Waarom houden jullie het bij eentje? Vanwege hoe zwaar zo’n traject is? Ik heb wel meerdere verhalen gehoord hoe ingrijpend dat is in je leven.
Onder andere ja. Toen ik mijn dochter kreeg dacht ik, ik ben zo blij dat ik haar heb gekregen, dat ik moeder ben, het is goed zo. Klaar met dat hele gedoe. En toen ze ook nog weinig sliep en ik struikelde over mijn wallen is er daarna ook nooit een moment gekomen dat ik dacht dat ik klaar was voor een tweede. De knop ging meteen blijvend om. En ondanks dat ik daar helemaal achter sta blijft er toch iets van een zwakke plek over die af en toe geraakt wordt. (En dat is ok. Niks is 100% het één of het ander voor mij dus dit ook niet.)
6 likes
Mooi omschreven 
ik snap het helemaal
1 like
Ja ik snap je! Ik vind het wel eens lastig uitleggen ook, want hoezo voelt het dubbel? Of: je kunt de embryo’s die nog in de vriezer liggen toch gewoon terugplaatsen en kijken of het lukt? 
Eh, nee. Dat werkt zo niet. En je kunt een beeld hebben van een gezin van 4, toch het bij 1 houden, blij zijn dat het zo loopt en tóch verdriet ervan hebben. Het is ook niet niks.
Ik ben zelf iig niet gezwicht voor Het Plaatje en heb naar mijn gevoel geluisterd. Mijn dochter is nu 8 en het wordt steeds leuker. Het zorgaspect wordt minder, ze kan meer zelf, maar je wordt belangrijk op een ander vlak. En ik heb wat meer me-time, ook al haat ik dat woord. Maar dat heb ik ook wel nodig. Keuzes…Het blijft lastig en voor iedereen anders.
4 likes
Denk dat het ook wel normaal is omdat je de babyperiode langzaam gaat afsluiten. Maar je kan je gevoel altijd aankijken en hier met je partner over praten. Van gedachten veranderen is niet erg en het wel bij 1 kindje houden ook niet. Rustig aan en je voelt straks vanzelf wat je het liefste wil.
4 likes
Wat waren eerst de redenen om het bij eentje te houden en hoe zijn die redenen nu voor jou veranderd?
1 like
Ik heb ook heel erg twijfels. V is nu bijna 3 jaar en we zijn samen tot de conclusie gekomen dat we beide twijfelen. Bang als we het niet doen en ik spijt krijg, maar ook andersom als we wel gaan voor een 2de ik daar spijt van krijg.
Bij mij spelen meerdere factoren mee, lichamelijk en psychisch.
Heb je je twijfels besproken met je vriend? Zoniet zou ik daar eens mee beginnen misschien lucht het op.
2 likes
Ook ik vind t lastig.
2 likes
Ik sluit me aan bij de rest, geef het zeker nog even de tijd voordat je deze “put” opentrekt. Het kan zomaar zijn dat het inderdaad komt omdat “het kleine” er steeds meer af gaat en je daar een soort om gaat rouwen. Maar dat alleen lijkt me geen reden om een tweede te willen. Geef het nog even!
Hier merk ik dat ik eigenlijk alleen twijfel als ik nadenk over het feit dat ik nooit meer BV zal geven hierna. Maar dat is natuurlijk geen reden voor een heel leven.
Ik moet bijna huilen. M’n vader moest van m’n moeder mee naar de opa/oma-les bij peutergym. “Want we hebben één kleinkind, laten we daar nou volop van genieten.” Toen ze dat zo vertelde realiseerde ik me dat dit het echt is. M’n dochter krijgt geen broertje/zusje. M’n ouders gaan niet meer kleinkinderen krijgen en m’n dochter krijgt aan mijn kant van de familie geen directe neefjes en nichtjes. Ik heb er vrede mee, maar dit was wel even moeilijk.
7 likes
Heb je het gevoel dat je hen toch iets ontneemt? Dat doe je natuurlijk niet 
maar ik voel me daardoor soms weleens schuldig tegenover dochter.
1 like
Nee, dat gevoel heb ik niet. Meer dat ik soms boos ben dat de beslissing niet bij onszelf ligt, maar dat het overmacht is. We kunnen het risico van weer een opname en alle psychische problemen niet lopen. Dat mogen we onze dochter, onszelf en de omgeving niet aandoen. Het is de verstandige keuze. Maar hoe was de situatie geweest als we een ‘normale’ babytijd gehad hadden? Was ik dan nu, net als het meerendeel van m’n vriendinnen, zwanger van een tweede kindje?
1 like
Vanmorgen waren we met z’n drieën op het strand en ik was zo gelukkig. Zo fijn dat we ons meisje onze onverdeelde aandacht kunnen geven. En dat ze tussen ons in kan lopen met onze handen in de hare. Lang geleden dat ik dat gevoeld heb. Hoe moeilijk het vaak ook is, het is goed zo. 
28 likes
@Reflect misschien beter om hier verder te praten, maar mag ik jou vragen hoe jullie precies tot dit besluit zijn gekomen? als je niet wilt antwoorden snap ik dat ook.
Ik heb een zoontje van 4. Ook wij houden het maar bij 1 kind. Mijn man ziet een 2e echt niet zitten. Ook hadden we pas na 1.5 jaar een lekker ritme met de kleine, omdat mijn man er zo erg aan moest wennen. Nu vind ik het soms wel heel moeilijk. Iedereen vraagt wanneer komt de 2e, en om me heen krijgt iedereen meerdere kinderen. Ik vind het soms jammer dat mijn zoontje al zo groot wordt en ik het allemaal niet nog eens mee zal maken. Maar ook hebben wij het heel fijn met zijn 3en, en zou dat niet willen verstoren. Nu met de corona tijd is het ook wel erger, omdat ik zie dat mijn zoontje andere kinderen mist. Maar toch sta ik erachter om het bij 1 te houden. Ik vind het wel zo eerlijk tegenover het kind als allebei zijn ouders er voor 100 procent voor gaan.
13 likes
Weg
Wanneer wisten jullie dat je het maar bij 1 kind wilde houden? Ik denk soms: zou de bevalling en baby-periode nog wel eens mee willen maken, maar kan me niet voorstellen om een tweede kind te hebben? En je hebt een kind nou niet bepaald alleen de eerste paar maanden. Mijn kinderwens was heel erg sterk, maar ik vraag me af of dat dan ook komt als je een tweede kind zou willen?
1 like
Oh dit klinkt interessant, ga ik luisteren.
2 likes
Grappig dat er in dit topic een paar mensen zijn die om de zoveel tijd eens hier komen om even iets kwijt te moeten hierover ik heb dat nu ook weer. Afgelopen weekend waren we bij familie die een baby van 10 weken hebben. Vooraf had ik gedacht dat ik toch rammelende eierstokken zou krijgen, maar toen ik er was merkte ik echt het tegenovergestelde! Ik vond het maar ‘niks’ (klinkt harder dan ik het bedoel) zo’n kleintje… dat gefriemel met die armpjes, huilen zonder dat je weet waarom, dat gestaar in de verte. Bij onze eerste vond ik alles fantastisch, maar nu het voorbij is ben ik daar ook wel echt blij om. Dat hele zwanger zijn, bevallen en met zo’n kleintje zitten is voor mij ook een reden om het niet nog een keer te doen. Ook al ging dat allemaal soepel. Grappig hoe zoiets je nóg meer kan bevestigen in wat je eigenlijk al weet dat je compleet bent met z’n drietjes.
14 likes
Dat hoop ik ook voor je 
1 like