Je wilde vanaf januari stoppen toch? Balen dat dat, als ik het zo lees, niet is gelukt. Ik herken wel veel van wat je schrijft. Ik heb nu sinds een tijdje ook (weer) therapie en daar kijken we nu vooral naar wat wel haalbaar is, dus eetbuien indd verkleinen, of een dag uitstellen, dat soort dingen. Mij helpt het wel om er met die mindset naar te kijken, in plaats van dat het helemaal weg moet en niet mag, dat is gewoon niet meer haalbaar helaas. Ik probeer het maar per dag te bekijken, vandaag ga ik geen eetbui hebben en morgen zien we wel weer.
Vooruitgang gaat nooit in 1 steigende lijn! Juist heel erg op en af, en als je dan even weer down hill gaat voelt dat heel kut maar uiteindelijk kom je daar wel weer uit en zullen de dipjes minder vaak voor komen en minder diep zijn. Heb je misschien achteraf gezien een te ambitieus doel gesteld met vanaf januari helemaal niet meer? Ik denk dat als het nu al wel minder is dan voorheen en het op alle vlakken wel is afgenomen dat eigenlijk al vooruitgang is toch? Misschien minder snel dan je wil of hoopt maar wel beter dan voorheen?
Ik heb het zelf inmiddels besproken met mijn vriend en ben het een en ander gaan lezen, voorheen ontweek ik eigenlijk alles hierover omdat ik diep van binnen wel wist dat wat ik deed niet goed was maar er niet aan toe wilde geven. Heb nu een afspraak gepland bij de HA voor een doorverwijzing en al een intake voor behandeling gemaakt. Heel gek maar nu ik in ben gaan zien dat ik een eetprobleem heb is alles juist nĂłg ingewikkelder geworden. Waar ik voorheen continu strijd had over wel/niet eten en wat dan wel of niet en wanneer etc en zo lang mogelijk niet eten en eetbuien plannen en vervolgens bedenken hoe ik dat weer ga compenseren is die strijd er nu dus nog steeds maar voelt het veeeeel heftiger. De strijd lijkt nog groter en nu is er nog bijgekomen dat ik inzie dat dit best wel een groot probleem is, dus veroordeel ik mijn gedachten en gedrag ook. Terwijl ik eerst dacht dat al mijn gedachten en gevoelens heel normaal waren. Betrap mezelf nu op steeds meer dingen, qua eten maar ook over hoe ik naar mijn lichaam kijk en mezelf voel. En door er dan info over op te zoeken en daar dingen die letterlijk precies zoals omschreven in mijn hoofd afspelen te lezen is echt vet confronterend en heftig omdat ik dus nooit heb gedacht een probleem te hebben. Echt even te veel om te behappen nu, de strijd om eten, hoe ik me voel over mezelf en wil afvallen en dan ook nog proberen te bevatten dat ik wellicht een serieuze eetstoornis heb. Afgelopen weken al een paar dikke huilbuien gehad en vind dit ook zoooo kut en moeilijk tegenover mijn vriend terwijl hij juist wil dat we er over praten, ik klap volledig dicht en kan alleen maar janken. Terwijl ik hier de afgelopen 10 jaar nog NOOIT om heb gehuild.
Dat is helemaal niet gek. Het is ook heel heftig om te beseffen dat je een eetstoornis hebt. Maar het is wel een hele belangrijke gewaarwording, want vanaf hier kun je verder. Ik vind het heel knap van je dat je om hulp hebt gevraagd
Dat je er voorheen nooit om hebt gehuild, is omdat je er middenin zit of wellicht niet besefte dat het problematische vormen aannam. Dat had ik tenminste. Toen ik om hulp vroeg was ik ook nog eens verward, omdat de ES er alles aan doet om dit tegen te werken. Tijdens de eerste maanden van de behandeling had ik de huilbuien die jij nu hebt. Ik weet natuurlijk niet hoe het verder met je zal gaan, maar in dat opzicht loop je al voor. Daar mag je best trots op zijn.
Ah je reactie raakt me echt. Het klinkt inderdaad wel logisch, dacht zelf ook al omdat ik er voorheen soort van blind voor was en nu nog wel hetzelfde denk en voel maar het nu ineens linken aan eetstoornis gedoe. Heel verwarrend allemaal en voelt ook echt alsof dit niet over mij zelf gaat. Dat wat je zegt over dat je ES behandeling tegen werkt herken ik wel, ene kant wil ik heel graag hulp en andere kant ben ik vooral heel bang om door hulp te zoeken aan ga komen, dat is echt altijd mijn grootste angst. Probeer om die reden altijd zo min mogelijk te eten, waardoor ik eetbuien krijg en vervolgens weer in hetzelfde cirkeltje blijf hangen waardoor ik dus of gewicht blijf of aan kom als ik zo veel eetbuien heb dat het niet te compenseren is. Zoooo vermoeiend en ingewikkeld allemaal. Hoop echt dat ik zoals je zegt al wat stappen voor loop nu, ergens denk ik dat het moeilijkste nog komen gaat. Heb zo erg het gevoel dat ik mijn vriend gigantisch belast hiermee, hij ziet het meteen aan me als ik te veel in mijn hoofd zit en prikt overal doorheen, ene kant heel fijn maar andere kant geeft het me 0 ruimte om de schijn op te houden. Gister zei hij dat hij me zelfs liever niet alleen laat omdat hij weet dat ik me dan heel rot kan voelen of eetbuien krijg want ja alleen zijn = ruimte voor vreten en compenseren.
1 like
@NoTime en @Musa allereerst supererg bedankt voor jullie reacties. Sorry dat ik nu pas antwoord, ik heb even tijd nodig gehad om er terug over te kunnen nadenken.
Ik zit er denk ik vooral mee dat het al zo lang slecht gaat, ik weet dat het niet enkel in stijgende lijn kan gaan, maar op lange termijn (dikke 5 jaar in therapie) lijkt er maar geen verbetering in te komen. Ik heb het gevoel alles ondertussen wel al geprobeerd te hebben, en alles werkt wel voor even, maar erna gaat het terug net zo slecht. Ik weet niet wat ik nĂČg kan doen.
@Musa superknap dat je de stap hebt gezet hulp te zoeken. Ik herken het stuk dat je zegt van je vriend âbelastenâ heel erg, echt een kut gevoel is dat. Ik doe het zelf ook hoor, zo veel mogelijk verzwijgen, dat hij niet ook met die pijn te zitten. Maar langs de andere kant ziet er een groot eetstoornis-gerelateerd stuk aan: hoe minder hij weet, hoe meer vrijheid er is om de eetstoornis zijn gang te laten gaan. Als ik een advies zou moeten geven; probeer zo open mogelijk te zijn, maar zorg er ook voor dat hij niet de rol van âcontroleurâ op zich neemt. Jullie bevinden jullie in een evenwaardige relatie en hij hoort niet jou te zeggen wat je wel/niet mag doen. Hij is er om je op te vangen wanneer het moeilijk gaat, naar je te luisteren en te steunen.
Ah sorry dan was mijn reactie misschien een beetje misplaatst. Kan me voorstellen dat je jezelf afvraagt wat je nog zou kunnen proberen. Ik ben zelf ook heel erg bang dat het nooit over zal gaan dus kan daarin je gevoel wel begrijpen. Heb dus ook niet echt tips voor je maar wel even een hart onder de riem! Hoop echt voor je dat je het gevoel krijgt meer grip te hebben op je eetstoornis uiteindelijk, je machteloos voelen is natuurlijk super rot.
Wat je zegt over dat niet alles vertellen ook deels vanuit de eetstoornis kan zijn geeft me wel bepaalde inzichten. Ben namelijk altijd heel erg open en kan me makkelijk over schaamtegevoelens heen zetten, maar wanneer het om mijn eet gedrag en gedachten gaat dan lijk ik compleet te blokkeren. Mijn vriend kent die kant van me ook helemaal niet, ik probeer er echt over te praten met hem, maar hij zegt ook een letterlijke strijd te zien alsof ik dingen Ă©cht niet uit kan spreken. Nu ik je berichtje zo las denk ik dus wel dat dat wellicht de eetstoornis is die op dat moment de overhand neemt. Ik wil dan niets liever dan openlijk praten met hem, maar krijg de woorden er niet uit.
Verder ben ik dus bij de HA geweest, ze reageerde echt heel fijn maar nam het ook heel serieus waardoor ik dan weer schrok eigenlijk. Heb een doorverwijzing gekregen en begin woensdag met therapie en hoop dan ook iets te weten qua diagnose, denk dat dat al veel rust geeft. Nu slaan mijn gedachten zo op hol telkens en weet ook niet echt wat nou eetstoornis gerelateerd is en wat niet qua denken en bepaalde gewoontes. Zo vermoeiend allemaal âŠ
ik volg dit topic al een tijdje maar durf nu pas iets te schrijven. Ik heb dus de laatste maanden ontzettend last van eetbuien. Eigenlijk de laatste tijd dagelijks. Ik heb mijn hele leven al last van eetbuien, 2 jaar geleden veel afgevallen en gezond geleefd, maar sinds een jaar is het erger dan ooit lijkt wel. Werk alleen maar suiker (repen chocola/pakken koek etc etc) naar binnen, en voel me alsof ik niet goed voor mezelf wil/kan zorgen en daarom zo veel rotzooi naar binnen werk.
Ik denk dat dat vooral met stress te maken heeft dat ik geen plek kan geven.
Ik lees dat een aantal van jullie, via de huisarts, hier hulp voor gezocht heeft. Hoe hebben jullie dat aangepakt? En hoe was de reactie? Ik twijfel steeds tussen dat het echt niet goed met me gaat en ik hulp nodig heb, en dat ik me aanstel en maar âgewoonâ eens een ruggengraat moet kweken en serieus gaan afvallen. Daarnaast twijfel ik hoe ik dit goed moet uitleggen bij een huisarts.
Eigenlijk denk ik dat ik behoefte heb om dit gewoon eens op te schrijven en herkennen dat het eigenlijk wel een probleem is⊠Fijn dat dat hier in ieder geval kan. Verder weet ik ook niet zo goed wat ik hier mee moet.
Vervelend dat je hier ook last van hebt. Altijd lastig wanneer je er precies hulp voor moet zoeken. Ik denk dat als het jouw dagelijks leven negatief beĂŻnvloedt, je er last van hebt en het je zelf niet lukt om er iets aan te doen omdat je het gevoel hebt er geen controle over te hebben, dat goede redenen zijn om er hulp voor te zoeken. Ik zat al in de hulpverlening waar mijn huisarts ook van op de hoogte was, dus daardoor ging een verwijzing ook wel redelijk makkelijk. Misschien kun je eerst eens naar de huisarts gaan en via daar naar de POH gaan voor wat gesprekken om te kijken of dat je helpt. Als dat niet lukt kan hij/zij je altijd doorverwijzen. Gewoon om even te ervaren hoe dat is voor je. Soms helpt het inderdaad al om het even op te schrijven en met iemand te delen zodat je er niet alleen voor staat. Sterkte!
@Mora ik ben je berichtje aan het luisteren, wilde dat even laten weten
Ik herken wat je zegt! Ik heb voor corona de stap genomen om therapie te zoeken en heb morgen mijn intake maar voel me zo stom, want er gaan mensen dood enzo. Maar ik weet verder ook niet echt wat ik tegen je moet zeggen, maar, je kan hier altijd terecht, we zijn er hier voor elkaar, wees niet bang om je verhaal hier te doen en be safe
1 like
Oh @Mora misschien hebben je like en mijn edit elkaar gekruist trouwens, maar ik had mn berichtje dus bewerkt. Hoop dat je het allemaal een beetje red!!
1 like
Nee je moet je niet schamen!! Eetbuien hebben is hartstikke kut maar openheid is heel belangrijk vind ik. Wie weet heb je vriendinnen ook wel problemen met eten, maar durven ze dat niet te zeggen. Je bent op het forum in ieder geval niet alleen!!
2 likes
Ik weet niet zo goed wat ik kan zeggen om je te helpen, maar ik hoorde je berichtje en wil je laten weten dat je niet alleen bent. Ik merk de laatste weken ook dat ik veel gevoeliger ben voor eetbuien, het troosten van mezelf met voedsel en me daarna weer ontzettend rot voelen. Wees niet boos of teleurgesteld in jezelf, het is niet gek dat je hier last van hebt, het is een super klote tijd en je zoekt dan een manier om met al die spanning om te gaan. Misschien kun je met mensen van het forum contact zoeken op het moment dat je merkt dat je obsessief aan eten gaat denken? @Mora
1 like
Ik heb net een intake gehad en ik heb een verhoogde leverwaarde en een vertraagde schildklier. Nice to know, maar de organisatie waar ik bij in behandeling ben weet niet of ik wel een eetstoornis heb. 
dus ben een beetje sad, maar hoop dat ze me dan een goed ander advies kunnen geven
Als je wilt praten kan je me DMâen op insta.
Lief!!
Ik kom hier weer even spuien. Voel me echt vreselijk. Mijn therapie is tijdelijk even gestopt ivm Corona nu, maar heb sowieso niet het idee dat het me helpt. Heb nu wel een diagnose en heb dus boulimia, vooral compenseren van eetbuien door te vasten en heel streng te zijn en wanneer ik me echt heel ellendig voel na een eetbui gooi ik het er uit. Maar zit nu dus thuis met mijn vriend en vreet me helemaal vol alleen compenseren lukt nu dus niet omdat hij er continu is. Kan ook geen eetbuien hebben omdat hij ook thuis is, waardoor ik op andere momenten dat hij ook eet maar extra veel naar binnen prop omdat het dan soort van kan. Als hij even weg is (rondje fietsen, naar de winkel) vecht ik standaard tegen het krijgen van een eetbui. Als ik al wat langer op de wc ben roept hij me en staat hij aan de deur om te vragen of alles wel goed gaat, maar als ik maaltijden skip ziet hij dat ook meteen. Word ik heel onrustig van en voel me dus heel ellendig omdat ik aan alles voel dat ik aan het aankomen ben. Ben elke dag aan het bedenken hoe ik dit ga compenseren en wat ik kan doen om toch af te vallen. Bedenk dan weer dingen die me niet lukken om na te leven dus heb continu het gevoel dat ik faal, voel dat ik aankom en dat trek ik echt niet en heb ook het gevoel dat ik stappen achteruit maak nu in deze hele situatie.
Wat rot dat het nu zo gaat. Wel vreemd dat je nu helemaal geen therapie hebt. Kun je niet bellen of via beeldtherapie iets van ondersteuning krijgen? Ik heb telefonische afspraken afgewisseld met beeldbellen. Toegegeven: het is niet hetzelfde, maar ik heb het ook wel echt nodig in deze periode. Het klinkt ook een beetje alsof jouw eetstoornis er niet mag zijn thuis en in relatie met je vriend. Alsof je dus krampachtig moet doen alsof goed gaat en hij je daarin ook controleert. Zo werkt dat met een eetstoornis gewoon niet echt, zeker niet als je pas net in therapie bent. Soms gaat het niet goed en heb je ook ruimte nodig. Ik denk dat jullie meer hierover zouden moeten praten. Hij denkt misschien/waarschijnlijk dat het goed is als het goed gaat met het eten en als je niet compenseert, maar er zit natuurlijk veel meer onder. Maar goed, ik weet ook dat het makkelijker gezegd is dan gedaan om dit allemaal te bespreken met hem. Hoop dat je misschien toch contact kunt zoeken met je behandelaar om aan te geven dat het niet goed gaat, wie weet kunnen ze iets voor je bedenken. Knuffel!
Ik heb sinds 24 mei geen eetbuien meer gehad (wat voor mij echt ongelofelijk is, hiervoor was mijn langste periode zonder binge 3 weken), maar vandaag voel ik plotseling weer de drang om hersenloos te vreten om het vreten, bijna met de intentie om mezelf pijn te doen ofzo. Ik heb geen honger, geen dorst, geen trek in iets lekkers, maar echt gewoon zin in het dissocieren door middel van eten. Echt stom hoe zulke dingen werken.
1 like
Even wandelingetje maken?
1 like
Ja. dat is zeker een goed idee! Ik had het me na de lunch al voorgenomen maar vandaag is echt zoân stomme, duffe pms-dag waarop ik alleen maar in pyjama voor me uitstaar. Het is bijna wonderbaarlijk dat ik drie volwaardige maaltijden voor mezelf heb weten te maken, gezien hoe vlak ik me voel. Maar ik ga nu gewoon afwassen, douchen en hopelijk een fijne podcast vinden om te luisteren zodat ik lekker lang kan lopen!
Ik zou soms echt willen kijken hoe mensen zonder eetbuien werken, waar zij die voldoening uit halen op zulke momenten. Soms lijkt het echt alsof ik niks anders heb dan vreetbuien, terwijl dat natuurlijk helemaal niet waar is.
1 like