Ik heb sinds een paar maanden een vriend, na een aantal jaar single te zijn geweest. Ik ging altijd veel uit en naar borrels en feestjes en was daar ook altijd wel veel bezig met mannen, flirten, daten, enzo. Ik was best benieuwd naar hoe het voor me zou zijn om weer voor het eerst (sinds ik een relatie heb) op een feestje te zijn en dan met een man te praten met wie ik normaal flink zou lopen flirten. Of ik die neiging nog steeds heb bv. Nou net was ik dus op een soort borrel en heb een tijdje met een man staan praten die flink met mij liep te flirten, een jaar geleden zou ik keihard terug hebben geflirt en minstens hebben gezoend, of meer. Maar ik merkte dat het me echt niets meer deed nu, behalve hoogstens me wat gevleid voelen.
Daarna ben ik heeeel gelukkig bij mijn vriend in bed gekropen die nu naast me ligt te snurken en ik besef me weer dat ik zo ontzettend verliefd en blij ben met hem dat die mannelijke aandacht waar ik vroeger zo naar cravede me nu koud laat omdat ik alle mannelijke liefde en affectie die ik nodig heb van Ă©Ă©n heel speciaal iemand krijg
Lekker kleffe dagboekpost geworden haha maar oh man ik zit echt op een hele grote stevige roze wolk