Dit had ik op de middelbare school ook. Dat er gewoon mensen die ik niet eens kende naar me toe kwamen om te vragen of ik genoeg at. Bizar eigenlijk.
De enige echte kutopmerking die nog altijd wel eens door mijn hoofd gaat is dat mijn ex in een keer in een ruzie zei dat ik te beschadigd ben om relaties te kunnen hebben.
Ergens heeft mijn hoofd daarvan gemaakt ‘te beschadigd voor liefde’, omdat het daar een beetje op neer komt. En dat vond/vind ik wel heel pijnlijk.
Zeker! Al is fysiek contact meestal ook niet helemaal gewenst.
Ik beledig soms terug. Als het echt te ver gaat.
Maar het slaat gewoon zo erg nergens op dat mensen denken alles te mogen zeggen.
Ik ben klein, heb een breder bovenlichaam en daardoor lijk ik dikker dan ik ben. Hierdoor ben ik mijn hele middelbare schooltijd gepest. Het hielp ook niet dat ik een zwakke kin en een rechte neus heb, want daardoor werd ik voor vis uitgescholden.
“Vaiana is echt breed man” “Vaiana doet echt als een mollige” (ja snap die zin ook niet). Ben het wel gewend.
Maar als ik iets geleerd heb, dan is het wel dat het niet uitmaakt hoe je eruit ziet, want je kan niemand pleasen. Toen ik vorig jaar maat 32 had was het ook niet goed. Het is het een of het ander denk ik dan.
Is toch erg eigenlijk. Toen ik op het mbo zat(was toen begin 20) is er zelfs een docent geweest die aan klasgenoten heeft gevraagd of ze wilde kijken wat ik allemaal at in de pauzes. Alsof iedereen die dun is een eetstoornis heeft ofzo.
Ik heb een vrij hoog voorhoofd en op de middelbare school werd ik altijd Wednesday genoemd. Van Wednesday Adams, omdat de actrice Christina Ricci een hoog voorhoofd heeft.
Blijkbaar heb ik als ik op mn dunst ben en m’n haar donker heb door m’n hoge voorhoofd echt wat van haar weg, want op latere leeftijd werd het ook nog wel eens als compliment gezegd. En toen vond ik het minder erg, want toen vond ik het een erg mooie vrouw. Maar door het trauma van vroeger nog steeds niet heel prettig.
Wat iemand in het andere topic zei: je neemt zulke opmerkingen zo serieus, terwijl er 100 fijne opmerkingen tegenover staan van mensen die dichtbij je staan…
Ik was eens op de middelbare school aan het hangen met m’n vriendinnen, was 14 denk ik en toen kwam er een jongen van m’n basisschool bij die een van mijn vriendinnen ook kende. En die riep megasensatievol: ‘Omg daar zit Dikke Eleanor!! Omg!!’, alsof het een attractie was… Maar dat was ik helemaal niet, dat was een ouder meisje die (in dit verhaal wel relevant) ongeveer twee keer zo ‘dik’ was als ik. Fucking ongemakkelijk ten eerste, want hij had niet door dat Dikke Eleanor er gewoon bij stond, maar sinds die tijd had ik in m’n hoofd dat ik net zo ‘dik’ was als dat andere meisje, terwijl dat gewoon niet zo was. En ten tweede was dat dan dus m’n bijnaam op de basisschool? Nooit wat van meegekregen, maar als ik terugkijk, zo onterecht… Maar goed, had al een vertekend zelfbeeld over m’n gewicht (zoals denk ik veel meisjes van 14, terwijl als ik terugkijk ik echt een prima figuur en gewicht had) en dit achtervolgt me soms nog steeds (als in, ik kan wel in de spiegel kijken en iets zien, maar dat klopt niet, anderen zien het anders…)
Een vriendin van mij op de basisschool zei een keer toen we samen speelden: zo wat heb jij eigenlijk lelijke tanden! Nou we hadden de slappe lach en dat was meteen over 🤦
Ook nadat ik was ontmaagd kreeg ik van de beste vrienden van mijn toenmalige vriendje berichten Hyves-krabbels met: gefeliciteerd met je ontmaagding 
Ik wil iedereen die hierop heeft gereageerd even een berenknuffel geven en al die klootzakken een flinke klap verkopen. Waarom zijn mensen zo? Jezus.
Mijn borsten zijn nogal groot. En ik heb nou eenmaal ook een buikje, zelfs toen ik op m’n laagste gewicht dat nog gezond was had ik nog een buikje, en ik heb een grote neus. Ben om dat laatste ook wel karbonkel genoemd. Een “vriendin” van mij op de middelbare school heeft blijkbaar wel eens achter m’n rug om gezegd “wat denk je dat er groter is? Huffle’s neus, d’r tieten of d’r buik?”, riep dat ik niet kon zingen nadat ik had opgetreden met een bandje, en ook stond ik bekend als die “ene emo met de grote tieten” en was alleen dat mooi aan mij.
Ook had ik twee hele magere vriendinnen die me constant uitlachten omdat ik in hun ogen teveel at en geen/niet genoeg ervaring met jongens had toen nog.
Ik zou heel graag willen zeggen dat ik er niks aan overgehouden had, maar heb nu zo’n mega verstoord zelfbeeld. Ik was toen veel magerder dan nu en nu denk ik de hele tijd dat als ik toen al dik was, ik er nu al helemaal niet meer mag zijn (ook al valt het allemaal wel mee). Op goeie dagen zie ik in dat dat niet waar is, op slechte dagen voel ik me een walvis die zich moet verstoppen.
Overigens krijg ik nog steeds opmerkingen over m’n neus, vooral in volle verbazing als ze m’n (Nederlandse, blonde) moeder ontmoeten. Ik heb haar neus, maar iedereen zegt altijd “goh dat is toch wel een Arabische neus ik dacht dat je die van je vader had” en op zich is dat een neutrale opmerking maar ik denk dan door al die opmerkingen van vroeger meteen ZIE JE! m’n neus is lelijk. 
Ze zei altijd dat het een grapje was ja. Maar zie niet in hoe je dat grappig kan interpreteren?
Ik kreeg altijd te horen dat ik te wit was. Is al jaren terug, maar nog steeds lig ik elke zomer te bakken in de zon omdat ik het gevoel heb dat mensen me dan mooier vinden.
Ik was in groep 8 verliefd op een jongen uit mijn klas en we gingen met een groot deel uit de klas zwemmen, waaronder hij. Toen zei hij tegen me toen ik in mijn bikini stond: “ik dacht dat je wat dunner was” …
Door deze zin herinnerde ik me het voorval bij een vriendin thuis (ik was 14?). Een vriend van de broer van mijn vriendin was er ook. Op een gegeven moment kijkt ie me aan en zegt ie (wrs om stoer te doen): ‘Ben jij een meisje?’
Gelukkig werkten mijn hersens op dat moment snel en goed, want ik reageerde met: ‘Ja, jij ook toch?’
Mijn vriendin en haar broer moesten lachen en die vriend vond het nogal ongemakkelijk geloof ik. Gelukkig weet ik dat ik er niet mannelijk uit zie (jij vast ook niet @Lennon !) dus aan deze opmerking heb ik niets over gehouden. Maar het was wel een achterlijke en onaardige opmerking.
Dat mensen zo geniepig kunnen zijn, bah. Zo’n ‘vriendin’ heb ik ook gehad. Zij was vrij stevig en ik was/ ben slank. Zij kon het nooit laten om venijnig te zeggen: “oh, je bent wel wat aangekomen hè?”, terwijl dat niet waar was. Of als ik een shirtje had gekocht: het is net een kindershirtje… en dan met een veroordelende blik erbij.
We zijn inmiddels geen vriendinnen meer uiteraard.
Ik moet gewoon echt bijna huilen van dit topic 
Ik dacht precies hetzelfde 
Ik ben getint, en met sinterklaas hadden ze vroeger altijd van die mijtertjes die je bij aankoop van producten bij de Hema kreeg. Voor de grap/leuk droeg ik zo een mijtertje naar de middelbareschool op Sinterklaas. Waarop iemand tegen z’n vrienden (lachend voor mijn neus!!) zei: “want is ze nou? Zwarte Piet of Sinterklaas?”
En nog steeds krijg ik echt de kriebels van die opmerkingen.
Geniaal, wou dat ik toen zo gevat was! Enige dat ik heb als “wraak” is dat ik er met de jaren enkel beter ben gaan uitzien (hahaha of dat geloof ik zelf toch 
) en paar jaar geleden zag ik hem toch met verstomming staan kijken aan de bushalte (hij woont blijkbaar nog steeds in mijn buurt). Dus kijk, toch ergens het tegendeel kunnen “bewijzen”.
Dit doet me eigenlijk net nog één kutopmerking herinneren. Was ook in het middelbaar, het eerste jaar en een meisje van hetzelfde jaar maar een andere klas. Die toen zei dat ik wel heel goed samenpastte bij mijn toenmalig vriendje want we hadden evenveel puisten… Gelukkig had ik een beste vriendin die me toen troostte door te zeggen: puisten gaan uiteindelijk weg, maar haar neus blijft voor altijd (wat zeker even gemeen was, maar net wat ik moest horen toen).
Ik ben vroeger door allerlei jongens lelijk genoemd, op de basisschool, middelbare school, bij verschillende sportverenigingen. Ik ben ook door meerdere mensen zonder reden “aan de kant gezet” (toen ik een jaar of 10-14 was), dus dat samen heeft ertoe geleid dat ik mezelf lelijk vond en totaal niet de moeite waard. En dat gevoel blijft nog steeds door mn hoofd spoken zo nu en dan…
Altijd als iemand iets lelijks tegen me zegt vraag ik “waarom zeg je dat?”. Dat heeft nog nooit niet gewerkt en ik ben altijd de winnaar. En de opmerking kan me dan ook niet raken want ze hebben nooit een goede reden om het te zeggen.
Verbaast me vooral wat ouders wel niet zeggen?! Die verhalen van @anon69702710 en @ParisDarling, dat kan toch gewoon niet. 
Hoe wordt er dan gereageerd?
