De relatie met je ouders

[Adje]

De relatie met je ouders. Bij de één heel goed, maar bij de ander weer een pijnlijk punt. Hoe zit dat bij jullie? Welke issues heb je moeten overwinnen en zitten er nog steeds ergens pijnpunten? Vallen jullie snel terug in oude gewoontes of is er veel ruimte voor reflectie? Ben benieuwd naar de verhalen.

Bij mij thuis is de relatie met mijn ouders eigenlijk altijd prima geweest. Het wordt echter wel steeds pijnlijker om te zien hoe mijn moeder verschil maakt tussen mijn broer en mij gedurende onze route naar volwassenheid. Mijn broer heeft moeite met volwassen worden, maar zij redt hem
altijd overal uit. Nu zitten we zelfs op een punt dat hij een groter de vd erfenis (deel dat NU al vrijkomt) zal krijgen dan ik, want hij heeft het minder goed voor elkaar (financieel, woonruimte e.d). Soms voelt toch oneerlijk. Alsof ik gestraft wordt voor het goed op orde hebben van mijn leven. Ik heb nu de beslissing gemaakt het los te laten. Het is “maar” geld en uiteindelijk mag ik blij zijn met mijn zaakjes op orde. Toch steekt het en vind ik het soms lastig ouders te hebben die verschil maken (al is dit in hun eigen beleving dus niet zo, want het juist lastig maakt).

[anon12348926]

Mijn band met mijn ouders is heel goed gelukkig. Waar ik wel tegenaan loop is dat vooral mijn moeder erg veroordelend kan zijn

[NInja]

Ik heb niet echt problemen gehad met de relatie met mijn ouders en ook nooit echt ruzie, alleen ze spreken echt nooit uit over hoe ze zich over iets voelen en dat vind ik soms wel jammer? Zo hebben ze eigenlijk nooit gezegd dat ze trots op me zijn (ik weet dat ze het wel zijn maar ze zeggen het gewoon niet?) en toen ik uit de kast kwam zijn ze ook nooit verder gaan vragen en hebben ze ook niet even gezegd dat ze blij waren dat ik het had verteld (vind verder niet dat je een prijs moet krijgen voor uit de kast komen of zo maar ik heb het er écht heel moeilijk mee gehad en een half jaar mijn relatie geheim moeten houden dus een beetje motiverende woorden had wel prettig geweest)
Ik ben ook wel jaloers als ik merk dat anderen een veel sterkere band hebben met (1 van) de ouders. Ik heb zelf niet als ik ergens mee zit dat ik bij mezelf denk ‘ah, hiervoor kan ik écht bij mijn moeder terecht!’ omdat we gewoon nooit over emoties etc. praten.

[Flamoes]

Ik had eerst een enorm emotioneel epistel getypt maar toch maar weggehaald vanwege herkenbaarheid.
Ik heb echt een super goede band met mijn ouders. Ik bel ze bijna elke week en ook heel lang (soms 2 uur achter elkaar). Ik heb ze ook echt nodig (mijn broertje is ziek) en we hebben bijna geen andere familie.
Ben echt blij dat ik alles maar dan ook alles met ze kan bespreken.

[Zemraluani]

Mn vader zei net dat hij Splinter Chabot een leuke jongen voor me vind en hij hoopt dat ik met hem thuiskom, dus onze relatie is momenteel ernstig bekoeld.

Mn moeder gaf me net 35 euro dus onze relatie is top momenteel.

Maar serieus we hebben n hele goeie relatie en het zijn echt hele chille en aandoenlijke mensen. Ze weten heel veel maar zijn ook wereldvreemd, maar altijd lief en altijd voor mij en Mn broer klaarstaand.

[Seal]

Ik heb een hele goed relatie met mijn ouders. Kan altijd over alles met de praten en staan ook altijd voor mij klaar.

[CindyPauper]

Ik heb geen contact met beide ouders. Ik heb er nu vrede mee, maar als je dan zelf kinderen hebt is het weleens heel pijnlijk

[Vloeistof]

Ik ben er de laatste maanden wel achtergekomen dat er bijna geen band is. We praten over koetjes/kalfjes om de lieve vrede te bewaren maar dat is het. Ik hoop wel dat het beter wordt als ik het huis uit ga.

Mijn moeder is altijd erg overbezorgd geweest. Heel erg beschermend en heeft alles voor ons gedaan. Uit een goed hart maar ik had het liever wel anders gezien. Zeker bij mijn zusje. Mijn zusje is bijna 20 en heeft nooit gewerkt bijv. Omdat mijn ouders wel alles betalen. Daarnaast heeft ze diabetes maar zorgt niet echt goed voor zichzelf. Dat is wel frustrerend om te zien. Ook heb ik niet het gevoel dat ik alles tegen haar kan zeggen omdat ze snel alles op zichzelf betrekt. Heel erg in een slachtoffer rol.

Mijn vader is wel een lieve man maar geen prater (ikzelf ook niet). Vraagt ook nooit echt hoe het met mij gaat. Gaat altijd mee met mijn moeder.

Ik heb ook gewoon weinig dezelfde interesses. Mijn ouders gaan nooit een avond samen weg oid. Houden niet van films of musea. Niet van op vakantie gaan.

[Bertie]

De laatste jaren gaat het iets beter omdat ik mijn verwachtingen een beetje heb losgelaten, maar de band tussen mij en mijn ouders is echt ruk. Heb dus twee moeders, mijn biomoeder is heel aanwezig en bepalend (zal ook nooit een suggestie doen bv maar zegt gewoon ‘dit moet je zo en zo doen’ ook als het niet fout gaat en ziet niet in dat dit geen fijne manier van communicatie is) en mijn andere moeder is juist heel stil en meegaand met haar (gaat lekker samen wel).
Met mijn andere moeder heb ik dus amper een band want daar komt nooit wat uit en wil nooit met mij wat doen als biomom er niet bij is.
En mijn biomoeder is gewoon kut en maakt continu steken onder water, ondermijnd wat ik heb bereikt, spreekt me continu tegen in mijn eigen huis en snapt oprecht niet wat ik daar kut aan vind en moet me niet zo aanstellen.
Soms kan ik echt jaloers worden als ik hier verhalen lees of ergens anders verhalen hoor, het lijkt me zo fijn om gewoon normaal met elkaar om te kunnen gaan.
Oja en ik weet dus niet wie mijn vader is en probeer hem te zoeken maar daar wil mijn moeder niet aan meewerken (zij weet ook niet wie het is maar weet wel meer dan ik) en daar zit ook geen schot in behalve telkens teleurstellingen als ik hem weer ergens niet heb gevonden. Vooral deze periode vind ik het zo klote dat iedereen plannen maakt voor kerst en ik al jaren niet meer wordt uitgenodigd. Niet eens omdat ik bij mijn familie wil zijn maar omdat ik zo’n familie waar je bij wil zijn zo graag zou hebben.
Nou sob story over groetjes.

Tldr; kut.

[YoMrWhite]

Interessant topic! Ik heb in de basis een hele sterke band met m’n ouders en broer. Is in m’n tienerjaren niet altijd super geweest omdat er toch veel problemen zijn geweest binnen het gezin en met andere familieleden (psychische problemen, weinig geld, ruzies, etc.). Gelukkig is het sinds ik op mijzelf woon stukken rustiger en is onze band ondanks alles gewoon nog steeds goed. Dus wat er ook gebeurd, ik kan altijd op ze rekenen. Heel blij mee!

[littlenumbers]

Ik vind dit lastig uit te leggen. Op zich prima zou ik zeggen, maar niet per se een hele goede, diepe band ofzo. Als ik ze nodig zou hebben voor iets staan ze overigens wel voor me klaar, dus in die zin goed. Ik zie ze eens in de zoveel weken (ze wonen vrij dichtbij), daarbuiten af en toe een paar appjes, maar echt veel contact is het ook niet. Ik vind het prima zo.

Maar ik heb een aantal dingen gemist in mijn opvoeding. Bij ons werd altijd alleen over oppervlakkige dingen gepraat, de moeilijke onderwerpen kwamen niet aan de orde. Over gevoelens etc werd helemaal niet gepraat, dus ik wist ook helemaal niet hoe ik nou gevoelens moest uiten of over dingen praten waar ik mee zat. Complimenten geven of ontvangen kan ik ook niet, heb ik voor m’n gevoel nooit “geleerd”, fysiek contact geldt ook hetzelfde voor, dat durf ik niet zo goed? Niet per se dat ik het niet wil. Net als een soort algemeen besef van fatsoen, wat wel en niet normaal is in sociale situaties, ik heb het allemaal niet meegekregen??
Ik neem het hen niet per se kwalijk overigens, omdat zij ook gevormd zijn door hun eigen opvoeding. En nou ja, ze doen ook maar hun best en hebben goede bedoelingen. Maar ja, het heeft mij wel enorm beïnvloed.

[Brum]

Mijn vader is de liefste, meest zorgzame persoon die ik ken. Hij heeft ZO veel over voor z’n dierbaren, niks is te veel. Als ik eindig met een man die de helft is van wat m’n vader is, ben ik al blij.
We botsen af en toe wel, maar dat zijn echt van die kleine dingen en we kunnen ons er beide snel overheen zetten. M’n moeder is wel iets anders: ik lijk veel op haar en dat irriteert. Met name doordat ze snel kan oordelen. Maar ik leer daar op een bepaalde manier ook van, omdat ik weet dat ik hetzelfde zou kunnen reageren. Ook m’n moeder is heel attent overigens, ze denkt gewoon aan heel veel.
We zeggen alleen nooit dat we van elkaar houden, geknuffeld wordt er ook niet maar het zit wel goed, ze staan echt altijd voor me klaar.

[Cadeaupapier]

Mijn moeder is echt alles voor me, samen met haar man. Kan niet zonder hen, ze doen alles voor me!
Met mijn vader heb ik vorig jaar definitief gebroken na allerlei nare gebeurtenissen. De beste beslissing van mijn leven.

[kika]

Ik heb een goede band met mijn ouders. Spreek ze niet superveel, woon ook niet echt om de hoek. We skypen wel af en toe, en appen regelmatig, maar zie ze maar een paar keer per jaar. Maar ook toen ik nog wel in Nederland woonde zag ik ze niet heel vaak, en bellen deden we toen minder dan dat we nu skypen. En ik weet gewoon dat ik altijd bij ze terecht kan, en ze voor me door het vuur zouden gaan als het nodig is, en andersom ook. Zij zijn ook de eersten die ik bel als er iets is, positief of negatief.

Vind het op bezoek gaan ook wel echt veel leuker nu, toen ik nog in NL woonde ging ik meestal alleen even eten, maar nu ga ik echt logeren, minstens een lang weekend. Bij mijn moeder en stiefvader zitten we vaak tot diep in de nacht (meestal gepaard met flink wat wijn) over van alles en nog wat te praten, tegenwoordig ook met mijn broertje erbij, die begint ook eindelijk eens zijn puberteit achter zich te laten En lekker samen koken en eten, en met het gezinnetje lekker film kijken of spelletjes spelen met hapjes en een lekker wijntje.
Bij mijn vader en zijn vriendin vind ik het ook heel fijn, alleen is het daar minder ‘thuis’, omdat ik er nooit heb gewoond. Maar ik ben een vaderskindje en vind het heerlijk om met mijn vader te zijn. Wij kunnen echt uren met een boek naast elkaar op de bank zitten zonder te praten, gewoon bij elkaar zijn, zo fijn (alleen zijn vriendin kan dat niet, dus dat kan alleen als zij weg is of ligt te tukken…).

[Velvetbetty]

Mijn ouders zijn in 2007 gescheiden. Ik heb altijd een goede band gehad met m’n moeder, mijn vader was altijd kil en gaf niet eens een knuffel of iets toen ik klein was. De scheiding kwam vanuit mijn moeder, mijn vader wilde mij niet een maandje financieel helpen toen ik ging studeren. Ik zou daarna gewoon stufie krijgen, maar dat vond hij allemaal maar belachelijk. Het was de druppel voor mijn moeder, het huwelijk was ook altijd al slecht. Vervelend, maar tot overmaat van ramp vertelde mijn vader dat hij me niet meer wilde zien. Dat deed me echt zoveel pijn. Ik wilde hem nog helpen met het huishouden al mijn moeder weg was. Mijn broer was altijd lastig, vaak de weg kwijt, loog, kwam in problemen met geld en bedonderde iedereen. Mijn moeder bleef hem steunen en geld geven, dat zorgde voor veel ruzies. Maar toch bleef ik haar steunen, ze woonde op een gegeven moment zelfs naast mij in een appartement. Tot ik weg ging naar de stad waar ik studeerde, omdat ik het niet meer trok en anders nooit mijn studie zou afmaken. Dat vond ze niet leuk, en thuis werd alles steeds erger. Ik besloot mijn broer maar even niet te zien. Op mijn 30ste verjaardag belde ze me om me te feliciteren, maar zo niet gemeend, alleen maar om weer te zeiken over mijn broer. Ik werd boos, dit was een soort mijlpaal in je leven dag, en ze was niet eens blij voor mij. Die ruzie bleek het einde, ze wilde me nooit meer zien. Inmiddels heb ik mijn moeder sinds vorige week al 5 jaar niet meer gezien, op een enkele telefonische ruzie en appje na, waarin ze me vertelde mij dat ik niet welkom zal zijn op haar begrafenis. Mijn vader heb ik sinds 2007 niet meer gezien, mijn broer al een jaar of 6. Inmiddels weet ik het steeds beter een plek te geven, maar ik haat sindsdien mijn verjaardag, en vind kerst altijd een kwelling en behoorlijk eenzaam. Mijn schoonfamilie zegt altijd dat ik nu bij hun hoor, superlief. Alleen is dat echt niet hetzelfde.

[Karl_Lagerfeld]

Heel goed opzich, super leuke jeugd gehad. Maar heb zelf wat psychische problemen ontwikkeld en ben er tijdens mijn therapie achter gekomen dat een deel van mijn problemen ontwikkeld is door invloeden van mijn moeder… en dat vind ik nu lastig om haar dit niet kwalijk te nemen waardoor ik me een beetje los probeer te maken van haar en dat botst soms een beetje. Mijn vader is heel makkelijk en vind alles wel best. Niet echt een grote prater maar is er op een andere manier voor me.

[Kapsalon10]

De relatie met mijn ouders is prima, altijd ook zo geweest.
Ze wonen op 1,5 uur afstand en daardoor zie ik ze wel minder vaak dan ik had gewild.

Ik heb er een tijdje (vooral tijdens mijn studie) best wel mee gezeten dat zij een totaal andere achtergrond en opleidingsniveau hebben dan ik, waardoor ik bepaalde dingen vanaf een bepaalde leeftijd niet meer bij ze kwijt kon. Bijvoorbeeld inhoudelijke zaken over mijn studie, mijn studentenvereniging (ze snappen nog steeds niet wat het nou is) en nu bijvoorbeeld ook wat ik nou precies voor werk doe. Ik probeer het nu naast me neer te leggen want dit verandert niet. Toch had ik wel graag gehad dat ik bij ze terecht kon voor advies, maar eigenlijk al sinds halverwege de middelbare school hebben ze tegen me gezegd dat ik vast zelf wel beter weet (als ik ze advies vroeg over bijv studiekeuzes) dan zij.
Daarnaast woont mijn broertje op zo’n 2 straten van ze vandaan en zij zien elkaar bijna elke dag, waardoor ik me in het gezin (en zeker in de familie) een beetje de vreemde eend in de bijt voel die af en toe eens op bezoek komt, wat dan meteen een hele happening is. Terwijl ik dat juist niet wil maar gewoon net als vroeger op de bank ploffen bij mijn ouders… Maar dat zit er niet meer in haha.

Dit verhaal klinkt best negatief als ik het zo lees, ik heb een hele goede jeugd en opvoeding gehad hoor

[Jenn]

Nu goed. Is in het verleden wel slechter geweest. Maar daar ga ik niet openbaar over uitweiden, ik ben niet anoniem hier en je weet nooit wie er meeleest.

[pinkie]

Ik heb een slechte band met mijn ouders. Mijn ouders zijn jaren geleden gescheiden en m’n moeder is er toen gewoon vandoor gegaan dezelfde dag en wilde mij en mijn broertje en zusje een paar weken niet zien. Bleek dat ze een andere vent had. Sindsdien is de relatie tussen mij en mijn moeder nooit meer geweest wat het was en was ze meer een vriendin. Later is ze aan de drugs geraakt en alle bijkomende ellende en heb haar jaren niet gesproken. Nu hebben we voorzichtig weer wat contact maar ze kruipt bij alles in de slachtofferrol en ik kan daar zo slecht tegen en ben er veel te eerlijk voor. Dus dat botst ook erg vaak. Maar voel totaal geen connectie meer met haar en heb alleen af en toe contact met haar omdat zij dat nodig heeft. Voor mij is het bijna een vreemde.

Ik ben toen mijn ouders zijn gaan scheiden bij mijn vader blijven wonen. Die heeft alles gedaan om ons zo goed mogelijk te helpen met alles. Alleen we hadden vaak ruzie. En als we elkaar nu ook spreken praat hij het liefst alleen over zijn eigen hobby’s en interesseert hem de rest niet zoveel meer. Samen met mijn stiefmoeder leven ze zo in hun eigen wereld en alleen dat doet ertoe. Ben wel heel blij dat ik door al dit gezeik een super sterke band met mijn broertje en zusje heb.

Ah heerlijk om dit even zo van me af te kunnen schrijven. Zit deze week net even weer in een dip en dan kan ik nog steeds zo boos worden om dit alles.

[fysicus]

Op zich heb ik een heel goede band met hen, ik ben graag bij hen. Met m’n vader kan ik alles bespreken, met m’n moeder minder omdat zij heel rationeel reageert. M’n moeder benadrukt ook altijd m’n negatieve kanten, ik krijg iedere maand wel te horen dat ik “te dominant ben, te zwartwit denk, te overdreven reageer” en da’s echt niet fijn. Ik heb dat al eens gezegd maar dan geeft ze als reden zodat “ik er ook eens bij stilsta” dat doet wel pijn.
In het begin van mijn studie ging het moeilijk en dan heeft ze eindeloos herhaald “ik heb het nog zo gezegd dat deze studie te zwaar voor je is!! Kon je niet iets aan de hoge school kiezen??” en dat was ook pijnlijk. Ik heb haar heel vaak gezegd “wat denk je nu, dat ik nog ga veranderen terwijl dit mijn droom is?” maar dat kwam niet binnen. Nu ik in mijn master zit, hoor ik dat gelukkig niet meer maar dat was echt niet bevorderend voor mezelf. Gelukkig stond m’n vader daar anders in en steunde hij me in m’n keuze.
Heb m’n moeder er eens over doorgevraagd en kwam er vooral om neer dat het haar pijn deed dat ze zag dat ik absoluut niet van mijn studententijd genoot met mijn zware studie.

Hoe ouder ik ook word, hoe meer ik merk dat we zo verschillen. Ik ben een beetje het buitenbeentje in de familie: ik ben vrij progressief qua gedachtegoed, ben enige vegetariër, heb mentale problemen gehad, doe als eerste en enige tot nu toe universiteit, ben enorm zelfbewust van m’n gevoelens.
Dat botst wel eens omdat zij soms best oppervlakkig en rationeel denken. Ze vinden mijn mening ook vaak extreem en overdreven. Doet me pijn dat ik over bepaalde dingen gewoon niet kan praten met hen. En ik voel me vaak onbegrepen. Ik probeer het te accepteren maar blijft soms erg moeilijk.

In mijn depressie hebben ze me echt proberen te helpen. M’n vader luisterde altijd maar m’n moeder was altijd gefrustreerd omdat ze het niet begreep en ging dan met verwijten gooien.
Ze gunnen me wel het beste en mooiste van de wereld en we voelen zoveel liefde voor elkaar. Ik zou niet zonder ze kunnen en ze spreken zo vaak uit dat ze trots op me zijn en me graag zien.

Sinds mijn depressie hebben we er ook een mooie gewoonte op nagehouden. Iedere avond dat ik ze niet zie (dus als ik bv op kot zit) dan sturen we elkaar een slaapwel smsje, echt iedere avond. (heeft wel al eens een seksdate verpest maar ok)