Ik heb 2,5 week geleden mijn teen gebroken en moest deze 3 weken aan de teen ernaast tapen. Nou doet het af en toe met lopen nog best wel pijn en staat ie ook nog een beetje scheef. Heeft het zin om dit nog langer te tapen of zou het misschien juist helpen om ‘m vrij te laten? Twijfel een beetje waar ik goed aan doe.
Het tapen mag meestal gewoon als dat helpt qua pijn!
1 like
Ah gecondoleerd! Wat sneu. Maar klinkt nog als een redelijk einde. Geen eindeloos lijden.
Na die schouderbreuk dacht ik ook einde oefening ook omdat ze paar dagen later dachten dat ze ergens intern bloedde. Hebben ze niet uitgezocht omdat later dr bloedwaardes weer iets beter werden, heel raar ook. Nu krijgt ze morgen ijzerinfuus, heb eerlijk gezegd t idee dat ze maar wat aankloten in t ziekenhuis. En dat die huisarts dr naar t ziekenhuis stuurde was echt verkeerde inschatting. Was ook een random huisarts van de huisartsenpost snachts. Ze was dan wel gevallen maar kon erna nog lopen. Maar we wisten toen ook nog niet wat er was, uiteindelijk voedselvergiftiging.
2 likes
Heel vaak worden onderzoeken niet ingezet omdat het geen consequenties heeft. Als zij uit een tumor bloedt of een haar dikke darm ontstoken is en daar bloed uit komt, gaan ze dat waarschijnlijk niet meer opereren of behandelen. Als je niet gaat handelen met de uitkomsten van je onderzoek, kan je beter het onderzoek niet doen omdat daar ook risico’s aan zitten.
1 like
Ja, ik vind het zo jammer dat hij het niet zag en in de behandelmodus bleef zitten. We moesten de thuiszorg bloed laten afnemen bij een dame van 95 die benauwd is, misselijk, en een onderdruk van 35 heeft. Waarom? Een gesprek over: wat nu?, was nuttiger geweest. Achteraf hoorde ik dat ik het hospice had kunnen bellen als iemand had gezien dat ze stervende was. Dan had ze thuisgebleven. Maar goed. Ik heb het vaker gezien dat artsen in de behandelmodus blijven. Lijkt me ook moeilijk om zo ineens te schakelen.
3 likes
Mijn gebroken teen heeft wel een half jaar pijn gedaan
Ja is ook zo. Dat zal t ook wel geweest zijn. Hoop gewoon dat er dadelijk iets beter voor dr gezorgd word. Er zijn wel meer dingen niet zo netjes gegaan hier. Had eerlijk gezegd niet gedacht dat ze t nog zo lang zou volhouden. Hopelijk heeft ze nog een paar mooie jaren daar.
3 likes
Oh dat is wel een heel slecht vooruitzicht haha
Ja het was echt kut. Ik liep stage in de journalistiek en moest twee weken bureauwerk doen omdat ik niet kon lopen 
1 like
Ik ben nu bijna drie weken verder en ik kan sinds gister pas weer een beetje lopen zonder te strompelen. Toen ik ‘m brak dacht ik dat ik binnen een week wel weer vrolijk fluitend door het leven kon, maar ik vind het tot nu toe echt ellende haha
Ja same!! Ik brak hem ‘s nachts en was op het forum ook vet in paniek toen. Toen is mn moeder me de volgende ochtend op komen halen en ben ik zelfs een dag thuis gebleven 
na die 2/3 weken kon ik weer iets meer gelukkig net zoals jij maar het heeft echt nog lang pijn gedaan
Nou nog even doorzetten dus… Thanks voor de info!!
Ja klopt. We hadden het hier laatst ook in het ‘werken in de zorg’ topic over. Sommige artsen/behandelaars blijven maar behandelen en behandelen zonder ‘het gesprek’ aan te gaan. Kijk en luister, denk kritisch na over wat er mogelijk is en ga niet eindeloos door. Daar maak je echt niemand beter mee 
2 likes
Ik herken dit zo! Mijn opa van 89 overleed in oktober, maar voorafgaand lag hij thuis op bed volgelopen met vocht en z’n hart dat moeite had met rondpompen, aldus ouderdom. Arts van de huisartsenpost had het over het ziekenhuis, mijn moeder met zorgachtergrond zei “we gaan helemaal niet meer naar het ziekenhuis, dit is gewoon einde verhaal”. Mijn oma helemaal in de war want “de dokter zei naar het ziekenhuis = dus beter worden” ze was eigenlijk niet voorbereid dat hij zodanig heen was. Uiteindelijk diezelfde middag overleden. Ik begrijp het dan ook weer van een arts die onbekend is met de situatie dat je er alles aan doet om iemand in leven te houden, maar mijn opa vond het mooi geweest. Ik teken ervoor om zo te sterven als hij, thuis omringd met dierbaren en zelf volledig vrede te hebben met de dood.
5 likes
Mijn vriend werkte dus voorheen op een afdeling waar het een komen en gaan was van 85+ers met eindstadium hartfalen. Echt zo verdrietig dat die mensen nog allemaal naar het ziekenhuis gingen. Dan ga je eerst daar nog even helemaal uitgedroogd worden (en je nieren gesloopt) en heel misschien kom je er doorheen maar dan gebeurt een maand later weer precies hetzelfde. Maar voor hetzelfde geld raak je volledig in de war, dat gebeurt heel vaak bij ouderen, en is dat heel verdrietig voor je familie om je op het laatst zo te zien. Ik heb echt geleerd dat ik voor de 85+ers in mijn familie echt ga zorgen dat ze nooit opgenomen gaan worden, liever de huisarts(enpost) bellen dan de ambu en dan streven naar comfort thuis. Of inderdaad een hospice of verpleeghuis voor goede zorg.
Fijn dat je moeder ingreep bij jouw opa, klinkt alsof zij de juiste beslissing gemaakt heeft hier 
1 like
Exact wat jij omschrijft. Hulde aan mijn moeder die altijd in de ouderenzorg heeft gewerkt, dat ze thuiszorg regelde voor steunkousen zodat er toch zicht was (beginstadium, zorg bouwt daarna vaak uit), dat ze gelijkvloers zijn gaan wonen in het centrum van het dorp, dat ze de WMO ingeschakeld heeft voor huishoudelijke hulp, aangestuurd op een polsalarm, haar handelen heeft ervoor gezorgd dat mijn opa de mogelijkheid had om thuis te blijven wonen en thuis heeft kunnen sterven. Hoeveel ouderen belanden er wel niet in de situatie die jij schetst, wat moet je als 80+er in een ziekenhuis als je weet dat je einde nabij is. Ik ben blij dat dit voor opa de situatie was, maar ik weet dat er heel veel ouderen zijn die geen familie of kinderen (meer) hebben die dit soort dingen regelen en afhankelijk zijn van een doortastende huisarts of andere professionals.
3 likes
Ik zit ook in zo’n vakgebied waar mensen soms redelijk triest nog binnengeschoven worden en ik me afvraag waarom, maar het is ook wel heel moeilijk om te bepalen wanneer dan hét moment daar is.
Weet je zeker dat je na een maand weer volgelopen bent, of kan het ook maar zo zijn dat het een paar maanden goed gaat, net lang genoeg voor de geboorte van een kleinkind of een huwelijksaankondiging of een mooie zomeravond met familie? Je bent de vorige keer zo goed opgeknapt, ga je dan deze keer niet meer? De huisarts heeft alle pilletjes opgehoogd, maar je blijft apebenauwd, is dit dan het moment om de morfinepomp te starten, of wil je toch nog even kijken wat ze in het ziekenhuis kunnen?
Die grenzen zijn zo moeilijk te vinden (en verschuiven ook steeds weer bij iedereen), ik zou mijn familie dat soort dingen ook het liefst besparen, maar soms kom je er achter dat je al te ver bent gegaan als het al gebeurd is en dat kun je ook niemand kwalijk nemen denk ik.
4 likes
Ja absoluut gelijk hoor, soms zie je achteraf pas in dat je te ver gegaan bent. Maar daarom moet iedereen er ook alert op zijn, verpleging, huisarts, zaalarts, specialist en naasten. Nu kom je toch vaak dit soort schrijnende situaties tegen waarbij echt eerder ingegrepen had moeten worden en er mensen dat ook wel gezegd of gedacht hebben.
1 like
Ja, ik wil wel helpen hoor
1 like
Ik heb dus sinds twee jaar ofzo elke week 2/3 zwarte haren op mn kin en ik word er helemaal niet goed van. Het is zo irritant en ik zit heel de dag te frunniken aan mn kin om te voelen of er weer een nieuwe haar zit. Het valt totaal niet op, maar het zijn echt dikke zwarte haren. Weet iemand hoe dit kan komen? Als ik googel komen er gelijk weer allemaal extreme diagnoses naar boven, dus ik ben benieuwd of iemand er toevallig ervaring mee heeft.