Sorry voor de dubbelpost… maar dit is ook wel een heel erg rooskleurig beeld van genezen van depressie… 
in tijden dat ik niet depressief was had ik dit toch echt niet.
2 likes
Maar je weet dus niet of het redelijkerwijs nog beter gaat worden als je niet alles geprobeerd hebt. Als je alle gangbare therapieën voor een ziekte hebt geprobeerd en daarmee gaat het niet beter heb je uitzichtloos lijden en dan voldoe je aan de criteria voor euthanasie en kan het dus gewoon. Je kan alleen niet bij je eerste depressieve episode na 1 medicijn geprobeerd te hebben zeggen ‘dat het nu wel klaar is’, dan hebben wij in de wet afgesproken dat de kans te groot is dat het de ziekte is die spreekt in plaats van de patiënt.
Tuurlijk is dat wat rooskleurig, het was een voorbeeld om een vraagstuk te schetsen.
Tussen alles proberen tot ECT onder dwang aan toe… en één medicijn proberen zit wel een heel grote wereld he? Waarom wordt dat opgelegd van buitenaf? Wij worden het niet eens. Jij praat vanuit het arts zijn, ik vanuit de beleving als patiënt. En helaas besef ik me al te goed, dat zeker in de psychiatrie die werelden heel (veel té) ver uit elkaar liggen…
3 likes
De patiënt mag voor zichzelf bepalen dat het genoeg geweest is, maar vanwege de mogelijkheid dat een andere behandeling alsnog zou kunnen aanslaan, kan de arts besluiten niet in het verzoek mee te gaan. Niet per se omdat hij/zij het lijden niet ondragelijk acht, maar omdat de situatie nog kan veranderen en hij/zij het zichzelf waarschijnlijk niet kan vergeven hierin fouten te maken. Plus dat je dan problemen krijgt bij de beoordeling achteraf. Of geef ik nu niet echt antwoord op je vraag? Wat ik in ieder geval probeer te zeggen is dat je als individu bepaalde keuzes/wensen kunt hebben, maar bij deze betrek je er anderen in (een arts), dus die heeft ook het recht het niet te doen.
Als je een depressie hebt dan beïnvloed dit je denkwijze. Dus als je niet over jezelf kan beschikken wanneer je bijv. dement bent, kun je dat dan wel wanneer je een erg zware depressie hebt? (Ik weet het oprecht niet, als ik voor mezelf kan spreken toen ik een depressie had: zeker niet.)
Maar ja stel je ‘gesteldheid’ is blijvend, dan kun je met de huidige wetgeving dus nooit kiezen voor euthenasie. Ik vind dat niet fair, maar ik heb ook geen idee hoe je het anders zou moeten regelen.
1 like
Toen ik depressief was geloofde ik ook dat dingen over mezelf en anderen echt waar waren waarvan ik achteraf kan zeggen dat het de ziekte was. Ik denk dat je tijdens een episode inderdaad niet echt toerekeningsvatbaar bent. Maar uitbehandeld zijn als depressieve (of anderszins mentale) patient is natuurlijk iets anders en lijkt me echt de hel. Dan is er denk ik wel aanwijsbaar sprake van uitzichtloos lijden.
Toen Joost Zwagerman zichzelf doodde las ik iets over een oude vriend van hem die euthanasie heeft gekregen omdat hij uitbehandeld was voor depressie. Dat raakte me toen enorm. Ik ben zelf vrij goed bovengekomen (hoewel het altijd op de loer ligt denk ik), maar het idee om voor altijd opgesloten te zitten in een depressie, en dat dat dus niet alleen je eigen beeld is maar écht de situatie, lijkt me afschuwelijk. Maar goed in die gevallen is euthanasie natuurlijk mogelijk. Ik denk wel dat het goed is dat er een checklist is van behandelingen die gedaan moeten worden voor euthanasie aan de orde is.
En ja dit is al gezegd en is heel bot maar wel waar: uit het leven stappen kan altijd (als je daar fysiek nog toe in staat bent. Mijn schoonvader die ik eerder noemde kan dat weer niet).
2 likes
Ja inderdaad, ik had moeten zeggen ‘dat kan niet zo ‘gemakkelijk’ als wanneer je wel wilsbekwaam bent.’ Maar in de praktijk merk ik in ieder geval dat het veel vaker niet dan wel gebeurt. Is dat jouw ervaring ook?
Ik ben in ieder geval blij dat ik die volmacht heb getekend, ook al weet ik dat een arts er niet naar hoéft te luisteren.
Ik heb het meegemaakt dat een vrouw met beginnende dementie euthanasie heeft gekregen. Is een aantal jaar geleden, was toen nog leerling verzorgende en vond het als ‘buitenstaander’ toen ontzettend heftig. En nog wel als ik er aan terug denk terwijl ik inmiddels zoveel overlijdensgevallen heb meegemaakt, is dat er een die wel is blijven hangen. Heeft indruk gemaakt. Ik ben nog steeds voor euthanasie, maar zie het nu een stuk minder zwart wit als daarvoor.
2 likes
@Krabsalade Dankjewel voor je uitgebreide reactie op mijn eerdere bericht. Hoewel we het denk ik niet snel met elkaar eens zullen worden (hoeft natuurlijk ook niet), waardeer ik het echt dat je de tijd hebt genomen om antwoord te geven op mijn vragen. Hoe het voor jou moet voelen op zo’n dag kan ik me niet eens voorstellen, dat je te midden van alle emoties een heel zakelijke handeling komt doen (waarbij er ook geen ruimte is voor jouw emoties). Ondanks dat het je zwaar valt, vind ik het wel fijn dat je je patiënten ook helpt als ze een waardig einde willen, en dat die zekerheid dat je de goede keus hebt gemaakt het iets minder zwaar voor je maakt.
@Sabr Jouw vraag, over waarom iemand denkt het recht te hebben op hulp bij levensbeëindiging vind ik heel terecht. Ik ben er nog niet over uit waarom ik dat vind, het is echt een gevoelskwestie, gevoed door frustratie, die zich nog het best laat samenvatten door ‘als de medische sector iemand niet kan helpen met (over)leven, dan kunnen ze toch helpen met een waardig einde’. Om jouw tweede opmerking, dat ik veel ongenuanceerder ben dan bijvoorbeeld @Penny_Lane moest ik een beetje lachen (op een vriendelijke manier). Ik heb geprobeerd het zo genuanceerd mogelijk te formuleren, maar blijkbaar ben ik echt zo subtiel als een baksteen.
@Penny_Lane Jij weet het zoals altijd zo mooi te verwoorden, met mededogen voor beide ‘kanten’ en aandacht voor de complexiteit van dit onderwerp.
5 likes