Dat snap ik heel goed! Mijn ex had ook een ex en ik niet. Hij wilde haar toen af en toe nog zien. En ik dacht elke keer echt ‘nee waarom’. Begreep dat echt niet, hij had mij toch? Wat moest hij nog met haar. Ik liet hem wel maar voelde me er nooit goed bij.
Nu snap ik dat veel beter. Ik heb het ook heel gek gevonden hoe dit werkte in mijn hoofd. Maar het is misschien een beetje als iemand die overleden is. Als je hond overlijd, ookal is het z’n tijd, dan laat dat toch een gat in je achter. Dan kan je een nieuwe hond nemen die misschien nog wel leuker is, maar die vervangt je oude hond niet. Hij bestaat er naast. Dat gat wat je oude hond heeft achtergelaten gaat niet meer gevuld worden, dat wordt uiteraard kleiner maar niets gaat jouw hond echt kunnen vervangen. Wat geen enkele hond is hetzelfde.
Missen van de een en opnieuw liefhebben van een ander kan naast elkaar bestaan. Hoe gek dat ook is, maar zo werkt het wel. Ik had ook verwacht dat als er een nieuw iemand in mijn leven zou komen, die op de plek van mijn ex zou komen te staan. Maar dat is niet zo. Hij maakt het missen deels minder omdat ik afleiding heb en wordt bevestigd in mijn juiste keuze, maar hij vervangt hem niet.
Je kunt hem misschien vragen wat voor gevoelens het zijn die hij heeft. Mist hij haar? Dat is niet gek. Maar zou hij haar terug willen? En is dat een gevoel dat heel soms de kop op steekt (momenten van korte twijfel of je er wel goed aan hebt gedaan zijn niet zo gek) of overheerst dat gevoel?
Het zijn wel moeilijke vragen om te stellen en ik snap het als je het antwoord daar eigenlijk niet op wilt weten. Maar het geeft je wel meer duidelijkheid over zijn gevoelens.
