Huh? Mogen mensen die het niet leuk vinden om zonder broers of zussen op te groeien hun mening niet uiten? Is toch voor iedereen persoonlijk.
Mijn partner en moeder hebben dat als niet leuk ervaren. Dat betekent niet dat dat voor iedereen zo zal zijn. Er zijn toch genoeg verhalen in dit topic van dat mensen het als geen probleem hebben ervaren.
Een keuze moet je niet uit schuldgevoel maken.
Ja natuurlijk mag je je mening wel geven, maar er is een verschil tussen ‘zij zeggen dat dat heel stom is’ en ‘zij hebben het persoonlijk als niet fijn ervaren’ haha
Ja ik bedoelde het niet te presenteren als een ‘feit’, dus excuses als dat zo is overgekomen en mensen onzeker laat voelen over hun keuze.
Het is een persoonlijke ervaring.
Het is gewoon voor sommigen een heel gevoelig onderwerp, dus daarom komen sommige opmerkingen ook wat harder binnen dan het soms bedoeld wordt 
kan gebeuren
Nou echt hoor. @SuperWoman read the room.
@Ikgebruiklievergeennaam laat ik vooropstellen dat als dat voor jou een goede reden is dat het dan gewoon een goede reden is.
Maar ik wil het gewoon niet is ook een hele goede reden.
Ik stond net onder de douche allemaal argumenten te bedenken om te reageren waarom ik geen tweede wil. Maar de essentie is ik wil het niet en ik hoef me niet te verantwoorden of “betere redenen” te bedenken want ik wil het niet.
En fyi ik heb echt een topzwangerschap, makkelijke bevalling en een heel leuk kind dus daar ligt het ook allemaal echt niet aan.
Ik vind het ook verbazingwekkend dat andere mensen zich zo geroepen voelen om hun mening te delen. Überhaupt maar waarom zou je tegen iemand zeggen “oh wat zielig 1 kind”. I don’t give a fuck om jouw mening gerda.
Ik vind het zo vreemd dat het helemaal geaccepteerd is om geen 3e kind te willen maar geen 2e kind is opeens helemaal vreemd volgens mensen.
Ik wou altijd 3 kinderen en heb er 2 en dat blijft zo. Als mensen aankondigen dat ze hun 3e krijgen heb ik echt een (interne) reactie van waaaaarom zou je dat doen en ik wil dat écht niet.
Als je dat gevoel hebt bij een tweede kind is dat toch ook volkomen legitiem?
Vind het echt vreemd dat buitenstaanders denken zo een mening te mogen ventileren over jouw gezinssituatie
Voor ons is de reden ook gewoon omdat we het niet willen.
Ik twijfel soms een beetje maar dat is vooral hormoongedreven en de oordelen over het hebben van 1 kind die ik soms te horen krijg helpen dan niet mee.
Voor mij is het wel 99% van de tijd heel duidelijk dat het hebben van 1 kind bij ons past en mijn vriend wil er absoluut niet nog 1 maar ik denk dat doordat het niet de meest gangbare keus is wel iets met mij doet.
Hahaha ik denk dat ook altijd als iemand verteld dat er een 2e komt.
Maar het is inderdaad heel erg geaccepteerd om 2 of 3 kinderen te willen, daar zegt bijna niemand iets over maar als je het bij 1 laat dan mogen meningen ineens wel.
Het stomste dat ik ooit te horen kreeg dat wij eigenlijk 2 mensen zijn met een kind en dat als er meerdere kinderen zijn je pas een gezin hebt.
Oh ja precies wat je zegt. Een vriendin van mij heeft 3 kinderen en heeft daar wel wat moeite voor moeten doen met hormonen spuiten enzo en voor haar was het gevoelsmatig dat ze echt zo graag nog een tweede en derde wilde als bij de eerste en voor mij is het idd gevoelsmatig na 1 dat het klaar is (misschien een beetje random referentie maar ik stond laatst onder de douche hierover te denken dat zij (en haar partner natuurlijk) zo graag nog een kind wilden en dat het niet was dat ik het me niet kan voorstellen maar meer dat ik dat gevoel gewoon mis).
@Ikgebruiklievergeennaam 
wow dat vind ik echt een kut opmerking en het slaat ook echt nergens op. Toen wij alleen nog katten hadden waren we ook al een gezin. Lekker gezin-gatekeeping hoor.
Oh my godddddd wat een superstomme opmerking.
Haha ook dit slaat nergens op, sorry, maar soms ken ik gezinnen van 3 die al heel lang een gezin van drie zijn, en dat ziet er dan zo leuk en harmonisch uit, en dan krijgen ze 9 jaar ofzo na de eerste alsnog een tweede, en dan heb ik soms zo’n onwillekeurige gedachte van: I was rooting for you 
van schoppen tegen de norm naar standaard gezin van twee kinderen, een Volvo en een labrador 
Maargoed dat duurt maar heel even hoor en ik weet dat het nergens op slaat. Misschien was de wens er heimelijk altijd al of misschien hebben ze zich gewoon bedacht. Ook niks mis mee en ken genoeg gezinnen van 4 of van 5 die óók heel leuk zijn ieder z’n ding! Maar ik vind het wel altijd tof om te zien als gezinnen van 3 blij zijn met elkaar.
Hahahahahaha omg sorry maar dit is heel herkenbaar en vergelijkbaar als de eerste vrienden opeens (niet echt opeens natuurlijk) kinderen gaan krijgen überhaupt dat je denkt “oh jullie ook” ofzo.
En nu in mijn omgeving zijn er dan echt veel mensen die “opeens” een tweede krijgen en dan denk ik ook echt “mphfs” en dan natuurlijk “wat ontzettend leuk gefeliciteerd” 
Ik vraag me dus echt af wat hier cultureel gezien de achtergrond van is. Dus dat plaatje van 2,5 kinderen. Dat is ergens heel erg opgekomen in de 20e eeuw in het Westen en zal wel samenhangen met dingen als anticonceptie (je hoeft er geen 8), minder invloed van religie ofzo, welvaart en de opkomst van de moderne burgerklasse maar WAAROM 2?? Hahah. Want voor veel mensen is 2 niet alleen het minimum maar ook de max. Laat ik vooropstellen dat het me echt 0,0 uitmaakt hoeveel kinderen een ander heeft maar ik merk dat ik 3 in mijn hoofd al ‘veel’ vind terwijl, hoezo eigenlijk? En het is ook zo’n gekke controledrang op iets wat helemaal niet zo goed te controleren is. Een kennis van mij besloot onlangs na veel wikken en wegen toch maar voor een tweede te gaan en boem! Tweeling! En onze hele vriendengroep reageerde in pure shock haha. Want dan ben je dus per ongeluk over die 2-grens heengegaan?
O ja en als je er dan twee ‘neemt’ dan wel graag ‘one of each’ he, helemaal ideaal!!
Ik tegen hen:
Ik tegen mezelf:
Ik herken je wat als vragen. Daar heb ik zelf ook veel last van. Wat als ik niet opgenomen hoefde te worden. Wat als de eerste 2,5 jaar niet zo gigantisch zwaar geweest waren? Wat als ik geen autisme gehad had? Dan hadden we nu misschien wel 2 van die kids rondlopen. Maar aan de andere kant is het wel heel relaxed: ik kan gaan en staan waar ik wil met een kind. Als ik zie hoe snel boodschappen doen met meerdere kinderen al een operatie wordt. Laat staan naar het zwembad ofzo. Ik kan eerlijk gezegd niet wachten tot ik in de overgang raak en het fysiek niet meer mogelijk is om zwanger te raken. Dan pas kan ik het echt afsluiten.
Hahaha dat heb ik ook hoor, alsof ik dan toch een soort van teleurgesteld ben dat ze de club van mensen met 1 kind verlaten.
De opmerking van een gezin ben je pas vanaf 2 kinderen vind ik stom maar doet me gelukkig niet zo veel want wij voelen ons echt heel erg een gezin met z’n 3.
Ik denk dat ik het vervelender vind/vond als mensen zeggen over ons dat wij maar 1 kind hebben.
Het was mijn vader die op een gegeven moment zei tegen mijn moeder toen ze dat weer eens zei: nee zij hebben een kind, niet maar 1 kind.
Mijn schoonmoeder heeft zelfs ooit gezegd, 1 kind is geen kind. Daar is ze gelukkig snel op teruggekomen. Ik heb ook een aantal vriendinnen met 3 kinderen en die blijven ook maar vragen of er nog een tweede komt. Juist als ik daar ben ben ik er extra zeker van haha wat een chaos.
Wij vinden het gewoon goed zo. Mijn zwangerschap was top, ze was een super makkelijke baby en ze is eigenlijk nog steeds een heel makkelijk kind (4 jaar) en ik vind het helemaal lekker dat ze nu naar school gaat, zodat ik lekker mijn eigen dingen kan doen. Volgens ons kan het gewoon niet beter zo, alleen maar lastiger.
Ik heb zelf een broertje die ik niet heel vaak zie, als we elkaar zien is het wel gezellig hoor, maar ik heb altijd veel meer aan mijn vriendinnen gehad. En ik zie nu ook aan haar dat ze soort van gedwongen wordt om contact te leggen met andere kindjes op bijvoorbeeld de camping waar we stonden en dat gaat hartstikke goed.
Oh en ik zeg al vaak dat ik twee kinderen heb, namelijk ook nog ons harige hondenkind. 
Precies hetzelfde heb ik ook, ik wilde zo ontzettend graag een kind alles in mijn lijf gaf dat aan. Nu voelt het compleet en heb ik dat gevoel niet (of misschien nog niet). Ik vind (voor mezelf) dat een eventueel tweede kind net zoveel wens vanuit ons verdient als een eerste kind. Als dat gevoel, die wens, niet nogmaals zo sterk komt dan komt er dus geen tweede.
Ik ben trouwens zo blij dat hier meiden in dezelfde situatie zitten. Echt iedereen om me heen heeft minimaal 2 kinderen. Voel me soms echt een odd duck.
Ik heb geen kinderen, maar als het ons gegund is zou ik graag 1 kind krijgen. Voor het kind zou een broertje/zusjes misschien wel leuk zijn, maar ik denk dat mijn man en ik veel leukere/relaxtere ouders zullen zijn met maar 1 kind.
Ik zit in een fase waarin ik weer heel erg bezig ben met het hebben van maar 1 kind. Word heel snel verdrietig, droom over mooie kraamweken en voel me schuldig omdat m’n kind geen sibling heeft of gaat krijgen. Ik weet dat we de juiste beslissing genomen hebben, maar een deel van mij kan het toch niet loslaten. Het liefste zou ik m’n baarmoeder en eileiders laten verwijderen, dan kan er ook gewoon niets meer gebeuren. De sterilisatie van m’n man voelt toch minder definitief.