Fijn om te lezen dat hier meer mensen zijn die bewust geen kinderen willen. Ik ben eind 20 en wil ook geen kinderen omdat ik wat erfelijke aandoeningen heb en geen kinderen op deze wereld wil zetten.
Ik ben wel bang de connectie met mijn omgeving te verliezen omdat dit wel de tijd is waarin veel vrienden aan kinderen beginnen. Mijn angst is dat we straks niks meer gemeen hebben of dat het alleen nog maar over kinderen en luiers gaat. Is dat herkenbaar?
Denk dat het heel erg aan je omgeving ligt. Heb een aantal vriendinnen die nu kinderen hebben en daarin is heel weinig veranderd. De een heeft nog een kleine baby, die ligt te slapen als we koffie gaan drinken en bij de ander past de man die avond op en gaan wij uit eten. Kinderen komen wel ter sprake, logisch, het is een onderdeel van hun leven en daarin ben ik dan ook geïnteresseerd. Maar ze zijn nog steeds heel veel meer dan alleen moeder. Misschien hebben andere mensen wel veel meer dat ze alleen maar nog moeder zijn maar ik heb het gelukkig nog niet mee gemaakt.
Wel dat het bij collega’s heel veel over alleen kinderen gaat en dan werk ik in een omgeving met bijna alleen mannen. En die vinden het dat dan raar dat ik niet zoveel belangstelling heb/ zelf geen kinderen heb. (Geen zin om daar vertellen waarom niet.)
Ik heb het helaas meegemaakt, een vriendin die een kind kreeg (inmiddels heeft ze er drie), en vervolgens ook echt nergens anders meer over kon praten. Ze was ook gestopt met werken, was fulltime mama, had ook ineens nergens anders meer interesse in, ik kon me daar zo niet meer mee identificeren, we hadden echt geen raakvlakken meer, waardoor we nu zo goed als geen contact meer hebben.
Maar ook genoeg vriend(inn)en met kinderen die wel gewoon nog hun eigen persoon zijn en het over andere dingen kunnen en vooral ook willen hebben. Natuurlijk hebben we het ook over hun kinderen, want wat @Swelgje zegt, het is deel van hun leven, maar gelukkig niet alleen daarover. Zij is wel echt een uitzondering.
Ik wou gewoon dat ik het wist. Ik zit er zo mee in het midden. Ik hou superveel van mijn nichtje en krijg dan ook een heel warm gevoel als ik haar zie, maar aan de andere kant vind ik het ook heel energiezuigend om haar de hele tijd om me heen te hebben. Mijn vriend HAAT kinderen hahaha, maar zelfs hij zit in het midden ermee omdat er toch zo’n gevoel overheerst van ‘op een dag misschien, wil ik ze wel’. Ergens heb ik er totaal geen zin in, omdat ik mijn leven wel prima vind zo, en ik er idd ook niet aan moet denken dat je de hele tijd op ze moet letten, met ze bezig moet zijn, geen tijd voor jezelf hebt etc. etc. Ook vind ik het idee van een bevalling dood en dood eng, en om nog maar niet te spreken over het risico dat je een kind krijgt waar wat mee aan de hand is. Dan is je leven al helemaal voorbij. Dus ja, ik haat het gewoon. Ik wou dat ik heel overtuigend ja of nee wist te antwoorden op die vraag, maar ik weet het gewoon echt niet 
Ik heb tot bijna dertig geen kinderen gewild. Inmiddels heb ik er drie… Maar ik herken heel erg wat je schrijft! In de praktijk viel het mee. Natuurlijk werden vriendschappen anders met dames die toen wel moeder werden. Maar weer een paar jaar later werd het weer als vanouds. Als moeder kan ik zeggen dat ik juist meer quality time heb met de vriendinnen die geen kinderen hebben. Ik vind mijn kinderen leuk hoor, maar als ik een avond met vriendinnen ben, is het juist heel erg fijn om ze in mijn hoofd even naar de achtergrond te laten verdwijnen ;).
Goede vriendschappen overleven het vaak wel, het is alleen van 2 kanten soms wat geven en nemen. Geven als in soms op moeten draven op de kindverjaardagen van je bff. Nemen door er te staan met een fles wijn en eisen dat het 1 avond niet over kinderen mag gaan.
Wow! Deze is echt ronduit gemeen 
Ik heb een prille relatie, maar we kennen elkaar al jaren. Jaren geleden riep hij altijd dat hij kinderen wilde, hij is ook heel leuk met kinderen. De laatste 2 jaar hoorde ik hem daar niet meer over. Voordat we een relatie kregen heb ik hem dan ook gevraagd hoe hij nu over kinderen denkt. Ik heb geen kinderwens. Hij geeft een ‘misschien’. Vooral als reden dat je als je ouder bent iemand hebt om voor je te zorgen. Maar hij zegt ook dat hij gelukkig kan zijn zonder, dat hij mensen kent zonder kinderen die een fantastisch leven leiden. Ik ben heel bang dat het hier over een paar jaar op kapot kan lopen, we zijn beiden begin dertig. Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben, of in de omgeving? Ik ben zo bang dat we perfect matchen maar het hier misschien over een jaar of 3 op stuk gaat lopen.
Ik denk zeker te weten dat ik geen kinderen wil.
Veel mensen om me heen zeggen ook dat ik ‘waarschijnlijk nog wel bijdraai’. Maar ik heb nooit het gevoel gehad dat ik moeder wil worden. Ik ben zelf geadopteerd en dat lijkt me wel heel mooi om voor een kind te doen. Maar zelf zwanger worden staat me ook echt tegen, wat lijkt me dat een gedoe.
Ik ben daarnaast wel dol op mijn neefje en nichtje en wil op kraamvisite altijd heel graag baby knuffelen. Maar ben altijd heel blij als mn zus de kids weer bij me ophaalt!
Mijn ex wilde ook geen kinderen maar nu moet ik dus op zoek naar een man zonder kinderwens…
Kortom, sommige kinderen vind ik heel leuk en lief maar zelf hoef ik het in ieder geval nog laaaaaang niet. Maar zeg nooit nooit want weet niet hoe het leven verder loopt.
Ik wil geen kind, want het lijkt me niks aan. Een kind zou mijn/ons leven een stuk minder leuk maken.
Kinderen vind ik niet leuk of boeiend en hun belevingswereld kan ik ook niks mee. Ik weet zeker dat ik echt ongelukkig zou worden van een kind dat ik altijd op de 1e plek moet zetten en dat altijd verwachtingen naar mij toe heeft. Ik heb daar gewoon totaal geen zin in/behoefte aan.
Dus geen kinderen voor ons. Ik heb dat altijd al gezegd en eigenlijk nooit gekke opmerkingen gekregen, blijkbaar zien andere mensen ook wel in dat het niks voor mij is. Mijn man heeft het ook nooit gewild. Voordat we gingen trouwen hebben we het er nog een keer over gehad, want als één van ons zou twijfelen over kinderen konden we beter niet trouwen, maar we zijn het er gelukkig helemaal over eens.
Ik heb 4 vrouwelijke collega’s in mijn team die ook bewust geen kinderen hebben (allen boven de 40), dus ik ben daarin ook geen uitzondering ofzo.
Verder ben ik niet gericht op een carrière maken of reizen, wat veel mensen schijnen te denken. Ik hang voornamelijk rond in mijn fijne huis, kijk netflix, lees alles wat los en vast zit, en heb veel lol met mijn man en katten. Dat is mijn leven en dat vind ik heerlijk.
En later gaat mijn man misschien eerder dood dan ik, en blijf ik alleen achter. En als ik dood ga lig ik misschien wel een maand te vergaan voordat iemand het door heeft. Geen idee wie mijn huis dan moet leegruimen en wat er met mijn bezittingen gebeurt, maar gelukkig heb ik daar zelf dan totaal geen last meer van. Daar ga ik me echt niet druk om maken.
Ik dacht even dat ik dit had getypt 
Mij lijkt het heel bijzonder om zwanger te zijn. Als ik anderen hoor die zwanger zijn ben ik ook altijd wel een klein beetje jaloers. Kinderen zou ik echter niet willen, dus dat zwanger worden gaat ook nooit gebeuren denk ik haha. Vind het een te grote verantwoordelijkheid en ik zie het niet zitten om er altijd rekening mee te moeten houden.
De (kandidaat) notaris als je die tot executeur van je nalatenschap benoemt. 
(of als je het niet zelf doet, doet de rechter het.)
(Hoort erbij, geen probleem.)
Toevallig heb ik vanmorgen opgezocht hoe het zit met een testament. Hoe weten mijn nabestaanden (neefjes/ nichtjes) dat ik een testament heb en moeten ze zich eraan houden? En ik las dat ze dat dus op kunnen vragen bij een register en dat ze zich er niet aan hoeven te houden. Dus als ze het niet opvragen en/of ze negeren mijn wens om alles naar een goed doel te doen kunnen ze het gewoon zelf houden (het deel waar ze volgens het erfrecht recht op hebben).
Maar zou ik dat dus kunnen voorkomen door een notaris tot executeur te benoemen?
Duidelijk! Dit ga ik nog een keertje goed regelen. Bedankt voor je uitleg!
Ik heb ook geen kinderwens! Fijn om te lezen dat er nog meer zijn die zo denken, in mijn omgeving snapt namelijk niemand het.
Oh dit is zo herkenbaar! Mensen gaan er zo makkelijk vanuit dat je dan wel ‘even’ IVF doet en dan direct een kind hebt. (Gelukkig niet de mensen die me écht kennen maar heel af en toe heb ik weleens wat losgelaten dat het niet altijd zo vanzelf hoeft te gaan.) Dus nog los van wat vriend wil, ik heb voor mezelf ook altijd besloten dat zo’n traject niet voor mij hoeft. Waarom zou je voor een ander gaan invullen? Laat iedereen daarin z’n eigen keuze maken. Dat iets kán wil toch ook niet zeggen dat je het per se wil.
Ik weet niet of ik per se bewust kinderloos ben. Ik ben gewoon kinderloos en denk dat dit wel zo zal blijven, maar het is geen super bewuste keuze uit kinderhaat of omdat ik mijn vrijheid wil behouden.
Ik vind kinderen vaak best tof, maar heb nog nooit echt de behoefte gevoeld om er zelf een te produceren. Als ik er dan dieper over ga nadenken omdat ik dit jaar 30 word en iedereen om me heen kinderen krijgt dan kan ik ook alleen maar gestresseerd raken door de immense verantwoordelijkheid die een kind met zich meebrengt. Volgens mij ben ik dan geen moment meer gerust, zit ik me constant zorgen te maken of m’n kind wel gezond en gelukkig en een fijn persoon is. En dat lijkt me dan weer heel erg onchill voor mijn kind. Ik kan ook gewoon niet echt een goede reden bedenken om wel kinderen te krijgen, behalve dan om mijn ouders gelukkig te maken.
De reden waarom ik twijfel trouwens: mijn ouders hebben mij altijd op nr. 1 gezet en hoewel ik ze daar super dankbaar voor ben, vind ik ook echt dat dat zo hoort als je een kind hebt en ik weet niet of ik dat zou kunnen.
Ik vind kinderen echt heel leuk maar er zelf een hebben is wel echt een commitment. Wat zeggen ze ook alweer: zoals een tattoo op je voorhoofd?
Zo fijn dit topic, heel herkenbaar allemaal! Ik ben 29 en heb nooit een kinderwens gehad. Vriendinnen beginnen nu zwanger te raken, waardoor ik er ineens mee geconfronteerd wordt, maar mijn eierstokken willen niet rammelen. Ik zie niet in hoe een kind mij gelukkiger of completer kan maken. Zeker als ik ouders zie worstelen met hun dagelijks leven en de kinderen. Ze hebben geen moment rust en zijn altijd maar aan het regelen om kindlief van onderdak te voorzien bij opa/oma/kinderopvang/naschoolse opvang/voorschoolse opvang.
Ik ben veel te happy met mijn eigen simpele leventje (hele avond bankhangen, last-minute vakanties, alle chocola in huis zélf opeten 
). Ook ik ben bang om in de toekomst alleen achter te blijven, maar veel oudjes mét kinderen verteren ook in hun eentje in een bejaardentehuis. Dan liever met een grote groep senioren vrienden in een groot huis wonen ofzo.
Zeker fijn om te lezen dat er genoeg FFers zijn die er hetzelfde over denken. Ik word zelf ook super awkward bij kinderen, heb er simpelweg niks mee. Babies zijn best cute maar zodra ze beginnen te praten, worden ze best wel irritant. Als ik anderen hoor over vrienden of vriendinnen die in verwachting zijn van hun eerste kind dan cringe ik helemaal. Misschien ook omdat net confronterend is dat ik nu op een leeftijd kom waarop het normaal is om een gezin te stichten.