Eens. Ik kwam hier eigenlijk om te zeggen hoe fijn ik het vind dat wij allebei zo kunnen genieten van samenzijn in stilte. Of gewoon wat korte zinnetjes. Dat je samen op een kleedje naar de wolken ligt te kijken met af en toe een ‘Zie je dat?’. Ik kan me dan heel erg verbonden voelen met mijn vriend, omdat ik weet dat hij ook geniet. (Veel) woorden verpesten zulke momenten eerder dan dat ze iets goeds doen. Maar ieder z’n ding toch? Wat Kae zegt is wel waar, dat je als buitenstaander niet kunt zien wat er in mensen omgaat en of er chemie is. Het ene stille stelletje is het andere niet.
Ik kan af en toe ook echt wel de oren van zijn kop kletsen hoor. En op een terras praten we ook wel meer, maar ook dan vind ik het stiekem het allerleukst als ik helemaal op ga in een dessert en dat mijn vriend dan op een gegeven moment moet lachen en ‘Lukt het?’ vraagt omdat ik zo idioot opzichtig zit te genieten van iets simpels als een bolletje ijs of pancake.
Edit: Jezus, waarom zoveel woorden Keukenkastje?! Shut up