Mijn man en ik hebben er voor gekozen om onze kinderen ( groep 5 en 7) niet naar school te laten gaan.
Ik vind het zo ontzettend lastig en ik voel me enorm schuldig tegenover mijn kinderen maar voor mijn gevoel had ik geen andere keuze. Zelf ben ik chronisch ziek en ik moet ongeveer 3x per week met mijn moeder mee naar het ziekenhuis omdat ze zelf geen auto mag rijden.
Na de eerste schoolsluiting zijn ze wel naar school gegaan, toen dacht ik nog van tsja als ik Corona krijg dan is het maar zo, maar vooral toen had mijn moeder even geen kanker. Ze heeft de afgelopen 10 jaar al zo’n 12 keer kanker gehad en ik ben zo bang dat ik haar besmet nu ze extra kwetsbaar is.
Ik wil wel zeggen dat de directie van school (en de leerkrachten!) echt ontzettend meedenkend zijn en er echt voor zorgen dat de kinderen betrokken worden in de lessen enn niets extra’s missen.
Na de vakantie beginnen ze met de cito-toetsen en ze hebben nu al geregeld dat ze die na schooltijd kunnen komen maken.
In ieder geval, morgen vieren ze carnaval op school en ik vind het zo ontzettend sneu dat ik ze dat dus eigenlijk ook ontzeg. En ze begrijpen het wel, zeuren niet en gaan er super goed mee om maar toch voel ik me er zo ontzettend rot over. Voor mijn gevoel staat hun leven al bijna een jaar on-hold. Ze mogen niet met vriendjes afspreken, zijn eigenlijk alleen maar thuis geweest maar ze zien om hun heen dat alle kinderen wel van alles mogen en doen. Vind het echt moeilijk soms…
Goed… misschien kan ik beter een dagboek kopen.