Herkenbaar! Ook het gevoel van medelijden naar andere die bijvoorbeeld een tweede krijgen . Ik houd zielsveel van mijn zoon, maar een tweede zie ik echt niet zitten. Mijn man en ik kunnen om medische redenen samen geen tweede krijgen, maar ik wil het ook niet.
Ik vind het praktisch ook heel handig één kind en kan hem alle aandacht geven.
Ik ben echt verbijsterd over dat sommige hier gepusht worden voor een tweede, dit herken ik dan weer totaal niet.
Ik sukkel daar ook zo mee. Mijn dochter is 4,5 jaar dus als er nu nog een baby bij komt is het leeftijdsverschil toch te groot om veel aan elkaar te hebben. Mijn dochter zou zo een echte baby wel leuk vinden en er goed voor zorgen maar echte speelmaatjes zullen ze niet meer zijn. Ik blijf ook maar wachten tot ik hét gevoel heb dat ik een 2e wil. En ik heb dat enkel maar omdat er idd een bepaalde druk is vanuit de maatschappij dat je met 1 kind niet compleet bent. Ik heb heel veel tijd voor mijn dochter en nog steeds tijd voor mezelf. Met een 2e is dat minder evident, je zet 2 of meer kinderen ook niet zomaar af en ondertss hebben we bijna wekelijks playdates met leeftijdsgenootjes uit de klas. En na afloop gaan die gewoon lekker naar huis en keert de rust terug in mijn huis. Hoe ouder ze worden hoe moeilijker om de keuze nog te maken om voor een 2e te gaan. Als ik een 2e wil dan zal het moeten zijn omdat ik écht een tweede kind mis in mijn leven, niet omdat mijn dochter een speelmaatje hoeft. Helaas tikt de klok.
Het is wel vreemd. De keuze om voor een eerste kind te gaan was heel gemakkelijk gemaakt, weinig vragen bij gesteld. Maar die 2e, daar kan ik me maar niet over zetten om er voor te gaan. Ik mis het ook niet in mijn leven en denk dat ik het dan alleen maar mezelf moeilijker zal maken. Anderzijds denk ik soms “achja het is maar een jaar of twee moeilijk, het gaat ook voorbij”. Maar zoals ik hierboven aangaf, het is een combinatie van meerdere factoren waardoor ik die beslissing maar niet kan nemen.
Ik zie wel in onze omgeving dat kinderen met broers of zussen toch vaker nood hebben aan een speelkameraadje van eigen leeftijd (uit de klas bv) ipv altijd met broer of zus te spelen. Dus als je een 2e wil moet je het doen omdat je het zelf écht wil.
Ik had nooit gedacht dat dat mij zo zou bezig houden. Anderen lijken daar zo door te fietsen en gaan met gemak voor een 2e of 3e kind.
@Wonderland eens met jou. @Penelope Denk dat je ook een hele goede band onderling kunt hebben met een groter leeftijdsverschil dan wat “gebruikelijk is”. Mijn zus heeft twee kids met 5 jaar verschil, gaan juist hartstikke goed. Zie het ook bij kennissen, waar het zo is gelopen met zwanger worden dat het echt prima is. Stiekem denk ik dat het voor het kind juist ook fijn is om de eerste jaren volledige aandacht van de ouders te hebben.
Ik zit zelf in het schuitje van moeilijk zwanger raken voor een 2e. Eerste is nu 4 jaar. Mocht er een 2e komen, dan is het verschil al bijna 5 jaar. Is niet “gebruikelijk”, maar heeft ook wel voordelen denk ik. Mocht die er niet komen, is het ook prima zo. Veel vrijheden met 1 kind.
Zo fijn om meer soortgelijke gedachten hierover te lezen. @Penelope met die zin sla je bij mij de spijker op zn kop. Juist doordat ik anderen (ogenschijnlijk) zo makkelijk die keuze zie maken voor een 2e kind, komt er een soort onzekerheid naar boven. Waarom voel ik dat niet? Heb ik nou extreem veel tijd voor mezelf nodig in verhouding tot anderen? Een soort faalgevoel ofzo.
Wanneer ons kind een weekendje bij opa en oma is, voelt dat zo heerlijk (en tegelijkertijd hem heel erg missen haha). Als ik dan denk aan 2 kinderen, doen mijn ouders dan net zo makkelijk over een weekendje? Waardeer het heel erg om hier er met jullie over te kunnen praten. Hoe staat jullie partner erin? Die van mij heeft zoiets; dat zien we tzt allemaal wel, maar ik merk zelf dat ik er een soort van onrustig van word dat we hier nog geen keuze in hebben gemaakt. Als je weet, ik houd het bij 1 kun je tenminste ook al die babyzooi wegdoen hahaha. Nu denk ik; toch maar bewaren…
Mijn partner staat er hetzelfde in als ik, het is goed zo. Mijn schoonmoeder zou graag nog een kleinkind willen hahaha, maar die heeft ondertussen de hoop op haar dochter gelegd. Mijn ouders en mijn schoonouders passen elke week afwisselend op, omdat mijn schoonmoeder elke week te zwaar vond. Dus ik weet niet hoe ze dan wil oppassen op 2 
lees hier zoveel herkenbare dingen, ook al is mijn baby nog geen 1. maar wat een verademing.
ik ervaar ook de “druk” om er op zn minst over na te moeten denken, zeker nu iemand uit mijn centering pregnancy groep zwanger is van de 2e en iedereen kirt dat ze ook niet kunnen wachten.
Ik had dit kunnen typen. Ik heb altijd gezegd dat ik maar 1 kind wil. Met 1 kind weet ik zeker dat we het alles kunnen geven wat we willen, qua aandacht en financieel. Ook voor de wereld, het milieu etc is 1 kind beter. Bovendien heb ik nu een behoorlijk chille zwangerschap gehad en een kerngezond kind. Dat kan een volgende keer zomaar anders zijn, met alle gevolgen van dien.
Maar. En dat vind ik echt lastig. Ik heb een super goede band met mijn zusje (6 jaar jonger). Ik zie haar als een van de belangrijkste personen in mijn leven en denk dat ik ook een beter en leuker persoon ben geworden door haar (aanwezigheid). Dat zou ik mijn zoon niet willen onthouden. Maar ja, aan de andere kant weet je vooraf niet of broers en zussen een goede band krijgen. Mijn man heeft een veel kleiner leeftijdsverschil met zijn broertje en zij hebben helemaal geen goede band. Is alleen dit dan een reden om te gaan proberen een tweede kind te krijgen? Lastig hoor.
Ik denk net hetzelfde en vraag het mij soms dagelijks af waarom ik dat gevoel niet heb om voor een 2e te gaan! Precies alsof je niet ‘normaal’ bent omdat je gelukkig bent met 1 kind en geen behoefte hebt aan een tweede.
Maar het is wel zo dat ik zie dat veel mensen met 2 of meer kinderen vaak dan echt geen ademruimte meer hebben of bijzonder weinig tijd voor zichzelf. En ik ben zo niet. Ik kan niet alleen maar voor mn kind(eren) leven. Helemaal geen kritiek als je dat wel doet he. Elk zn ding. Alles hangt af van je persoonlijke situatie. Wij hebben bv ook geen familie in de buurt wonen om eens te helpen met opvang etc. Met 1 kindje gaat dat prima maar als er dan 2 zijn wordt het moeilijker.
Ik heb overigens telkens babyzooi weggedaan van zodra we het niet meer nodig hadden. Ik dacht telkens bij mezelf: als er nog een 2e komt koop ik het wel opnieuw (al dan niet tweedehands).
Een van de redenen waarom er nog geen 2e is gekomen is enerzijds mijn relatie die een ferme knak heeft gekregen na de komst van onze dochter. Anderzijds roept hij zelf al al die jaren dat hij zeker geen 2e wil. Ik had met momenten wel het gevoel dat ik heel mss een 2e wilde (zonder 200% overtuigd te zijn) en dan was ik teleurgesteld omdat hij telkens zei dat hij geen 2e wilde maar een echt serieus gesprek hebben we er nooit over gehad. Los daarvan, mocht ik écht een 2e willen dan zou ik het wel voelen (denk ik dan) en dan vallen alle bezwaren die hier al geuit zijn volledig weg.
Ik vind het ook heel fijn om hier eens mijn ei over dit onderwerp kwijt te kunnen. Het houdt me heel erg bezig.
Ik zie er zeker nu ook wel voordelen aan van het leeftijdsverschil mocht er toch nog een 2e komen. Dan is het 1e al oud genoeg om mee te helpen etc en ik geloof zeker dat er een goede band kan ontstaan ondanks het leeftijdsverschil. Bedoelde maar dat we het aan de huidige leeftijd van onze dochter niet meer hoeven te doen om er per sé een speelkameraadje bij te hebben. Die heeft ze genoeg in haar klas.
Wat naar voor je dat je moeilijk zwanger raakt van een tweede. Moet ook niet makkelijk zijn.
Hè wat heftig dat je relatie er een knak van heeft gekregen, zou je willen vertellen waarom?
Wat ik interessant vind om te lezen is dat het bij het eerste kind bijna altijd echt een keuze is om een kind te krijgen, terwijl het bij een tweede bijna vanzelf gaat. Dan wordt de échte keuze juist om te beslissen het bij één te houden. Ik zie om me heen echt veel stellen (goede vrienden) die twee kinderen echt heel zwaar vinden en dan ben ik zo blij dat ik niet meer ‘hoef’. Natuurlijk denk ik wel eens aan hoe schattig of leuk het zou zijn om weer zo’n klein babietje te hebben, maar daar moet je het gewoon niet voor doen. Dat is 6 maanden later toch weer voorbij.
Het enige gevoel dat me soms bekruipt en dat is echt een beetje raar hoor, is dat als ik maar een kind heb en er zou ooit iets met hem gebeuren ik er dan geen meer heb. Maar dat is zo’n naar idee dat ik dat altijd maar gauw van me af zet. Ook dat is geen reden om een tweede te willen.
Oh wow, jouw laatste alinea heel erg herkenbaar!
Oh ja dat herken ik ook wel ! Naar gevoel he maar idd geen reden om voor een tweede te gaan.
Mbt mijn relatie, ff in spoiler want offtopic:
die was echt perfect, zelden ruzie etc, veel moeite doen voor elkaar, tot onze dochter geboren is. Letterlijk binnen de paar dagen na bevalling voelde ik mijn vriend zijn gedrag veranderen, in zichzelf gekeerd, met zichzelf bezig zijn en zijn noden (vooral veel gaan sporten, voetbalmatchen etc - deed ie voordien ook maar toen was er geen kind om rekening mee te houden). Ik heb het lang afgedaan als ‘hij moet wennen aan de nieuwe situatie’. Maar ben ondertss tot de vaststelling gekomen dat hij gewoon nogal egoïstisch is op zichzelf. En ik vraag mij af als hij zich anders (of beter) heeft voorgedaan dan wie hij echt is in het begin vd relatie. Het gaat dan niet om bv eens geen bloemetje meer kopen. Hij was ook extreem overbezorgd over onze baby, wilde nergens naartoe gaan (uitstapjes met haar), wilde niet op reis, deed ook weinig moeite naar onze relatie toe … Ik voelde mij heel erg alleen en een beetje opgesloten (hoewel dit erger klinkt dan het is/was). Ik ga hier niet heel het verhaal neerpennen want dat is teveel offtopic maar het komt er op neer dat ik nu begrijp waarom zijn vrienden mij in het begin v onze relatie vertelden dat hij veel veranderd was (id positieve zin), hij was nogal een huismus enzo. Maar van zodra onze dochter geboren was is hij precies in reset modus gegaan.
Een jaar geleden was ik bijna weggegaan omdat ik het echt niet meer trok. Ben na veel smeken van hem gebleven, dik tegen mijn zin en ik dacht dat het vanzelf wel zou uitdoven omdat het gewoon op was. En toen kwam Corona en verplicht samen thuis blijven … Ondertss gaat het wel veel beter dus je kan zeggen dat Corona onze redding was maar ik blijf ergens met twijfels/onzekerheid zitten en telkens we een discussie hebben of hij vertoont weer van dat egoïstisch gedrag of rare uitspraken schiet ik in paniekmodus. Is ook niet goed, weet ik. Ik geloof er in dat alles zal uitdraaien zoals het zijn moet. Maar ik zou liegen moest ik zeggen dat ik nu zorgeloos in mijn relatie sta en ik wil heel graag van dat gevoel af. Ik gun mijn kind 2 ouders die samen zijn dus ik zet door om er het beste van te maken en als dat niet meer lukt dan ga ik niet twijfelen om voor mezelf te kiezen. Nooit gedacht in zo’n situatie te zitten maarja het leven is geen ponykamp he. PM gerust mocht iemand daar ook over zou willen praten.
Dus lang verhaal kort, een baby krijgen was voor mij relatiegewijs geen roze wolk en dat is ook één van de redenen waarom ik geen 2e aandurf. Hoewel ik er van overtuigd ben dat mocht ik écht een 2e willen dat dat mij niet zou tegenhouden. Het gevoel is er gewoon niet.
En inderdaad, ik hoor ook van andere stellen dat 2 kinderen zo zwaar zijn en dan denk ik: hehe lekker makkelijk met maar 1tje. Waarom zou ik het mezelf dan aandoen.
heel herkenbaar, dat gevoel van ‘maar wat als er ooit iets gebeurd met mijn ene kind?’. Het helpt niet dat ik een paar jaar geleden op korte tijd twee kennissen/vrienden heb verloren. De ene was enig kind, de andere had nog een broer en zus, en ondanks het onmetelijke verdriet in beide gezinnen, heb ik het gevoel dat de ouders die nog twee kinderen hebben, zich er beter doorslaan dan de ouders die hun enige kind zijn verloren. Die zijn echt aan het wegkwijnen van verdriet. Daar spelen natuurlijk nog andere factoren, maar dat idee blijft heel erg bij mij hangen. Ergens klinkt het heel fout, maar ik denk dat dat ook wel een normale reflex is.
Onder meer om die reden zei ik vroeger ook altijd dat ik twee kinderen wilde. Maar ik heb nooit een echte kinderwens ‘gevoeld’ zoals die weleens in het ‘rammelende eierstokkentopic’ wordt beschreven. Het is vooral mijn vriend die heel graag kinderen wilde. Ik ging daar wel in mee, omdat ik dacht dat ik in the end wel kinderen wilde, maar daar zat weinig echt gevoel in (o jee, dat klinkt nu wel heel apathisch). En nu ben ik ongelooflijk blij met mijn eerste en zou ik iedereen die twijfelt over een kind aanraden om het gewoon te doen.
Ondertussen is ons kind 2,5 jaar oud, en wil mijn vriend heel graag een tweede. Ik voel opnieuw geen kinderwens, al heb ik ergens wel met hem ingestemd ‘dat het er ooit wel eens van komt’. Maar als ik tijdens een ochtendrush met één balorige peuter heb te dealen, dan vraag ik me wel eens af hoe ik dat zou doen als daar nog ergens een tweede baby/peuter/kleuter zou rondhangen.
Maar wat mij op dit moment het hardste tegenhoudt is de zwangerschap en de babyfase. Mijn eerste zwangerschap was verschrikkelijk en ik heb het gevoel dat ik letterlijk een jaar van de wereld was. Een heel groot deel van mijn zwangerschap was ik niet in staat om te werken, en ook mijn sociaal leven stelde die 9 maanden niet veel voor. Daarna nog 3 maanden zwangerschapsverlof, waarvan de eerste maand ook vooral gedomineerd werd door een baby met krampen en zonder dag/nachtritme, dus ook toen stelde mijn leven sociaal niet veel voor. Hoewel mijn vriend een zeer aanwezige vader is die heel veel deed (en doet) voor onze baby, zat hij na twee weken alweer bij vrienden, terwijl ik thuis op de bank zat met lekkende borsten en een huilende baby. Op zich vond ik dat allemaal niet zo erg (anders had hij niet mogen gaan:) ), maar nu ik dat weet, zoek ik een moment waarop ik mijn leven nog eens een jaartje kan ‘stilzetten’, en ik merk dat ik dat moment niet vind, deels omdat ik daar niet echt bereid toe ben. Niet echt aardig voor mijn vriend, want als hij zwanger kon worden, zou hij het zo doen. Maar dat gaat dus niet. En door mijn compleet gebrek aan kinderwens, stel ik dat moment steeds verder uit.
Ik struggle daar op dit moment echt wel mee. Enerzijds wil ik mijn vriend wel graag een tweede geven, en ik ben ervan overtuigd dat, als het kindje er eenmaal is, ik ook superblij zou zijn (en dan zou ik iedereen die twijfelt wsl zeggen: gewoon doen, het gaat zo mee door:) ). Maar anderzijds krijg ik die mentale klik in mijn hoofd niet gemaakt, o.m. omdat die zwangerschap mij vorige keer professioneel echt wel tegengewerkt heeft. En omdat ik dus ook vaak denk: ik heb mijn rust nodig! En hoewel het hopelijk een once-in-a-lifetime experience was, was ik tijdens de lockdown heel blij dat ik maar één kind had. Maar hoewel mijn vriend er ondertussen niet meer over begint tegen mij, weet ik dat het hem toch altijd wat raakt als vrienden hun tweede kindje aankondigen.
Ik zou hier nog uren kunnen doorgaan over wat voor mij de voor-en nadelen van een tweede zouden zijn, maar daar schiet niemand iets mee op. Wel heel fijn om te lezen dat hier veel mensen zijn voor wie het idee om een tweede kind nemen niet vanzelfsprekend is.
Eigenlijk hoor ik hier niet, maar wil even inhaken op dat gunnen van een broer of zus. Vrienden van ons hebben 1 kind, zij ziet ons kind als haar broertje. Misschien omdat ze niet in één huis wonen, spelen ze nog wel leuker met elkaar 
over de social skills van enigst kinderen wordt imo eigenlijk onnodig moeilijk gedaan.
Wij hebben enorm getwijfeld over een tweede, vanwege mijn ppd en de tijd die we over zouden houden voor onszelf. Uiteindelijk hebben we nu twee kinderen, dus ik hoor hier niet meer. Maar alle afwegingen die ik hier lees, zijn de revue gepasseerd, dus ik snap jullie volledig.
Cliffhanger haha. Want: hoe bevalt het nu met 2? Denk je nog wel eens hadden we het maar bij 1 gehouden?
Disclaimer: los van het feit dat ik weet en snap dat je van een 2e net zoveel houdt en die dus nooit meer weg kunt denken❤. Echt puur praktisch gezien en qua tijd/energie?
Inderdaad een cliffhanger, maar een heel spannend verhaal is het niet haha.
Ik ben ontzettend blij dat we toch voor de tweede zijn gegaan omdat ik nu mag ervaren hoe het is om wel meteen van je kind te houden. Daarom ervaar ik het nu zoveel minder zwaar, terwijl deze baby volgens m’n man echt veel meer huilt 
Als hij er niet was geweest had ik altijd een nare bijsmaak gehouden aan het krijgen van een kind. Ik ben niet gelovig, maar wil er wel graag in geloven dat hij erbij is gekomen om die reden.
We hebben nog steeds tijd voor elkaar en onze eigen dingen. Maar hij is 8 weken, dus we zijn nog niet echt professionals 
Onze oudste interesseert zich 0,0 in de baby 
En qua energie, als ik gaar ben en alles slaapt, dan ga ik niet als een malle zorgen dat we in een showroom kunnen wonen, dan ga ik ook chillen. M’n man is net zo, dat scheelt.
Maar we hadden het er afgelopen week over, dat we het nog steeds goed kunnen begrijpen als men het bij 1 kind houdt. Dit klinkt misschien een beetje raar, maar als het bij de eerste al zo was gegaan als bij de tweede, dan hadden we het daar bij gelaten. Ik had gewoon nog heel sterk de wens om een fijne babytijd mee te mogen maken. En tegelijkertijd de angst om weer hetzelfde door te moeten maken.
Uiteindelijk hebben de rammelende eierstokken gewonnen. En nu is het goed. Ik heb het positief afgesloten voor mezelf en m’n man en dat is het enige wat telt
Je laatste alinea is echt heel erg herkenbaar! Heb ook al meerdere keren zoiets getypt en weggehaald omdat ik het niet goed verwoord kreeg.
Maar onder aan de streep zou ik dan het idee hebben dat de tweede de reserve is (zo voelt dat nu iig) en dat lijkt me niet echt een leuk idee om mee op te groeien…
Toevallig zag ik net een artikel hierover: https://www.oudersvannu.nl/nieuws/waarom-is-een-gezin-met-twee-kinderen-nog-steeds-de-norm/?fbclid=IwAR09WCDB5cQ3McEQzNPnQelSDff9PWo0UNifc42O7fBNbUyJ-Dix1vJITTE
Ik wilde nog iets delen wat dit aangaat, mijn man vertelde vandaag dat hij een lang gesprek had gehad met een paar vrienden. Een daarvan heeft 1 kind en een ander heeft er nu 2. En die met twee kinderen zei eerlijk: van mij had het er een mogen blijven. Hij houdt super veel van z’n kind, maar moest wel toegeven dat hij eentje eigenlijk wel genoeg hád gevonden. En dat lijkt mij zo’n naar gevoel. Het is natuurlijk makkelijk om te denken: we doen een tweede, maar je kunt gewoon niet terug.
En die met 1 kind is dus echt super tevreden. Zij hadden afgesproken om sowieso te wachten tot hun kind 4 was en dan te kijken of ze er nog een wilde, en dat was niet zo.
Ik heb ook echt veel vrienden in mijn omgeving die zo eerlijk zijn om toe te geven dat ze 2 kinderen eigenlijk teveel vinden, dat vind ik wel verfrissend. Maar er zijn dus ook weinig mensen in mijn omgeving die het écht leuker vinden dan toen er nog maar 1 was. Het is vooral heel heftig en heel veel werk.
Ook @anon18050057, grappig dat dat wordt gezegd want ik hoor juist altijd het tegenovergestelde. Dat een tweede kind veel makkelijker is, dat doe je ‘er gewoon bij’ etc.
Nou ken ik dus niemand in mijn omgeving die bewust voor 1 kind heeft gekozen op dit moment en wij zijn van onze vrienden de eerste met kinderen dus voor veel vrienden is het nog niet aan de orde. Maar ook bij familie zie ik wel veel bewuste keuzes voor 2 of meer kinderen. En zij vinden dat ook niet zwaarder dan