Ik weet dat er veel documentaires en tv programma’s zijn over anorexia, zijn er ook vergelijkbare programma’s/docu’s over eetbuien/binge eating? Tips zijn welkom (edit: hoeven geen dingen te zijn met helpen/info/therapie als doel, het mag ook gewoon een docu zijn waar iemand met deze problemen wordt gevolgd en gefilmd bijvoorbeeld)
@NoTime ben je inmiddels begonnen met je behandeling? Hoe vind je het?
Wat lief dat je ernaar vraagt! Ik heb inmiddels 2 afspraken gehad. We hebben het vooral gehad over de behandeldoelen. De therapeut is erg aardig, ik had haar ook met de intake dus kende haar al een beetje, erg fijn. Ze vertelde afgelopen week alleen dat ze een andere baan heeft en dus weggaat. Dat is voor mij heel ingewikkeld.
Ik heb heel veel moeite met vertrouwen en het was voor mij een mega ding om (opnieuw) hulp te zoeken voor mijn eetstoornis. Heb ook heel lang gewacht en het gaat op dit moment echt niet goed.
Moet ook met spoed naar de huisarts ivm bloed overgeven en zo en nu gebeurt dit. Er was ook geen zicht op een vervanger oid. Ze vroeg of ik nu nog verder wilde met de afspraken die we hebben staan. Dat doe ik nu maar wel want anders moet ik weer een aantal maanden wachten, maar het voelt voor mij wel heel ingewikkeld.
Beetje lastig om zo allemaal even uit te leggen, maar het doet wel veel met me en ik maak me heel veel zorgen om hoe nu verder.
Thanks for asking nogmaals 
Oh wat rot om te horen… lijkt me heel moeilijk ja. 
Heb je wel mensen in je omgeving op wie je een beetje kan terugvallen? Ik hoop dat je snel de juiste hulp krijgt zodat je er een beetje uit kan komen… duimen dat 2020 betere tijden gaat brengen. Het enige voordeel aan diepe dalen is dat je maar één kant op kan en dat is omhoog, zullen we dan maar zeggen. Dikke knuffel <3
Oke ben ik weer hoor. Ik heb inmiddels gehoord dat mijn behandelaar in januari weggaat en dat er dan een grote kans is dat de behandeling nog niet wordt overgenomen, dus dat ik een tijd zonder behandeling zit. Baal hier erg van. We hebben ook naar de behandeldoelen gekeken en een doel gesteld om toe te werken naar één keer in de twee weken een eetbui + braken. Ook nog wat andere doelen, zoals een gezond eetpatroon, omgaan met spanning etc. Ik wist het al wel, maar vind het ook wel confronterend om zo te beseffen dat ik dus niet echt meer toe ga werken naar volledig herstel.
Hoe gaat het bij anderen?
Ik meld me ook maar hier. Heb al jarenlang boulimie (ben wel in therapie) en de laatste periode gaat het weer heel slecht (bijna dagelijks eetbuien + braken). Goed voornemen voor het nieuwe jaar is dan ook terug resetten en van nul er écht aan te werken. Deze laatste week met de feesten is het toch verloren moeite, maar ga proberen vanaf januari wel echt mee te posten (zo niet betekent dit waarschijnlijk dat het niet goed gaat…)
Ik heb dit topic al vaak voorbij zien komen maar altijd eigenlijk ontweken omdat ik bang was heel veel te herkennen en dat te confronterend te vinden. Heb gister het hele topic gelezen en alles is zoals ik al verwachtte heel erg herkenbaar. Ik heb mijn vriend toen we een avondje zaten te borrelen en ik iets te veel wijn op had een beetje verteld over mijn eet verleden en hoe ik nu soms nog wel issues heb daarmee. Achteraf heel veel spijt dat ik hem hier iets over heb verteld want ik schaam me dood en wil het er helemaal niet over hebben. Mijn vriend confronteert me nu soms met dingen en ik voel me dan altijd heel erg betrapt, en probeer het gesprek dan zo snel mogelijk af te kappen en overtuig hem er altijd eigenlijk van dat al die dingen niet meer spelen en dat druk ik hem dan echt op het hart.
Ik worstel denk ik al 12 jaar met eten, vooral wel en niet eten. Periodes dat ik mezelf behoorlijk uithonger en vaak ook snel af val, gevolgd door periodes met eetbuien. Eet vaak heel erg gezond en probeer dan bewust te kiezen voor iets ongezonds (stukje taart of chips ofzo) maar voel me daarna áltijd schuldig. Gewoon echt altijd, kan me niet herinneren ooit gesnackt te hebben zonder schuldgevoel. Qua eetbuien dan eten omdat ik het mezelf ‘gun’, maar dat kan ik helemaal niet, denk dan oh gezellig en lekker maar eigenlijk eet ik het liefst alleen en voel ik me daarna altijd vies en dik en ranzig. Om de volgende dag dan te compenseren door de hele dag niets te eten, of alleen groentesapjes en thee te drinken. Om dan in de avond zo gauw ik alleen ben mezelf vol te proppen, terwijl ik dat dan juist niet mag van mezelf. Heb een periode gehad dat ik standaard na te veel of te ongezond eten ging overgeven. Dat wisselt heel erg, soms weet ik het vies en schuldig voelen te beperken door te denken oké morgen heel gezond of heel weinig, of door wanneer dat de enige vreet avond was te denken nou dit was de enige x deze week dus Hey! no worries. Maar soms is de enige manier om het vieze gevoel kwijt te raken het er uit te gooien, dit doe ik bijna nooit maar daar verzet ik mezelf dan wel echt tegen. Wanneer ik wel weer een x overgeef na te veel eten heb ik de daarop volgende x sneller de neiging niet te vechten tegen de drang om het er uit te gooien, dan is het een tijdje weer ff dé manier om van het volle vieze schuldgevoel af te komen.
Mijn vriend weet alleen dat ik struggle met wel/niet eten en dat ik ooit (heb hem verteld dat dat zeker 6 jaar geleden is) wel eens overgeven heb als ik te veel gegeten had. Maar hij weet dus niet dat ik eigenlijk echt vecht tegen dikke eet buien en dat het overgeven iets is wat recent ook nog wel gebeurd is. Ik schaam me gewoon zo erg. Laatst waren we een week bij zijn ouders en dan eet ik dus heel weinig omdat ik daar geen controle heb op hoe gezond of ongezond de maaltijden zijn en ik dan dus hele andere dingen moet eten vergeleken met normaal. Waardoor ik me als ik normale porties van hun avond maaltijden eet heel vadsig voel, maar doordat ik daar ben ik niet de volgende dag kan compenseren en overgeven daar ook geen optie is. Het valt hem dan meteen op dat ik minder of weinig eet, daar vraagt hij dan naar en ik voel me dan dus zwaar betrapt en probeer hem dan een beetje af te wimpelen.
Lang verhaal maar voel me dus steeds schuldiger naar mijn vriend toe dat ik dit niet met hem bespreek, we wonen sinds kort samen en daardoor voelt het echt onmogelijk allemaal. En ik merk steeds meer dat ik gewoon echt een serieus probleem heb wat niet echt meer te ontkennen valt. Hij heeft ook zo zijn problemen en is daar super open over naar mij toe en zoekt hulp en ik doe niks. Laatst zei hij ook dat ik eerlijk tegen hem kan zijn en dat hij ook praat over zijn issues en dat ik hem buiten lijk te sluiten en ja dat voelt klote
mooi herkenbaar bericht. Ik begrijp heel goed dat je er niet over wil praten, omdat het je zo kwetsbaar maakt. ik heb het mijn vriend ook nooit verteld en door samenwonen en leven en dus eten is er nu eigenlijk helemaal geen plek/tijd/ruimte meer voor mijn eetproblemen en is het soort van over gegaan. Hij maakt er nu wel eens een grapje over “weet je nog hoe dun je vroeger was” maar hij weet niet hoe ik dat deed of hij zegt lacherig “ja vroeger at je alleen een appel per dag” maar hij heeft geen idee hoe een struggle het was om te functioneren op een appel per dag en hoe veel ik er mentaal mee bezig was. aan de ene kant voel ik me tegenwoordig opgelucht en gezond aan de andere kant dik en ongediscplineerd.
eeuwige struggle gewoon. het is ook niet verplicht om het met hem te delen he, je bent geen betere vriendin of iets dergelijks als je alles deelt. het is een persoonlijk proces en een persoonlijke keuze.
Oh wauw ja bij mij is het samenwonen ook wat het tot een soort onhoudbaar gevoel maakt. Mijn vriend vind het heel erg als hij het idee heeft iets te zien van mijn eet struggle en dan weet hij dus niet eens hoe erg het echt is… Hij zegt echt heel vaak hoe mooi hij me vindt en dat hij niet eens zou willen dat ik af val. Ben voor mijn doen nu echt aan de zware kant maar heb geen overgewicht, zou mezelf alleen graag 10 kg lichter zien. Maar heb het idee dat dus redelijk in balans te houden doordat ik het heel goed kan compenseren, ik leef eigenlijk van vreet moment naar vreet moment met tussendoor de strijd zo min mogelijk en gezond mogelijk te eten. Soms heb ik 4 van die eetbuien per week en eet ik tussendoor dus extreem gezond. Soms heb ik er 1,5 week geen en eet ik dus ook heel gezond (en te weinig) waardoor ik weer heel snel wat af val. Schaam me ook dood dat ik zakken chips of snoep op maak als hij niet thuis is en dan weer opnieuw koop zodat hij niks merkt. Dan vraagt hij weleens Hey! heb zo lekker gegeten daar met Frits, wat heb jij gedaan met avondeten? En dan verzin ik dus maar dat ik een bepaalde maaltijd gegeten heb terwijl ik dan een eetbuien heb gehad en dat dan maar als avond maaltijd zie omdat ik niet ook nog wil avondeten omdat ik als de dood ben om aan te komen.
Echt pffff dit is voor het eerst dat ik de strijd in mijn hoofd zo vertel (typ) en als ik zie wat ik eigenlijk zeg besef ik pas hoe fucked up ik ben en hoe erg ik me doodschaam.
ja… je zou het eigenlijk het minst problemen hebben als hij altijd thuis is. Dan zou je waarschijnlijk gewoon samen met hem gezond/regelmatig/normaal eten. het nadeel is alleen die onrust die je dan in je hoofd krijgt van GA WEG IK MOET EEN EETBUI HEBBEN.
maar je weet dat het beter voor je is als hij blijft zodat je dat niet gaat doen…
Alleen wil je ook weer geen 24/7 oppas nodig hebben, laat staat dat je dat toegeeft dus blijf je maar leven van sneaky eetmoment naar eetmoment.
Je hoeft je sowieso niet te schamen. Want waar schaam je je dan precies voor? Je gevoelens? Je gedrag? Of je gedachten?
Ja precies dat inderdaad. Hij heeft vaste momenten dat hij niet thuis is, daar kijk ik dan echt naar uit want dan heb ik ruimte. Echt verschrikkelijk. Als ik samen met hem ben heb ik zelf controle over wat we eten en dan is het goed. Maar zo’n week bij familie dan is het eten wat de pot schaft en wordt er vaak uitgebreid en dus ongezonder gekookt waardoor ik me schuldig voel na elke maaltijd en dus minder ga eten om dat schuld gevoel niet te hebben. Plus dat ik ook heel bang ben om giga buikpijn te krijgen van ineens een normale portie romige pasta’s en shit omdat ik mijn lijf zo verneukt heb met dikke eetbuien of juist extreem gezond en weinig.
Ik schaam me eigenlijk vooral voor mijn gedrag en gedachten. Dat ik ongezond eten naar binnen prop, of kotsend en jankend boven de wc heb gehangen, extreem gezond probeer te eten en daar dan vaak ik faal. Maar voor mijn gedachten dat ik zo in de knoop zit over zoiets en de dingen die ik dan denk, dat dit wat ik hier dus allemaal schrijf hele normale patronen zijn in mijn hoofd terwijl het echt behoorlijk idioot is allemaal. Vind strugglen met te veel alcohol drinken of met enkel jezelf uithongeren een stuk minder gênant dan wat ik doe, geen idee waarom ik dat vind ook en vind dat alleen over mezelf. Als ik jullie verhalen allemaal lees vind ik daar niet zo veel van, maar mezelf veroordeel ik kei hard.
Ik reageer trouwens niet omdat ik niet kan/wil reageren maar wil niet het hele topic overnemen! Ik heb het aangemaakt dus krijg er meldingen van en wil altijd snel reageren om iemand te woord te staan en te laten merken dat die niet alleen is, maar iedereen in dit topic heeft een eigen verhaal dus ik wil niemand het gevoel geven dat er een gesprek is waar je niet tussen kan komen of dat het “mijn” topic is ofzo.
Beetje vaag uitgelegd maar dit onderwerp gaat me echt naar het hart en ben blij met dit topic en dat iedereen er zo open en eerlijk in is.
Ah nee moet je zo niet voelen hoor! Denk dat niemand dat zo zal zien, ik vind het juist echt super lief en fijn dat ik zo binnen kom vallen en je meteen de tijd neemt om te reageren en je eigen gevoelens/ervaringen te delen. Is juist heel fijn om te lezen dat je niet alleen bent hierin dus kan me echt niet voorstellen dat er over komt alsof je het topic over neemt of iets dergelijks, zo voel ik me momenteel wel een beetje 
Ik heb vandaag even kort met mijn vriend gepraat en hebben afgesproken dit weekend even goed tijd te nemen om rustig te kunnen praten. Wil komend jaar echt aan de slag hiermee en wil als dat goed is ook graag mee komen posten hier. Voor mij was het in ieder geval heel fijn dat ik hier post omdat ik echt niet meer kan en er dan meteen iemand voor je klaar staat als het ware.
Het is juist belangrijk dat je je verhaal kwijt kan, in het begin heb je vaak gewoon veel woorden nodig om het onder woorden te brengen.
Ik hoop dat je vriend en jij samen een manier kunnen verzinnen om er aan te werken. Het is vaak in ons hoofd groter dan voor de buitenwereld want het is “maar” eten… maar het speelt zo’n grote rol in je dagelijks leven
@Mimosa
Beetje late reactie maar had nog niet de ruimte gevonden om te reageren.
Rot dat je hier ook al zo lang mee worstelt. Ik herken wel die gedachte van ‘‘nu is het toch al verloren’’ en het idee om het vanaf januari weer goed te gaan doen. Ik denk dat vaak ook halverwege een week (deze week is al verpest), of een maand, of een seizoen haha. Toevallig ook vandaag in therapie over gehad. Moeilijk om dat te doorbreken. Ik hoop wel dat het je lukt!
@Musa
Heb je inmiddels met je vriend gesproken? Hoe ging dat?
Lief dat je het vraagt, maar nog niet gepraat met hem. Denk dat ik het zometeen misschien probeer, vind het echt lastig om er over te beginnen. Zat vandaag hele dag echt heel erg met eten in mijn hoofd, continue strijd eigenlijk en mijn vriend merkte op dat ik gespannen was. Toen moesten we nog boodschappen doen en hij vond het heel gezellig om samen te gaan terwijl ik de strijd in mijn hoofd soms gewoon echt ff niet aan kan en het dan rustiger voelt als iemand anders de keuzes maakt betreft eten. In de supermarkt was ik dus nóg meer gespannen, vervolgens maakte hij echt een heel onbenullig flauw grapje maar schoot ik giga uit mijn slof, gewoon omdat ik het er ff niet bij kon hebben op dat moment. Dus ga denk ik zo even aanhalen wat er vandaag allemaal aan de hand was in mijn hoofd waardoor ik zo gespannen over kwam, is denk ik wel een goede ingang ervoor.
Herkennen jullie dat trouwens? Dat het allemaal te veel kan zijn in je hoofd? En dat het dan een opluchting is als iemand anders even een keuze betreft wat/wanneer qua eten? Anders heb ik een soort continue strijd van wel/niet toegeven aan een eetbui. Als mijn vriend dan zegt jo kom dit eten we, dan eet ik het zonder al te veel gedoe. Maar wel dat ik dan ergens weet ok dit compenseer ik morgen weer.
Naar dat je zo’n moeilijke dag hebt vandaag. Heel herkenbaar hoor. Dat eten kan dan alle ruimte innemen. Ik kan dan ook niks hebben en over alles geïrriteerd worden. Het is dan fijner als een ander even de keuzes maakt, m’n hoofd loopt dan gewoon ff over of zo. Wel een goede aanleiding om met je vriend in gesprek te gaan denk ik. Ook lastig hoor, begrijpelijk. Hoop dat het je lukt en dat hij oke reageert, zet m op!
Heb inmiddels gepraat met hem, na je aanmoediging haha. Echt heel fijn gesprek en hij is super lief en begripvol maar ook best wel geschrokken. Ik ben zelf ook wat meer gaan lezen om te kijken wat ik herken enzo en denk dat ik eigenlijk naar boulimia neig? Vind het heeel erg gek om te zeggen ook merk ik. Heb me ook echt heel erg geschaamd toen ik er met mijn vriend over praatte omdat bepaalde gedachte patronen als je ze hardop uitspreekt ineens wel soort van idioot klinken. Maar goed. Aangezien dit iets is wat al ruim 10 jaar speelt en ik niet eens meer weet hoe het is om normaal over eten te kunnen denken wil ik wel hulp gaan zoeken, maar ik heb geen idee hoe en waar. Mijn huisarts is stap 1, maar die zit nog in mijn oude woonplaats omdat alle huisartsen hier een patiëntenstop hebben. Dus mijn eigen huisarts zal hier geen hulpverlening kennen zeg maar, heeft iemand ervaring met behandeling/therapie of tips voor waar ik naar kan kijken? Hier in de stad zit bijvoorbeeld psyQ, met een wachtlijst van 26 weken 
en zo lang wachten trek ik eigenlijk echt niet meer.
Wat goed dat je met hem hebt gepraat! Klinkt als een fijn gesprek inderdaad, superknap van je. Best confronterend inderdaad om zulke dingen dan uit te spreken en je dan ineens te realiseren hoe gek het is. Ik zei deze week nog tegen mijn behandelaar: ‘‘ja want als ik een koekje heb gegeten dan is alles verpest dus dan ik het maar beter goed verpesten’’ Que? Kon ook geen antwoord geven op de vraag hoezo dan, dat gaat zo vanzelf in je hoofd dat het normaal is geworden.
Ik ben toevallig sinds november in behandeling voor boulimia bij de instelling die jij noemt. Ik heb ongeveer driekwart jaar op de wachtlijst gestaan. Nu een aantal gesprekken gehad en ik kom weer terug op de wachtlijst omdat mijn behandelaar weggaat en er nog geen vervanger is. Heel naar. Ik ben wel heel tevreden tot nu toe over wat de gesprekken die ik met haar heb gehad dus ik hoop dat ik snel verder kan, denk dat het wel kan helpen. Intake was ook prettig. De wachttijden ontkom je niet aan…
Wellicht is een eerste afspraak met je huisarts wel een idee, ook al zit die nog wel in je oude woonplaats. Hij/zij kan je doorsturen naar de praktijkondersteuner, die heeft vaak wat meer kennis hiervan.
Sterkte!
Je eigen huisarts zal je denk ik doorsturen naar de ggz, en als je daar gediagnosticeerd wordt met boulimia gaan ze binnen de ggz kijken welke hulp voor jou het beste geschikt is en op welke locatie dit kan. PsyQ ken ik niet maar ik heb net groepstherapie voor boulimia afgerond binnen de ggz en heb er zelf heel veel aan gehad, dus ik kan het zeker aanraden!
Heel knap dat je in ieder geval al de eerste stap hebt gezet door met je vriend erover te praten en hulp te willen zoeken! Veel sterkte
Sorry dat ik even nog niet op iedereen reageer, maar wilde graag (vooral voor mezelf) een update plaatsen. De eetbuien zijn helaas nog niet veel afgenomen (bijna dagelijks nog), maar het is me wel gelukt ze te “beperken”, max 1 per dag en de hoeveelheid dat ik tijdens een eetbui eet en achteraf uitkots ook te verkleinen. Ik hoop dat ik er verder in kan verbeteren, maar heb over het algemeen een zeer moedeloos gevoel; het is nu al zo lang aan de gang en telkens is het weer bepaalde periodes dat het beter gaat, gevolgd door slechtere periodes. Ik heb niet het gevoel dat ik op de lange lijn echt vooruit ga.