had gedaan, terwijl ik helemaal blij de deur uit was gegaan met mijn gele oogschaduw met glitters.
Een andere opmerking die best pijn deed kwam van een jongen waar ik al sinds de basisschool een crush op had en waarmee ik in de brugklas best goed bevriend raakte. Ik had altijd tijdschriften mee naar school en een keer zei hij ineens: “Damn Nora, waarom kun je er niet zo uitzien?” terwijl ik een artikel over Cheryl Cole aan het lezen was. Hij was erg knap en daarnaast gescout door een grote voetbalclub waardoor hij nog populairder was en ik hem zelfs als twaalfjarige niet als realistische droomvriend beschouwde, maar die bevestiging dat hij me oprecht alleen om mijn uiterlijk niet wilde was écht niet nodig.