Ik voel me soms echt een soort van lockdown fascist, of het sulletje dat zich aan de regels houdt. Ik hoor om me heen regelmatig dat mensen de 1-persoon op bezoek maatregel naar eigen inzicht invullen, aka gewoon niet volgen. En mensen denken natuurlijk altijd dat ze zelf de uitzondering zijn en wel ervan kunnen afwijken. Mijn schoonmoeder zei vanavond ook: het is een dringend advies, geen regel. En ik dacht alleen maar: ??? Ja op die manier kan ik alles wel gaan interpreteren.
Er is ook een super scherpe afslag-bocht op de snelweg met een 30km/u advies snelheid bord, maarja het is alleen een advies, dus misschien kan ik er ook gewoon met 100km/u die bocht nemen? En dan gaan klagen als ik mijzelf+ mijn auto in de prak heb gereden.
Dat advies is er toch niet voor jan doedel.
En ik weet ook wel dat zij echt wel een bepaalde voerweging hebben gemaakt in het niet naleven van de maatregel. Maar mensen die veel andere mensen zien, hebben ook altijd wel een excuus. Dus ik vind het heel erg dubbel.
En er zijn echt wel omstandigheden waarin ik me kan voorstellen dat je een uitzondering maakt, zoals overlijden of ziekte van een naaste, of als je net een baby hebt gekregen en je ouders komen langs.
En als de rest van bevolking zich dan gewoon aan de maatregelen houdt, dan zijn die bepaalde uitzonderingen ook minder ‘problematisch’ als het om aantal besmettingen gaat. (Ja dat is ook heel dubbel van mij dat ik bepaalde uitzonderingen dan wel weer gerechtvaardigd zou vinden)
Nouja, ik voel soms gewoon die frustratie. Ik werk al bijna 11 maanden onafgebroken thuis, en het leven wordt voor mij ook een beetje eentonig. Maarja het is nu even niet anders? Ik doe dit ook niet voor mijn lol.
Sorry voor mijn klaagpost, ik moest even mijn frustratie kwijt.
soms denk ik echt dat ik het domste kind in de klas ben dat als enige wel netjes naar de juf luistert.
