Herkenbaar! Ik ben er nog lang niet, maar ben me hier ongeveer sinds een jaar ook heel erg van bewust en probeer er bij mezelf aan te werken. Wat bij mij helpt om meer in het moment te leven is (sorry sommige dingen zijn misschien heel voor de hand liggend of juist weinig concreet maar het heeft bij mij in ieder geval geholpen bij het proces)
- nadenken over waar die bewijsdrang/perfectionisme vandaan komt en scenario’s in mn hoofd overdenken (bij mij mbt werk) wat er gebeurt/wie ik teleurstel als ik niet “de beste” ben (niets en niemand behalve mezelf). Dit geeft me in specifieke situaties soms rust om een stapje terug te doen.
- cliché maar wel waar: ouder worden. Ik sta er nu ik bijna 30 ben al heel anders in dan 5 jaar geleden. Toen dacht ik dat werk en een carrière het belangrijkste was en nu voel ik aan alles dat ik familie, relaties, mensen etc nog veel belangrijker vind en wil ik daar ook meer tijd aan besteden
- yoga doen (ik lach mezelf bijna uit want dit had niemand voorspelt 3 jaar geleden en ik dacht echt dat het niets voor mij was). Heeft me een beetje geleerd meer in het moment te leven en content te zijn met wat ik nu heb en meer tevreden te zijn met wie ik ben.
- Veel erover praten met anderen die het herkennen
- Dagdelen inplannen waarin ik alleen maar dingen doe die ik leuk vind en dan mag ik niets nuttigs doen en ook geen werk dingen oppakken. Wat mij dan helpt is echt de stad ingaan en niet thuis blijven want dan voel ik me gedwongen iets nuttigs te doen
dit waren een paar dingetjes die in me opkwamen! Vervelend gevoel is het, ik noem het bij mezelf een soort onrust. Hopelijk lukt het je om er aan te werken Oh en ik kan ook geen boeken lezen haha, heel herkenbaar! Kan dat alleen als ik minstens twee weken vakantie heb en na een week me ontspannnen voel haha