Ja, misschien wel. Hoewel daar ook weer mensen zijn met een wens voor nog een kind en bij wie dat niet kan, dus dat ligt dan ook weer gevoelig.
Misschien toch maar gewoon met mijn vriend bespreken 
Dat sowieso, haha!
Als je bang bent dat dingen gevoelig liggen kan je ook spoilers gebruiken natuurlijk! Of je nou hier post of in wjekw. Dit is nou eenmaal een algemeen, openbaar forum en alles moet hier gewoon besproken kunnen worden, hoor. Heel logisch dat je benieuwd bent naar de ervaringen en overwegingen van anderen.
2 likes
Denk dat hier ook wel past. Wij weten het ook niet 100% zeker (als het al zou lukken want IVF) en ik zit bijv met het vraagstuk ‘willen we dan voor een tweede (proberen) omdat we (onbewust) vinden dat dat hoort’ of willen we dat zelf. We hebben totaal niet het idee dat er iets ‘mist’ in ons gezin, en rationeel zien we ook geen redenen waarom we het wél zouden willen (proberen). En in mijn geval me ook nog door een fertiliteitstraject slepen waar verdriet en angst bij hoort.
Dan kom je alweer wel bij de ‘bij twijfel niet doen’ die je hier wat meer terug zal lezen, maar ik denk dat er zeker ook ruimte is voor overwegingen daarover zoals ik schrijf. Je hoort/leest ook vaak ‘maar m’n kind heeft wel veel neefjes en nichtjes’ nouja die van mij dus niet, is het dan wel ineens een zonde die wij begaan?
1 like
Het is geen zonde. Mijn schoonvader heeft geen neefjes/nichtjes of andere familie dichtbij gehad. En heeft één broer waarmee hij een enorme toxic relatie heeft. Hij had 100% zeker liever geen broer gehad.
Ik zou bij de overweging van wel/geen tweede áltijd uitgaan van wat je ZELF wilt. Je hebt op geen enkel gebied de garantie dat je het bestaande kind een plezier doet met zijn of haar broer/zus. Of zij veel aan elkaar hebben kan je misschien een beetje sturen maar is verder één grotere loterij.
8 likes
Ik merk ook wel (mede door de relatief lange aanloop van mijn zwangerschap incl onderzoeken en een operatie, maar ook door een verschrikkelijk onzekere periode in mijn zwangerschap bij de prenatale diagnostiek) dat het gevoel meespeelt dat ik het lot niet wil tarten? Ik heb al een lief en gezond (tot nu toe) kind, tel je zegeningen denk ik dan bij mezelf. Ik weet eigenlijk niet of ik die sprong ooit nog eens zou durven wagen.
6 likes
Dit herken ik, op een andere manier, ook wel. Miskraam, pittige zwangerschap met veel complicaties, een heftige en voor mij traumatische bevalling, vervolgens een huilbaby, veel onderzoeken en medicatie voor hem, voor mij therapie om alles te verwerken, een kind wat ook nog eens om de zoveel weken, en later maanden, gecheckt moet worden of te kijken of er geen tumoren in z’n ogen groeien. En dan gaat het nu allemaal heel goed met onze zoon, maar de kans op herhaling van de babytijd is 80% en 100% kans op het weer moeten doorlopen van een traject rondom de tumoren.
En dat heeft mijn wens voor twee of meer kinderen wel doen schudden. Ik heb daarom gesprekken met mijn verloskundige die me helpt uit te zoeken wat ik/we nu écht willen.
Willen we geen tweede omdat we bang zijn voor wat als? Of willen we echt één kind?
Willen we wel een tweede maar is dat om te helen? Of is dat echt de wens voor een tweede kind? En als we wel een tweede, wat doen we dan als…? Etc.
Het helpt mij heel goed om alles op een rijtje te krijgen en duidelijk te krijgen hoe het nu echt zit. Soms is het pittig omdat bijna iedereen die tegelijk met mij zwanger was weer zwanger is of al bevallen is en alle ogen op ons gericht zijn, en ik ergens die wens voel, maar we nog niet weten of we daar iets mee gaan doen. En andere momenten, vooral als ik lekker een hele nacht heb kunnen slapen, geen gedoe meer heb met ingewikkelde slaapjes en flessen, denk ik: oh heerlijk, nooit meer. Maar wat de uitkomst ook is, ik weet door het doorlopen van dit traject wel dat het altijd een eerlijke (hoe zeg je dat?) keuze is, die niet gekleurd is.
5 likes
Wat afschuwelijk 
. Kan me in jouw situatie al helemaal voorstellen dat het een super heftige afweging is. Fijn dat je hulp krijgt om het allemaal uit te zoeken, dat klinkt inderdaad niet als iets wat je alleen zou moeten doen. Hoop dat jullie eruit komen!
1 like
Ik vind echt dat je dit heel mooi omschrijft en meteen dat het een afweging is van zowel verstand als gevoel. En vooral de ‘wat als’. Ik heb bewondering voor hoe je dit schrijft en ziet. Vind het heel knap!
Dat komt wel goed hoor! We zijn er al een poosje mee bezig. We hebben nu bijvoorbeeld een kant en klaar bevalplan liggen inclusief een soort beslisboom (
), wat als het anders loopt. En dat geeft rust in de zorgen die wij om zo’n bevalling zullen hebben. En maakt je keuze dus eerlijker.
Ik deelde het ook om te laten weten dat als je echt veel twijfels hebt je er ook met bijvoorbeeld je verloskundige over kunt praten. En dat werkt toch oprechter dan iemand die er een soort eigenbelang bij heeft. Mijn ouders/vriendinnen zullen sowieso zeggen oh joh doen, komt wel goed. Maar zij helpt mij/ons om echt naar onszelf te kijken.
3 likes
Dit speelt bij ons ook als belangrijke reden. We zijn zo gelukkig met elkaar nu. Na wat we hebben meegemaakt voelt dat als een voorrecht en niet als de standaard.
Mijn dochter is veel te vroeg geboren en nu gelukkig gezond. Op deze manier was het al erg zwaar voor ons alledrie. We hebben om ons heen gezien hoe het ook kan gaan, bijvoorbeeld kindjes met heel veel complicaties en operaties. Ik denk dat wij de verhoogde kans daarop niet willen wagen. Niet alleen voor onszelf maar ook voor het potentiële kindje in kwestie.
Daarnaast speelt er nog meer dus het is een optelsom waarin deze overweging wel zwaar weegt.
Dit vind ik echt een goed advies. Ik merk dat in mijn omgeving ook heel erg, die vinden het vooral leuk als er nog een kind zou komen en zeggen dan dingen als “joh niet laten lijden door je angst.” Maar ik twijfel nu niet/nauwelijks dus ik vind het vooral irritant als mensen ons willen ompraten. Ook echt zo onverstandig om invloed te willen uitoefenen op iemands gezinssamenstelling.
Ik heb pas geleden helaas een miskraam doorgemaakt, bij 8.5 week zwangerschap. Ik was zwanger van ons tweede kindje. En sinds die miskraam twijfel ik opeens of ik nog wel een kindje wil.
Onze dochter heeft een chronische ziekte, waardoor ze vanaf dat zij 6 weken oud ziekenhuis in- en ziekenhuis uit gaat. Ze is onder behandeling van meerdere medisch specialisten en therapeuten wat intensief is en veel tijd kost. Daarbij spelen er ook veel zorgen voor de toekomst en weten we bijv. niet of zij ooit een zelfstandig leven, zonder onze hulp, kan leiden.
Eerder leek mij een broertje of zusje voor haar ontzettend leuk. Maar toen ik zwanger was was ik ten eerste al ontzettend bang. Niet normaal. Bang om iets verkeerds te eten of besmet te raken met CMV, etc. waardoor ik “weer geen gezond kindje” zou krijgen. Ik kon helemaal niet genieten van de zwangerschap, want ik was alleen maar angstig. Daarbij vond ik het opeens ontzettend egoïstisch. Ten eerste naar mijn dochter omdat ze al onze aandacht en liefde kan gebruiken bij alle ellende die zij doormaakt, maar ook naar de nieuwe baby omdat er altijd veel aandacht naar onze oudste dochter zal gaan…
Opeens vind ik het allemaal niet meer zo vanzelfsprekend, gek, want een paar weken geleden dacht ik er nog helemaal anders over…
13 likes
En @June88 In onze omgeving zei/zegt juist iedereen dat we het niet moeten doen. We doen het ook niet. Maar begin me nu, bijna vier jaar later, steeds beter te beseffen wat een impact de geboorte van M. op onze beide gezinnen (en dan vooral ouders) gehad heeft.
1 like
Hoe was dat voor jou, voelde je je daardoor gesteund oid? Of was de mening van anderen sowieso ongewenst, ongeacht of die hetzelfde was als je eigen mening?
@Cactuss wat lijkt me dat lastig als jullie een beslissing gemaakt hadden en je er door zo’n ervaring toch aan gaat twijfelen. Hebben jullie voor je zwanger werd ook al getwijfeld, of hadden jullie je er tot nu toe eigenlijk altijd op ingesteld dat er nog een kindje welkom zou zijn?
1 like
Wow heftig allemaal ! Is alles oke nu met je kindje ?
Voor mij is het wel bevestigend geweest. Ik kan alle steun gebruiken om te blijven geloven dat een kind voor ons het juiste is.
1 like
Ah ja dat kan ik me voorstellen. Hoe gaat het nu met jou op dit vlak? Omdat je laatst schreef dat je er wel weer moeite mee had.
Hoop dat wij dat ook ooit begrip en steun zullen ervaren. Heb het er gisteren nog eens met mijn vriend over gehad en voor ons blijft het voorlopig wel echt een nee. We hebben ook besproken hoe ik de invloeden van buitenaf wat van me af kan laten glijden. Die zetten me namelijk steeds opnieuw weer aan het denken, heel vermoeiend.
- stukje verwijderd -
Oh, ik herken me zo in jouw verhaal. De beslissing is door de omstandigheden voor ons genomen.
Ik blijf het lastig vinden. Ons leven is super zoals het nu is. En de vrijheid die steeds groter wordt doet ons goed. M. is een fantastisch kind, echt een verrijking. Ik hoop dat met het verstrijken van de tijd de pijn minder wordt. Heb in m’n omgeving niet echt mensen met wie ik er over kan praten. M’n man zit op een andere golflengte en m’n moeder probeert me steeds alleen maar op het positieve te wijzen. Vriendinnen hebben (gelukkig) geen flauw benul waar ik mee worstel, het staat te ver van ze af. Iedereen snapt het, maar het echte verdriet moet ik zelf dragen. En daarom ben ik zo blij met een plek als dit forum. Zodat ik weet dat ik niet alleen ben.
4 likes
Ja, ik denk dat er wel overeenkomsten zijn tussen ons wbt dit proces. Ik zat je net even te stalken in dit topic haha en ik las dat je het ook eens omschreef als “een onvrijwillige, vrijwillige keuze”. Zo voelt het voor mij nu ook. Al hebben wij nog geen definitieve stappen gezet. Dat houden we waarschijnlijk nog open tot de basisschool in zicht komt.
Wat lastig dat je niet iemand in je eigen omgeving hebt waarmee je dit goed kan delen. Fijn dat je wel steun haalt uit dit forum 
Bedankt voor het delen van je verhaal, daarmee help je mensen zoals mij ook weer!
1 like
Ik heb verder niks in dit topic te zoeken ofzo. Maar mijn man zei, ten tijden van mijn depressie etc van:
Ik snap het wel, maar ik begrijp het niet…
Daar moest ik aan denken bij deze zin. Het wel snappen van dat het verdriet is, hoe dat werkt. Maar niet begrijpen hoe dat dan voelt.
2 likes
Echt zo fijn om hier die herkenning te lezen. Om ons heen zegt bijna iedereen “Ah joh, gewoon doen, jullie kunnen dat makkelijk aan! Met A gaat het toch ook supergoed?”
Maar mensen weten niet wat het ons kost dát het zo goed gaat. We zijn enorm gelukkig zo als gezin van 3 en missen niks, maar we vinden het dankzij chronische ziekte en aandoeningen wel heel zwaar soms. Het wordt juist eindelijk makkelijker en rustiger nu hij 3 is en ik zie gewoon écht niet voor me hoe we dan weer die hele babytijd moeten doen én het traject ernaartoe (duurde bij ons 2,5 jaar). Ik heb juist zo’n zin in meer vrijheid die eraan komt.
We sluiten het nog niet helemaal uit want geen idee hoe we er over 2 jaar weer over denken, maar gezonde mensen onderschatten soms echt hoe zwaar het is als je als ouders allebei niet gezond bent.
6 likes