Ik vind het persoonlijk helemaal niet hard. Een kind krijg je samen. Zolang mannen dat verlof niet gaan opnemen blijven het dus de vrouwen zijn die tijdelijk ‘uitvallen’ als er kinderen gemaakt worden en blijft zowel de inkomensongelijkheid als de dominantie van moederschap over vaderschap in stand. Ja, misschien heb je vervelende collega’s of een baas die moeilijk doen, zijn die mensen belangrijker dan je partner en je gezin?
Natuurlijk heb je daar ook gelijk in en dat ontken ik ook niet, maar ik kan me gewoon goed voorstellen dat als je niet zo sterk in je schoenen staat, je je baan hard nodig hebt (vanwege een laag inkomen of omdat je functie misschien al een tijdje op het spel staat) of bij een andere reden dat het lastig is om dat (klein beetje) langere verlof aan te vragen. Ik vind niet dat dat een man een “watje” maakt.
Maar zouden we dan niet gewoon naar een verplicht verlof moeten gaan? Dat een man gewoon weg moet blijven? Geen idee hoor, maar dan heb je hier geen last van. Ik hoor graag of dat een optie zou kunnen zijn.
Bij vrouwen wordt hun verlof ook vaak als iets negatiefs gezien, alleen de grap is dat die het niet voor het kiezen hebben (die baby moet er toch uit). Dat je je baan hard nodig hebt of een laag inkomen hebt heeft hier weinig mee te maken, ouderschapsverlof is (en wordt nog uitgebreider) wettelijk vastgelegd. Ze kunnen je dus niet ontslaan om je verlof. Dit gaat dus om situaties waarin het verlof je recht is maar je ervoor kiest het niet op te nemen. Klote bazen en organisaties die je er daarom uit werken bestaan helaas, en daar hebben vrouwen dus vaak mee te maken.
Jij zegt in je vorige post overigens dat je begrijpt waarom mannen het niet doen en dat je hoopt dat dat ‘over een paar jaar’ verandert. Hoe zie je precies voor je dat vaderschapsverlof ineens normaal geworden is als mannen het massaal niet opnemen? Nee sorry hoor, dit is echt een stukje gendergelijkheid waar mannen toch echt een keer verantwoordelijkheid voor moeten nemen. Het kan niet allemaal nog verder voorgekauwd.
Ik denk dat wij er niet samen uit gaan komen en dezelfde mening gaan krijgen en ik denk dat dat prima is.
Zoals ik al zei ontken ik niet dat je gelijk hebt, maar zie ik het misschien toch anders of door een iets andere bril. Ik geef je ook gelijk met dat mannen die verantwoordelijkheid zouden moeten nemen, maar zelf heb ik gezien dat het soms lastig is om verlofdagen (ook andere soorten verlofdagen) op te nemen, zelfs als ze in het CAO staan (ja, dan kan je ook weer zeggen dat je het hogerop kan zoeken en dat is ook zo, maar de realiteit is vaak net een stukje anders, helaas).
Aan de ene kant ben ik het wel met je eens maar aan de andere kant is het best moeilijk om je zo te verzetten tegen een bedrijfscultuur als je baan je lief is.
Ik heb al zo vaak van mannen om me heen gehoord dat mannen die vaderschapsverlof aanvragen juist als pussy’s worden gezien en bijvoorbeeld ook minder snel in aanmerking komen voor promoties en dergelijke of dat ze het wel vragen en dat het dan wordt toegestaan omdat het natuurlijk moet, maar dat hun baas het maar ‘moeilijk doen’ vindt.
Zeker in bepaalde branches trouwens. Een vriend van mij werkt in de bouw en daar ben je al een ‘homo’ als je thee drinkt ipv koffie.
ik vind oprecht dat zowel vader- als moederschapsverlof verplicht moet worden, ja. (liefst allebei ook even lang).
dat is volgens mij de enige manier om het recht te trekken, in plaats van die verantwoordelijkheid bij individuen (/mannen) te leggen die inderdaad vaak onder druk staan van hun werkgever.
juist de politiek moet haar verantwoordelijkheid nemen.
Klopt, is ook een heel veel voorkomende reden dat vrouwen niet de promoties krijgen. Of dat vrouwen rond de 30 bijvoorbeeld minder snel in aanmerking komen voor dingen omdat er verwacht wordt dat ze binnenkort wel kinderen zullen willen (in mijn sector veel voorkomend). Om die cultuur te veranderen moet er toch echt iets gebeuren.
Ja maar dan wordt je maar als pussy gezien. Ook zou het geen probleem moeten zijn als je baas het als ‘moeilijk doen’ ziet, het is immers een recht. Mijn mannelijke baas was de eerste die verlof durfde te nemen en daarna deed ineens iedereen het. Omdat blijkbaar iedereen het wil en niemand het durft.
Gelukkig woon ik in Duitsland waar het de gewoonste zaak van de wereld is. Hier is het fijn dat je als koppel twee maanden extra verlof krijgt als de partner óók minimaal twee maanden verlof neemt. Een super goed ‘drukmiddel’ om dit te stimuleren dus. Je merkt dus echt dat als het eenmaal is, er echt niemand over klaagt. Maar die eerste stap moet je wel een keer forceren anders wordt het nooit wat.
Ik vind dit veel te makkelijk gezegd. Als jij carrière wil maken heb je wel een gunfactor van je baas en soms ook je collega’s nodig.
*niet alleen als je carrière wil maken overigens, ook als je gewoon op een normale manier je werk wil kunnen doen.
Ik zou er ook op staan dat mijn vriend het doet hoor maar ik vind het begrijpelijk dat veel mannen het niet durven en ik vind ook dat je dit probleem serieus moet nemen en er iets aan moet doen.
Het zelfde bijvoorbeeld bij vrouwen die niet durven te vragen om een fatsoenlijke ruimte om te kolven. Dan zeg je toch ook niet ‘eigen schuld dat je te pussy bent om dat te vragen’. Je moet dat soort verantwoordelijkheid helemaal niet bij werknemers willen leggen.
Maar als je iets niet eens vraagt of durft aan te kaarten dan verandert er ook niks? Ik snap wel dat sommige werkgevers hun werknemers benadelen die van dergelijke rechten gebruik willen maken, maar zoals iemand al eerder zei; is je familie niet belangrijker?
Partnerverlof is echt de kern van veel van wat er nog mis is met de gelijkheid tussen mannen en vrouwen en ik denk dat het aan alle partijen (werknemers, werkgevers en overheid) is om daar iets aan te doen.
Ja ik ben het echt wel met jullie eens, maar ik begrijp wel waarom veel mensen bang zijn. Natuurlijk is familie belangrijk maar de meeste mensen zijn wel afhankelijk van hun baan/inkomen.
Dat je niet bang bent/hoeft te zijn om op te komen voor dat recht is best een privilege en ik vind niet dat je vanuit die positie kunt oordelen over mensen die het niet durven.
Als je het verplicht maakt haal je de verantwoordelijkheid weg bij individuele werknemers.
Overigens zijn er natuurlijk allemaal mooie wetten waardoor je niet bang zou hoeven te zijn maar in de praktijk kun je als baas altijd van iemand af als je wil.
Ja je hebt zeker een punt hoor! En ik praat ook vanuit een makkelijke positie. Maar er is denk ik ook nog een onderscheid tussen: ‘afhankelijk van deze baan’ en ‘ik wil graag die ene promotie maken maar als ik er twee maanden tussenuit ga krijg ik het misschien niet’.
Dit is deels waar, maar 11% van de mannen neemt ouderschapsverlof op. (dit tegenover 23% van vrouwen, maar dat is bovenop hun maanden zwangerschapsverlof dus niet 1op 1 vergelijkbaar, plus veel vrouwen werken parttime). Denk je dat de andere 89% van de mannen in serieuze problemen komen als ze doordeweeks voor hun baby gaan zorgen? Want ik vind het nogal flauw om het meteen te betrekken op de echte zwaksten in de samenleving. Natuurlijk is ongelijkheid en hoeveel je er tegen kunt strijden ook sterk afhankelijk van je socio-economische positie. Daarom moet feminisme intersectioneel zijn. Maar er zit veel meer tussen de oren dan dat er daadwerkelijk massaal banen op het spel staan.
Nog even geen tijd om bij te lezen en schrijven, maar dit staat nu op de site van de Volkskrant: https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/vaders-willen-wel-verlof-opnemen-maar-stuiten-op-heersende-moederschapsideologie~b3c677f9/?fbclid=IwAR1YLqjVtvIqMs9IsgJcZgx8zjC7WQTHRVJraFtT3Bg6eRz2GILc9-kBvlI&utm_campaign=shared_owned&utm_medium=social&utm_source=facebook
Ja dit is trouwens waar ik de 11% cijfers vandaan heb in mijn vorige post, voor iemand om bronnen roept
Haha ik dacht even dat het betekende dat de Volkskrant hier meelas haha.
Overigens bedoelde ik niet per se alleen de aller zwaksten hoor. Ik denk dat vrijwel iedereen wel fucked is zonder baan. Zelfs als je snel weer wat nieuws kunt vinden hebben veel mensen denk ik wel die angst. Dat zie je ook aan de hoeveelheid kut shit die mensen pikken van hun werk/baas. Maar goed, nogmaals: jullie hebben wel gelijk. Ik ken overigens ook die mannen die dan op werk komen en zeggen ‘poeh poeh ben blij dat ik weer mag werken/eindelijk rust.’
Dit vind ik echt de spijker op zijn kop! Ongelijkheid is een maatschappelijk probleem dat vraagt om een maatschappelijke oplossing. En tuurlijk kun je mensen aanspreken op hun individuele verantwoordelijkheid, maar ik vind het onrealistisch om te verwachten dat daarmee het probleem wordt opgelost.
Ik ben wel benieuwd wat jullie hier van vinden? Ikzelf ben net afgestudeerd aan een andere TU en heb de afgelopen maanden ook gesolliciteerd (ondertussen een baan), maar ik weet niet zo goed of ik dit een goede oplossing vind (vraag me ook af of het wel mag?). Ik zag het feit dat ik een vrouw ben wel als voordeel tijden het solliciteren, en veel wetenschappelijke posities in bijv. Duitsland geven ook voorrang aan vrouwelijke sollicitanten. Maar meteen alle mannen uitsluiten van solliciteren vind ik best een grote beslissing.
Ik moet voor m’n werk blogs op een website plaatsen over ondernemen. Iemand anders heeft die geschreven, ik moet ze alleen juist vormgeven en online zetten. In alle artikelen word ‘de ondernemer’ en ‘de baas’ standaard als een ‘hij’ beschreven.
Ik heb nu stiekem alle 'hij’s door ‘hij of zij’ vervangen.
Doe het!
@Leilouka Het is maar tijdelijk en als ze echt geen vrouw vinden die geschikt is is de vacature alsnog open voor mannen. Het klinkt misschien extreem, maar ik vind het wel meevallen. In het artikel staat dat het met de andere maatregelen te langzaam ging. Dit hadden ze niet gedaan als het niet nodig was. Ik vind het op het eerste gezicht een goede maatregel. Ben benieuwd hoe het gaat uitpakken