Dat sowieso.
Maar dit zeg ik ook nergens? Ik reageer alleen op de argumenten van @Dante die vond dat de wetgeving misschien soepeler kon. Ik vind hoe het nu is goed en reageer alleen op de argumenten voor versoepeling. Daarnaast vind ik de voorbeelden alleen een interessante invalshoek, niet om te beargumenteren waarom euthanasie wel/niet goed is. Ik vind het gewoon interessant om over na te denken, omdat tot nu toe gesteld wordt dat het belangrijk is dat iemand zelf over zijn leven kan besluiten.
En eigenlijk vind ik dat de voorbeelden die je zelf aandraagt ook erg op gevoel gestoeld zijn; niemand heeft volgens mij gezegd dat er mensen zijn die er makkelijk over besluiten na een tegenslag (voor het eerst depressief, zoals je voordraagt)
En gewoon als vraag; vind je dan dat er altijd iemand moet zijn die dit voor een ander kan doen? Of zou het ook acceptabel zijn als iemand ergens een mengsel zou kunnen kopen waarmee hij het zelf kan doen?
Ik werk zelf met ouderen. Wat je in die populatie veel ziet zijn depressies en rouw (ivm overlijden familieleden/partners). Moet iemand die oud is euthanasie krijgen omdat zijn/haar partner is overleden? Tegen een 40-jarige waarvan de partner is overleden zouden wij ook zeggen: “tuurlijk geen euthanasie!”. Waarom dan wel bij een 80+’er? De dood van anderen (partner/kind) hoort helaas ook bij het leven.
Daarnaast hebben veel ouderen last van somberheid/depressies. Bijkomend daarbij zijn doodswensen. Moet je meegaan met iemand die oud is die een doodswens heeft, want het leven is voltooid? Of is het “tegen de regels” omdat het een ziektesymptoom is? Een ‘vrolijke’ oudere zou in vele gevallen niet vragen om euthanasie, maar eerder diegenen met somberheid/depressies.
Ik vind zelfbeschikkingsrecht echt een supermoeilijk onderwerp, mar ook weer heel boeiend. Mijn ouders hebben beiden een ouder gehad die aan dementie ten onder is gegaan, de ene meer bij ‘bewustzijn’ dan de ander. Opa had zeker niet op deze wijze oud willen worden en mijn oma was er op het laatst zo slecht aan toe dat ze vergat te eten en héél langzaam is weggekwijnd. Dit willen mijn ouders zelf koste wat kost voorkomen. Maar hoe regel je dit en hoe kan dat? Want opa bijv. die heeft in het begin nog wel goede tijden gekend en ik zie mijn vader of moeder niet uit het leven stappen op het moment dat ze het nog goed weten en ze de beslissing nog rationeel kunnen onderbouwen (zoals Viooltjes aangaf).
2 likes
Ja want waar valt dementie onder eigenlijk in het zelfbeschikkingsrecht? Als in, op het moment hoeft het niet per se als lijden ervaren te worden, dit is vooraf bepaald. Hoe zit dit?
2 likes
Maar kun je als er dementie geconstateerd is, en je bent nog in een vroeg stadium, al zeggen: ik wil euthanasie en wel nu? Dus op dat moment ben je nog bekwaam. Over het algemeen he, ik snap dat elke situatie anders is
1 like
OIk heb met dementen gewerkt. Op de gesloten afdeling, met de aller ergste gevallen. Het is pijnlijk, triest, maar in vele gevallen is het de familie die er niet mee om kan gaan en niet zo zeer de demente persoon zelf (uitzonderingen daar gelaten). Klinkt vreemd, maar zo was er bij ons ook een mevrouw die vergat dat haar dochter overleden was. Dan vroeg ze: “hoe gaat het met Joke?”. Dan zeiden wij: “prima” en ging ze weer vrolijk verder met haar bloemstukje. Het was soms haar familie die ging verkondigen: “Joke is dood mam!!!” en was ze de komende uren van slag. Dement zijn is vreselijk, maar per geval en benadering zo verschillend. Die wilsverklaringen, daar kan je echt helemaal niks mee, omdat niemand weet hoe het zich ontwikkelt en welk gevoelsleven daar bij hoort.
2 likes
Je “moet” lijden omdat we in het leven gewoonweg niet alles zelf kunnen beslissen? Het leven overkomt je op sommige momenten, dus soms ook een lijdensweg richting de dood. Als je het niet zelf doet, is het altijd een ander die het moet doen. Waarom zou je een ander met jouw wens naar maakbaarheid moeten opzadelen?
2 likes
Zo heb ik er nog nooit over nagedacht, heel interessant!
Ik ben tegen versoepeling van euthanasie en voltooid leven. Ik denk dat de groeiende wens om leven te beeindigen/regie over leven te hebben voortkomt uit maatschappelijk ongewenste ontwikkeling: lange ggz-wachttijden en meer verwarde personen, korte therapie, toenemende individualisering en dus meer eenzame personen, afbouw van goede ouderenzorg, groeiende sociale ongelijkheid, meer mensen die onder de armoedegrens leven, meer kwetsbare huishoudens.
Vanuit deze veranderingen in de samenleving zie ik het versoepelen vsn euthanasie als een soort “collectieve moord”. ‘We’ zorgen er eerst voor dat je bijvoorbeeld niet meer de garandatie van een leuk bejaardentehuis op de oude dag hebt, blijf maar thuis wonen, val een keer of vijf, breek je heup en als je het dan niet meer ziet zitten mag je met soepele regels dood. Ander voorbeeld: Bouw een mega studieschuld op, werk je drie slagen in de rondte zonder dat je met zekerheid iets opbouwt, burnout (geen hulp), despressie (sta 9 maanden op de wachtlijst) en als je dan dood wilt moet het ook nog eens soepel kunnen.
Begrijp me niet verkeerd: euthanasie moet mogen en er bestaan vormen van ondraaglijk lijden (zoals psychisch als lichamelijk) en momenten waarop leven echt klaar is, maar soepele euthanasie is ethisch totaal ontoelaatbaar als we niet op zijn minst goede mensgerichte zorg en sociaal welzijn kunnen garanderen.
11 likes
Ja, eigenlijk wel.
Ik vind het geen vraag die je een ander zomaar kan stellen. En als er een beroepsgroep/groep mensen zou ontstaan, die zegt dit graag te willen doen/aan te kunnen ontstaat er naar mijn idee een te groot risico op onverantwoorde praktijken.
3 likes
Ik denk best vaak na over de ‘zelfverkozen’ dood de laatste tijd zowel door dus die zelfmoord maar ook door de situatie van mijn schoonvader. Die heeft van de een op de andere dag zo’n ernstig herseninfarct gehad dat hij op de intensive care kwam te liggen (hij heeft in het ziekenhuis nog een infectie gekregen) en de combinatie van het infarct en de moeilijkheden in de kritieke uren erna hebben ervoor gezorgd dat hij met ernstige hersenbeschadiging in een tehuis zit. Je weet bij zulke hevige hersenbeschadiging heel moeilijk wat iemand nou voelt en vindt en begrijpt. Inmiddels, jaren later, is wel vastgesteld dat heel belangrijke delen van zijn hersenen dood zijn. Hij zit deels verlamd in een rolstoel, heeft afasie, en het is eigenlijk gezien de hersenbeschadiging bijna onmogelijk dat er nog iets van een gevoelsleven is. Maar hij is wel wakker en brabbelt en doet als een baby je gezichtsuitdrukkingen na (lachen enzo), wat heel verraderlijk is. Soms moet hij heel erg huilen of hij heel boos. Maar je kunt het eigenlijk allemaal niet ‘serieus’ nemen.
Ik heb er vaak over gedacht of er in zo’n soort situatie iets van euthanasie mogelijk zou moeten zijn maar het is zo moeilijk. Laat ik voorop stellen dat ik zeker weet dat hij zelf niet zo zou willen leven, maar dat kan hij natuurlijk nu niet meer zeggen of zelfs formuleren in zijn hoofd. In een luier in een rolstoel zitten terwijl je niks kan en niet echt meer een persoonlijkheid hebt of kan communiceren. Maar het is ook moeilijk te zeggen of hij dit als leed ervaart, want dat kunnen zijn hersenen misschien helemaal niet meer begrijpen. Op momenten dat hij huilt of boos doet is het niet te zeggen of dat lichamelijke reacties zijn of hij zich echt slecht voelt (zelfde verhaal als hij lacht of veel brabbelt). Het zou nu voor zijn kinderen het fijnst zijn als hij zou overlijden, want dan hoeven zij hun vader niet meer zo te zien en dan kunnen zij écht afscheid nemen. Dat hebben ze al moeten doen maar dit is zo’n vagevuur. Maar daar kun je iemand natuurlijk al helemaal niet voor doodmaken. In dit soort situaties lijkt het erop dat je gewoon dikke vette pech kunt hebben en nog jaren kunt leven in een situatie die absoluut uitzichtloos is, maar waarbij niet vastgesteld kan worden of je wel of niet lijdt.
5 likes
Interessant topic! Een tijdje terug had ik ook een pol aangemaakt in het ‘stel hier je persoonlijke vraag’ topic, of mensen onder de 30 alleen euthanasie “mogen” aanvragen als ze geestelijk en/of lichamelijk ernstig lijden of dat het mogelijk moet zijn voor mensen die deze wens hebben en daar kwam ook heel duidelijk uit dat het ieder zijn eigen keus is, ongeacht het lichamelijk/geestelijk lijden. Ikzelf ben 22 jaar en heb er ook redelijk vaak aan gedacht en serieus overwogen om het aan te vragen, maar omdat het een zo groot taboe is durfde ik het gewoonweg niet. Ik heb zelf besloten met wachten (ik woon sinds een week op mezelf en wil kijken of dé stap is geweest die ik nodig had).
Ik ga zeker meelezen!
1 like
Ik wilde eigenlijk best uitgebreid reageren, maar merk dat ik toch afhaak omdat je mijn visie bestempt als “het klopt niet”. Je kan het niet met me eens zijn, maar dit vind ik een nare manier van discussiëren. We hebben het hier niet over feitelijkheden maar over visie dus hoezo “klopt mijn beredering niet”? Is het meteen een drogredenering? Niemand heeft hier de waarheid in pacht of slechts “kloppende” statements.
Het enige punt waar ik inhoudelijk op in wil gaan is de laatste. Ik snap niet zo goed hoe je een operatie en euthansiehandeling als hetzelfde beschouwd? Een doodwens is toch een ander verzoek dan een operatie?
1 like
Ik vind dat je er heel analytisch probeert boven te gaan hangen en het zo breed probeert te trekken, dat je het nu linkt aan zaken die er in mijn ogen compleet los van staan. De berederingen en argumenten met betrekking tot euthanasie kan je helemaal niet op “heel veel dingen” aandragen? Die operatie opmerking vind ik daarom slaan als een tang op varken…
Edit nu ik er langer over nadenk: je trekt mijn opmerking écht uit zijn verband, daar baal ik van. Ik zeg nergens dat je geen oplossing mag krijgen voor je lijden. Ik heb het hier echt specifiek over euthanasie en niet over welke zaak dan ook.
Ik vind dat er zeker opnieuw mag gekeken worden naar de wetgeving voor euthanasie voor kinderen in de leeftijd van 1 tot 12 jaar.
Ik heb in mijn werk als kinderverpleegkundige veel schrijnende situaties meegemaakt, die echt anders hadden kunnen zijn. Dit gaat overigens over Nederland. In België is het anders geregeld.
Nee, helemaal niet.
Mijn standpunt is alleen dat clean, pijnloos doodgaan geen verzoek is dat je zomaar kan laten inwilligen, omdat je er ook een ander (je dokter) bij betrekt. En in die zin denk ik dat lijden in zekere zin ook bij doodgaan hoort. Ik typte lijden hoort bij het leven, maar mijn uitgangspunt zou beter omschreven zijn als lijden hoort in zekere zin bij doodgaan.
2 likes
Maar de mensen die vinden dat ‘lijden bij leven/doodgaan hoort’… hoe staan jullie er tegenover dat er mensen zijn die al tien(tallen) jaren in de psychiatrie zitten met een doodswens? Tegen zichzelf beschermd worden… ik heb van een vriendin gehoord dat zij nu zelfs ECT (elektroshocktherapie) als dwangtherapie moet ondergaan. Die mensen plegen op gruwelijke manieren zelfmoord, terwijl ze wel consequent zijn in hun doodswens. En ja, het wordt veroorzaakt door psychische/psychiatrische problematiek… maar ik gun die mensen een kans op een ‘waardig einde’. Niet eenzaam, wanhopig, angstig op een gruwelijke manier hun leven beëindigen, maar eerlijk kunnen zeggen ‘ik kan niet meer, het is genoeg geweest, ik ben op’. En dat euthanasie dan mogelijk is.
Ik dwaal af… ik vind dat je in die gevallen niet kunt spreken van lijden hoort bij leven of doodgaan.