Misschien een tip van iemand die zich ook lang down heeft gevoeld door corona. Is het misschien een idee om je neer te leggen bij deze situatie en juist te doen alsof dit nog jaren zal bestaan. Het vele thuiswerken en weinig fysiek contact met mensen. Proberen om toch hobby’s te vinden om je dag mee te vullen om nog te kunnen genieten? Bijvoorbeeld hardlopen, wandelen, online cursussen. En toch te proberen elke dag met een vriend/vriendin te praten. Langs te gaan en samen eten. Dat allemaal plannen. Ik merkt toch dat dat uitzichtloze toch komt omdat je wacht op iets waarvan je niet weet wanneer dat gaat komen.
3 likes
Wat heb je dat lief verwoord! Dankjewel voor het luisteren 
2 likes
Bleh ik voel me gewoon de hele tijd superkut en wil alleen maar heel veel klagen omdat het opkroppen ook niet fijn is maar ik wil ook graag nog vrienden overhouden 
Herkenbaar! Ik heb ook echt het gevoel dat mensen denken: zucht, heb je haar weer. Voel me zo alleen 
Maar je mag hier klagen hoor!
1 like
Ik heb ook altijd heel erg last van dat stemmetje dat zegt: jij bent anders hierin/mensen vinden je niet leuk als je zo bent/enz. Wat mij heel erg helpt is het soms wel gewoon te zeggen/klagen tegen vrienden. Met het achterliggende idee van: dit soort tijden horen er ook bij en als ze me niet leuk vinden/ik teveel klaag, dan is dat eerder hun probleem dan mijn probleem. In principe zou ik al geen vriendinnen willen zijn met mensen die mijn problemen/gevoelens niet serieus nemen.
Wat ik wel ook doe is een beetje verdelen tegen wie ik klaag. Dus ik kies bewust iedere keer een andere of juist dezelfde vriendin uit om te klagen. Zodat het niet teveel op een persoon komt te liggen, want anders wordt t idd wel heel erg one issue.
4 likes
Weet niet goed waar ik dit moet plaatsen, maar ik post hier wel eens, dus ik kies even deze plek, sorry als het verkeerd is gepost!
Baal enorm van mezelf, want zit weer in mn hoofd en ben zo teleurgesteld in mezelf .Super dom dus en ik schaam me ook enorm naar virendinnen toe, want had beloofd het niet meer te doen, maar toch gebeurt het. Moet mezelf even een schop onder mn hol geven of toch echt mn schaamte opzij zetten en opnieuw hulp gaan zoeken.
2 likes
Ik herken zoveel in wat je schrijft. Ik heb zelf heel erg lang boulimia gehad en het is zo moeilijk om dat te doorbreken. Gek genoeg is mijn zwangerschap mijn redding geweest, omdat ik toen dacht ‘oh well ik word toch dik’ en mijzelf alles gunde. Al snel ontdekte ik dat het daardoor ook veel minder boeiend wordt (al was dit natuurlijk een proces met vallen en opstaan) Heb je zelf een beetje een idee van je valkuilen? Ik heb destijds een lijstje gemaakt van alle dingen die ervoor zorgden dat ik een eetbui kreeg. Dat inzicht hielp mij enorm. Ik weet natuurlijk niet wat bij jou de precieze oorzaak is, ik heb zelf een pest verleden en een verstoorde relatie met eten. Dat eerste kan ik niet oplossen maar dat tweede wel. Ik kan je het boek ‘the fuck it diet’ echt aanbevelen. Je mag me altijd een pb sturen!!
1 like
Oh dat lijkt me idd heel moeilijk, ik heb niet echt eetbuien, maar bij bepaald eten word ik zo ontzettend onrustig dat het eruit moet, misschien dat je dat gevoel herkent. En ik moet eigenlijk een manier vinden om niet in paniek te raken ervan. Misschien moet ik dat boek eens lezen, thanks voor de tip! En super lief aanbod ook 
Ja absoluut, heel herkenbaar dat gevoel! Uiteindelijk kwam ik er achter dat er eigenlijk niet zo gek veel gebeurde als ik het gewoon ‘binnen hield’, maar het is bizar dat ik pas tijdens mijn zwangerschap van mijzelf accepteerde dat ik daardoor misschien iets zwaarder zou worden. Niet gebeurd ook trouwens, ik was heel snel terug op gewicht. Is het bij jou dan vooral de angst om aan te komen?
Ja inderdaad heel erg de angst om aan te komen, het is nu in de lockdown ook een stuk erger, omdat ik enorm bang ben om grapjes te krijgen met ‘haha coronakilo’s!’, niet dat dat zo is, maar omdat het gewoon kutgrapjes zijn die me echt triggeren. Wel fijn dat het bij jou nu veel beter gaat! Ik hoop ook echt dat je dat vast kan blijven houden, want die strijd is zo vermoeiend
Mijn onzekerheid breekt me echt op de laatste dagen. Ik ben zo onzeker op werk, elk klein puntje van kritiek trek ik mezelf zo gigantisch aan waardoor ik echt bijna haat krijg aan mezelf. En daardoor word ik stiller en vind ik mezelf nog irritanter omdat ik gewoon niet kan zeggen wat ik wil. Afgelopen maanden gedate en dat is sinds een tijdje klaar, ergens is dat goed want tijdens dat daten was ik ook onzeker en ik ben blij dat ik die onzekerheid in elk geval niet meer heb, maar toch is het wel nog een kutgevoel wat een beetje doorsuddert. Blehh even helemaal klaar met mezelf.
Ben toch aan het denken om eens naar een psycholoog te gaan want het negatieve gevoel over mezelf op werk is niet echt normaal (en ik vind mijn werk wel echt leuk)
1 like
Dat gevoel dat jij nu hebt op je werk herken ik enorm. Dat had ik tot een paar maanden geleden ook, inclusief de gedachte om daarmee naar een psycholoog te stappen. Ik heb spijt gehad dat ik die stap niet eerder heb genomen, want bij mij heeft die onzekerheid uiteindelijk tot een burn-out geleid. Toen ben ik alsnog bij een psycholoog beland.
Als jij het gevoel hebt dat onzekerheid je in de weg zit en denkt dat een psycholoog je daarbij kan helpen, dan kan ik je alleen maar aanraden om dat in gang te zetten. Er is niets beters dan investeren in jezelf toch?
Dank voor je reactie! Idd, heb de dokter maar gebeld om dat te doen, ook omdat ik ook wel kan registreren dat mijn gedachtes niet helemaal normaal of gezond zijn. Maar wat naar van je burn-out! Hoe gaat het nu?
1 like
Like voor de herkenning. Heb geen concrete tips, maar wil wel even zeggen dat de erkenning die je eraan geeft (“ik merk dat ik dit weer meer/vaker doe”) al een hele goede stap is! Zet m op
1 like
Pff ik weet even niet meer wat ik wil met mn leven qua werk gezien. Het liefst doe ik weer iets creatiefs maar ik heb een hele tijd in de horeca gewerkt waardoor er op dat vlak een gat zit in mn cv en ik nergens meer tussen kom.
Werk nu bij een bank en ik ben op zich blij dat ik iets heb wat nog redelijk verdiend maar ik vind het echt helemaal niet leuk. Elke dag met tegenzin aan het werk. Ik zit er zelfs aan te denken om opnieuw te gaan studeren maar heb al een dikke studieschuld dus ik zie het even niet meer voor me wat ik nou moet doen. Word echt niet gelukkig van dit werk 
en dat beinvloed eigenlijk mn hele gemoedstoestand
Ik merk echt dat ik (weer) steeds vaker denk: wat oneerlijk dat ik leef.
En dan bedoel ik dus niet dat ik dood wil, of suicidaal ben, maar meer dat - als ik 25 jaar terug in de tijd kon en kon kiezen - ik niet voor m’n geboorte gekozen had 
ik vind leven gewoon vermoeiend en ik heb ‘alles voor elkaar’ dus het ligt niet aan externe factoren.
‘T is niet dat ik 0 zorgen heb maar over het algemeen ben ik wel heel priviliged en zit ik nu in een mooi huisje dat ik prima kan betalen met m’n hele fijne baan waar ik heel veel goeie vrienden uit kan nodigen. En toch … nja ik heb het volgens mij al eens uit proberen te leggen, ik vind leven gewoon overrated of zo 
Hele vermoeiende gedachten. Want het maakt het er niet leuker op.
Overigens: door de pandemie is wel alles waar ik deze gedachten even kon laten varen (uitgaan, vakanties and all that) verboden dus wel een mini beetje extern 
.
11 likes
Ik kom hier even binnenvallen. Sinds een jaar heb ik het best moeilijk. Mijn lange relatie is verbroken door een hoop gelieg en vreemdgaan van zijn kant. Ik heb daarna hulp gehad bij een psycholoog omdat ik somber was en ontzettend angstig gedrag vertoonde als ik met iemand nieuws aan het daten was. Ik heb hier echter naar mijn idee weinig mee bereikt. Ik ben nu weer iemand anders aan het daten en ik merk dat de verlatingsangst ook weer terug komt, maar in steeds ergere mate. Ik had gisteren 2 dagen niks van hem gehoord en hij negeerde mij telefoontjes, dit triggert mijn angst zo erg dat ik gisteravond niet wist was ik met mezelf aan moest. -aangepast door moderator, zie huisregels- Uiteindelijk ben ik daarna wel in slaap gevallen. Ik vind het gewoon zo lastig war ik hiermee moet. Het is natuurlijk duidelijk dat ik iets hiermee moet, ik denk alleen dat als ik weer bij een psycholoog terecht kom dat ik dan weer niks bereik omdat ik het heel lastig vind om te verwoorden hoe ik mij voel en ik mij vandaag bijvoorbeeld weer niet zo slecht voel en het dan lastig vind om dat gevoel weer terug te halen. Mijn vraag is dus of jullie adviezen hebben welk pad ik nu het beste kan bewandelen voor hulp.
1 like
Ga terug naar je huisarts, doe je verhaal, dat het absoluut niet goed gaat en dan zal hij/zij jou doorverwijzen naar de juiste partij. Wij hebben niet de kennis in huis om jou hierover te adviseren. Uitgaande dat door de moderator iets weggehaald is dat door anderen hier als heftig/triggerend kan worden ervaren.
1 like
Toch weer via de huisarts lijkt me, ik weet niet hoeveel psychologen je gezien hebt maar het maakt best wel een verschil wie je tegenover je hebt. De specifieke behandeling kunnen zij het beste bepalen in overleg met jou.
Dit duidelijk maken aan je psycholoog, vooral dat je het lastig vindt om je gevoel onder woorden te brengen. En proberen je gevoelens en gedachten op te schrijven wanneer het niet goed gaat.
Heel herkenbaar! Merk dat mensen dit nooit zo goed snappen
5 likes