Waar is dit?
Ahh klinkt wel een stuk beter geregeld inderdaad! Ook met hoe ze omgaan ziekte van kinderen en eerder weggaan dat zou al zoveel druk schelen denk ik.
Allemaal naar Zweden!
Ik had dit inderdaad al eens gehoord, die mentaliteit is toch fantastisch!
5 likes
Dat klinkt echt super! Ik zit in het onderwijs, waar bijna niemand fulltime werkt, plus dat ik geen behoefte heb om carrière te maken. Man zit echt in een mannnenwereld, daar is een “papadag” niet normaal. Hopelijk gaat het voor de generatie van onze kinderen anders zijn.
1 like
Is het in Zweden zo dat er van een vader en moeder wel wordt verwacht dat ze na het zwangerschapsverlof fulltime gaan werken en niet 3 of 4 dagen? Dat vertelde een collega me laatst.
Wij houden het ook bij 1 kind.
Het is ons medisch sterk afgeraden om samen nog een kindje te krijgen. Wij hebben een gezonde zoon en daar zijn wij heel gelukkig mee.
Twee kinderen hebben lijkt mij ooo best zwaar. Het is voor ons dus goed zo.
2 likes
Inderdaad moeilijke keuze. Ik weet niet over wat voor beperking je het natuurlijk heb. Maar is er niet iets mogelijk als embryo selectie? Mijn nichtje heeft 2 kinderen met een ziekte en ze zei dat ze soms nog wel een kinderwens heeft maar dan het dan zou moeten met zo een selectie dus. Ik denk qua geld dat het wel goed komt, tenzij je echt heel krap moet leven. Wat zegt je hart?
Is er een genetische oorzaak gevonden voor de beperkingen van je dochter? In dat geval zou iets als Pgd een optie kunnen zijn, zoals @coco zegt. Maar dat is ook best bewerkelijk.
Is de kans op herhaling aannemelijk?
Ik had nooit een heel duidelijk beeld van hoeveel kinderen ik wilde. We wilden er wel graag een, maar ik had niet zo’n foto in mijn hoofd, zoals ik hier wel eens las, dat mensen zich echt met twee kindjes over straat zagen lopen. Nu ons zoontje er is, hebben we ook allebei heel erg sterk het gevoel dat het zo goed is. Ik vond die foto een mooie gedachte-oefening, en we zien allebei het beeld van 1 kindje dat tussen ons in loopt.
Soms voel ik ineens een vlaag van stress, waarin ik denk: HOE gaan we dit ooit doen met twee kinderen?! Tot ik dan besef dat dat niet hoeft! Dat we er gewoon voor kunnen kiezen om het bij eentje te houden, en dan voel ik me daarna zo blij? Je weet natuurlijk nooit wat er in de toekomst gebeurt, maar ik vind dit nu echt een heel prettig gevoel 
11 likes
Komt vast helemaal goed!
Ik merk dat ik inmiddels vooral opluchting voel dat we het bij een kind moeten houden. Als ik vriendinnen zie met zwangere buiken of kleine baby’s vliegt de stress me aan; ben zo blij dat wij dat niet meer mee hoeven te maken. Dochter is bijna twee en alles gaat zo veel makkelijker nu we kunnen communiceren.
Plus dat ik d’r kan verwennen met aandacht, liefde, knuffels en toch ook wel spullen. We hoeven niet voor twee of meer studies, zwemlessen, rijbewijzen en hobby’s te sparen. Dat vind ik ook wel prettig. Het overzicht komt terug.
9 likes
Ah verdorie, er zijn nu 6 meiden in m’n omgeving zwanger en 1 net bevallen, waarvan 5 met een kind even oud als de mijne. Hoewel ik echt niet meer zwanger wil worden steekt het soms wel een beetje. Nooit meer maatje 50 shoppen, geen urenlange knuffel- en snuffelsessies. Geen eerste stapjes, hapjes en woordjes.
2 likes
Dikke knuffel 
.
1 like
Ook al houd ik het bewust bij 1 (na icsi traject voor de 1e) houd ik altijd een stuk verdriet over. Dat speelt dan ineens enorm op bij sommige gebeurtenissen. Ratio vs gevoel of zo. Dus ik snap je helemaal.
3 likes
Ja, het us heel dubbel. Ik ben heel blij dat we geen gebroken nachten en krampjes meer gaan hebben. Maar ik ga ook niet nog een keer alle leuke dingen meemaken. Zeker nu M. peutert, dit is zo’n gezellige en grappige fase.
Gelukkig mag ik altijd babyknuffelen bij m’n vriendinnen. Wel de lusten, niet de lasten. Op een jaloerse dochter na dan. Ik word gewoon voor alle kindjes suikertante.
6 likes
Aww dit kan ik me zo goed voorstellen.
1 like
Dit is inderdaad zo’n dubbel gevoel. Heel herkenbaar, dus dikke knuffel.
Kan nu al janken bij het idee dat ik straks nooit meer borstvoeding ga geven. Dat ik nooit meer zwanger ga zijn. 
Heb soms ook wel dat het rot voelt dat ik het maar bij 1 ga houden. Vooral dat je kind dan zo stil in huis speelt terwijl je andere kinderen leuk met elkaar ziet spelen. Vind het nog altijd rot voor hem en denk dat dit gevoel altijd zal blijven.
Verder mis ik de babyfase zelf niet en vind ik het juist fijn dat hij opgroeit.
Je hoeft dit voor hem echt niet sneu te vinden samen spelen is niet per definitie leuker dan alleen. En er kleven ook nadelen aan broertjes en zusjes, het is niet zaligmakend.
Wij willen het in principe ook bij 1 kind houden omdat het mij een stuk relaxter lijkt dan 2. Zo heb je nog echt veel ruimte voor jezelf, wat me heerlijk lijkt. Maar het lijkt me ontzettend moeilijk om dat gevoel vast te houden als de rammelende eierstokken zich aandienen. Ik ben een beetje bang dat je er jaren rationeel over nadenkt om het niet te doen en dan ineens op zo’n moment dat je voeeelt dat je een baby wilt het doet, terwijl je het dus eigenlijk niet echt wilt of wilde. Sorry als dit heel vaag klinkt, ik kan het zo moeilijk uitleggen.
3 likes
Wat misschien helpt is te weten dat idd die hormonen stoppen en dat ik me nu niks meer kan voorstellen bij een zwangerschap etc. Als vriendinnen zwanger zijn of een baby hebben denk ik nu: leuk, maar niet voor mij. Die tijd heb ik gehad.
Heel apart hoe dat werkt.
En het zou best kunnen dat er mensen zijn met meer kinderen vanwege de hormonen maar als ze er rationeel op terugkijken het liever bij 1 hadden gehouden.
2 likes