Hele goede band tot een bepaalde hoogte, mijn moeder snapt mij vaak niet. Mijn moeder is vaak best veroordelend maar doet alsof vooral iedereen zijn eigen leven moet hebben…
1 like
Ik wou soms dat de band met mijn vader wat beter was, het is op zich niet slecht, maar vaak toch wat afstandelijk, en je voelt toch altijd wel dat dat beter kan. Verder is de band die hij met mijn zus heeft toch altijd wat sterker dan met mij, en helaas is dat vaak best wel overduidelijk. Ook wou ik dat ze soms wat beter konden luisteren, werk minder konden prioritiseren en oprecht interesse konden tonen in mijn persoonlijke leven, dingen die zeg maar niks met het ‘bedrijf’ te maken hebben. Want vaak ‘zonen’ ze dan gewoon uit, als ik ze iets over mijn leven vertel, onderbreken ze mij of gaan ze over iets compleet anders beginnen, en dat steekt weleens.
1 like
Dit had echt mijn verhaal kunnen zijn, heel herkenbaar. De “liefde” uit zich meestal in materialistische dingen zoals geld of cadeau’s. Ik vraag me wel eens af hoe ik nu was geweest als we vroeger vaker knuffelden met elkaar en diepgaande gesprekken zouden hebben. Nu ik ouder word, wordt het steeds lastiger om hiermee om te gaan. Het liefst wil ik ervan blijven weglopen maar het doet me ook pijn dat ik mijn gevoelens en problemen niet bij ze kwijt kan en dat de 3 zoenen op de wang bij het afscheid meer een moetje zijn dan dat ik echt dat contact wil ofzo. Terwijl ik het heel graag wil. We hebben ook best veel shit thuis mee gemaakt en ik was altijd degene die het goed deed en die niet voor problemen thuis zorgde. De reden dat ik uit huis ben gegaan was om meer rust te hebben omdat ik het thuis niet meer trok. De afstand die ik voel is misschien ook omdat ik ze niet wil teleurstellen, dat ik ook (wel eens) faal.
2 likes
Vind dit echt zo pijnlijk om te lezen… Ik heb sinds ongeveer 2-2,5 jaar geen contact meer met mijn vader maar dit doet zoveel pijn. Mijn broer zie ik ook bijna nooit en mijn moeder woont best ver weg, dus dat is ook lastig. Ik herken me zó in je verhaal: ik heb ook echt mega lieve schoonfamilie die mij ook volledig hebben opgenomen in hun gezin maar dat is inderdaad niet hetzelfde, dat zal ook nooit zo voelen. Ik weet ook niet precies wat ik hier nu mee wil zeggen, maar in ieder geval dat je niet alleen bent… Ik weet niet of je dat fijn vindt om te horen, maar ik haal daar zelf soms wel ‘steun’ uit, hoe gek dat ook klinkt. Soms voelt het alsof iedereen een happy family heeft/is en ik daar dan een beetje als ‘loner’ tussen hang.
1 like
Dat is lief en zeker fijn om te lezen. Ik ben inmiddels in verwachting van ons eerste kindje, en dat geeft me heeel veel geluk, maar ook weer dat stukje verdriet van je eigen familie missen. Ik vraag me of ze contact opneemt, mocht ze het horen van iemand dat ik zwanger ben.
1 like
Ik vind het eigenlijk heel moedig van je om alsnog op vakantie te gaan met je ouders. Ik vind namelijk dat je ouders je altijd zouden moeten accepteren. Zij hebben voor jou gekozen. Ik denk eigenlijk dat een band ondanks dat deze moeizaam en met ruzies gepaard gaat beter is dan geen band. Je vertelt nu alleen over de ruzies, zijn er ook leuke momenten?
Ik heb echt een hele goede band met mn ouders, en ik krijg regelmatig te horen dat ik me echt gelukkig mag prijzen met zulke ouders. Ze hebben allebei hun minder goede kanten, maar daar kunnen we met zn allen (mn zusje, mn ouders en ik) eigenlijk altijd weglachen om de rare streken van diegene. De puberteit van mij en mn zusje was wel een moeilijke periode (mijn amputatie op mn vijftiende en toen ging alle aandacht naar mij en voor mn zusje die toen 12 was en dat was dat echt niet altijd leuk. Voor mij meestal ook niet omdat ik een schuldgevoel kreeg) maar ook daar denk ik nu positief aan terug, ook omdat we in die periode beseften dat we met zn vieren echt heel veel aankonden.
Mijn besefmomentje kwam wel tijdens deze oud en nieuw. Ik was zo waus en door het geluid, en toen mn vader mij zag omdat iemand aanbood om ff boven te komen (hij kwam autosleutels brengen van de auto die hij had geleend van de vriend van mijn vriendin waar ik mee was) deed hij gewoon normaal en maakte nog grapjes dat ik mee naar huis moest. Later kreeg ik een appje met ‘als je naar huis wilt mijn kind moet je gewoon appen dan komt je vader je gewoon thuisbrengen want ik hou sowieso van je’. Toen dacht ik echt ja ik heb echt geluk met zulke ouders, en dat zeiden al mn vrienden ook.
9 likes
Ik heb een moeilijke relatie met mijn ouders. Mijn vader heb ik nu al vele jaren niet meer gehoord en gezien, ik heb ook geen idee waar hij woont of hoe het met hem gaat. Met mijn moeder (mijn ouders zijn gescheiden) heb ik ook enkele jaren geen contact gehad, maar sinds 2 jaar bouwen we dat weer op (moeizaam).
Mijn ouders hadden geen gezonde relatie en je zou wel kunnen spreken van emotionele mishandeling. Mijn vader is heel afstandelijk en “raar”, ik krijg het nooit goed uitgelegd, maar er scheelt iets met hem. Hij maakt hele rare redeneringen en kan absoluut niet met emoties omgaan. Maar dat klinkt helemaal niet zo heftig als het soms wel was. Je moest vaak op je hoede zijn en hij kon soms boos zijn om hele vage dingen. Mijn moeder is net heel emotioneel en ook behoorlijk labiel. Ze hadden heel vaak ruzie waarbij m’n moeder dan soms hysterisch op de grond lag, terwijl mijn vader met haar spotte. Na ruzies kwam m’n moeder dan altijd bij mij uithuilen en moest ik haar kalmeren. Ze heeft ook depressieve periodes gehad, waarbij ze amper haar bed uitkwam. Ik voelde me als kind dus al snel verantwoordelijk.
Later heb ik mijn moeder geholpen met scheiden van mijn vader. Het contact met mijn vader kwam daarna steeds alleen maar van mij, terwijl hij erg bang was dat mijn moeder mij tegen hem gebruikte. Hij vertelde nooit iets over zijn eigen leven (ik wist zelf amper waar hij woonde). Ik denk heel vaak dat hij emotioneel ook niet in staat is om een normale relatie op te bouwen met iemand (vrienden/familie/kinderen), dus ik vond het heel lastig om het contact te verbreken (wat eigenlijk neerkwam op zelf geen contact meer nemen, want zelf deed hij dat nooit). Hoeveel verdraag je van iemand als hij er zeg maar niet kan aan doen?
Mij moeder kon na de scheiding niet alleen zijn en kreeg (na een paar andere relaties) iets met een superleuke man. Ze stortte haar er volledig in, terwijl ze moest doen alsof ze naar toilet ging om mij te kunnen bellen (ik studeerde toen). Ik ben toen maanden niet naar huis gegaan, omdat ik het helemaal belachelijk vond. Uiteindelijk zag ze het zelf, verbrak ze (met mijn hulp) de relatie en kwam ik weer naar huis. Ik zat toen zelf in een hele fijne relatie, maar ik kreeg constant verwijten van m’n moeder. Ze rekende emotioneel enorm op mij en dat vrat energie. Ik ben uiteindelijk naar m’n vriend “gevlucht” en heb het contact met m’n moeder verbroken, omdat ik echt behoefte had om voor m’n eigen leven te kiezen.
Wat anderen hier zeggen over lieve schoonfamilie en je soms tussen alle gezinnen als eenzaat hangt, heb ik ook heel erg. Ik had een hele lieve schoonfamilie (ben niet meer samen met die vriend), waarbij alles extreem goed ging en ik heb daar pas beseft hoe lastig het bij mij thuis was. Ik heb een hele tijd bij hen gewoond en dat was heel erg fijn. Maar met feestdagen en typische familiedingen is het altijd wel een beetje een domper dat ik dat niet heb.
1 like
Dit vind ik nu ook weer niet nodig. Ik was het met je eerste reactie wel eens, maar dit is wel heel erg kort door de bocht en behoorlijk aanvallend.
1 like
Pijnlijk. Kheb wel goede herinneringen aan mn jeugd maar nu ik zelf op de leeftijd kom met kinderen om me heen besef ik dat we best een oppervlakkige relatie hebben (zowel vader als moeder). En achteraf vind ik dat best pijnlijk. Mn vader spreekt dingen nooit uit, zal nooit uit zichzelf iets voorstellen. Dat vind ik heel pijnlijk, maar daarentegen doe ik dat ook niet andersom. En ik merk dat ik daar uberhaubt veel moeite mee heb en daarom ook best slecht in vriendschappen ben. Best wel een reflectie die ik pas de laatste jaren ontdek. De band met mn moeder was wel beter maar daar is nu weinig meer van over. Wil niet teveel in detail treden, maar inmiddels woont ze niet meer in nederland. Haar gedachtes/kijk op het leven staan lijnrecht tegenover die van mij. Beide ouders zijn best wel negatief en ook dat heb ik overgenomen en dat haat ik.
Ik heb opzich een prima jeugd gehad hoor, ik neem ze absoluut niks kwalijk, maar ik zou het bij mijn kinderen heeeel anders doen. Veel warmer, veel meer liefde, veel meer dingen uitspreken, veel meer openheid. Wil ook echt wat met die dingen gaan doen vanuit mezelf (minder negatief zijn en meer het achterste van mn tong laten zien wat betreft relaties opbouwen, best moeilijk).
Edit: de relatie tussen mn vriend en zn ouders is heel hecht en dat vind ik echt jaloersmakend. Al ben ik natuurlijk blij voor hem dat hij dat heeft en ben ik blij dat ik zulke betrokken schoonouders heb. Maar het is wel het tegenovergestelde van hoe ik met mijn ouders omga en daardoor is dat contrast extra groot.
Jeetje, heb dit topic een beetje zitten doorlezen en wat een narigheid 
.
Valt me hier, en ook in mijn directe omgeving op dat veel mensen een slechte band met een of beide ouders hebben. Ook dat veel de volwassene in de relatie tot de ouders moeten zijn.
Ik kan me daar zelf echt helemaal niks bij voorstellen. Als je een kind krijgt dan doe jij daar toch moeite voor. Helaas zelf ook heel veel gevallen gezien waarin dit totaal niet het geval is.
Ik heb zelf inmiddels ook al een aantal jaar geen contact meer met mijn vader. Dit was mijn eigen keuze maar was uiteindelijk ook noodzaak.
Even een dikke knuffel voor iedereen die dit kan gebruiken! 
5 likes
Over algemeen goed. Woon sinds een jaar op mezelf. En ga nog regelmatig naar mijn ouders, is meestal gezellig. Verder bellen we ook regelmatig om bij te praten.
Ik ben zo leuk en liefdevol opgevoed dat ik altijd bijna moet huilen als ik er aan denk. Mijn zusjes en ik hebben echt fantastische ouders en kan alleen maar hopen dat ik zelf ooit zo geweldig ga zijn voor mijn kinderen.
Overigens besefte ik me dit pas écht nadat ik zag hoe de rest van mijn vrienden met hun ouders omgaan/ hoe hun ouders zijn.
En ik ben helemaal verliefd op de manier waarop mijn vader met mijn babynichtjes omgaat dus kan echt niet wachten tot hij zelf opa is. Echt zo lief!
8 likes
Ik denk dat het vooral komt omdat we overal bij onze ouders terecht kunnen en ze nog vrij jong zijn waardoor ze dingen ook “snappen”. Mijn zusjes zie ik ook als vriendinnen dus we weten sowieso ook gewoon veel van elkaars leven. Dat bindt ook wel! Daarnaast wordt er ook gewoon overal om gelachen. Hoe rot de situatie ook is/was, aan het einde wordt een grap gemaakt en daar kan iedereen dan om lachen. Oja, en wij zijn best vrij opgevoed! We mochten gewoon veel en veel dingen konden ook allemaal gewoon. Als ik tussen de middag vijf vriendinnetjes mee naar huis wilde nemen was dat gewoon prima en gezellig!
Resulteerde wel soms in dat vriendinnen zich zo vrij voelden in ons huis en bij mijn ouders dat ze soms dingen tegen mijn ouders vertelden wat ik dan liever niet had gehad haha. Maar dat zie ik dan ook maar als goed teken!
1 like
Ik lees dit heel laat, maar herken dit best wel hoe mijn relatie met m’n ouders was (en nu soms nog is). Zij kunnen heel fel zijn over bepaalde dingen, terwijl ik op zo’n moment dan steun en begrip wilde. Ik had bijv een piercing laten zetten toen ik begin 20 was (waar ze op tegen waren) en toen hij ging ontsteken en ik daar verdrietig over was omdat ik er best veel geld aan had uitgegeven en ik ‘m graag wilde houden, kon er alleen maar een ‘eigen schuld dikke bult’ vanaf. Terwijl ik op zo’n moment juist zo graag had verteld waarom ik het graag wilde en wat ik er mooi aan vond, maar daar was dan al geen plek meer voor.
Wat ik heb gedaan is wat afstand nemen en me ook niet laten verleiden tot discussies waar we duidelijk toch niet op 1 lijn over zitten. Ik ga ook niet meer met ze op vakantie want ik weet dat dat gewoon snel mis gaat en dat ik me dan weer heel onbegrepen voel.
Verder kan ik het heel goed met m’n ouders vinden, maar ik weet gewoon waar de grens van irritatie bij mezelf ligt haha
Heh sorry!! Ik zie nu pas dat ik hier nooit meer op heb gereageerd? Gefeliciteerd met je zwangerschap! Gaat alles goed met je? Heb je nog wat van je moeder gehoord?
Dank je wel! Vind het soms best zwaar… zitten nu even tijdelijk bij mijn schoonouders, totdat ons huis wordt opgeleverd over 3 weken. En dat is best pittig, mijn vriend heeft ook een ‘aparte’ band met zijn ouders en soms is de sfeer niet te pruimen. Maar geen eigen familie om het mee te delen, dat doet me soms wel echt verdriet. Aan de andere kant weet ik ook niet of ik erop zit te wachten dat ze contact opneemt. Momenteel ben ik ook een grote emotionele puinhoop hoor, door de hormonen.
Mijn moeder en ik waren 2 handen op 1 buik. Tijdens mijn puberteit was ik echt de dochter des duivels en toch bleef ze achter mij staan. Ik ben altijd alleen met haar geweest dus onze moeder-dochter relatie was niet altijd even goed in verhouding.
Alleen ben ik er tijdens therapie achter gekomen dat er toch een aantal dingen zijn die in mijn opvoeding mij gemaakt hebben zoals ik nu ben. En dat is soms verdomde kut om nu niet meer met haar erover te kunnen praten waarom ze sommige dingen gedaan heeft.
Enja de relatie met mijn vader is vreemd. Hij is er meer niet dan wel geweest in mijn leven. Laat ik het zo zeggen, ik hoef hem maar te bellen als ik iets nodig heb en hij staat voor mijn deur. Maar voor een goed gesprek of over de dood van mijn moeder daar kan ik niet met hem over praten, en dat is soms moeilijk.
4 likes
Jij bent lief 