ik vond het fijn om een mapje op mijn telefoon te maken met alle fotoâs van haar, zodat ik daar naar kon kijken als ik daar behoefte aan had.
verder is het zoals met alle rouw denk ik: er is geen goed of fout en het moet een plekje gaan vinden.
ik vond het zelf wel prettig om elke keer als ik verdrietig was er bij stil te staan dat dat verdriet er was omdat ik haar zo liefhad en ze me zoveel heeft gegeven. maar ik kan me voorstellen dat dat niet voor iedereen werkt.
sterkte er mee
(sorry ik ging t topic nog verder lezen maar:
dit herken ik. mijn katten waren zusjes en ze konden prima met elkaar overweg en sliepen ook samen.
maar toen mijn andere poes dood was zat haar zusje tevreden spinnend op het plekje naast mij op de bank waar manu eerst altijd zat te kroelen met mij. ik moest er door mn tranen heen wel om lachen maar heb haar ook een stomme ongevoelige trut genoemd.
heb sowieso die eerste week vaak heel dramatisch gejankt en naar haar geroepen ânou ik mis je zusje wel hoor boehoehoeâ en dan keek ze me een beetje stoicijns aan maarja zo zijn katten en je mag ze best een trut noemen want ze verstaan het toch niet. (zolang je maar niet Ă©cht boos doet)
ik mis haar nog elke dag en het was de eerste tijd heel raar om thuis te komen naar 1 kat die deed alsof er niets aan de hand was. maar je raakt gewend aan de situatie ofzo
(haha maar weg gaat het niet want door het er nu zo over te hebben en terug te denken voelt het weer even bijna of het net gebeurd is)