Misschien een béétje offtopic, maar ik heb het andersom. Ik heb zelf 1 kind met mijn ex, mijn vriend ook 1 kind met zijn ex (die hem er in had geluisd, kort gezegd) en ik merk nu dat ik er heel graag nog 1 wil. 1tje maar 
Hij niet. Ik wil hem niet kwijt maar ben bang dat ik er enorm veel spijt ga krijgen als ik mijn kinderwens achterwege laat voor hem. Ik ben overigens bijna 29, hij 32. Tips/ervaringen…? Ik kan hier erg verdrietig van worden en ik merk dat ik door mijn gevoel ook weinig connectie heb met zijn zoontje. Jaloezie ofzo. Want ik wil er óók een van hem.
Ik heb niet helemaal dezelfde ervaring, maar heb wel een (lange) relatie gehad waarin ik wel een kinderwens had en hij niet. Ik kan op basis van mijn ervaring niets anders aanraden dan er mee te stoppen. Een kinderwens is zoiets fundamenteels, daarvan wil je beide niet dat je iets beslist waar je niet >100% achter staat. Daarbij gaan bij mij ook alarmbellen af als je zegt dat je jaloers bent op zijn kind, vind ik niet gezond klinken.
Overigens denk ik dat dit beter verplaatst kan worden naar het kinderwens topic?
3 likes
Dank voor je reactie en het delen van jouw ervaring!
We wonen overigens ook nog niet samen en ik zie zijn zoontje ook weinig. Dus ook daarom weinig connectie met hem. Hij is ook geboren toen wij net 2 maanden samen waren. Beetje een complex verhaal 
Ben nieuw hier en zal dat topic eens zoeken.
Hier ook helaas chronische ziektes aanwezig. Inmiddels wel zwanger van een tweede (heel blij mee), maar mocht dat niet zijn gekomen (want heel lang overgedaan om zwanger te raken) was het ook prima. Natuurlijk gaf het ons wel wat verdriet, maar doordat ondertussen ons zoontje gewoon doorgroeide en alles makkelijk werd was het gemis er ook nauwelijks meer. Nu knijpen wij toch wel af toe hoe we het gaan doen straks. Mijn chronische ziekte zal helaas opvlammen. Veel zorg komt op m’n partner. Minder aandacht voor de oudste …
Kinderwens is Members Only, dus daar kan je nog niet bij als nieuw lid. Misschien dat je aan dit topic iets hebt?
Bij vrienden van ons is pas een ouder plotseling overleden, en tijdens de uitvaart werd het duidelijk hoe fijn dat gezin was, met 3 kinderen. En de kinderen deden het ook echt samen, dat vond ik heel mooi om te zien. Hierdoor ging ik natuurlijk wel twijfelen: wil ik het wel dat mijn dochter alleen blijft?
Ik weet van een vriendin die enig kind is dat zij die angst van het verliezen van haar ouders ook zo lastig vindt omdat ze dat dan met niemand kan delen.
Verder vind ik het ook irritant dat ik niet echt goede voorbeelden heb in mijn omgeving van 2 ouders met 1 kind. Of andere ‘rolmodellen’. Ik vond het ook echt irritant dat in de AH-reclame die vrouw opeens zwanger bleek, ze waren juist zo leuk met z’n drieën. Slaat nergens op, maar ik mis de representatie.
Edit: mooie ramble weer, maar volgens mij komt iedereen hier af en toe om alleen even z’n hart te luchten haha.
7 likes
Heel begrijpelijk! Doordat ik in de zorg werk ben ik het vaker tegen gekomen dat het enige kind zoveel te verwerken krijgt bij overlijden van een de ouder. Ik vond het altijd pittig om dat aan te zien en voelde mij dan schuldig naar mijn zoontje. Zeker ook omdat in mijn directe omgeving iedereen 2-3-4 kids heeft. Uiteindelijk zwanger van een tweede, maar dat is absoluut niet vanwege dit. Je weet immers niet hoe het leven loopt met je eerste. Ik denk dat als iemand een fijn netwerk om zich heen heeft dat het ook gewoon goed is.
3 likes
Snap het gevoel wel, als zelf enig kind zijnde, maar ik heb bij eigen familie, schoonfamilie en vrienden ook zó veel haat en nijd tussen broers/zussen gezien bij overlijden en hele familieruzies die er door ontstonden dat het hebben van broers of zussen niet altijd een positieve ervaring bleek te zijn.
7 likes
Herkenbaar idd. Volgens mij hebben veel van ons ditzelfde, af en toe even flink je hart luchten hier.
Mijn gevoel zegt inmiddels dat er ooit wel een 2e komt, maar wat jij zegt over rolmodellen, daar sluit ik me helemaal bij aan. Ik merk ook dat iedereen die ons vraagt of we de wens hebben voor meer kinderen (al dan niet op een prettige manier gevraagd) ik een soort van ga overtuigen dat we het niet willen incl alle voordelen, juist omdat het mij soms zo boos maakt dat het zogenaamd zou moeten. Alsof het niet oké is om het “maar” bij 1 te houden.
3 likes
Ik lees al een hele tijd mee met dit topic omdat ik ook veel heb getwijfeld en uiteindelijk toch voor een tweede ben gegaan. Een van de grote redenen is inderdaad dat ik zelf mijn moeder jong ben verloren en mijn zusje de enige was die echt begreep wat ik voelde en ik zoveel aan haar heb gehad. Kan natuurlijk niet zeggen dat ik er ‘zonder haar niet bovenop was gekomen’. Maar het was wel een enorme steun. Die angst dat mij ook zoiets overkomt is daardoor wel groot en ik wilde mijn oudste dus niet alleen laten daarin. Nu is mijn tweede 10 maanden en moet ik zeggen dat ik het best onderschat had hoe druk en zwaar het soms is met twee kinderen maar nu is het eindelijk wat rustiger geworden, en heb mijn draai er in gevonden. (ook dus even mijn hart gelucht)
2 likes
Heftig! Mag ik vragen hoeveel leeftijdsverschil tussen je 2 kindjes zit?
1 like
Oh ik vind het wel goed dat je dat nog even zegt want dat inderdaad dat is zeker zo en heb ik ook vaak genoeg in mijn omgeving meegemaakt.
Maar net als dat je niet van te voren zeker weet dat het klikt in je gezin (tussen je kinderen maar ook tussen ouders en kinderen) weet je dit ook niet van te voren.
En het een is niet perse slechter of beter en het is sowieso het allerhandigst als je zoveel mogelijk van te voren regelt, onafhankelijk hoeveel kinderen je hebt
1 like
2,5 jaar
Dat van die rolmodellen vind ik wel een goeie en ik besef dat dat bij ons wel een grote rol speelt. Goede vrienden van ons hebben maar 1 kind en als ik zie hoe leuk en chill hun leven is denk ik vooral: dat wil ik ook! Vooral als ik het afzet tegen de drukte in het leven van vrienden met twee kinderen.
Maar nu ik zie hoe vreselijk leuk ik mijn zoontje van 2,5 vind, kan ik soms ook wel denken; dit lijkt me super leuk nog een keer. Alleen die eerste 1,5 jaar 
3 likes
Voor onze dochter geboren werd, hadden we het idee om 2/3 kinderen te willen mocht het allemaal lukken. Maar nu onze dochter ruim 10 maanden is, zijn we er steeds meer over uit dat we het er bij 1 willen houden. Op het plus en min lijstje staan gewoon zoveel meer voordelen dan nadelen, dat het ook steeds beter begint te voelen. Het voelt als een opluchting om te bedenken dat ik niet meer zwanger hoef te worden want dat gaf me zoveel spanning. En dat ik maar voor een kind hoef te zorgen en de liefde niet hoef te delen. Mentaal is het me allemaal erg zwaar gevallen, en een tweede kind gaat dan nog meer spanningen geven, dat ik daar niet happy van zal worden.
Maar toch ben ik bang, dat ik spijt krijg als we het hier bij laten. Ik zag mezelf altijd met een gezin met meerdere kinderen. Met zijn allen aan tafel, op vakantie, etc. Ik ben zelf opgegroeid met 2 zussen en een broer en dat vond ik zo ontzettend gezellig en fijn. Ik ben bang dat ik mijn angsten teveel laat leiden in de keuze, in plaats van wat ik diep van binnen echt zou willen. Maar in hoeverre maak je zo’n keuze op rationeel vlak? Moet je hierbij meer naar je verstand of je gevoel luisteren?
Ik ben inmiddels 34 en ik kom zeer waarschijnlijk vroeg in de overgang (moeder en zus waren 40), dus ik heb niet alle tijd meer om een definitieve beslissing te maken. Maar ik weet ook niet of ik ooit voor 100% een keuze kan maken.
3 likes
Heel eerlijk. Toen mijn dochter 10 maanden was moest ik er ook niet aan denken. Ze is nu 2,5 en ik ben 4 maanden zwanger. Eerder was ik er niet klaar voor. Niet om nogmaals zwanger te zijn en om alle liefde te delen.
Je hoeft nog geen definitieve keuzes te maken. 6 jaar is best nog een tijd. Misschien is het een idee om het onderweg minimaal 1 jaar te parkeren en dan weer te overwegen?
7 likes
Ja, ik hoef nu nog niet definitief te beslissen natuurlijk. We hadden alleen gezegd dat we rond haar eerste verjaardag eens zouden “evalueren”, en die nadert nu dus vandaar dat we het er over hadden. Ik ga vanaf januari een traject in bij een psycholoog vanwege een angststoornis en misschien dat ik, als ik uit het traject ben, er daarna wel anders over denk maar voor nu is het oké zo. Één kind geeft me even zorgen en stress genoeg en dat terwijl ze heel makkelijk is. Bij een tweede (of derde) heb je gewoon niet de garantie dat die net zo zijn en dat beangstigd me ook.
Heel herkenbaar jullie gedachten over een tweede. Lijkt me ook extra lastig wat betreft de overgang, lijkt me weer dat extra stukje druk en zorgen geven. Zo lastig! Dikke knuffel!
Ik denk er ook echt vaak overna en kom er gewoon niet uit. Qua verstand weet ik dat het misschien beter is om het bij 1 te houden, omdat we het toch wel als zwaarder dan verwacht ervaren. Al merk ik dat ik de babytijd intens zwaar vond gezien corona, de regelmaat die een kleine nodig heeft, weinig steun van omgeving etc, maar dat ik deze tijd (1,5+ jaar) echt heel leuk en veel makkelijker vind. Ik begrijp deze fase veel beter en die ligt me goed, dus dat geeft hoop. 1 lijkt me ook weer makkelijker om er over tijdje lekker met z’n drietjes kunnen te reizen etc. En dan heb je zelfs nog echte ruimte voor jezelf, want dan kan papa met de kleine op stap en blijf ik lekker thuis of andersom. Oppas etc is makkelijker geregeld. Een dagje weg is makkelijker. 1 kind dat lastiger slaapt bepaalde periodes is beter te doen dan 2 kinderen. Daarbij ben ik als de dood dat m’n 2e kindje misschien niet gezond is en ik het dus ‘jynx’ door zo nodig een tweede te willen. Of je krijgt een tweeling erbovenop, dan kan ik sowieso opgenomen worden 🥲. En inderdaad hier ook een angststoornis / therapie.
Dus snap echt precies wat je bedoelt. Veel voordelen niet voor een tweede te gaan vooralsnog, maar ook verdriet hebben om nooit meer zwanger te zijn, misschien eens echt te kunnen genieten van de zwangerschap en het eerste jaar zonder depressie etc. En gewoon zoveel liefde te geven nog, ons kind ook een broertje / zusje te gunnen en ze samen te zien opgroeien, een volle tafel etc.
Zo lastig is het gewoon! Ik bewonder mensen die er gewoon voor durven te gaan na alles afgewogen te hebben en die geen twijfels voelen. Ik denk de ene dag ja en de andere dag nee, dus niet stabiel als het op kinderwens aankomt. Het kan echt twee kanten op.
Wij hebben gezegd: over 2-4 jaar evalueren we nog een keer met de voor én nadelen in ons hoofd en dan beslissen we definitief. En dan gaan we niet ja zeggen omdat ik klapperende eierstokken heb oid, maar echt met verstand: kan ik het psychisch aan, hebben we een groot genoeg vangnet als het misgaat, kunnen we het financieel aan, is er vooraf al een psychisch traject te starten ipv achteraf en weer zo overvallen te worden etc etc?
Nja kijkje in m’n brein 
.
Iemand een soortgelijk verhaal en die wel voor een tweede is gegaan? @peyton waren er soortgelijke redenen bij jou destijds om er niet voor te gaan? En wat veranderde er na die jaren dat jullie het wel zagen zitten? En hoe was het om voor een tweede kindje te gaan zorgen naast de eerste?
2 likes
Lang verhaal, maar dit was bij ons het geval:
Samenvatting
Ik heb bij mijn dochter een HG zwangerschap gehad (nu overigens weer). Hierdoor was ik lichamelijk enorm zwak, maar ook mentaal gesloopt. Ik heb de hele zwangerschap in een groot zwart gat gezeten voor mijn gevoel. Niemand die me echt begreep of mij kon ontlasten. Voor mijn man is het ook lastig geweest om mij zo te zien en voor zijn gevoel niks te kunnen doen.
Na de geboorte bleek ze reflux te hebben waardoor ze 5 maanden uren per dag aan een stuk gehuild heeft. Dit was tijdens de eerste lockdown toen we nog niet goed wisten wat Corona was. Hierdoor hadden we niemand om op terug te vallen van familie en was er weinig fysiek contact met de kinderarts. Alles ging telefonisch.
Daarnaast bleek mijn man autistisch te zijn en heeft hij veel angst klachten gekregen als gevolg van Corona. Hij heeft hier hulp voor gehad, dus dat obstakel is weggenomen. Ook heeft hij meteen begeleiding gekregen voor zijn autisme. (Hierdoor staat hij ook sterker in zijn schoenen en is hij minder afhankelijk van mij. Want ik ben zwanger absoluut geen stabiele factor, ook niet voor de zorg voor onze dochter).
Allemaal losse factoren die het toch allemaal iets zwaarder maakte dan gehoopt. Dat paste niet helemaal in mijn perfecte plaatje van een gezin met 3 kinderen. Want uiteindelijk is dat misschien niet te doen voor ons.
Ik ben bij deze zwangerschap van te voren duidelijk bezig geweest met ‘Wat als het weer een HG zwangerschap wordt?’. Ook heb ik van te voren contact gehad met de verloskundige zodat we meteen door konden pakken met de juiste begeleiding&medicatie. Of we uiteindelijk ons gezin nog gaan uitbreiden hierna; geen idee. Ik heb ondertussen geleerd dat je niks kan voorspellen, alleen aandacht kan geven aan het voorbereiden/voorkomen van factoren waar je wellicht last van hebt.
Het kan zomaar zijn dat we na deze baby de conclusie hebben dat we op ons toppunt van draagkracht zitten. Dan is dat ook een proces waar we doorheen moeten.
3 likes