Nou eerlijk, dit is dus wel mijn reden. 
4 likes
Misschien niet helemaal hetzelfde want ik heb 2 kinderen. Maar ik twijfel juist enorm over een derde kindje. Mijn hart zegt ja maar mijn verstand zegt nee. 
Terwijl ik nu in een mega pittige periode zit met mijn kindjes en ik nog geen eens 30 ben dus ook geen haast heb. Maar ben er zo erg mee bezig onbewust.
We hebben alleen al 2 keer zo veel geluk gehad dan ik bang ben om te veel te willen ofzo? Dat het deze keer mis gaat en ik weet niet of ik mentaal sterk genoeg ben omdat aan te kunnen. Maar ben elke keer bezig met een derde kindje alsof dat al zeker komt. Terwijl ik niet eens weet of we daarvoor gaan.
1 like
Bij kindjes vind ik voor mezelf in ieder geval dat alle clichés qua kiezen niet gelden. Dus normaal zou je zeggen: ga je voor je hart en voor je gevoel… mwoah. Of: bij twijfel doen!! Zou ik in het geval van kinderen ook niet zo snel toepassen.
Dit is echt het enige geval waar telt dat je beter spijt kan hebben dat je het niet gedaan hebt, dan dat je het wel gedaan hebt. Lijkt me echt super lastig als je zoveel twijfel hebt…
8 likes
Mijn man zegt juist dat ik niet genoeg van onze baby houdt omdat ik een tweede wil haha. ‘Maar dit is toch al goed genoeg? Waarom zou je een tweede willen? Die gaat nooit zo leuk zijn als deze!’
Dit advies heb ik al een paar keer gegeven. Lijkt me inderdaad geen goed idee om ervoor te gaan als je twijfeld.
hahaha ja, heb je niet genoeg aan deze? 
2 likes
Mijn zoontje is nu 15 maanden en mensen vragen dus nu al of we een tweede willen? Sowieso denk ik: gaat je niks aan. Maar bij ons gaat het niet vanzelf en zal er weer een medisch traject nodig zijn. Dit heeft de vorige keer door alle hormonen en onzekerheden voor best wat spanningen en somberheid gezorgd, een stempel die ik liever niet op mijn gezin wil drukken. Mijn vriend laat de wens voor een tweede een beetje van mij afhangen, aangezien ik degene ben die weer door al die toeters en bellen moet, maar momenteel is die wens er gewoon niet (bij beide niet). We hebben een geweldig, lief en chill kind en ik ben zo blij met het leven dat we nu met z’n drieën hebben. Maar op de hele lange termijn zou ik dan wel twee kinderen voor me zien, mocht dat ons lukken. Hebben meer dit? Sowieso gaan we nu niks doen en we zeggen ook maar steeds tegen elkaar: joh, we zien het over een jaar of twee wel. Misschien dat het dan wél kriebelt, en als dat niet zo is dan is het blijkbaar goed zo.
2 likes
Wow wat een bizarre vraag? Misschien houd je wel zoveel van je kind dat je hart gevuld is? Hoezo zou je daar überhaupt een tweede kind voor nodig hebben. Verbaas me toch altijd weer over wat mensen vragen.
Ik heb van het weekend tegen mijn schoonmoeder gezegd toen ze er weeeer over begon te zeuren ‘vind je deze baby niet goed genoeg’. Ze was helemaal in shock haha, heerlijk.
Ik wil trouwens zelf wel een tweede maar ze hoeft er tegen mijn man niet steeds over te zeuren. Laat hem het lekker zelf beslissen, dat gezeur elke week werkt het alleen maar tegen. En sowieso de baby is 9 maanden, no way dat ik binnen een half jaar überhaupt weer wil proberen.
8 likes
Ja, voor ons is onze vervolgkinderwens ook: voorlopig in elk geval niet.
Onze dochter is ongeveer even oud als die van jullie, en tot zij 3 á 4 jaar is komt daar in elk geval geen tweede bij. Hoe we er tegen die tijd in staan zien we dan wel weer. Op dit moment kan ik me beide toekomstscenario’s wel voorstellen: dat we het hierbij houden of dat we in de toekomst toch voor een tweede kind gaan. Mijn vriend neigt meer naar geen nieuwe kinderen meer, maar is daar ook nog niet heel stellig in.
Dit ervaar ik ook zo. Zo fijn is dat, hè! Sinds onze dochter geboren is heb ik een gevoel van: het is compleet. Daarbij zijn er allerlei redenen waarom we niet nog een kind erbij zouden willen. Maar ik kan nog niet met zekerheid zeggen dat dit niet gaat veranderen, daarvoor voelt het hebben van een kind nog wat te nieuw en te vers ofzo?
1 like
Hahaha love deze reactie echt
Herkenbaar ja. Onze eerste kwam “pas” na een jaar. Niet heel lang, maar als je aan zo’n wens begint en iedereen om je heen binnen een maand zwanger is knaagt dat best wel. Toen S 2 jaar was begon het pas te kriebelen. Helaas viel het ons ook heel zwaar dat we bij de 2e helaas 3 jaar icl een lang medisch traject hebben moeten ondergaan…. Heeft toch best wel een stempel op ons gedrukt als stel en als gezin. Als ik dit van te voren wist weet ik eerlijk gezegd niet waar ik voor zou kiezen.
Ik had vorige week ineens een oplaaiend schuldgevoel naar mijn dochter van vier, dat ze alleen blijft. Ik sta er helemaal achter en ons gezin is, zoals anderen hier ook schrijven, zo echt in balans. Maar soms komt dat gevoel om de hoek kijken dat zij geen broer of zus zal hebben door mijn keuze… bijvoorbeeld als ze met de poppen speelt en iedereen broer / zus noemt.
Herkennen jullie dat?
6 likes
Ik snap het wel inderdaad. Onze dochter is ook 4 en die is en die krijgt ook geen broer of zus. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er zelf niet zoveel moeite mee heb. We wonen in een buurt met veel kindjes en ze maakt makkelijk vrienden, ook omdat ze alleen is denk ik. Ik heb tijdens moeilijke tijden (relatiebreuk en verhuizen, ouders in het ziekenhuis etc.) uiteindelijk veel meer gehad aan mijn vriendinnen dan aan mijn broertje, hoe lief hij ook is. Ook heb ik een aantal vrienden zonder broers of zussen en die hebben daar geen ‘last’ van. Misschien dat het daardoor ook makkelijk is denk ik?
2 likes
Ja wij staan er ook zo in. Ook idd ivm medisch traject nog extra. Hebben afgesproken om het nu te laten liggen tot medio volgend jaar, dan praten we er weer over. Als we dan nog steeds hetzelfde vinden, schuiven we het weer vooruit.
Wil echt geen tweede kindje (nu in ieder geval) maar gek genoeg vind ik het toch lastig als ik er aan denk dat die lieve leuke bewaarde baby kleertjes nooit meer door een baby van ons gebruikt gaan worden. Maar dat is dus puur sentiment en helemaal niet dat ik een tweede kind zou willen. Mocht het al lukken.
2 likes
Heel herkenbaar.
Ik voel dat schuldgevoel soms ook, ik denk dat er aan onze dochter een hele leuke zus verloren gaat.
Maar naast dat wij beide gewoon echt veel leukere ouders zijn met één kind, heb ik ook niet met al m’n siblings een goede band en de ellende en het gedoe wat je van siblings kunt hebben gun ik onze dochter ook echt niet.
1 like
Ja, ik kan het rationeel ook echt zo zien en zie ook hoe gelukkig ze is. Ben er ook helemaal content mee maar dat gevoel popt soms toch op…
1 like
Dat omschrijf je mooi! Er gaat aan mijn dochter inderdaad ook een top zus verloren
Ik ben nu op vakantie met man en kind en heb een paar keer gedacht: shit, misschien moet ze het wel altijd alleen met ons als ouders doen en kan ze dit nooit delen met een sibling.
Doordeweeks kan ze natuurlijk altijd spelen op de opvang of met de buurkinderen, maar op vakantie is het ineens anders. Nu is ze nog 2, maar wat als ze straks 8 is, vindt ze dat wel leuk? Herkenbaar dus dat schuldgevoel.
2 likes
Ik weet niet of dit een optie voor jullie is, maar ik mocht soms als enig kind een vriendinnetje meenemen op vakantie. Ook ginngen we in de zomer vaak naar campings met bevriende families en dat voelde al heel erg fijn. Sowieso leer je op een camping zo mensen kennen als kind, bij de kidsclub bv. Denk dat dat anders was geweest als we waren gaan rondtrekken voor 3 weken ipv op dezelfde camping staan.
3 likes