Nou als ik het zo teruglees lijkt het echt een horror film, maar zo voelde het toen ook haha
Maar dat zeg ik, geloof niet echt in ‘iets’, dus behalve dat ik het gewoon niet kan verklaren en ik toen wel echt freaked out was vind ik het verder niet eng ofzo meer.
En van de droom was het natuurlijk gewoon een droom, dus dat is prima te verklaren, maar ergens hoop ik wel heel erg dat hij me toen gewoon echt los liet. Of ik dat nou zelf zo heb bedacht of het echt zo is, voelt goed 
Mijn verhaal is niet zo eng, maar vind het zelf wel bijzonder.
Ik reed alweer twee jaar terug op de snelweg, en zag verderop dat er een auto tegen de vangrail stond. Ik dacht nog, zal ik stoppen? Maar er stonden genoeg auto’s bij en mensen omheen.
Ik twijfelde toch nog steeds (we reden langzaam) moest mijn hersenen echt ertoe verzetten want er waren al genoeg mensen bij.
Het heeft gehele dag door mijn hoofd gespookt zo apart! Ik zie wel vaker mensen langs de kant staan, dat doet me meestal toch een stuk minder.
Paar dagen later sprak ik af met een goede vriendin van mij, ze vertelde me dat ze een ongeluk had gehad. Precies die dag, en op die plek! Ik kon haar auto nog niet zo goed, die had ze nog niet zo lang. Maar zij was het! Bizar.
Ze had me er zo graag bij gehad op dat moment! Was het een onbewuste roep die bij me binnenkwam?
Voortaan luister ik naar dit soort roepingen
Mijn oom was ernstig ziek en daardoor ook een beetje het besef met de realiteit kwijt en hij herkende bijna niemand meer, mij ook niet. Ik was met mijn ouders weer op bezoek en hij wist zich weer geen houding te geven omdat hij mij en de familie niet meer herkende. Het onweerde al de hele avond en na een gigantische harde donder waar iedereen van schrok, zei die: “He Blush, wat leuk dat je er bent.“
haha wow, hoe reageerde jij daarop?
Ik keek letterlijk zo: 
En daarna was het gewoon zoals vroeger en is hij nooit meer mensen vergeten. Alsof er niks was gebeurd!
Ik werk in de zorg en wij hadden een client met evenwichtsstoornissen. Ze kon alleen onder begeleiding kleine stukjes achter een rollator lopen, maar zelfs dat was link en moest je haar regelmatig corrigeren of beetpakken. Bovendien hoorde ze altijd muziek in haar hoofd.
Ik had nachtdienst toen ze belde en zei dat de muziek weg was “zou ik dan ook kunnen lopen?”. Ik deed haar de schoenen aan, waarna ze opstond en zonder te wiebelen of met de rollator het toilet bereikte. We hebben met z’n 2en staan janken zo midden in de nacht. Helaas kwamen de muziek en de evenwichtsstoornissen op een gegeven moment weer terug.
Wij hadden vroeger drie generatie’s van honden. Toen dus de derde net een puppy was had ik een fotolijstje gekocht waar ik dan een foto van hun drieen samen in wilde doen. Dat lijstje stond alleen al een paar weken leeg, foto maken kwam er niet van etc. Toen begon dat lijstje steeds om te vallen (kan natuurlijk), maar toen had ik opeens het gevoel dat het een teken was, dat ik op moest schieten met een foto maken. We gingen echter op vakantie en dacht: komt daarna wel. Toen is op het vakantieadres van de honden, de middelste hond weg gelopen en we hebben haar nooit meer gevonden (we waren dus ook niet in de buurt om te zoeken). Ik heb het foto lijstje altijd leeg gelaten en is nooit meer gevallen.
Een aantal jaren later besloten mijn ouders alsnog een derde hond er bij te nemen. Dus toen hadden we weer drie honden en wilde ik weer een foto maken voor dat lijstje. Het lijstje begon weer om te vallen en niet veel later overleed de oudste van het stel, en hebben we nooit een foto gemaakt van toen we drie honden hadden. Mijn ouders hebben het sindsdien ook bij 2 gehouden, we zijn er van overtuigd dat als ze er een bij nemen er weer iets gebeurd haha.
Ik liep met m’n dochter en ex over straat en plots kwam er een man gehaast naar ons toe lopen en vroeg of er gezinsuitbreiding aankwam. Dus ik zei van niet en hij liep weg, draaide zich om en zei: wacht maar, in je familie wel.
Twee weken later hoorde ik dat een familielid, heel dichtbij, zwanger is geraakt.
Even een poging om dit topic weer leven in te blazen haha
ik geloof zelf niet dat er iets is na de dood omdat ik nog nooit iets heb meegemaakt wat het voor mij bewijst, maar na een recent overlijden in mijn omgeving ben ik er meer mee bezig. Niet zozeer als ik er zelf niet meer zou zijn, maar ik vind de gedachte dat je iemand nooit meer ziet wel moeilijk. Welke ervaring heeft er voor gezorgd dat jullie gingen geloven dat er meer is?
Op de begrafenis van mijn nicht heb ik voor haar dochter (mijn achternichtje dus) foto’s gemaakt (erg heftig om te doen overigens)
Ze begon erover dat mama misschien ook even langskwam. Als vlinder
Later op de begraafplaats kwam er inderdaad een vlinder over het graf fladderen. En hij staat op de kiek!
Dat was wel even bijzonder
Ik heb vaak periodes dat ik aan iets denk of iets zeg van "wedde straks gebeurt dit " en dan gebeurt dat dan ook. Soms heb ik het een paar x achter elkaar . Ik ben denk ik gewoon uri geller.
Ik heb dat de afgelopen 2 jaar gehad met de Hoekse Lijn. Elke keer als ik eraan dacht was er weer vertraging met de ombouw. De vertraging zal in totaal ongeveer 2 jaar zijn en misschien komt dat wel door mij 
Een keer in de zoveel tijd als ik radio luister krijg ik het liedje unwritten van Natasha beddingfield in Mn hoofd en binnen 15 minuten komt dat nummer dan ook vaak op de radio.
Toen mijn broer overleed afgelopen december, heb ik gesproken op zijn begrafenis. Op het moment dat ik aan het spreken was, regende het keihard. Toen ik klaar was met spreken was er een regenboog.
Toen we op de begraafplaats liepen/stonden, begon het weer heel hard te regenen. Toen alleen de naaste familie/beste vrienden bij het graf stonden was het droog en verscheen er weer een regenboog.
Gek toeval of niet, voor mij voelde het alsof hij er was 
Mooi! 
Voor mij was het toch wel dat moment dat mijn oma al maanden in een verzorgingstehuis lag, en dat ik ineens zo’n ontzettend sterk gevoel kreeg van…’ Nee ik MOET haar vandaag opzoeken’. Want eigenlijk zou ik niet gaan, en het sneeuwde toen ook, en het was erg koud en glad buiten. Maar nee ik moest gewoon gaan, ik ging ook op de scooter wat best nog wel gevaarlijk was ook. Toen ik aan kwam schrok ik me echt kapot van hoe slecht mijn oma er aan toe was eigenlijk. Ze zei ook echt dat ze voelde dat zo doodging. En ik heb haar toen nog alles verteld wat ik wou. Hoeveel ik van haar hield en hoe belangrijk ze voor me is geweest. De volgende ochtend was ze dood. Sowieso is zij echt aanwezig geweest na haar overlijden, dat heb ik echt gevoeld. Mijn vader zei ook dat hij op de avond van haar overlijden haar stem hoorde s’ ochtends, en dat ze hem riep. Hij werd toen ook wakker op het exacte tijdstip van haar overlijden, en mijn tantes hadden blijkbaar iets soortgelijks meegemaakt.
Ik had haar die laatste avond ook geen zoen gegeven, omdat ik haar niet wakker wou maken toen ze eenmaal in slaap begon te vallen. En dat had ik ook tegen mijn vader gezegd dat ik dat zo jammer vond. Vervolgens had ik die nacht een droom, echt super duidelijk, dat ze in haar tuintje zat zoals altijd, in haar vest waar je haar echt in kon uittekenen, en dat ze mijn hand pakte en zei:’ Hier geef ik je toch nog even een zoen’. En toen kreeg ik een zoen van haar die zooo ontzettend echt voelde. Ik ben er ook echt van overtuigd dat ze dat was.
Ohhh en verder had ze me ook voordat ze overleed een koekjestrommel meegegeven. Mijn oma zette altijd thee voor ons als we daar waren, en dan mocht je een koekje pakken uit die trommel. Ik had serieus maandenlang niet in die trommel gekeken omdat ik er vanuit ging dat hij wel leeg zou zijn. Ik had na haar overlijden wat foto’ en kaartjes verzameld die ik dan wou bewaren, en ik bedacht me om dat in dat trommeltje te doen. Doe ik die trommel open, zit er precies 1 koekje in…Nou het was echt eerie. Alsof ze nog 1 koekje aan me wou geven.
En het meest bizarre was nog wel dat ik de powerpoint voor haar begrafenis in elkaar aan het zetten was, en zij had twee liedjes uitgekozen, my way van Frank Sinatra, en The Rose van Bette Middler. Ik besloot toen om die liedjes in die powerpoint te zetten, onder de foto’s. En het gekke was dat ik dit besloot toen alles al klaar was, dus ik wist totaal niet of die liedjes goed gingen eindigen of dat het uit kwam. En aan het einde had ik een filmpje gezet van haar verjaardag dat we dat allemaal aan het vieren waren. En ik begin die powerpoint af te spelen, en echt waar het eindigt gewoon EXACT op het einde van het liedje. Ik krijg er gewoon weer kippenvel van. Echt op de seconde af, het was zooo bizar. Het was niet alsof het een editing porgramma was waar ik het eind kon zien ofzo, nee het was echt willekeurig bij elkaar gezet en ik kon niet eens zien waar die muziek startte of eindigde. Serieus, het eindigde gewoon op de milliseconde af perfect met de muziek. Ik krijg er echt gewoon weer kippenvel van. Dat was zo’n intens moment toen, ik voelde gewoon echt dat ze er was.
Ik heb ooit toen ik 16 was of zo snachts ineens een random paniekaanval gehad. Ik had die nog nooit gehad dus ik wist niet wat me over kwam. Ik werd rond 3 uur snachts wakker met intense paniek. Ik heb toen een uur beneden gezeten om mezelf rustig te krijgen en snapte helemaal niet wat er gebeurde. Op een of andere manier was ik er van overtuigd dat er iets mis was met mijn beste vriend? Toen had ik nog geen WhatsApp dus ik kon het niet vragen op dat tijdstip. Na een tijdje werd ik rustig en ben ik weer gaan slapen.
Volgende dag bleek dat mijn beste vriend die ochtend een zelfmoord poging had gedaan. Volledig uit het niets, hij had nooit gezegd dat hij met dat soort gedachtes rond liep. En je raad de tijd van zijn poging al, rond 3 uur snachts.
@Otzi Haha I feel you, ik vind deze verhalen allemaal zo bizar en ik ben ook redelijk nuchter maar hierbij denk ik toch 
Ik vind het wel mooi dat je zo nog afscheid hebt kunnen nemen van je grootmoeder en haar alles hebt kunnen zeggen. En dat je het aanvoelde dat ze niet lang meer had?
Mijn grootmoeder is vorig jaar rond deze tijd gevallen en dat bleek het begin van het einde voor haar. Toen mijn ouders belden om te vertellen dat ze gevallen was, was er echter niet zo veel aan de hand en ze viel ook best regelmatig, maar ik was zo aangedaan door dat telefoontje, dat ik nu denk dat ik dat ook heb aangevoeld ofzo. Raar.
Ook @Cozycute zo’n bizar toeval. Ik hoop dat het goed is gekomen met je vriend.
Mijn moeder is echt de meest nuchtere Twentse die er is, daarom vond ik het verhaal zo bijzonder.
Ze zei dat ze wakker werd tegen de ochtend omdat de slaapkamerdeur openging, en ze haar moeder binnen zag komen. Mijn oma was toen al een tijdje overleden, is vrij plotseling gegaan. En ze zei dat oma bij haar op de bedrand was gaan zitten, levensecht. Op dat moment was ze ook wel beangstigd omdat ze wist dar dit niet kon, en draaide zich om om mijn vader wakker te maken, maar die was er niet omdat ze door de weeks vaak apart slapen. En toen zei oma: niet bang zijn, naam, ik kom alleen even kijken of het goed met je gaat. En toen stond ze op en ging ze weer weg.
Zou dit normaal gelijk toeschrijven aan slaapverlammingsverschijnselen, maar dat ze zich omgedraaid heeft naar mij vader en dat hij er toen ook inderdaad niet was, vind ik daar niet helemaal bij passen.
