Bindingsangst

Liefde en relaties
#1

Geen idee of hier al een topic over is, maar heb hem niet gevonden in ieder geval. Ik merk al best wel wat jaren dat ik echt geen relaties aan durf te gaan. Ren dan het liefst zo hard mogelijk weg en ik krijg het echt benauwd van mannen die te dichtbij komen. Raak er onderhand in paniek van. Ik heb het idee dat dit komt door hoe exen mij hebben behandeld (‘je vriendin is leuker, doei!’, vreemdgaan, ziekelijk narcistisch gedrag). Na mijn laatste relatie (5 jaar terug) heeft het vrij lang geduurd voordat ik weer wat durfde. Dat is twee jaar geleden. De jongen die de eerste was die ik weer genoeg durfde te vertrouwen en ook de jongen die het hele kaartenhuis weer in heeft laten storten (die exdate voor mensen die de posts nog kennen). Ben nu eigenlijk wel klaar hiermee en ik wil ook gewoon eens een leuke man tegenkomen waar ik niet voor wegren. Maar ik ga er altijd maar vanuit dat ze toch slechter dan slecht zijn. Uiteraard wil ik niet alleen eindigen en ooit kinderen krijgen, maar dan moet die bindingsangst wel weg. En ik heb geen idee hoe. Soms denk ik bij een leuk tindergesprek ‘oke als ie me op date vraagt dan doe ik het gewoon, zit toch niet meteen ergens aan vast’. En dan vraagt ie het en weg ben ik…

Zijn er mensen die hier ook last van hebben? En zo ja, wat doe je hiertegen en hoe ga je ermee om?

1 like
#2

Ja ik heb hier heel veel last van maar ik ga gewoon op dates en laat het over me heen komen. Ik kan mezelf in mn hoofd helemaal gek maken maar ik probeer dat niet toe te laten. Hoe vaak mn vinger niet boven de blokkeerknop hangt bij mn dates… maar ik ben vooral bang voor afwijzing snap je, dus dan ga ik liever niet op date want dan kan ik niet afgewezen worden. Maar zo werkt het leven gewoon niet :joy: ik was 18 toen ik op mn eerste date ging en ik was zooo nerveus maar inmiddels heb ik 10 tinderjongens ofzo gedate en het viel allemaal reuze mee. Heb het wel allemaal verpest of dood laten bloeden, haha. Dus meer advies dan gewoon doen heb ik niet echt.

#4

Ik vind dat ook heel lastig, maar ik ga inderdaad ook vooral door met daten, in de hoop dat het uiteindelijk beter zal gaan en ik me meer durf open te stellen.

Een interessant boek hierover is Liefdesbang, volgens mij wel vaker genoemd op het forum.

1 like
#6

Volgens mij is dat uiteindelijk ook de enige optie gewoon toch maar daten, ookal is dat af en toe eng en lastig. Of als het je heel erg beheerst dan misschien hulp zoeken bij een psycholoog of iets.

1 like
#7

Jup… ik ga niet eens meer op date . Want dat denk ik ja dan ziet hij mij en dan vind hij me toch lelijk dus is verspilde tijd.
Of ja met kleren ben ik wel leuk mja naakt ben ik een vieze blob.
Terwijl ik het haaat als iemand iets voor mij invult van ja jij vind vast dit en dat. Dus stom dat ik het zelf wel voor een ander doe.
Maar het gaat ook steeds mis dat als ik denk jaa met deze dude wil ik misschien wel daten. Dan komt er altijd iets tussen of gaat het mis.

2 likes
#10

Dat is echt helemaal niet waar pretty. Ik reageer even specifiek op jou want je berichtje grijpt me aan. Je bent geen vieze blob en ook niet lelijk en ik zeg dat niet omdat ik je aardig vindt maar gewoon omdat het zo is. Alleen jij ziet dat zo maar dat is gewoon onzekerheid. Ik ben/was altijd heel bang om me uit te kleden want ik dacht ja dan ziet ie dat ik dik ben. Maar aangekleed ziet ie dat toch ook gewoon??? Ik had een lelijke foto op tinder gezet en een jongen zei dat ie me fucking knap vond en we hebben nu onze vierde date en hij vind me super mooi en ik vind hem ook heel knap en lief en leuk. Ik had al deze leuke momenten moeten missen als ik van te voren had gedacht ah bah hij vindt me vast stom. Denk niet zoveel na en geniet ervan :kissing_heart:

12 likes
#14

Zou het echt heel erg zonde vinden als je door dit soort reacties je grenzen niet meer (duidelijk) aan durft te geven! Grenzen aangeven komt logischerwijs wel eens gemeen/negatief over, maar dat maakt ze niet minder waardevol. Wanneer anderen dit soort reacties geven zegt dat meestal meer over hen dan over jouw reactie. Nu zijn grenzen aangeven en grenzen aangeven wel twee verschillende dingen. Je kan iemand volledig verrot schelden/fysieke agressie ed. Zo hoeft het niet (uitzonderingen daargelaten), maar met woorden/gebaren je grenzen aangeven is alleen maar goed. Zowel voor jezelf als de ander.

1 like
#15

Heb dat boek ook gelezen en dacht dat ook altijd eerst! Heeft mij uiteindelijk heel erg geholpen, hopelijk helpt het jou ook alsnog!

1 like
#16

Ik herken veel van wat jullie allemaal zeggen. Vind het echt lastig en toen ik dit topic zag en las vond ik het ook best confronterend. Ik ga nooit op dates en heb nog nooit een relatie gehad, dacht eerst altijd ‘dat komt later wel’ maar inmiddels weet ik dat het vooral te maken heeft met hoe ik er zelf in sta. Ik heb zelf geen tips maar vind het wel fijn om te lezen over jullie ervaringen!

1 like
#22

Ik word soms ZO moe van mezelf. Ik heb een jongen leren kennen via Happn en na een tijdje appen en bellen wil hij graag afspreken. Het punt is dat hij in Antwerpen woont en ik in Amsterdam. Nu ben ik de hele tijd aan het wel/nieten, wel afspreken of niet afspreken en ik word gek van mezelf. Omdat we niet in dezelfde stad wonen hangt er voor mijn gevoel meer van af. En ik merk eigenlijk steeds dat als ik date en het komt maar enigszins in de buurt van het meer worden van, ik mijn handen er van aftrek en weg ben. Onder het mom van ‘saai’, of iets anders dat er mis zou zijn. Terwijl ik eigenlijk best weet dat het me dan te heet onder mijn voeten word. Aan de andere kant lijkt het me ook heel leuk om een relatie te hebben, maar elke keer stap ik daar dus weer van weg.
Echt de afgelopen dagen heb ik zo vaak op het punt gestaan om te zeggen ‘yo bye dit gaat hem niet worden’.

2 likes
#23

Ik herken dit inderdaad heel goed. Ik had ook nog nooit een serieuze relatie gehad, wel vaker gedate, maar elke keer als het ook maar een beetje serieus werd, dan ben ik er klaar mee. Opzich is het denk ik al heel goed dat je het van jezelf weet, want dan kun je eraan werken. Maar die gedachtegang die jij noemt heb ik inderdaad ook, ik wil me niet vastleggen want ‘saai’ of ik bedenk wel weer iets anders wat er mis is met de relatie.

Ik had dus sinds augustus een vriend, maar dat is gister (tijdelijk) uitgegaan om precies deze reden. Het ging prima, het was leuk, tot hij begon over serieuze dingen in de toekomst, dan ga ik twijfelen en vind ik hem minder leuk en ga ik redenen zoeken om het uit te maken. Dat ik mezelf te jong vind voor zoiets serieus, dat er vast nog wel iemand beters voor me is, dat ik zelf nog dingen wil doen zonder me te binden etc. Aan de andere kant wil ik dus inderdaad ook een keer dat het wél werkt en wil ik ook echt moeite doen om mijn relatie nog te redden. Maarja hoe doorbreek je het patroon.

1 like
#24

Precies wat jij zegt. Ik merk ook bij mezelf dat ik slechter ga reageren op appjes, opeens vindt dat hij ‘zeurt’ of ‘te klef’ is en ga zo maar door. En dan denk ik weer ‘zie je wel, dit is niets’ en zet ik het stop. Maar ja, dat schiet ook niet op want het ligt echt niet altijd aan degene met wie ik date (kan ze niet overal de schuld van geven :wink: ) Maar wanneer weet je nou of je het zelf saboteert zeg maar? En wanneer het wel echt is, als in je pas inderdaad niet bij elkaar en je bent jezelf niet iets aan het aanpraten? En het is niet per se dat ik het niet wil. Ik wil het juist heel graag en zie ook echt wel een toekomst voor me iemand waarmee je dan gaat samenwonen en de hele rambam. Ik stop het alleen elke keer, probeer het niet eens en vind het zo zo lastig allemaal.
Ik merk wel dat het helpt het hier te schrijven en van jou te horen dat je het herkend (hoe kut ik het voor jou ook vindt natuurlijk).

Hoe voel jij je nu? Heb je hem gezegd wat je zo bang maakt?

1 like
#25

Ook dit herken ik inderdaad weer heel erg. Ik weet ook niet of is zelf gewoon alles saboteer of inderdaad nog nooit iemand ben tegengekomen op wie ik écht verliefd was. En ik wil in de toekomst idd ook samenwonen enzo, dat lijk me juist heel leuk. Alleen ik ga altijd twijfelen aan de persoon met wie ik dan date. Want dat hele verliefde gevoel ontbreekt bij mij altijd eigenlijk, maar ik ben ook helemaal niet zo’n gevoelig type en juist super super rationeel, dus dat kan het net zo goed zijn.

Mijn vriend en ik hebben nu even besloten om twee maanden geen contact te hebben, alles op een rijtje te zetten en daarna weer te gaan praten. En dat vind ik eigenlijk moeilijker dan ik had gedacht en het maakt me eigenlijk heel verdrietig dat dit door mij gebeurd is.

En eigenlijk is het ook zo: als mijn vriend en ik het weer samen gaat proberen, en jij gaat wel gewoon op date met die jongen, we hoeven niet direct met ze te trouwen natuurlijk. Misschien hebben we een tijdje een leuke relatie en gaat het alsnog uit. Dat kan, maar dan hebben we het wel geprobeerd en weer iets geleerd. Dat probeer ik mezelf nu voor te houden, maar opzich wel lastiger gedaan dan gezegd natuurlijk. Want in mijn hoofd komt wel altijd weer die twijfel. Maar het helpt inderdaad wel dat jij dit ook herkent en dat mijn gevoelens dus niet compleet abnormaal zijn.

2 likes
#26

Dankjewel voor dit! Ik ga dit even opschrijven, want dat is ook zo. Ik verlies soms uit het oog dat twijfelen niet raar is. Dat komt ook doordat iedereen altijd zo de nadruk legt op ‘wat voel je dan?’ en dan wil ik alleen maar reageren met ‘JA WEET IK VEEL’, als ik weet wat ik zou voelen zou ik niet zo twijfelen. Echt, hopeloos voel ik me soms.

Ik hoop dat de twee maanden geen contact (of hoe lang het gaat duren) jullie goed gaat doen. Misschien kun je op papier zetten wat je denkt en voelt, wat je lastig vindt etc. en dat aan hem geven?
En ik hoop ook dat we beiden de stap zetten het te doen en we dan wel zien wat er gaat gebeuren! XX

2 likes
#27

Dat heb ik idd ook. Naar mijn idee moet het dan perfect zijn, terwijl geen enkele relatie dat natuurlijk is. De meeste relaties zijn natuurlijk gewoon hard werken en iedereen twijfelt wel eens.

Het lijkt me goed om wat ik voor mezelf opschrijf ook aan hem te laten lezen, dus dat ga ik zeker doen. En ik hoop idd dat we allebei de stap kunnen zetten om het in ieder geval te proberen!

2 likes
#29

@Rose_Gold ik heb ook dat dat verliefde gevoel eigenlijk altijd ontbreekt, en ik wil juist zo graag dat gevoel hebben bij iemand!

1 like
#30

Ik heb een relatie, maar durf me niet volledig te geven. De gedachte aan een leven altijd samen vind ik heel beangstigend. Bij mij komt het voornamelijk omdat mijn vriend een kind heeft uit een eerdere relatie. Ik weet niet of ik mij ooit in de rol van ‘stiefmoeder’ zie, hoewel ik mijn vriend doodgraag zie. Die situatie is ook zo ingewikkeld :slightly_frowning_face:

#31

Yep. Dat saboteren is echt zo stom en slecht. En ik weet dat ik het doe, maar elke keer gebeurt het weer.
Dan ga ik bijvoorbeeld alle ‘negatieve’ dingen opnoemen tegen vriendinnen waardoor zij zeggen ‘hij is niets voor jou’. En dan kan ik weer zeggen ‘zie je wel, hij is ook niets voor mij’.

1 like
#32

Ik herken het… mijn bindingsangst is zelfs zo erg dat ik het niet eens meer aandurf om met leuke mannen te praten of te daten. Ik merk dat ik dat gewoon niet durf…

3 likes
#35

Inderdaad, en zeker als vriendinnen dat gevoel beschrijven dan denk ik: dat wil ik ook! Maarja die vriendinnen zijn wel heel romantische types, terwijl ik echt enorm rationeel ben. En aan de andere kant denk ik ook wel dat het misschien helemaal geen goede basis is. Dat verliefde gevoel gaat weg, en misschien pas je dan wel helemaal niet bij elkaar. Ik kan nu in ieder geval met ‘open ogen’ zien dat mijn vriend en ik qua karakter en levenswijze etc bij elkaar passen. Maarja dat verliefde gevoel laat me twijfelen.