En lukt het misschien je gedachten van je af te schrijven? Of evt toch via de app te communiceren als dat makkelijker is dan face to face? Want als hij ze kon lezen (uit je hoofd), dan zou dat in principe toch niet veel anders zijn dan wanneer je ze op papier communiceert? De gedachten zijn hetzelfde. Al begrijp ik je gevoel hoor, het zou makkelijk zijn als anderen precies zouden weten/aanvoelen wat we willen zodat je er niet ‘om hoeft te vragen’ op een bepaalde manier behandeld te worden. Maar goed, een ander zit anders in elkaar en die probeert het vanuit zijn manier van kijken waarschijnlijk zo goed mogelijk te doen en kan zich van geen kwaad bewust zijn.
Hopelijk vind je een beetje afleiding om je even uit die negatieve spiraal te krijgen!
Misschien is dit een goede plek in het oefenen met praten over mijn gevoel en waar ik mee zit. Al is het opschrijven van wat ik voel zo confronterend dat ik nu al de sterke behoefte voel om dit bericht weg te gooien. Dus als ik zakelijk of koel klink, ligt het aan ongewenste emoties. Dit is vorig jaar begonnen, al weet ik dat pas sinds kort. Vorig jaar zomer heb ik op m’n werk gesolliciteerd naar een functie die ik onofficieel al deed. En toen werd ik afgewezen. En toen plotseling had ik geen mogelijkheid meer om het carrière pad te volgen dat ik in de jaren daarvoor uitgestippeld had. Studies gedaan en interne tijdelijke functies. Alles was erop gericht dat ik project assistent of projectleider zou worden. Door de afwijzing van 1 manager viel mijn werk weg. En ondanks mijn hulpvraag aan andere managers viel ik in een groot zwart gat. Mijn eigen leidinggevende stimuleerde me om extern te solliciteren. Helaas blejen andere bedrijven geen interesse te hebben in iemand van mijn leeftijd. En terwijl ik met deze situatie worstelde werd ik afgelopen februari onverwacht geopereerd. Alle discussies over mijn werk voelen stil. Maar ik knapte na de operatie niet op. Ik bleef extreem moe. Afgelopen mei eb ik bij de huisarts aan de bel getrokken. Helaas bleek GG net een wachttijd van 7 maanden. In juli ben ik gestart met gesprekken met de praktijk ondersteuner van de huisarts. Uit een vragenlijst kwam dat ik overspannen en depressief ben. En dat ik een rouwproces doormaak. En dus ben ik er pas kort geleden achter gekomen wat de impact van de afwijzing op mijn werk met me gedaan heeft. Wat niemand weet en wat ik nooit hardop zeg, is dat ik er helemaal klaar mee ben. Ik leef nu alleen nog maar omdat ik 2 dochters heb. Want voor de rest vind ik er geen ruk meer aan. Zelfs de liefde van een nieuwe vriend kan dit niet weg nemen. Dus ik wacht tot er een psycholoog tijd heeft. En intussen rommel ik thuis een beetje aan. Ik “werk” vier ochtenden per week. Met totaal gebrek aan motivatie. Tja. Ik weet echt niet meer wat ik met m’n leven aan moet. Ik heb al gezocht op vrijwilligers werk in Afrika. Maar ze willen alleen maar geld. Dus ik weet het niet.
Nou. Bij GG net misschien december. Op z’n vroegst. Intussen wil de arbodienst mij koppelen aan hun eigen psycholoog. En m’n leidinggevende wil graag dat ik met hun in gesprek ga. Omdat hij “zicht wil hebben op mijn werk perspectief”. Alsof mij dat interesseert. Dus misschien ergens in september een gesprek met de arbo psycholoog. Geen idee of mij dat wat oplevert. Vooral omdat ik echt geen idee heb hoe ik de enorme afwijzing op mijn werk van vorig jaar kan accepteren. Ik ben er nog steeds boos en verdrietig over. Ik voel me door de hele organisatie in de steek gelaten. Terwijl ik er al 16 jaar werk.
Ook hier nog, jeetje wat een heftige situatie. Weet niet zo goed wat ik moet zeggen, dit gun je niemand.
Ik denk als je eerlijk vertelt wat je hierboven zegt, je wellicht op de spoedlijst kunt bij ggz. Dat lijkt me niet onredelijk, en misschien dat de huisarts je hierin ook lan steunen.
Ik kreeg van de psycholoog een lijstje met dingen waarvan ik ze eigenlijk elke dag moest proberen te doen: naar buiten, iets nuttigs doen, iets sociaals doen, bewegen, en iets doen wat je vroeger leuk vond. Dat kan heel klein zijn, bijvoorbeeld in mijn geval kijken naar plaatjes van geitjes, mijn lievelingsdieren. En even het vuilnis buiten in de bak doen was dan naar buiten gaan en wat nuttigs doen. Het hielp een beetje, ook op dagen dat ik helemaal in de stront zat dacht ik dan nou lekker bezig pik je bent in ieder geval buiten geweest. En met mensen erover praten, dan draag je het niet alleen.
Sterkte met deze narigheid. Als je erover wil praten, doen! Graag.
Hee! Ik had dit op vakantie niet goed gelezen maar uiteraard staat mijn inbox nog steeds open. 
het klinkt heftig, ben benieuwd hoe het nu met je gaat - ik hoop goed.
Ik probeerde gisteren op een vage manier tegen m’n dochter te vertellen dat ik me rot voel. Dat het slecht met me gaat. Zij reageerde heel praktisch. Zo van “dan ga je toch ergens anders werken en dan is het opgelost”. Zo goed bedoelt. Maar ik ben ziek en kom dan maar eens op sollicitatie gesprek. Ze zien je al aankomen. Plus dat de ellende in m’n hoofd niet weggaat door een andere baan.
Dus ik probeer me elke vast te houden aan fijne momenten. Wachten tot de vakantie voorbij is en er misschien een psycholoog tijd heeft.
Eigenlijk echt niet goed. Moest gisteren een examen maken, maar ben niet geweest. Teveel last van mijn faalangst. Straks ook nog een examen, dus nu nog een nachtje studeren. Het is allemaal teveel aan het worden. Iedereen is afgestudeerd en ik weet niet eens of ik mij volgend jaar wel nog kan
Inschrijven (bindende voorwaarden). Dus zie de toekomst nu alleen maar negatief en somber in 
. Heel lief je berichtje! 
Vandaag eindelijk een goede dag. Mag ook wel na een dal van een paar weken. Veel gepraat met vrienden en vriendinnen. Helpt wel. En nu ik me wat beter voel ga ik maar eens de achterstallige afwas en was doen. En proberen m’n half dode planten te redden.
Zo lief 
Het examen ging niet zo goed. Had heel weinig concentratie ook. Ik heb net contact opgenomen met iemand van de universiteit die zich bezighoudt met functiebeperkingen. Ik hoop dat ze mijn situatie wat begrijpt. Ook aangezien ik op
Zich die faalangst niet kan bewijzen en ik hier zo laat mee kom. Hoe ging jij om met je faalangst?
Alle mensen hebben regelmatig hulp nodig in hun leven. Bij van alles. Juist daarvoor zijn we er met elkaar. Zelfs dieren helpen elkaar en vragen ook hulp. Ik probeer alleen maar te zeggen dat hulp vragen het meest natuurlijke is dat je kan doen.
Ik heb tijdens mijn studie ook pas laat aan de bel getrokken, toen kreeg ik eerst een preek van de decaan maar daarna heeft ze me wel goed geholpen. Ik heb een jaar extra uitstel gehad en een voorziening waardoor ik in een aparte zaal mn tentamens mocht maken ipv in een grote collegezaal met 100 andere studenten… ik heb daar uiteindelijk nooit gebruik van gemaakt maar het idee dat het mocht gaf me al veel rust. Ik hoop dat jouw gesprek ook goed zal verlopen! Het is in ieder geval al heel goed dat je hulp hebt gezocht…
Edit:
@Santeria ik begrijp echt dat je het moeilijk vindt om hulp te vragen (dat vond ik ook), maar doe het aub toch… als je eenmaal hulp hebt gekregen denk je waarschijnlijk: shit had ik veel eerder moeten doen.
Ik verwacht donderdag een mailtje terug. Het is inderdaad doodeng. Die grote zaal, al die studenten… Ik zou zeker iemand contacteren van studiebegeleiding! Heb er echt spijt van dat ik hier zelf zo lang mee heb gewacht.
Succes!
Oké, ik hoop echt dat het bij mij ook zo zal gaan! Goed dat je uiteindelijk die kans gekregen hebt. Ik denk dat er sowieso al veel meer over gesproken zou moeten worden. Er heerst nog zoveel schaamte over studies en faalangst.
Ik mag me niet opnieuw inschrijven voor mijn opleiding door bindende voorwaarden. Het kan niet erger meer. Kan enkel maar huilen.
Sorry dat ik binnenval, maar wat ontzettend kut 
Gaat het inmiddels ietsje beter? Sterkte…
Ik wist niet dat dit kwam. Wel dat er een bindende voorwaarde was, maar niet dat het van deze twee vakken zou afhangen. Ik ben kapot en weet helemaal niet meer wat te doen
Is het niet mogelijk om de opleiding aan een andere school te doen en dan te kijken of je vakken kan compenseren? Vind het echt een rot situatie voor je.
Kan je ook niet in hoger beroep omdat het nog maar twee vakken zijn?
Ik moet hier nog voor kijken. Heb nu allemaal mails verstuurd en hoop dat ik mijn verhaal kan doen…
Geen idee. De mailtjes zijn verstuurd. Hopelijk nu snel antwoord.