Ik heb opeens zo een gevoel van zelfmedelijden. Ik weet dat ik gezond ben, familie om mij heen heb, een baan heb. Maar het voelt alsof niemand mij echt leuk vindt. Ik ben nog stiller dan normaal, ga naar het werk en kom terug en niemand die even vraagt hoe het met je gaat of je een keer een complimentje geeft. Twee dagen geleden ging ik thuiswerken en ging ik een rondje lopen in de buurt en naar kinderen buiten kijken en had zo een realisatiemoment van: dit ga ik nooit krijgen kinderen. Heb een soort van onzekerheid dat niemand mij leuk vindt of dat mensen mij raar vinden. Ik word daardoor meer mensenschuw en vermijd ook contact. Heb mezelf vandaag gedwongen om naar het werk te gaan en niet thuis te werken en daar was ook niemand die dan een keer vraagt hoe het met je gaat. Voel me zo eenzaam.
Hè, wat naar… Sorry, heb niet veel nuttigs in te brengen maar vind het naar dat je je zo voelt. Knuffel. <3
Wat vervelend dit gevoel! Komt het omdat je bijna niemand ziet door corona, of heb je er al langer last van. Of is er wat gebeurt waardoor je denk dat mensen je niet leuk vinden?
Ik heb vandaag een goed gesprek gehad met de bedrijfsarts, we gaan het werken rustig opbouwen. Wat prettig is om van een ander te horen dat ze problemen met bezetting niet bij mij moeten neerleggen en ik meer mij gevoel moet uitspreken. Maar goed dat is makkelijker gezegt dan gedaan.
@Maurice heel herkenbaar. Heb ook amper vrienden en vind dat ook lastig af en toe.
Heb zelf echt even een dip. De sfeer in huis was eerst kut, toen lag mn oom op sterven, inmiddels is ie overleden. Ik ben niet naar de crematie gegaan onder andere omdat ik dat gewoon niet trok maar ook niet omdat ik die sociale contacten niet aan wilde gaan want heb mn neven en nichten echt al 10 jaar niet gezien ofzo. Toen bleek er iemand van t centrum waar die crematie was corona te hebben een dag later waardoor ik daar weer vet veel stress van heb. Deze dip duurt nu 3 weken ofzo en ben er zo klaar mee.
Van mei tot oktober/november ging t wel goed. Vanaf toen werd ik iets voorzichtiger en nu wil ik t liefst dat mn moeder niet eens praat omdat ze dan corona uit kan stoten. En hoe langer dit duurt des te duidelijker word dat mn hersens echt niet oke zijn en ik gewoon een psycholoog nodig heb.
Wat vervelend dat je je zo voelt… Knap van jezelf dat je je wel naar werk weet te slepen, dat zal ook niet altijd meevallen! Heb je iemand in je omgeving waarbij je dit gevoel kwijt kunt? Je mag het ook altijd hier kwijt natuurlijk! Hoe was je dag vandaag? En wat zijn dingen waar je over het algemeen vrolijk van wordt? Knuffel voor jou! 
Ik heb net in de tram en de hele weg ongeveer gehuild omdat ik me zo eenzaam voel de laatste tijd. Het gaat eigenlijk met de dag slechter en ik weet niet hoe ik dit moet fiksen. Alles waar ik blij van word kan nu niet. Ik had een mega leuke baan die ik nu kwijt ben, ik ben een andere baan ook kwijt, ik kan niet reizen, geen mogelijkheden om nieuwe mensen te ontmoeten. Ik weet gewoon even niet meer waar ik het zoeken moet. En ik kan echt heel goed alleen zijn maar na een jaar is rek er gewoon uit. Voorheen laadde ik ook gewoon op van sociale contacten en dan kon ik er weer een paar dagen tegenaan maar tegenwoordig sta ik elke dag met een verdrietig gevoel op. En al m’n vrienden hebben een relatie dus ik ben sowieso altijd degene die alleen overblijft. Ik houd helemaal niet van schaatsen maar zij gaan dan allemaal schaatsen vandaag met hun vriendjes of andere dingen doen en ik blijf weer alleen achter. De laatste single vriendin, ook m’n beste vriendin, heeft nu ook soms een kerel over de vloer en dan weet ik gewoon dat ze totaal niet meer reageert op m’n appjes. Ik vind dat zo kut, hoezo kun je niet even terug appen. En dan voel ik me nog meer alleen, iedereen doet leuke dingen en ik niet. Ik voel me echt vergeten.
Een digitale knuffel voor jou
Wat ontzettend rot dat je je zo verdrietig voelt . Is er iets van hoop dat je een van de 2 banen misschien weer terug kunt krijgen als de economie weer aantrekt? Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen maar als ik dit zo lees dan mag je echt trots zijn op jezelf dat je je toch maar door alles heen hebt gebokst. Weet je beste vriendin hoe je je voelt? Dikke virtuele knuffel voor jou
Dankjewel! Ja die ene baan komt miss weer terug maar iedereen met een tijdelijk contract is inmiddels weg dus het is toch helemaal anders dan toen het was. En ik ga morgen wandelen met die vriendin dus het zal wel ter sprake komen denk ik. Ze weet ook wel hoe ik me voel maar ik vind het wel altijd lastig om zulke dingen bespreekbaar te maken
Ah ja dan snap ik dat je daar dan ook minder naar uit kunt kijken. Ik zou het ook echt lastig vinden om het bespreekbaar te maken, ben daar zelf echt niet goed in. Hoe is het gegaan? Heb je een fijne wandeling gemaakt?
Ja het was een fijne dag! Heerlijke zon. Heb niet besproken hoe ik het jammer vind dat ze niet terug appt, heb het gewoon dichtbij mezelf gehouden. En had gister ook al geappt dat ik moest huilen in de tram dus ze wist het wel. Verder wel kort besproken maar vooral gewoon geouwehoerd en chocolademelk met baileys gedronken.
Blij dat je zo’n dag hebt gehad na gisteren! Klinkt alsof je het precies goed hebt aangepakt, lekker even een dag ontspannen. Mocht je het later nog willen/durven bespreken kan dat altijd nog natuurlijk. Choco met baileys moet ik ook maar eens proberen 
Ik heb vandaag toen ik terug kwam van mijn werk echt een huildag gehad. kon het weer even helemaal niet hebben. Ik vind het zo zwaar dat ik maar geen banen kan vinden en als ik ze vind dat ik geen reactie terug krijg. Ik zie ook steeds zo zwaar op tegen het bellen naar die bedrijven waardoor ik ook niet echt verder kom. En dan soms kan ik het echt niet handelen dat ik nog thuis woon en vandaag kwam al dat gevoel ineens weer samen met de benodigde huilbuien.
Laatst op mijn huidige werk meer uren gevraagd. Maar ja. Ik kom net uit bijna een jaar lang ziektewet. niet echt aantrekkelijk om me meer uren te geven terwijl het me echt goed zou doen.
Ik kan dan ook alleen maar de schuld geven aan die eikel van een ex van me die me zonodig in elkaar moest slaan. En tegelijk blijft er een gevoel van gemis die ik niet begrijp. hoe kan ik zo’n lozer nou zo missen. en ik ben zo bang dat de politie niks met mijn aangifte doet. Ik voel me op het moment zo falend. hoop echt dat het aan mijn zelfs falende rare menstruatie ligt en ik snel van dit gevoel van vandaag af ben.
Een digitale knuffel voor jou
Ik hoop dat je je snel wat beter voelt.
Vind het gek om dit nu zo uit te typen, maar misschien dat het oplucht ofzo. Heb een soort onrustig gevoel over me heen, nergens zin in maar ook het gevoel dat ik van alles “moet” doen. En ja ik heb wel zin in bijvoorbeeld rondje kringloop maar dat gaat allemaal niet. Misschien ligt het er ook aan dat ik ongesteld moet worden & dat er morgenavond weer een persconferentie is. Maar vind het lastig om die rust te vinden, dat je gewoon voldaan of chill op de bank zit. Beetje vaag verhaal, maar misschien herkent iemand dit en heeft een gouden tip 
Ik ben ook zo klaar met alles, net als iedereen om me heen uiteraard. Ik zit zo vast terwijl ik door wil, maar alle onzekerheid over mijn krimpende inkomen en mijn werk niet kunnen doen, het niet hebben van een eigen plek (ik logeer hier en daar voor nog een maand of twee), en nu ook nog enge stress over mijn gezondheid verlammen me echt totaal. Ik weet niet of ik nu mijn leven op pauze moet laten staan, ik wil ergens ook een bijbaan zoeken voor iig iets meer financiële zekerheid maar ik zou al niet weten waar omdat ik nu geen stad als basis heb. En morgen ga ik een videoclip opnemen terwijl ik eruit zie als een lijk door al het gejank. Ik ben hier zooo klaar mee.
Ik herken het erg, ik veroordeel mezelf ook heel hard voor het niks doen. Maar heb het gevoel dat iedereen hier wel wat last van heeft nu. Je kunt gewoon niks. Even gaan wandelen in de natuur laat mij me altijd wel wat beter voelen. En lief zijn voor jezelf.
Thanks voor je berichtje 
Hoe is t met jou, hoe ging je videoclip? Klinkt wel heel vet! Liefs voor jou
