Ik was vroeger geobsedeerd door doodlopende weg-borden. Kinderen zijn zo raar, haha.
Ik ook! Vond de naam interessant en wilde altijd kijken wat er aan het eind van de weg was
Hahahahhaa omg ik dacht dat ik als enige zo raar was maar blijkbaar niet yes
Ik wilde een keer proberen hoe het was om Mary Ingalls te zijn( van little house on the prairie toen ze blind was) en toen ben ik van de trap geflikkerd.
Ik spoorde niet dus heb teveel verhalen.
Kleine greep:
Ik was dol op snoep. Mijn broers en zus hebben mij ooit potpourri laten vreten in ruil voor snoep en op die potpourri is mn zus eerst gaan staan. Mn ruil was 1 M&M en ik nam er nog genoegen mee ookâŠ
Ik heb een kromme pink (erfelijk dingetje) en als kleuter plaagde iemand mij met mijn lelijke boom tekening en daar moest ik om huilen. Toen de juf vroeg wat er was zei ik dat mn pink zo krom was.
Nog steeds geen idee waarom ik die gare tut die me uitlachte er niet bij naaideâŠ
Mn vriendinnetje en ik belden weleens winkels en dan stelden we gekke vragen. Op een dag belde ik de jamin en vroeg of ze ook piemelsnoepjes verkochten.
De ouders van dat vriendinnetje hadden een tweede lijn en je moest er altijd om denken om eerst de 0 in te toetsen en dan pas het telefoonnummer.
Was ik toen alleen ff vergetenđ
Mijn broertje en ik speelde âhamburgertjeâ vroeger. We klapte een matras dubbel en 1 van ons moest er dan tussen gaan liggen terwijl de andere er op mocht springen.
Ohja, als je mij als kind iets wilde laten doen hoefde je er alleen maar een wedstrijdje van te maken/zeggen dat ik iets niet kan. Zo zei een buurmeisje ooit dat ik een kraaltje niet in mijn neus kon doen en er weer uitkrijgen. Uiteraard deed ik dit en lukte het. Toen was de challenge 10 keer achter elkaar in en uit mijn neus en je raadt het al, dat ging fout. Eindstand: met de hele familie naar de eerste hulp.
Dat bovenste speelde mijn broertje en ik ook met onze buurjongen. Maar wij noemden het âkroketjeâ hahah. Wat grappig dat nog meer mensen dat speelden vroeger!
Jaaaaa hamburgertje samen met mijn zus.
Savonds na het eten vecht-tijd
Hahaha dat was soms best heftig.
Ook als je de hamburger was. Pletten!!!
Wij deden altijd âliggen jijâ.
Eentje ging dan op bed liggen en de ander bovenop haar benen. Dan moest je proberen omhoog te komen en degene die bovenop zat duwde je dan steeds terug. Heel goed voor de buikspieren, maar ook een beetje raar.
Hamburgertje nooit gedaan btw
Dit wedstrijdje werkt nog steeds bij mân broertje van 21. Als ik met hem heb afgesproken en hij doet er lang over zeg ik: sowieso dat je niet binnen 2 minuten klaar kan staan en dan rent ie naar boven en kleedt hij zich ziek snel om haha echt heel schattig
Ik en mijn zusje deden bunjeejumpertje, dan maakten we elkaar aan allemaal riemen vast aan het stapelbed en sprongen dan naar beneden. Gek genoeg nooit fout gegaan. Een vriendin van mij deed hetzelfde met haar zusje, maar zij heeft een keer een arm gebroken.
Ik deed ook âmikkenâ met mijn zusje. Dan ging je op de wc bril staan en dan plassen. Mijn moeder vond het alleen niet leuk, omdat er regelmatig iets dus niet helemaal goed gemikt was.
En we deden ook allemaal spelletjes op de schommel, dat degene die dan op de schommel zit zijn ogen dicht moest doen en moest schommelen en 1 (of 2, als er vriendjes waren) anderen gaan dan aan de touwen of kettingen van de schommel trekken zodat die allemaal onverwachtse bewegingen maakte. Dat kon best pijnlijk zijn voor degene op de grond, maar er viel ook regelmatig iemand van de schommel af. Op een gegeven moment vonden we dat saai en deden we hetzelfde, maar moest je schrijlings op de schommel zitten, dus een been aan elke kant van het plankje. Dat was veel moeilijker en dat zijn we op een gegeven moment gestopt omdat mijn ouders vonden dat er te veel gewonden bij vielen. We gingen sowieso door altijd door met de spanning opvoeren tot er iemand serieus pijn had. En dan was het over, als er iemand ging janken, dat wisten we allebei, dus dat moest je niet hebben. We deden het dan ook het liefste met zn tweeĂ«n want die vriendinnetjes van ons die gingen bij het minste of geringste al janken, en wij wisten van elkaar dat we tegen een stootje kunnen. We hebben ook heel vaak stiekem pleisters voor de ander gehaald thuis bij âwel bloed, maar gaat nog welâ als onze ouders niet mochten weten dat we weer waren gevallen, want dan zouden we moeten stoppen.
Stomme is dat we dit nog steeds met elkaar hebben. Ik ben 30, mijn zusje 27. Laatst liepen we samen ergens langs een speeltuintje en zagen we een wip. Dus eerst gewoon op de wip, daarna met de ogen dicht, dan op de hurken op de wip, toen staand. We wilden net gaan proberen of we ook op 1 been konden, toen ik opeens realiseerde dat dit echt te debiel voor woorden was en dat ik echt niet kon uitleggen aan mijn ouders als Ă©Ă©n van ons zn tanden eruit zou vallen dat dat was omdat we wilden kijken of we ook op Ă©Ă©n been konden wipwappen. Daar was ze het mee eens en toen voelden we ons allebei een beetje kinderachtig en zijn we gestopt. Maar goed ook want ik heb geen tandartsverzekering.
Ik heb een keer op school met mân hoofd vastgezeten in een hek omdat iemand zei dat het âecht niet zou passenâ nou echt wel hoor!!! Dus toen paste dus ook het alleen kon ik er niet zo soepel meer uitâŠ
Gelukkig wel snel weer los, maar de juf moest er wel bij komen om te helpen duwen en trekken
Oh, en dat brengt me ook op âhengelenâ. Dat hebben we per ongeluk een keer uitgevonden toen we samen op de wip zaten. Ik was ouder en dus zwaarder dus ik kon mijn zusje vaak bovenin de wip vastzetten zodat ze er niet af kon voordat ze beloofd had iets te doen wat ik wilde. Op een gegeven moment had zij door dat als ze haar voeten onder die autoband onder de wip klemde, dat ze dan ook mij boven vast kon zetten, en dan hetzelfde kon doen. Ik voelde me daar te goed voor, dus ik dreigde dat ik van de wip af zou springen. Zij geloofde dat niet, en toen ik stoer wilde voordoen dat ik dat echt wel ging doen, bleef ik aan mijn jas aan het wipstoeltje hangen en bungelde ik spartelend onder die wip. Daar hebben we toen ook een spel van gemaakt, maar het was best moeilijk om jezelf beredeneerd vast te laten hangen aan die wip dus dat ging regelmatig fout en dan maakte iemand een faceplant onder de wip. Maar pas toen een jas scheurde, mochten we het echt niet meer doen.
Ja! voor mij waren het kinderen of, papaâs en mamaâs,
Dat je ook volwassen kon zijn zĂłnder kinderen begreep ik niet helemaal.
Ik was als kind doodsbang rondom sinterklaas. Niet omdat ik bang was van de sint. Niet omdat ik schrik had dat zwarte piet me zou meenemen. Niet van de spanning of ik wel braaf genoeg was geweest.
Nee, ik was bang van het paard, en dan specifiek dat het in mijn huis zou binnenkomen Ik durfde niet alleen in de gang uit angst dat het daar zou staan (want daar liet ik al eens een wortel achter in mijn schoenâŠ) PĂĄnisch was ik.
EnquĂȘtes invullen op habbo hotel omdat je er credits voor kreeg. Ik dacht ~slim~ te zijn door het adres van mijn buren in te vullen maar wel mijn eigen naam. Buren waren zeer geĂŻrriteerd door de lading post en mijn ouders heel boos omdat ik mezelf allemaal abbonementen had gegevenđ
Hahaha door die spelletjes als hamburgertje en bungeejumpertje bedenk ik me ineens dat ik vroeger met mijn broertje en zusje een geweldig spel had bedacht: Likkertje
Het kwam erop neer dat er 2 mensen op 1 lijn naast elkaar gingen staan en de derde moest van de ene kant naar de andere kant zien te komen zonder gepakt te worden. Als je gepakt werd kreeg je een lik over je gezicht. En dat deden we in onze keuken van 4 bij 4 haha.
Bijzonder ook trouwens dat al onze vriendjes, vriendinnetjes, neefjes en nichtjes dit ook een supertof spel vonden! Ben benieuwd wat ze zouden zeggen als ik ze nu uit zou nodigen voor een avondje likkertje spelen
Hahaha âwel bloed, maar gaat nog welâ. Prachtig dat je ouders zo veel gewend waren dat bij zoân opmerking niemand zich zorgen maakt.
HAHAHAHAHAAAAAA geweldig
Mijn oudere buurjongens lieten me een keer bijna een naaktslak eten. Onder het mom van is heel lekker, doen wij ook altijd. Ik was een jaar of 5 denk ik en had mn bedenkingen, maar wel een zwak voor âlekkereâ dingen Gelukkig had mijn moeder het op tijd door en stak ze er een stokje voor. Ben haar nog steeds dankbaar