Plus, dat als je het echt heel graag wilt, heb je ook zon stichting die hierbij helpt. Die geeft advies over bepaalde medicatie en dosis die je zou kunnen nemen. Dus je kan er in principe zelf achteraan en bent niet afhankelijk van een dokter
1 like
Artsen tegen euthanasie bij dementerende ouderen
Dit had ik eerder gelezen over artsen die het niet willen, maar dat gaat dus specifiek over bij dementerende. Dat vind ik ook een hele moeilijke kwestie trouwens. Ook al heb je al aangegeven eerder dat je dat wilde, wie zegt dat je dat op dat moment ook vindt? Mijn oma is onlangs gestorven (zware dementie) ze was ook al jaren gelukkig, maar we konden er eigenlijk niks mee omdat ze niet meer bij was. En toen heeft ze op een dag gewoon zelf besloten op te houden met eten. Alle andere dingen vergat ze om de vijf minuten, maar dit wilde ze zooo graag dat ze dat dus wel onthield. Echt vreselijk vond ik dat.
1 like
Het is eigenlijk ook wel een gek iets: dood willen om psychische redenen maar dus willen dat iemand anders jou doodmaakt. Waar zou dat verschil precies inzitten? Dat je familie erbij is als je doodgaat? Dat het geen pijn doet? Dat iemand anders eindverantwoordelijke is? Dat voorbeeld dat genoemd wordt over de vrouw die geen euthanasie kreeg en toen van een flat afsprong is vreselijk, maar er zitten nog héél veel dingen tussen een injectie en publiekelijk te pletter springen.
Mijn vriendin die vorige maand overleed heeft dat ook gedaan trouwens. Ik heb het gevoel dat het misschien ook meer een gewelddaad tegen zichzelf was of een moment van wanhoop. Daar zou natuurlijk nooit euthanasie op gebaseerd kunnen worden.
6 likes
Het is bot, maar een arts wordt bij onzorgvuldige euthanasie vervolgd voor moord en kan 12 jaar de gevangenis in. We verschillen blijkbaar van visie op het punt waarop ‘waardig sterven’ een betere oplossing is dan ‘op genezing/verbetering gerichte geneeskunde’. Ik ben helemaal niet anti-euthanasie, maar wel tegen het versoepelen van de (vind ik) schappelijke criteria.
6 likes
Bij mij op het werk staat onze apotheker ongeveer 1 a 2 keer per maand euthanasie klaar te maken. Is echt best vaak.
3 likes
@Krabsalade en @Merel wat waardevol om jullie perspectief als arts hierop te lezen. Ik zeg altijd superstellig “Alleen jij zelf mag beslissen over je eigen leven en dood en als je het niet meer ziet zitten moet euthanasie kunnen” (en wat mij betreft zouden die regels zelfs soepeler mogen), maar ik had het eigenlijk nooit vanuit het perspectief van de arts bekeken. Door jullie opmerkingen denk ik er al een stuk genuanceerder over. Ik kan me echt niet voorstellen hoe lastig dit soms voor jullie zal zijn.
Overigens was ik een keer bij een symposium over dit onderwerp waar het er echt behoorlijk hard aan toe ging, en uiteindelijk ouders van kinderen die zelfdoding hadden gepleegd vol in discussie gingen met een SGP’er (die ook wel echt waardeloze argumenten had en basically de omgeving er de schuld van gaf als iemand niet meer wilde leven 
), was echt heftig. Fijn dat de discussie er hier wat milder aan toe gaat.
4 likes
@Krabsalade Eigenlijk heeft @Penny_Lane al goed verwoord wat ik tegen jou zou willen zeggen. Om voor mezelf te spreken: natuurlijk hoort lijden bij het leven. We krijgen allemaal te maken met verliezen, tegenslagen, ziekte en/of diepe dalen die er zonder oorzaak lijken te zijn. Een leven zonder lijden bestaat simpelweg niet, maar in een leven dat (voor mij) de moeite waard is, wegen de mooie momenten op tegen de pijn. De verhouding waarin de mooie momenten opwegen tegen het lijden, is denk ik voor iedereen anders, en ook wat mensen als lijden ervaren (en hoe sterk) is niet objectief vast te stellen. Daarnaast: wie bepaalt wanneer het lijden ‘uitzichtloos’ is? In mijn ogen zou dat de patiënt moeten zijn. Hoe betrokken en kundig je als arts ook bent, uiteindelijk zie je de patiënt maar x aantal keer (en heb je ook nog andere patiënten, en ben je naast arts ook gewoon een persoon met je eigen sores). Een patiënt maakt zichzelf 24/7 mee, en kan dus het beste (en als enige) beoordelen wanneer het voor hem genoeg is geweest.
Dat neemt niet weg dat wel of niet overgaan tot euthanasie een besluit is dat niet lichtvaardig genomen mag worden, en zeker aan bepaalde criteria moet voldoen. Door jouw perspectief als arts ben ik wel aan het denken gezet (en ook door de vragen van @grace). Het lijkt me voor jou heel zwaar om actief iemands leven te beëindigen, want inderdaad, je bent een mens en geen robot. Toch vraag ik me af of het niet extra zwaar wordt doordat we met z’n allen hebben bedacht dat leven goed/wenselijk is en (willen) overlijden slecht/onwenselijk? Zoals ik al zei, ik probeer me echt voor te stellen hoe moeilijk het voor een arts moet zijn, maar ik vind het lastig om mijn eigen gedachte van ‘Die persoon wil het zelf. Dan help je hem toch door aan die wens gehoor te geven?’ los te laten. De voorbeelden die je gaf, zoals een dementerende patiënt en de Voltooid Leven-mevrouw zijn heel complex. In het geval van de dementerende patiënt die op het moment zelf gelukkig lijkt te zijn, terwijl de familie op euthanasie lijkt aan te dringen, kun je het inderdaad bijna niet ‘goed’ doen. Mag ik vragen waarom je denkt dat je moeite gehad zou hebben met de Voltooid Leven-mevrouw als zij jouw patiënt was geweest?
Ook schreef je ergens dat je bij deze discussie het gevoel krijgt/kreeg dat het ook (deels) gaat over de maakbaarheid van het leven, waarin geen plaats lijkt te zijn voor lijden. Waarom krijg je dat idee? (Ik ben oprecht benieuwd, geen idee hoe mijn getypte boekwerk overkomt, maar hopelijk niet verwijtend of aanvallend.)
Vinden jullie dat gevangenen ook euthanasie mogen plegen? Hebben zij ook recht om over hij eigen dood te beschikken? Moeten daar dan andere (strengere?) criteria voor zijn? Of misschien soepeler? Zouden niet alle levenslang gevangenen voldoen aan de voltooid-leven-criteria en veel gevangenen aan de uitzichtloos-lijden-criteria?
2 likes
Ik denk dat het niet per se een gedachte is die we hebben dat het leven beter is dan de dood, maar meer een soort oerdrang. De meeste mensen zullen er alles aan doen te blijven leven. Dus dat dood willen in principe een onnatuurlijke drang is.
Ten tweede kan ik me voorstellen dat er meer complexe casussen zijn dan hele simpele waarbij het heel duidelijk is dat iemands leven voltooid is en ze hier over kunnen besluiten. Als laatste wilde ik toevoegen dat de patiënt inderdaad zelf kan inschatten hoe zijn lijden is, alleen kan de arts vervolgens besluiten dat dit lijden voor hem/haar niet uitzichtloos genoeg is om euthanasie te voltrekken. Daarnaast heeft de arts meer kennis over eventuele behandelopties waar mensen eventueel nog baat bij zouden kunnen hebben, deze kennis heeft de patiënt niet altijd, waardoor ik denk dat alleen het inzicht van de patiënt mbt uitzichtloos misschien niet genoeg is.
Hierop voortbordurend vroeg ik me ook af, want er werd hier gesteld door sommigen dat iemand zelf altijd mag beslissen over zijn leven of dood. Maar vinden jullie dit nog steeds het geval bij een moeder/vader met hele jonge kinderen?
Of iemand die 30 weken zwanger is?
Ja inderdaad
Want dan zou je het principe over zelfbeschikking zwaarder vinden wegen dan de verantwoordelijkheid die je als ouder over je kinderen hebt
3 likes
Misschien impopulair, misschien niet, maar ik vind dat mensen die anderen met zwaar onnodig lijden hebben belast GEEN recht hebben op euthanasie i.v.m. ‘voltooid leven’.
2 likes
En als iemand vast zit voor belastingfraude en niemand met lijden heeft belast?
1 like
Maar die zit niet levenslang vast. Denk dat gevangen die korte straffen uitzitten daarover tijdens opsluiting misschien niet rationeel genoeg kunnen nadenken. Want niemand heeft zin om in de cel te zitten, wie zegt dat je leven daarna net zo kut is weer dat je dan nog steeds dood wilt? Denk dat dit een dermate hypothetische vraag is dat dit nooit aan de orde komt, want geen arts die daarvoor aftekent (gokje dat laatste, maar wel accuraat gokje denk ik)
1 like
Zou je niet kunnen zeggen dat hun leven niet voltooid is omdat ze hun straf niet hebben uitgezeten?;p
2 likes
Dat sowieso.
Maar dit zeg ik ook nergens? Ik reageer alleen op de argumenten van @Dante die vond dat de wetgeving misschien soepeler kon. Ik vind hoe het nu is goed en reageer alleen op de argumenten voor versoepeling. Daarnaast vind ik de voorbeelden alleen een interessante invalshoek, niet om te beargumenteren waarom euthanasie wel/niet goed is. Ik vind het gewoon interessant om over na te denken, omdat tot nu toe gesteld wordt dat het belangrijk is dat iemand zelf over zijn leven kan besluiten.
En eigenlijk vind ik dat de voorbeelden die je zelf aandraagt ook erg op gevoel gestoeld zijn; niemand heeft volgens mij gezegd dat er mensen zijn die er makkelijk over besluiten na een tegenslag (voor het eerst depressief, zoals je voordraagt)