Interessant topic! Ik heb mijn hele leven al last van angststoornissen en ben daarom altijd heel vermijdend geweest: thuis gewerkt, altijd weglopen voor bepaalde angsten. Maar daardoor loop ik voor mijn gevoel heel erg achter. Dingen die voor anderen normaal en vanzelfsprekend zijn heb ik moeite mee en voor mijn gevoel kan ik gewoon echt niks nuttigs.
Nu ben ik vanaf maart gaan omscholen en duaal een HBO-opleiding in een ziekenhuis gaan volgen. Ik vind het doodeng: ik kan niet goed tegen bloed (gelukkig in mijn functie heel weinig), heb emetofobie en vind omgang met mensen (en zeker kinderen) lastig. Maar ik vind medische dingen en studeren zo interessant, dat ik het toch wilde doen. En onderzoeken uitwerken, medische kennis en klinisch redeneren etc, ben ik ook goed in. Nu heb ik gelukkig een hele chille studiebegeleider die voor mij een soort exposure plan heeft gemaakt. Ben er al een keer bij geweest toen een patiënt ging overgeven, en dat ging eigenlijk heel goed. Volgende stap was een keer meekijken op de OK, maarja kan nu even niet met corona.
Aan de ene kant zie ik er heel erg tegenop om na corona weer te gaan werken, want met je angsten geconfronteerd worden is gewoon kut. Maar aan de andere kant heb ik wel echt het idee dat ik nu heel erg aan mijn persoonlijke ontwikkeling werk. En dat ik hier straks op kan terugkijken met: ja nu ben ik echt enorm gegroeid als persoon en qua vaardigheden.
@Falafel Cursus ga ik zeker even naar kijken! Heb namelijk wel het idee dat mijn gedachtenpatroon wel een stuk beter kan. Hoop wel dat ik niet bij de 36% hoor die na het doen ervan een andere loopbaan wil haha. Kan moeilijk weer iets anders gaan doen.
Sorry voor het mega verhaal! Ben hier in mijn hoofd altijd zo mee bezig, of ik nou wel de goede keuze maak. Of ik niet gewoon wil wat helemaal niet mogelijk is met mijn karakter etc.