Precies dit heb ik ook. Ik vond mijn master sowieso al niet leuk maar ik ploeterde me er wel doorheen, haalde prima cijfers ook al werd ik er niet blij van, tot ik gedoe had met een professor die heel gemeen tegen me was (heb hier daar toen ook over verteld) en dat heeft flink op mijn faalangst ingespeeld. Hij zei eigenlijk precies wat mijn hoofd in mijn donkerste momenten tegen me zegt en dat was wel het ergste wat op dat moment kon gebeuren.
Om iets positiefs uit die master te halen ben ik een stage gaan doen (was niet verplicht maar ik deed die master voor een reden en die reden zag ik niet meer), ook al moest mijn scriptie af, en die stage ging zo goed en vond ik zo leuk dat die scriptie even verschoof en ik op werk mijn best kon doen. Wist weer waar ik het voor deed, dus geen minuut spijt van gehad, maar nu associeer ik al mijn faalangstgevoelens met die scriptie omdat het voor de rest wel lekker gaat en het is gewoon onmogelijk geworden om eraan verder te gaan.
Mijn beste vriendin zegt dat ik gewoon moet stoppen omdat ik nu toch al een netwerk heb. En bij die gedachte voel ik zo’n enorme opluchting, maar ik weet ook dat ik mezelf dat kwalijk ga nemen. Doe nu al drie jaar over een master die maar een jaar zou moeten duren, ik schaam me dood, en dat maakt het nog erger, ik durf mijn hoofd daar gewoon niet meer te laten zien. Ik weet dat ik dit prima kan, maar er zitten onderhand zoveel negatieve gevoelens aan die scriptie/master vast dat ik er gewoon niet meer aan durf en er ook niet over durf te praten. Ik ben er wel in therapie voor en mentaal gaat het wel een stuk beter dan twee jaar geleden, maar aan de bak gaan lukt me gewoon nog niet.
Idd hierom opende ik het studietopic nooit, ben wel blij dat ik daar niet de enige in ben 
Ergens snap ik het ook wel, want we zijn met 400+ studenten en aan iedere student een begeleider koppelen die verstand heeft van je onderwerp is een onmogelijke taak
